ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ μία σκληρή ανοιχτή επιστολή του συγκροτήματος από το 1983 με αποδέκτη, βασικά, το μουσικό Τύπο της εποχής

Το 1983, τον Μάρτιο, μια ανοιχτή επιστολή που την υπέγραφαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες είδε το φως σε μια μερίδα(;) του μουσικού Τύπου(;). Τα ερωτηματικά γιατί; Γιατί δεν ξέρω αν η επιστολή δημοσιεύτηκε και σε άλλα περιοδικά κι εφημερίδες (και όχι μόνο στο μουσικό Τύπο), ενώ δεν γνωρίζω, επίσης, αν ολόκληρος ο μουσικός Τύπος (έστω αυτός) παρείχε χώρο στην επιστολή. Προσωπικώς, έχω δει δημοσιευμένη την επιστολή μόνο στο Ποπ & Ροκ και στο Ντέφι. Πιθανώς να υπάρχει και αλλού…

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Τζίμη Πανούση αναδύθηκαν πολλά από το παρελθόν, γράφτηκαν κείμενα με λάθη και ανακρίβειες φυσικά, αλλά πουθενά δεν είδα να γίνεται λόγος γι’ αυτή την ανοιχτή επιστολή, που είχε, τότε, νόημα και σημασία. Και σήμερα έχει, όχι μόνον ως ένα ιστορικό ντοκουμέντο, που αφορά μια σημαντικότατη μπάντα του ελληνικού ροκ, όπως ήταν οι Μουσικές Ταξιαρχίες, αλλά και γενικότερα.

Η επιστολή, η ανοιχτή επιστολή, ήταν σκληρή, ξεπερνώντας, μάλιστα, τα όρια σ’ ένα σημείο, και το γεγονός πως βρέθηκαν δύο τουλάχιστον μουσικά περιοδικά για να τη δημοσιεύσουν (να πω πως στο Ποπ & Ροκ υπήρξε απαλοιφή παραγράφου σε σχέση με το Ντέφι) δείχνει πως παρ’ όλο τον «πόλεμο» που δεχόταν το συγκρότημα από κάποιους μουσικο-δημοσιογράφους υπήρχε χώρος για να πεις τις απόψεις σου – σε μιαν εποχή, υπενθυμίζω, όπου ούτε φάνζιν υπήρχαν, ούτε ιδιωτική τηλεόραση και ραδιόφωνο, ούτε διαδίκτυο κτλ. Όλα ήταν ελεγχόμενα απ’ όσους είχαν τη δύναμη (τον τρόπο, το χρήμα) να βγάζουν περιοδικά κι εφημερίδες (δεν μιλάμε για τα κρατικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια) και αν από ’κει έτρωγες πόρτα, τότε ήσουν πρακτικά… ανύπαρκτος. Όπως, επίσης, διακινδυνευόταν να βρεθείς στα αζήτητα (όσον αφορά στις πωλήσεις των δίσκων σου π.χ.), αν στην έπεφταν αγρίως οι κριτικοί στα μουσικά περιοδικά, σε μιαν εποχή όπου ο κριτικός λόγος είχε ανυπολόγιστη δύναμη. 

Δεν θα αναδημοσιεύσω, εδώ και τώρα, ολάκερη την επιστολή παρά μόνον κάποια αποσπάσματα. Όποιος ενδιαφέρεται να τη βρει, και να τη διαβάσει ολόκληρη, ας το ψάξει…

Αποτέλεσμα της συνεχούς αύξησης της εισαγωγής των διάφορων στερεοφωνικών μηχανημάτων τώρα τελευταία στη χώρα μας, είναι και η αντίστοιχη αύξηση των διαφόρων περιοδικών εκδόσεων που, ενώ έχουν για πραγματικό τους σκοπό τη διαφήμιση των μηχανημάτων αυτών, χρησιμοποιούν σαν κάλυψη μουσικά θέματα και παρουσιάζονται σαν δήθεν μουσικά περιοδικά, δημιουργώντας έτσι τον κίτρινο μουσικό τύπο.
Οι υποτιθέμενοι «δημοσιογράφοι» των περιοδικών αυτών είναι στην πλειοψηφία τους μανιώδεις συλλέκτες σπάνιων και περίεργων δίσκων μοντέρνας μουσικής, αποκομμένοι από την ζωντανή μουσική πραγματικότητα, και την ελληνική και την ξένη, που προσπαθούν να καλύψουν την άγνοιά τους γράφοντας εγκωμιαστικές κριτικές για ασήμαντους και άγνωστους καλλιτέχνες, που «ανακαλύπτουν», και λασπολογούν προσπαθώντας να θάψουν οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται στο χώρο μας και έχει κάποιο κοινωνικό αντίκτυπο, γράφοντας κουτσομπολιά, κακοήθειες και αναίσχυντα ψέματα, προσπαθώντας να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη έτσι ώστε να ανέχεται φασίστες τύπου NEW ORDER να δέρνουν τους ακροατές τους στο Σπόρτιγκ αδιαμαρτύρητα.
Έτσι έχουμε φτάσει σε σημείο να διαβάζουμε κριτικές ενός Λυμπερόπουλου, που δεν ανέχεται σαν τραγουδίστρια την Μάριαν Φαίηθφουλ, γιατί επειδή είναι όμορφη την προτιμάει να του κάνει τσιμπούκια(!), που βρίσκει τέλειο έναν τραγουδιστή (σ.σ. Νίκος Γκίνης) όταν τραγουδάει στο συγκρότημα ΣΥΝΔΡΟΜΟ, αλλά τον βρίζει όταν τον ακούει στους ALAMANA’S BRIDGE, γιατί αγνοεί ότι πρόκειται για τον ίδιο, και που αποκαλεί το κοινό ενός μαγαζιού γεμάτου καθημερινά, πρόβατα και το ίδιο το μαγαζί στάβλο.(…)
Και φτάνουμε στην περιπτωσάρα που ακούει στο όνομα Αργύρης Ζήλος (πρόκειται για δημοσιογράφο, που συμπαθούν ιδιαίτερα οι ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ μια και τον βάζουν στο πρόγραμμά τους καθημερινά να ανοίγει την παράσταση μεταμφιεσμένος σε νέγρα), που, ενώ νυστάζει όταν ακούει τους ΦΑΤΜΕ, εκστασιάζεται ακούγοντας στο γραφείο του (γιατί ως γνωστόν η γυναίκα του τού απαγορεύει να ακούει μουσική στο σπίτι) συνθεσαϊζεροειδή γκρουπάκια ξενέρωτων Εγγλέζων βουτυρόπαιδων.(…)
Υ.Γ. Ανοιχτή απειλή (γιατί όχι;) στους αλήτες του κίτρινου τύπου. Δεν έχουμε καμμία σχέση με το ροκ όπως το έχετε εσείς στην αρρωστημένη φαντασία σας και δεν θα ανεχτούμε άλλες κακοήθειες. Αν εξακολουθήσετε να ασχολείσθε μαζί μας να είστε σίγουροι ότι οι επόμενες «κριτικές» σας θα είναι μόνο για τους καλλιτέχνες που θα επισκέπτονται αφιλοκερδώς το νοσοκομείο όπου θα νοσηλεύεστε. ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΙΤΡΙΝΟΥ ΤΥΠΟΥ. 
(ΓΕΙΑΣΑΝ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ)