Γιάννης Σκαρίμπας: «Μυελοί πτηνών σε κρανία βόιδικα». Συζητάς μαζί τους;

(Με αφορμή τα σχόλια στην ανάρτηση http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/12/jarka-progressive-jazz-rock-seventies.html...)

Έχει παρεξηγηθεί εντελώς η έννοια της δημοκρατίας και του… δημοκρατικού διαλόγου στο δίκτυο. Όλοι έχουν γνώμη –χωρίς να έχουν– και θέλουν να την πουν. Προσωπικώς, χέστηκα για τη γνώμη τους. Όπως κι εκείνοι μπορεί να χέστηκαν για τη δική μου. Σωστό. Με μια διαφορά όμως. ΜΕΓΑΛΗ. Εγώ δεν σκοτίζω τον κώλο κανενός. Δεν μπαίνω να σπείρω μίσος στο facebook (που δεν έχω), δεν τρολάρω, δεν μπαίνω σε ξένα blogs με ψευδώνυμα για να παραστήσω τον πονηρό εκφράζοντας «θέσεις», βρίζοντας ή λοιδορώντας, μπαίνω μόνο σε ελάχιστα (blogs), πάντα επωνύμως και μόνο για να προάγω τη γνώση. Να διορθώσω κάτι λανθασμένο, να προτείνω κάτι (συνήθως από την Ιστορία), που δεν είναι γνωστό. Τέτοια πράγματα. Όσα έχω να πω –για διάφορα θέματα– τα λέω μόνο στο δικό μου ιστολόγιο, αναλαμβάνοντας το όποιο μικρό ή μεγαλύτερο κόστος. Τόσο απλά, αλλά και τόσο διαφορετικά. Μπορεί να το πράττουν και άλλοι αυτό. Δεν λέω ότι είμαι ο «ένας».

Ορισμένοι αναγνώστες έχουν την εντύπωση πως δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω στη ζωή μου, από το να ανοίγω κουβέντες και συζητήσεις που τραβάνε και μάλιστα με τον πρώτο τυχόντα. Ορισμένες φορές το κάνω… όταν έχω τα χρονικά περιθώρια και υπάρχει κάποια βάση συνεννόησης. Όταν όμως δεν υπάρχει ουδεμία βάση συνεννόησης, ακόμη και αν έχω το χρόνο, δεν γίνεται (να συζητώ). Το κόβω. Συχνά με απότομο και σκληρό τρόπο. Για να γίνομαι κατανοητός στους πανύβλακες. Δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να συζητάω on line με αγνώστους που λένε αρλούμπες, εκφράζοντάς τες σχεδόν πάντα με προβοκατόρικο τρόπο.

Το ερώτημα είναι απλό – και το θέτω στον εαυτό μου. Στην πραγματική ζωή θα πήγαινα ποτέ να συνομιλήσω μ’ έναν αφιονισμένο φασίστα, μ’ έναν αναρχοχουλιγκάνο, μ’ έναν που γλείφει εμμονικά την πολιτική εξουσία ή την Εκκλησία, ή μ’ ένα στρατόκαυλο; Είπα μερικές περιπτώσεις. Υπάρχουν κι άλλες… Δεν θα πήγαινα. ΠΟΤΕ. Γιατί να το πράξω λοιπόν στο δισκορυχείον; Στο όνομα ποιας κουρελοδημοκρατίας θα πρέπει να αναγνωρίσω στον κάθε βλάκα, στο κάθε τομάρι, πως έχει «άποψη», και πως αυτή την «άποψη» θα πρέπει να την διακινεί μέσα στο σπίτι μου; Στο δικό μου ηλεκτρονικό σπίτι; Ας ανοίξει ένα blog δικό του, ο κάθε χλεχλές, ελεύθερος είναι και ας τα γράφει εκεί. Εμένα τι με χρειάζεται;

Είναι αλήθεια πως έχω δώσει βήμα σε διάφορα ζώα – αν και στην πλειονότητα των περιπτώσεων είμαι υπερήφανος για τους σχολιαστές μας, και τους ευχαριστώ από καρδιάς για τη συνεισφορά τους στο δισκορυχείον. Το πράττω, όμως, επειδή οι ευαισθησίες μου δεν μού επιτρέπουν ούτε αυτού του τύπου τη λογοκρισία, αφού πάντα δαγκώνομαι, όταν πρέπει να στείλω ένα μπουρδοσχόλιο στον κάδο με τα σκουπίδια (ασχέτως αν εκεί του πρέπει). Είμαι εναντίον της λογοκρισίας (δεν χρειάζεται να το πω), αφού θα λογόκρινα ευχαρίστως(!!), αν είχα τον τρόπο δηλαδή, ελάχιστα μόλις πράγματα – δυο-τρία ίσως... Sites ή forum παιδεραστών ας πούμε. Όμως είναι άλλο αυτό –το ύψος της δημοκρατικότητας, που μπορεί να διακρίνει τον καθέναν από εμάς εννοώ– και άλλο το ν’ ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας, στον κάθε «φτιαγμένο», στο κάθε κνώδαλο. Να μην συγχέονται αυτές οι δύο (εντελώς διαφορετικές) καταστάσεις.