Βρέθηκα σε δύο πάρτυ τον τελευταίο μήνα και στα δύο άκουσα
ελληνικό italo. Δεν παραξενεύτηκα, απλώς γούσταρα! Και εννοώ το greek italo που
πρωταγωνιστούσε και στα ευρωπαϊκά φλόρια, στα χρόνια του ’80, και όχι τις
«καρέκλες» που ηχογραφούσε την ίδιαν εποχή το ελαφρολαϊκό στερέωμα (Λίτσα
Διαμάντη, Μαρινέλλα, Χριστιάνα κ.ά.). Όλα έχουν επιστρέψει –είναι αλήθεια αυτό–
αν και, προσωπικώς, πάντα αναρωτιόμουν, και αναρωτιέμαι δηλαδή, αν μας έλειψε
ποτέ το italo, αφού δεν θυμάμαι φάση της μουσικής ζωής που να μην ακούγεται το “Lost
in the night” ή το “Talk about love”…
Το italo είναι λίγο... ασαφές σαν genre. Οπωσδήποτε αποτελεί
μια μετεξέλιξη της disco των seventies και οπωσδήποτε καλύπτεται από την
ευρωπαϊκή disco παράδοση (βασικά την
ιταλική και την κεντροευρωπαϊκή). Πρόκειται, φυσικά, για το πιο ισχυρό παρακλάδι
της χορευτικής μουσικής της δεκαετίας του ’80 –που ήταν ενίοτε instrumental– και
που επινοήθηκε ως όρος, όπως συχνά συμβαίνει, για καθαρά εμπορικούς λόγους. Βασική
φόρμα του; Το 12ιντσο maxi-single…
Το πράγμα μάλλον ξεκινάει από την παλιά Δυτική Γερμανία και
την εταιρεία ZYX Records του Bernhard Mikulski (την ξέρουν κι οι προγκρεσιβάδες). Ήταν 1982 όταν σκάει το 12ιντσο
“Girl on me” των Ιταλών Amin-Peck, το οποίο παρουσιάζεται στο γερμανικό cover, από
τον Mikulski, ως “original italo disco” – αυθεντικό ντίσκο από την Ιταλία δηλαδή. Τι
πιο απλό και αληθινό; Αυτό ήταν! Σιγά-σιγά ο όρος καθιερώθηκε… και όταν την
επόμενη χρονιά (1983) ο Mikulski κυκλοφορεί το double LP “The Best of Italo-Disco”
(με… εκτεταμένα dance tracks των Flowchart, Funk Machine, Advance, Steel Mind, Amin-Peck,
Mito και Bob Salton), όλοι οι επαγγελματίες της διασκέδασης ήξεραν πια τι
μουσική έπρεπε να επιλέξουν για τις πίστες, και πώς ακριβώς να τις ζητήσουν.
Τον θυμάμαι τον Palmer στο ξεκίνημά του. DJ στη Disco Roller, στον όροφο απέναντι από το πατσατζήδικο του Ζήκου στη πλατεία Καλογήρων, που έγινε μετέπειτα το Rock Club Rainbow. Ξεκινούσε το πρόγραμμα τις περισσότερες φορές με Dillinger "Cocaine In My Brain". Μετά έκανε καριέρα σε πιο σένια μαγαζιά. Δούλευε πολύ το μικρόφωνο -ίσως περισσότερο από κάθε άλλο DJ που έτυχε ν' ακούσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογώ πως παρότι γνώριζα το “Computer guy” του DJ Palmer από τότε (1986-87), έμαθα πως είναι ελληνικό στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν είχα δει για πρώτη φορά το cover τού δίσκου.
ΔιαγραφήΣυνέβαινε αυτό με πολλά ελληνικά italo της εποχής. Ο κόσμος τα χόρευε νομίζοντας πως ήταν ξένα…
ποια χρονιά λες ο Παλμερ ήταν στη Disco Roller?
Διαγραφήδε τη θυμάμαι καθόλου!
1977-1979. Είχε σηκώσει και πανώ που έγραφε Palmer -με κάτι κόκκινα αστέρια- πίσω από τα πικάπ. Το θυμάμαι γιατί εκείνη τη περίοδο το μαγαζί είχε βάλει πατίνια και έκανε στροφή στο χορευτικό ήχο. Εκείνη τη περίοδο εφάρμοζε την ακόλουθη πατέντα: κάθε Κυριακή πρωϊ ήταν rock club από τις 11-12 μέχρι αργά το απόγευμα και μετά αναλάμβανε τα decks ο Κώστας (αυτό ήταν το μικρό του όνομα). Ως ροκάδες εμείς, σνομπάραμε, αλλά καμμιά φορά ξεμέναμε για λίγο στο ντισκο-πρόγραμμα. Τις υπόλοιπες μέρες έπαιζε μόνος του. Το 1980 νομίζω ότι πήγε στη Dorian Grey και η Rainbow έγινε full rock club με DJ τον κραουτοροκά Γιάννη Μπιλλή.
Διαγραφήτι λες τώρα; πω ρε φίλε! δεν είχα ιδέα για το συγκεκριμένο! να ΄σαι καλά. by the way, στη μεταγενέστερη Iron πήγαινες;
ΔιαγραφήΠήγαινα. Αν και δεν ήμουν Μπραχαμιώτης. Μέχρι που τη καπάρωσαν οι skinheads (τότε που ήταν ήταν DJ ο Λεωνίδας), οπότε και το ‘στριψα προς "Ουτοπία" μεριά. Άλλα χρόνια τότε...
ΔιαγραφήΚαλές Γιορτές!
Λεό aka Αγιάλα(λόγω μαλλιού και μπάλας) aka Μακαρί(τ)ης λόγω επιθέτου. Legendary DJ μετά Κούκο(μαζί με Πέτρο Κοζάκο aka Floorfiller) αλλά ΚΑΜΙΑ σχέση με σκινάδες.
ΔιαγραφήΈσκαγε τότε ο Ναύτης, ο Ρούλης(κωλόπαιδο που βάραγε με μια κορίνα του μπόουλινγκ), δε θυμάμαι ποτέ να είδα Γιώργο Costello και Ιωάννα, ζευγάρι ακόμα τότε, πριν την Μαίρη και τα κολλητιλίκια με γνωστό psych/garage στέκι με DJ τον Γρηγόρη Βάιο aka Greeg V aka Πατριάρχη ή Αρχιερέα του ελλληνικού garage. ρε τι μας έκανες με τις αναμνήσεις. τα 'χω όλα μπροστά μου, τόσο φρέσκα. Βγάζαμε βόλτα Τουρκοβασίληδες να μάθουν, να δουν, να φωτογραφήσουν. Να 'σαι καλά για τις αναμνήσεις.
Dirty Old Man(at the age of 16)
Είσαι σωστός. Τον Λεό τον φωνάζαμε David Vanian, γιατί το μαλλί του θύμιζε τον τραγουδιστή των Damned. Δεν είχε σχέση με τους σκινς, απλώς έτυχε να παίζει μουσική την εποχή που η παρέα του Πεταλά έκανε στέκι το μαγαζί. Αυτός τώρα και ο Τσίκο ήταν ήσυχοι, καθώς και οι Ηλιουπολίτες καραφλοί. Ο Ρούλης και η παρέα του τσαμπουκαλεύονταν συνήθως χωρίς λόγο. Και ναι, Κοστέλλο, Μαρνέζο, Τζούνιορ δεν συνάντησα ποτέ στο οροπέδιο του Μπραχαμίρ. Στη Ψυχώ του Gregg (πριν το Maze), Bright Shoe και Rebound τους είχα πετύχει...
ΔιαγραφήΗ "Ψυχώ", στους Αμπελόκηπους (πίσω από το Balloons)!
ΔιαγραφήΥπάρχει πάντως και η περίπτωση να τον υποβιβάζεις τον Βάιο. Αν θυμάμαι καλά, στην εκπομπή που έκανε εκείνο το καιρό στο ραδιόφωνο αυτοπαρουσιαζόταν ως "Ο Αρχιερέας του Ρόκ"...
Σωτήρης
@spacefreak: Κοστέλλο, Μαρνέζο, Τζούνιορ ήταν τέκνα Κολωνακίου, Αμπελοκήπων(λόγω Μαρνέζου) και λόγω Maze που από προστασία το κάναν στέκι τους. Τους ανεχόταν ο Γιάννης ο owner και ΦΥΣΙΚΑ ο Βάιος ΔΕΝ είχε σχέση! Κλασική έχει μείνει δε η ατάκα του από το ντου των skins στο Ψυχώ που βάραγαν αδιακρίτως: "όχι τους δίσκους ρε παιδιά" και τη βουτιά από πάνω τους! (Αυτόπτης μάρτυς γαρ).
ΔιαγραφήΟ Τσίκο νομίζω ήταν ο παλαιότερος σκινάς, και μάλιστα πηγαινε και Θύρα 7 ο γιωργάκης. Ο μόνος που ερχόταν Εξάρχεια το 1983-4 κλπ με στέκι τα πρώην Goodys fast food στη Σόλωνος. (μνήμη ε; όχι αστεία)
Σπύρο και στου "Κόουτς" το Crazy Hunter στην Συγγρού απέναντι απο την Little Wing μαζευόταν οι σκινάδες,έχω προσωπικά πολλές αψιμαχίες και ιστορία μεγάλη να σου πω για εκεί εγώ κι ο Πάρις, αλλά πριβέ,όταν θα πάμε για καμμιά μπύρα.
ΔιαγραφήΝαι ξέρω γιατί ένα φεγγάρι πήγαινα Hunter. Εκεί ήταν βασικά οι Κοστελλικοί, Μιχάλη. Ήμουν μια μέρα που σχεδόν ισοπεδώθηκε το μαγαζί όταν αρπάχτηκαν με κάτι τσοπεράδες... Στη μπυραρία τα υπόλοιπα.
ΔιαγραφήOk ανώνυμε (εσύ που συμμετέχεις και στα σχετικά σχόλια). Παρακολουθώ την κουβέντα, αλλά νομίζω κι εγώ πως είναι περισσότερο κουβέντα για καφέ (όπως αναφέρθηκε πιο πάνω) και όχι για το blog.
Διαγραφήοτι να ναι !!!!!
ΔιαγραφήΟ μακαριτης Παλμερ η αλλιως Κωνσταντινος Κωνσταντινου ξεκινησε σαν dj στο Rainbow το 78 κ το 79 εφυγε για Dorian Gray το δε Rainbow βρε Σπυρο ηταν μεταξυ του Εργοστασιου (μετεπειτα Camel,West) κ πλατειας Καλογηρων κ οχι στην πλατεια Καλογηρων εκει ηταν το δευτερο βασικα πριν ερθει επαιζα ντισκο εγω κ δεν αντεχα για αυτο κ τα παρατησα σαν disco dj μετα τον Παλμερ ηρθε ο Παναγιωτης ο Μακρακης κ ευτυχως γλιτωσα απο τα "γκιραπικα" λογω οτι ηθελαν να παιξω εγω :-)
Διαγραφή>οι περισσότεροι, που άκουγαν τα πιο «ψαγμένα» στυλ να πούμε, τα είχαν ξεγραμμένα… δηλαδή γραμμένα. Κακώς, εννοείται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί κακώς; Είπε κανείς ότι πρέπει στανικά όλοι να ακούνε και να γουστάρουν απ όλα;
Όσο για το ότι τα τρακς αυτά "παίρνουν την εκδίκησή τους σήμερα", το μόνο που "δείχνει" είναι πως ότι σαβούρα και να γραφτεί κάποια στιγμή θα βρεί τους οπαδούς της. Σιγά άλλωστε την "εκδίκηση" λες και μιλάμε για καμμία μεγάλη αναδρομική αναγνώριση. Τα έπαιξαν 2-3 ρετρομάνιακς και έκαναν και κάτι χιλιάδες views στο youtube, κάτι παρακάτω από βίντεο με γατάκια...
Στα eighties δεν υπήρχαν μόνο ξεχασμένα φρικιά, πάνκηδες και… πεθαμενατζήδες υπήρχαν και οι ντισκόβιοι, που είχαν κι αυτοί να προτείνουν ωραία κομμάτια (που άξιζε να τ’ ακούσει κανείς και πέραν των ντίσκο). Αυτούς τους λοιδορούσαν όλοι. Και οι πεφωτισμένοι κριτικοί μας και τα κουτάβια, οι… γκετοποιημένοι ακροατές να πούμε και οι ψαγμένοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών).
ΔιαγραφήΤο ότι τα κομμάτια αυτά σήμερα παίζονται και ξαναπαίζονται δείχνει ότι ήταν πράγματι καλά και πως τους άξιζαν έπαινοι στην εποχή τους και όχι θάψιμο.
Το δισκάκι του Palmer π.χ., μην ξεχνάμε, ξανακυκλοφόρησε πέρυσι, ενώ κι άλλα italo rarities και όχι μόνο πιστεύω πως θα ξαναβγούν εν καιρώ. Μένει να σκάσει και κανα label…
Τα χιλιάδες views στο YouTube τα κομμάτια αυτά τα αξίζουν. Και μην μας λες για… γατάκια, γιατί αν κάποια σταρλετίτσα δείξει λίγο τον κώλο της (μέχρι να την κατεβάσουν) μπορεί να κάνει τόσα views όσα δεν έχουν κάνει όλες μαζί οι ψυχεδέλειες σε δέκα χρόνια…
Υπαρχει label στην Ελλάδα με 3 κυκλοφορίες. Το Disco Moda. Αυτό που έβγαλε και τον Palmer.
ΔιαγραφήΟι Sunday Club και ο Costas είχαν τις καλύτερες παραγωγές για μένα. Το Itchika δε του Χαριτοδιπλωμένου είναι πολύ καλό άλμπουμ που στέκεται πολύ καλά και σήμερα. Το b-side του single What You Gonna Do που είναι ένα πολύ όμορφο instrumental, το συμπεριέλαβε η Into The Light στη συλλογή της A Journey Into Greek Electronic Music, Classics & Rarities. Ο Χαριτοδιπλωμένος το είχε βγάλει ως 141 G.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης υπήρχαν κάποιες αξιόλογες δουλειές που αποτυπώθηκαν μόνο σε 12' (Kyoto, Janis Jones, Dean and Danielle, Three Five).
Συγκλονιστικό maxi ¨ηταν το Eva & Friends Που το έχω δει και σε διάφορες φάσεις ψαξίματος. όχι πολύ γενικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήαξίζει να το έχετε στη συλλογή σας italo μαζί με ΟΛΕΣ τισ μιξαριστες συλλογές που περιείχαν παπαδες από διάφορα, πολλά άγνωστα tracks της εποχής