ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 96

15/5/2018
Πέθανε στα 88 του ο Tom Wolfe, ένας από τους πιο σημαντικούς χρονικογράφος της ψυχεδελικής περιόδου, βασικά μέσω του βιβλίου του The Electric Kool-Aid Acid Test (1968), που είναι κατά βάση ένα «από τα μέσα» ημερολόγιο των δράσεων του Ken Kesey και των Merry Pranksters, σχετικό με το προμοτάρισμα του LSD στα χρόνια του ’60.
Έχουν βγει κάποια βιβλία του Wolfe στην Ελλάδα, όπως το Στο βωμό της Ματαιοδοξίας [Aquarius, 1989] και το Ένας Άντρας με τα Όλα του [Ωκεανίδα, 1999], αλλά όχι και το The Electric Kool-Aid Acid Test.

15/5/2018

Υπάρχουν «φίλοι» μου, που υποστηρίζουν τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα.
Δεν θα τους διαγράψω. Δεν διαγράφω ποτέ κάποιον που μου έκανε (αποδεκτό) αίτημα φιλίας (κατόπιν κάποιας σκέψης και μελετώντας το προφίλ μου υποθέτω), ακόμη κι αν έχει αντίθετες απόψεις μ’ εμένα σε ορισμένα ζητήματα, καθώς πάντα θα διατηρεί το δικαίωμα να εκφράζει στον δικό του «τοίχο» (στο δικό του «σπίτι») εκείνο που πιστεύει (ή νομίζει) δίχως συνέπειες. Αλλά και στο δικό μου «τοίχο» ενδεχομένως (μιας και είμαστε «φίλοι»), υπό κάποιες προϋποθέσεις βέβαια, που έχουν να κάνουν όχι με την ουσία των όποιων απόψεων, αλλά με τον τύπο.
Οι ύβρεις, οι ειρωνείες και οι ψευτοτσαμπουκάδες είναι τρεις καταστάσεις, οι οποίες δεν θα γίνουν ποτέ αποδεκτές σε μια συζήτηση.

14/5/2018

Σ’ ένα απαράδεκτο (ως συνήθως) κείμενο τού προταγκόν, και έξτρα σκανδαλοθηρικό εγώ θα πω, όπου όλα ανακατεύονται και μπερδεύονται δίχως αρχή και τέλος –με τον Leo Ferre π.χ. να παρουσιάζεται έτσι αβασάνιστα, μέσω του “Petite”, ως ο τροβαδούρος της παιδοφιλίας!– και με μόνο βασικό στόχο να καταστεί η Αριστερά, για άλλη μια φορά, ως η πηγή όλων των δεινών της ανθρωπότητας, επιχειρείται να συνδεθεί ακόμη και ο διαβόητος βιαστής και παιδοκτόνος Δουρής με το Μάη του ’68!

Eίναι για κλάματα οι άνθρωποι…

12/5/2018

Μπήκαν κάτι πανύβλακες σ’ ένα δισκάδικο και ρωτήσανε για Λένα Πλάτωνος… αν υπάρχει. Δεν τους αρέσουν φαίνεται οι τιμές στο discogs και ψάχνουν για μαλάκες…
Βγάζει λοιπόν και ο δισκάς από την καβάτζα το «Γκάλοπ» και τους λέει… 100 ευρώ, άπαιχτο… Όπου φύγει-φύγει τα κωθώνια…
Εγώ θα τους έλεγα 500, για σπάσιμο… γυρίζω και του λέω.
Δε φτάνει που είναι χάπατα αυτοί οι χιψτερωτοί, είναι και τελείως άφραγκοι…

11/5/2018

Ένας από τους ελάχιστους έλληνες δημοσιογράφους, που θα βρεθούν στο Παρίσι το Μάη του ’68 (ή έστω τον Ιούνη), ήταν και ο νεαρός, τότε, Κώστας Χαρδαβέλλας.
Τώρα, τι είδε, τι έγραψε ή τι τον άφησαν να γράψει είναι άλλο θέμα…

11/5/2018

Βγήκαν τώρα κάτι άσχετοι σαν τον Δημήτρη Κανελλόπουλο στο e-tetradio.gr –που θέλουν να το παίξουν προχωρημένοι και-καλά, και μέσα στα πράγματα– να μας πουν πως η χιπχόπ πατσαβούρα που ακούει στο όνομα “This is America” κάποιου Childish Gambino, είναι… «ένα τραγούδι, που έγινε κλασικό μέσα σε λίγες μόλις μέρες»!!
Τι λέτε ρε! Σοβαρά; Πόσο κλασικό δηλαδή; Θα το ακούμε και μετά από τρεις μήνες ή θα βγει κάποια άλλη… κλασική χιπχοπμαλακία, που θα πάρει τη θέση του;
Εντάξει οι Αμερικάνοι πλασάρουν ό,τι παπαριά τους κατέβει για να πουλήσουν και από ’κει και πέρα, με τη δύναμη των μέσων που διαθέτουν, σπέρνουν αυτή την παπαριά σ’ όλο τον κόσμο και όποιον πάρει ο χάρος. Και όχι μόνο στη μουσική, σε όλα.
Έχει στίχους λέει το “This is America” (γιατί, από πλευράς μουσικής, είναι για κλάσιμο). Τίποτα δεν έχει. Κοινότοπες αηδίες, απ’ αυτά που μπορεί να συμβαίνουν σε κάθε γειτονιά του σύγχρονου κόσμου, από τη Μανίλα μέχρι το Λάγκος και από το Γιοχάνεσμπουργκ μέχρι τη Τζακάρτα (με ηλίθιους που παίζουν με τα όπλα ή και με χωρίς όπλα), και που για να τα περιγράψεις καλλιτεχνικά θα πρέπει να έχεις τ’ @@ ενός Curtis Mayfield π.χ. ή ενός Gil Scott-Heron.
Κάποτε οι μαύροι παρήγαγαν μουσικό πολιτισμό, τώρα… άσε τα. Φλούδια για κότες μόνο.