ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ

Δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τις προτιμήσεις του λαού. Εντάξει, με άλλες μπορεί να συμφωνούμε και με άλλες όχι, όμως το να τις αντιμετωπίζουμε αφ’ υψηλού και υποτιμητικά, τοποθετώντας τον εαυτό μας κάπου «έξω» από τους πολλούς, και κάπου «παραπάνω», δεν βοηθάει τα πράγματα. Απεναντίας, εκείνο που βοηθάει είναι το να προσπαθείς να εξηγήσεις τι βρίσκουν οι πολλοί, που δεν το βρίσκεις εσύ ενδεχομένως στα τραγούδια του Παντελίδη, αυτού του πηγαίου ταλέντου που άφησε ορφανό το λαϊκό τραγούδι πριν από δυο χρόνια.

Ο Παντελίδης είχε δικό του τρόπο να γράφει στίχους, αδιαφορώντας για τους γραμματικούς κανόνες. Έβαζε ας πούμε δυο ρήματα μαζί, «τρώγοντας» συνδέσμους, προθέσεις κτλ., κάθε δίστιχό του είχε αυτοδύναμο νόημα, δίχως να συνδέεται αναγκαστικά με το προηγούμενο ή το επόμενό του, κι εν πάση περιπτώσει μιλούσε τα ελληνικά που μιλούσαν και μιλάνε οι άνθρωποι της γενιάς του, με τη σιγουριά και την πεποίθηση πως, πρώτα απ’ όλα, γινόταν κατανοητός από τους συνομηλίκους του. Κι αυτό έχει σημασία.
Αλλά και μελωδίες ωραίες έγραφε ο Παντελίδης, ενώ είχε άποψη για το πώς θα ακούγονταν τα τραγούδια του, με λιγότερο ή καθόλου μπουζούκι, και με το βιολί, το κλαρίνο, τα πνευστά και τις κιθάρες, να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερα μέτρα στις ενοργανώσεις του.

Ο πρόωρος χαμός αυτού του ανθρώπου –και είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό που θα πω– στέρησε το λαϊκό τραγούδι από το μεγαλύτερο ταλέντο του εδώ και δεκαετίες (δύο τουλάχιστον). Ο άνθρωπος, που έκανε τραγούδι τον ίδιο το θάνατό του, δεν μπορεί παρά να έβλεπε πολύ μπροστά… Και υπό αυτή την έννοια όσοι αγαπάμε το λαϊκό νοιώθουμε χαμένοι διπλά και τρίδιπλα.