1. ENNIO MORRICONE – QUENTIN TARANTINO 2. ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Πολλοί θα έχουν πληροφορηθεί για την τελευταία ταινία του Quentin Tarantino, την “The Hateful Eight”, που μεταφράστηκε στην Ελλάδα με τον ηλίθιο τίτλο «Οι Μισητοί 8» και όχι «Οι 8 Μισητοί» (γελοίες αμερικανιές). Για western πρόκειται (θα το δούμε), που βγαίνει στους… σινεμάδες στην αρχή της (νέας) χρονιάς και στο οποίον έχει γράψει μουσική ο Ennio Morricone.

Πριν λίγη ώρα διάβασα στο naftemporiki.gr πως ο Morricone γράφει μουσική για western… «40 χρόνια μετά την ταινία “Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος”» και μου πέσανε τα δόντια… Καλά τόσο άσχετοι είναι; Πού τα βρίσκουν όλα αυτά και τα λένε; Τι παιδάκια έχουν μαζέψει, που μάθανε πέντε κουτσοαγγλικά και μεταφράζουν από ’δω κι από ’κει ό,τι τους κατέβει;

Δεν χρειάζεται να πούμε πως όταν η νέα ταινία του Tarantino θα βγει στις ελληνικές αίθουσες θα έχουν περάσει 50 ημερολογιακά χρόνια (και όχι 40) από το “Il Buono, il Brutto, il Cattivo”, αφού η μυθική ταινία του Sergio Leone είναι παραγωγής 1966, και πως –γιατί εκεί, μάλλον, έγινε το μπέρδεμα– δεν έχουν περάσει 40 χρόνια από το τελευταίο western soundtrack του Morricone αλλά λιγότερα.

Το λέω αυτό γιατί στο Newsweek ας πούμε γράφτηκε πως… “Ennio Morricone to write first western score in 40 years, for The Hateful Eight”. Κάτι τέτοιο –που δεν είναι ούτε αυτό σωστό– αντέγραψαν τσάτρα-πάτρα στην Ναυτεμπορική, προσθέτοντας σαν ημιμαθείς (δηλαδή σαν άσχετοι) κι εκείνο το «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», για να πουλήσουν μούρη.

Όσον αφορά τώρα στο ποιο ακριβώς είναι το τελευταίο western-OST του Morricone εγώ δεν θα πάρω όρκο, αλλά θα πω πως αποκλείεται να είναι 40 χρόνια παλιό, αφού… με θυμάμαι να βλέπω το «Ο Μπουλντόζας Σαρώνει το Τέξας» του Michele Lupo με τον Bud Spencer στις αρχές του ’80. Κι επειδή το έψαξα και το τσέκαρα λιγάκι το “Occhio Alla Penna” (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος) είναι ταινία του 1981, διαθέτοντας φυσικά μουσική του Μαέστρου. Κάπου τότε πρέπει να την είχα δει κι εγώ…

Άρα, από το τελευταίο western-OST του Morricone έχουν περάσει τουλάχιστον 34-35 χρόνια και όχι 40… Ας μας πουν και οι γνώστες-συλλέκτες, δηλαδή, μήπως υπάρχει και κανα «καμπόικο» score του Θείου Ennio από πιο μετά…

Όλο αρλούμπες διαβάζουμε τώρα τελευταία σε διάφορα ενημερωτικά ελληνικά sites… μην κοιτάτε που δεν ασχολιέμαι… 

Ο Μίκης Θεοδωράκης ξαναδιαβάζεται ήδη από τα sixties και θα ξαναδιαβάζεται και στον αιώνα τον άπαντα, οπότε ως τίτλος ενός κάποιου project το «Ξαναδιαβάζοντας τον Μίκη Θεοδωράκη» δεν κομίζει τίποτα καινούριο. Απλώς αναπαράγει κάτι γνωστόν από… 50ετίας.

Τέλος πάντων με αυτό τον τίτλο θα κυκλοφορήσουν όπως διάβασα στο efsyn.gr της Εφημερίδας των Συντακτών δύο CD την 24/12 και άλλα δύο την 2/1 με διασκευασμένο… υλικό «εντελώς καινούργιο, πρωτογενές, (που) τώρα πρωτοβγαίνει».

Σημειώνει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Η τετραπλή κασετίνα λέγεται “Ξαναδιαβάζοντας τον Μίκη Θεοδωράκη” και θα περιέχει 65 τραγούδια του μεγάλου (μας) Μίκη σε νέες εκτελέσεις, σε απρόβλεπτες διασκευές με σύγχρονο ήχο. Κι επειδή τα άκουσα τα κομμάτια ένα προς ένα, μπορώ να σας πω πως μερικά είναι συγκλονιστικά. Να ακούσετε, ας πούμε, το “Κάποτε θάρθουν” με τον Γιάννη Μηλιώκα και θα καταλάβετε. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...».

Αφήνω το ηθικοπλαστικό κλείσιμο τής παραγράφου που είναι χαζό, μένοντας σ’ εκείνο το… «απρόβλεπτες διασκευές με σύγχρονο ήχο». Τι να εννοεί ο συντάκτης; Τι σημαίνει απρόβλεπτο για τα ελληνικά δεδομένα – όταν ακόμη και ο Ρουβάς ή ο Ρέμος έχουν τραγουδήσει Θεοδωράκη; Υπάρχει κάτι πιο απρόβλεπτο απ’ αυτά; Εκτός κι αν κάποιοι εννοούν τους Bazooka ή τους Mechanimal, αλλά δεν νομίζω να πρόκειται γι’ αυτό… Απρόβλεπτη ήταν, για παράδειγμα, η διασκευή των Αμερικανών Devil’s Anvil π.χ. στο «Μάνα μου και Παναγιά» ή των Καναδών Fiends στον «Ζορμπά» και όχι η οποιαδήποτε διασκευή της Μελίνας Ασλανίδου ή της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή…

«Πάντως τα χάρηκα τα cd αυτά» γράφει στο τέλος του κειμένου του ο Κανελλόπουλος. «Ο Δεληβοριάς να ερμηνεύει Μίκη; Και οι Locomondo; Απόλαυση». Σιγά τα ωά! Το έχουν ξανακάνει…

Εγώ (και άλλοι υποθέτω) έχω ακούσει και τον Φοίβο Δεληβοριά να ερμηνεύει Θεοδωράκη («Του μικρού βορηά») –«βορηάς» με «η» και όχι με «ι», γιατί έτσι είναι γραμμένη η λέξη στις «Μικρές Κυκλάδες»–, όπως και τους Locomondo («Η μυρτιά») και η γνώμη μου είναι πως και οι δύο διασκευές ήταν κακές (για να μην πω απαράδεκτες). Εύχομαι τώρα να είναι λιγότερο κακές…

Ό,τι να ’ναι διαβάζουμε τώρα τελευταία σε διάφορα ενημερωτικά ελληνικά sites… μην κοιτάτε που δεν ασχολιέμαι…