Τρίτο άλμπουμ για τους Tango with Lions στην Inner Ear, μετά το “Verba Time” (2010) και το “A Long Walk” (2013). Ο τίτλος του
νέου LP είναι “The Light” (2018) και πέραν της
Κατερίνας Παπαχρήστου, που γράφει μουσικές, στίχους, τραγουδά και παίζει
κιθάρες, άρπα, πιάνο, πλήκτρα και μπάσο (σε κάποια tracks), στην μπάντα συμμετέχουν και οι
Θεόδωρος Ζευκιλής μπάσο, Νίκος Βεργέτης ντραμς, κρουστά, Τζίμης Σταρίδας
τρομπόνι και Ντένης Μόρφης κιθάρα. Επίσης, στο “The Light” ακούγονται διάφοροι guests σ’ ένα σωρό όργανα
(από κρουστά και βιμπράφωνο, μέχρι θερεμίνη, ακορντεόν κ.λπ, συν την παιδική
χορωδία του Σπύρου Λάμπρου σ’ ένα track). Πολύς κόσμος, γενικώς, σ’ ένα LP, που θα μπορούσε να κάνει τη μεγάλη διαφορά
(υπό κάποιες, βεβαίως, προϋποθέσεις). Όχι πως και τώρα δεν υπάρχουν, εδώ,
μερικά εξαιρετικά τραγούδια, αλλά, να, πάντα θα επιζητάς από ένα long play το…
καλυτερότερο – μιαν ενότητα, ένα στόχο αισθητικό, δίχως επιμέρους
παρεκκλίσεις.
Θα πω τούτο. Η Παπαχρήστου γράφει πολύ ενδιαφέροντα
τραγούδια, όπως για παράδειγμα την ιδιόμορφη blues ballad “Proof of desire” και το “Last thrill” στην πρώτη πλευρά ή
τα “The go-betweens” (με το μουσικό
πριόνι του Νίκου Γιούσεφ) και “L’
ombre” (με το ακορντεόν
της Nalyssa Green)
στη δεύτερη, όμως το γεγονός πως εδώ υπάρχουν συνθέσεις διαφορετικών αποχρώσεων,
αντιδιαμετρικών θα έλεγα, το τελικό αποτέλεσμα μένει κάπως ξεκρέμαστο.
Έτσι, ενώ
από τη μια μεριά ακούγονται μπαλάντες εξαιρετικώς επεξεργασμένες, με μια lo-fi χρήση των διαφόρων οργάνων, κάπως moody και «εσωτερικές», καθώς
προέχει η απόδοση των νοημάτων και οι ερμηνείες, που οφείλουν να υπηρετήσουν
(και το πράττουν) αυτά τα συγκεκριμένα νοήματα, από την άλλη ανιχνεύεται μιαν
«αγωνία», για κάτι περισσότερο εξωστρεφές και… pop-sunshine. Δεν είμαι της γνώμης πως τραγούδια δύο τόσο
διαφορετικών αφετηριών μπορεί κάπου να διασταυρωθούν (στ’ αυλάκια ενός δίσκου
εννοώ). Βεβαίως, η Παπαχρήστου το επιδιώκει εδώ, τείνοντας μάλιστα να
εμφανιστεί σε ίσες ποσότητες… αισιόδοξη και απαισιόδοξη – αν και κάπως περισσότερο
το πρώτο, αν κρίνουμε από τον τίτλο του άλμπουμ.
Η δική μου γνώμη είναι σαφής. Τα πιο loner τραγούδια της Παπαχρήστου είναι
ωραιότερα και πως αν είχε 3-4 ακόμη αυτού του στυλ εδώ να παραθέσει, το άλμπουμ
της θα πέταγε κι ας λεγόταν… The Dark.
Επαφή: www.inner-ear.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου