GREY RIVER & THE SMOKY MOUNTAIN εκπληκτικός δίσκος από ένα ελληνικό συγκρότημα

Να πω από την αρχή πως χρειαζόμαστε τέτοια συγκροτήματα και γενικότερα (από παντού) και ειδικότερα (από την Ελλάδα). Συγκροτήματα, εννοώ, που να σκύβουν και να μελετούν τις ρίζες του rock (το blues, την country, το folk) και βάζοντας μέσα σ’ όλα τούτα το προσωπικό τους «άγγιγμα» να προτείνουν ωραία, σημερινά άλμπουμ. Αυτό που κάνουν, εν προκειμένω, οι Grey River & The Smoky Mountain, μια ελληνική μπάντα που σχηματίστηκε το 2014 στην Αθήνα και που τώρα έχει έτοιμο το πρώτο άλμπουμ της (είχε προηγηθεί πρόπερσι ένα EP). Μέλη των Grey River & The Smoky Mountain είναι οι Ρένα Παπαγεωργίου φωνή, μαντολίνο, Σαράντος Γουμάκος κιθάρα, φωνή, Τάσος Γουσέτης βιολί και Θανάσης Γκιουλέας κοντραμπάσο, ενώ τη βασική τετράδα βοηθούν οι Δημήτρης Αζοράκος ντραμς, Μελέτης Πόγκας μπάντζο, slide κιθάρα, φωνητικά, Νίκος Σκιαδόπουλος φυσαρμόνικα και Tommy Lellos φωνητικά.

Το “Captain Death” [Ikaros, 2017] είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ –να μην σας κρατάμε σε αγωνία– το οποίο θα ζήλευε κάθε αμερικάνικη μπάντα! Τόσο καλό είναι δηλαδή! Τα τραγούδια του Γουμάκου και της Παπαγεωργίου (οι δυο τους έχουν γράψει τα εννέα από τα δέκα, ενώ ένα έχει γράψει ο Γκιουλέας) είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, δίχως να χάνουν από πουθενά. Ούτε σε μουσικές, ούτε σε στίχους, ούτε σε ερμηνείες, ούτε σε ενοργανώσεις. Σε όλα παίρνουν τον καλύτερο βαθμό, γιατί είναι μελετημένα σε βάθος, λες και οι άνθρωποι αυτοί δεν άκουγαν τίποτ’ άλλο στη ζωή τους πέραν από country-rock και country-folk – ξεκινώντας από τον πατέρα όλων, τον Woody Guthrie, και μέσω του Dylan και των Crazy Horse, να περνάνε στους Solas (αν δεν τους ξέρετε, ψάξτε τους) και στους Union Station τής Alison Krauss.

Προσωπικώς, δεν μου έκαναν εντύπωση μόνον οι μουσικές των Grey River & The Smokey Mountain, αλλά και οι στίχοι τους, που είναι βαθιά υπαρξιακοί, γλιστρώντας προς το μεταφυσικό πολλές φορές, φέρνοντας στο νου μου κάποιες από τις haunted ballads που ανθολογούσε στα fifties ο Harry Smith ή εκείνες που ηχογραφούσε στα late sixties-early seventies ο John Hartford.

Το δηλώνω καθαρά, λαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη των λόγων μου. Δεν έχω ξανακούσει από ελληνικά συγκροτήματα τραγούδια σαν τα “The king and the crow”, “All the rainy days”, “Let the river flow”, “The rambler’s way” και “Cold skin” –αν συνεχίσω φοβάμαι πως θα τα συμπεριλάβω όλα!– που αποτελούν αυθεντικά, αληθινά και αμόλυντα αριστουργήματα.

Μην αμελήσετε αυτό το άλμπουμ!

Επαφή: https://www.facebook.com/Ikarosrecord/