Vantomme είναι το
επώνυμο του βέλγου κιμπορντίστα Dominique Vantomme και με αυτό ακριβώς το επώνυμο αναγνωρίζεται μια φοβερή τετράδα, ένα περιστασιακό γκρουπ, που το αποτελούν προσέτι ο κιθαρίστας Michel Delville (από Wrong Object, douBt, Machine Mass),
ο μεγάλος Tony Levin (σε μπάσο και chapman
stick) και ακόμη ο
ντράμερ Maxime Lenssens.
Οι τέσσερις αυτοί μουσικοί βρέθηκαν τον Οκτώβριο του 2016 σ’ ένα
στούντιο της Αμβέρσας (στη συνοικία Hoboken) κι εκεί, μέσα σ’ ένα κλίμα βαριάς… προγκρεσιβιάς, έδωσαν
νόημα σε μια σειρά συνθέσεων του Vantomme, που μετατράπηκαν αυθωρεί σε άλμπουμ. “Vegir” [MoonJune, 2018] ο τίτλος του… και στην
πράξη ένα καταπληκτικό, ζωντανό progressive,
από Quiet Sun
και πέρα.
Canterbury
να το αποκαλέσουμε; Γιατί όχι; Έχει πολλά τοιούτα αισθητικά στοιχεία. Κυρίως
της δεύτερης εποχής, μετά το 1972-73 δηλαδή, τύπου Matching Mole ας
πούμε, μα και Hatfields,
αλλά βασικά Quiet Sun
(εκείνη η δισκάρα, από το 1975, που έφτιαξαν οι Dave Jarrett, Manzanera, Eno και οι υπόλοιποι), με μιαν όμως
επισήμανση. Πως οι συνθέσεις στο “Vegir”, οι συνθέσεις του Vantomme, είναι ισάξιες με όλες τις παλαιές, σε ιδέες, παικτικό
περφεξιονισμό και τελικώς σε ευχαρίστηση και απόλαυση. Γιατί, αυτό είναι το
βασικό – καθότι υπάρχουν πάμπολλα Canterbury sounding projects, αλλά λίγα που να
μπορεί να συναγωνιστούν τους Vantomme
σ’ ένα τόσο υψηλό επίπεδο.
Εκπληκτικά complex tracks
έχουμε εδώ, φισκαρισμένα στις σολιστικές ακολουθίες, διαλυμένα μέσα σε έξοχα avant, jazz και progressive περιβάλλοντα.
Φυσικά, τα πλήκτρα του Vantomme
(fender rhodes,
πιάνο, mini moog,
mellotron) κάνουν τρομερή
δουλειά, γεμίζοντας τον ήχο της τετράδας συνεχώς και αδιαλείπτως, όμως και οι
κιθάρες του Delville
δεν μένουν πίσω (με πολλά και διαφορετικά ηχοχρώματα, επινοήσεις, εφφέ κ.λπ.),
ούτε βεβαίως το ρυθμικό τμήμα, με τον Levin να κάνει φοβερά πράγματα με το… βομβαρδιστικό μπάσο του,
αλλά και με το chapman stick,
και με τον όχι και τόσο γνωστό Lenssens
να αποδεικνύεται εντυπωσιακός και ουσιαστικός συνάμα.
Περιττό να πω πως στο “Vegir” δεν υπάρχει ούτε μισό ηχογραφημένο λεπτό χωρίς αληθινό ενδιαφέρον
και πως συνθέσεις σαν τις “Sizzurp”,
“The self licking ice-cream cone” και “Equal minds” τις τοποθετείς αμέσως
στην πρώτη γραμμή του progressive rock,
πέραν από εποχές ή στυλ.
Κορυφαίο άλμπουμ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου