MARY’S FLOWER SUPERHEAD μια δυνατή μπάντα στο ρόστερ της Inner Ear

Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τους Mary’s Flower Superhead από τη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω ακούσει τα προηγούμενα δύο long play τους, ούτε τους έχω δει live, αλλά έχω ακούσει κι έχω γράψει λόγια καλά, εδώ στο δισκορυχείον, για το EP τους “Digesting the Animal” από το 2012, που μάλλον αποτελεί την προτελευταία δουλειά τους. Το λέω, γιατί η τελευταία τους είναι το LP “Wealth” (2018), που κυκλοφορεί τώρα από την Inner Ear. Μάλιστα, διαβάζοντας τι είχα γράψει τότε για την περίπτωσή τους –«χαρακτηριστικά τους: η ρυθμική συνοχή, τα pop φινιρισμένα φωνητικά, τα electro και rock ηχοχρώματα ή ο συνδυασμός τους, η πλαστικότητα των συνθέσεων, η γενικότερη γνώση, δύναμη και ένταση μέσω των οποίων περιγράφουν τις καταστάσεις»– έχω την εντύπωση, μετά από ένα πρώτο άκουσμα, πως ταιριάζουν μια χαρά και για το “Wealth”.

Το συγκρότημα εμφανίζει έναν… πώς-να-το-πω… καλώς εννοούμενο ερασιτεχνισμό, που συνήθως (αυτός ο ερασιτεχνισμός) τούς βγάζει στην επιφάνεια ή ακόμη και πιο ψηλά (στο ξέφωτο) μερικές φορές. Γιατί, οι Mary’s Flower Superhead, πέραν των επιμέρους, ξέρουν να γράφουν πολύ καλά τραγούδια, που μπορεί ως «μονάδες» να μην ξεχωρίζουν πάντα (να μην κάνουν, εννοώ, την πολύ μεγάλη διαφορά), αλλά ως σύνολο έχουν τον τρόπο να δημιουργούν πειστικότατες καταστάσεις.

Ακούγοντας λοιπόν ξανά και ξανά το νέο άλμπουμ τους λέω πως η εισαγωγή τους με το “Everything descends” είναι ιδανική, αποτελώντας ένα είδος προτύπου, καλουπιού, για το πώς πρέπει να γράφονται σήμερα τα ποπ τραγούδια (κι εδώ και στο εξωτερικό), αντλώντας «αναφορές» απ’ όλες τις δεκαετίες (από τα 60s έως τα 90s). Στην πορεία όμως τούτη η καλώς εννοούμενη συνταγή δεν ακολουθείται με τον αυτό τρόπο, με αποτέλεσμα η σούμα ελαφρώς να χάνει. Ενώ τα φωνητικά και οι μελωδίες παραμένουν στο ίδιο υψηλό επίπεδο παρατηρείται μια σκλήρυνση του ήχου τους, που οφείλεται στις κιθάρες φυσικά και που δημιουργεί περισσότερο nineties εντυπώσεις-καταστάσεις. Χάνεται, δηλαδή, εκείνο το ηχητικό παιγνίδι, το… δια μέσου των δεκαετιών, και αντικαθίσταται από μια κάπως diy ενοργανική διάθεση, που ναι μεν είναι λειτουργική, αλλά δεν είναι εκείνη που θα βγάλει τους Mary’s Flower Superhead, για πάντα, πάνω από τα σύννεφα. Φυσικά, και γράφοντας για την πρώτη πλευρά, τα σπουδαία τραγούδια δεν λείπουν. Κι αν δεν υπάρχει κάπου ένα δεύτερο “Everything descends”, υπάρχει ένα σχεδόν το ίδιο εντυπωσιακό, που λέγεται “Like a wolf” και που φανερώνει, και αυτό, τις μεγάλες δυνατότητες του γκρουπ.

Η δεύτερη πλευρά διαθέτει τέσσερα τραγούδια, που, επίσης, στέκονται από ένα άλφα επίπεδο και πάνω, με κορυφαία από ’δω όχι το εισαγωγικό “In the cave” (που παίζει ακόμη και με το dub, ειδικά προς το τέλος), ούτε το επόμενο “Run to the wild” (που ροκάρει… αγρίως, με έξυπνα «κοψίματα» και πάντα με ωραία ποπ φωνητικά), αλλά με τα δύο μεσαίου τέμπο που ακολουθούν, τα “Howling wind” και “All you’ve been waiting” (και ιδίως το πρώτο απ’ αυτά).

Οι Mary’s Flower Superhead είναι σίγουρο πως έχουν δυνατότητες για ακόμη πιο… άφθαστα αποτελέσματα. Κάτι, όμως, χρειάζεται να κάνουν. Εγώ θα το πω. Να «σφίξουν» περισσότερο τις συνθέσεις τους, να κατεβάσουν ελαφρώς τις κιθάρες, ανεβάζοντας ελαφρώς τα πλήκτρα (που γενικώς απουσιάζουν, αλλά υπάρχουν στο πρώτο τραγούδι τους) και ν’ αφαιρέσουν από τον ήχο τους αυτήν την ελαφριά μουντάδα (αν και αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να αποτελεί και κάτι σαν «σήμα κατατεθέν» τους, οπότε ok). Πάντως, σε γενικές γραμμές είναι… πολύ καλοί.

Επαφή: www.inner-ear.gr