QUEEN όσα θα θέλατε να μάθετε για το βρετανικό συγκρότημα μέσα από ένα ποστ και μια συζήτηση στο facebook

Γνωρίζω αρκετό κόσμο από το χώρο του ροκ, ανθρώπους που ακούνε ροκ και μελετάνε το ροκ (φίλους και γνωστούς), αλλά δεν γνωρίζω ούτε έναν που να γουστάρει αληθινά τους Queen. Που να μου έχει μιλήσει με κάποια καλά λόγια, τέλος πάντων, για τους δίσκους τους.

Προσωπικά έχω δύο LP των Queen, που δεν θυμάμαι πως βρέθηκαν στη δισκοθήκη μου (μάλλον θα τα αγόρασα κάποια στιγμή από τις «προσφορές») και έρχομαι να πω, επειδή άκουσα το πρώτο τους άλμπουμ χθες, το “Queen” του ’73, μετά από πολλά χρόνια (θα βάλω σήμερα, αν βρω χρόνο, και το “A Night at the Opera”) πως πολύ δύσκολα θα βρεις έστω κι ένα κομμάτι τους, εκεί, που να σε πιάσει από την αρχή. Ακούς… ακούς… και στο τέλος δε μένει σχεδόν τίποτα.
Οι Queen συμβολίζουν, στο μέγιστο βαθμό, τον εκφυλισμό και το τέλος του ροκ, έτσι όπως το κατανοήσαμε όλοι μας από το υλικό (γνωστό και λιγότερο γνωστό) που κυκλοφόρησε στα long sixties. Είμαι σχεδόν πεπεισμένος γι’ αυτό.

Παναγιώτης Μπικάκης

Μεγαλώνοντας ουσιαστικά σε ντισκοτέκ τα καλοκαίρια άκουγα “I want it all” & “Another one bites the dust” και με συνέπαιρνε η αντίδραση του κόσμου στο άκουσμά τους. Αργότερα έπεσε στα χέρια μου το CD “Greatest Hits II”, δεν είχα άλλα, αυτό και το διπλό του Ζαμπέτα. Ακόμα ανατριχιάζω όταν ακούω, διαβάζω ή βλέπω κάτι για αυτούς.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Το “Another one bites the dust” το θυμάμαι κι εγώ από τις ντίσκο στο νησί, στις αρχές του '80. Όταν το βάζανε κατέβαινα από την πίστα...

Stathis Nikokavouras

Ε βέβαια εγώ σου τα έπαιζα τα κομμάτια. Κι εγώ το “Another one bites the dust” δεν το χόρεψα ποτέ, ούτε το “I want to break free”, γιατί έρχονταν κομμάτια σαν αυτό που δεν το έπαιζε κανένας άλλος. Κανείς. Μόνο ο χωριανός σου…

https://www.youtube.com/watch?v=7xkeT_okg7o

James Brown - Body Heat

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Κρι-κρι...

Stathis Nikokavouras

Ναι, πρώτα εκεί και μετά Σκούνα, μετά Πάνθηρα, μετά Αγγλία, μετά Σουηδία. Από εκεί η φωτογραφία τού 1980 και δίπλα μου ο Αλέκος απο τους Καρουσάδες που σκοτώθηκε 18 χρονών με τη μηχανή. Ο καλύτερος φίλος. Δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα…

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Τον θυμάμαι...

Spyros Hytiris

Το “A Night At The Opera” περιέχει μερικές συγκλονιστικές στιγμές, όπως το “Year of ’39” (μιλάει για χρονομετάθεση, ο May είναι φυσικός με διδακτορικό) και το “Love of my life”, μέχρι το απλησίαστα αυθεντικό (δεν μοιάζει με τίποτε άλλο) “Bohemian rhapsody”. Πέραν αυτού (προ και μετά) πολύ ολίγα για απαιτητικούς.

Γιώργος Γιαννόπουλος

Είχα πάρει, και μου άρεσε το “Sheer Heart Attack”. Εντυπωσιακή η κιθάρα, και τα φωνητικά. Οι μελωδίες βέβαια ξέφευγαν από το ροκ προς το «ελαφρολαϊκό», αλλά όχι τόσο πολύ όσο στα μεταγενέστερα άλμπουμ. Μετά κι εγώ ό,τι άκουγα στα ραδιόφωνα και στις ντίσκο.

https://www.youtube.com/watch?v=9Bd3V82axhQ

Queen - Tenement Funster

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Σ' αυτό το ύφος οι 10cc είχαν πιο εμπνευσμένες μελωδίες.

Και ας μην ξεχνάμε πως ο Brian May που ήταν παικταράς είχε ξεκινήσει απ' αυτούς...

https://www.youtube.com/watch?v=I9vhCQgGSfU

Smile - April Lady

Γιώργος Γιαννόπουλος

Πολύ ωραίο αυτό το κομμάτι.

Διαβάζω τώρα αυτήν την κριτική της εποχής, και συνειδητοποιώ τι μου πάει στραβά. Δεν είχε ομοιογένεια το υλικό, δεν πρόκειται για αφομοιωμένες επιρροές, αλλά για παράθεση πολλών στυλ, με ενοποιητικό στοιχείο τα χορωδιακά φωνητικά παντού, και την κιθάρα του May. Από ραγκ τάιμ σε mid 70s χαρντ ροκ/ προγκρέσιβ κι από όπερα σε μπαλάντες στυλ McCartney, συχνά διαδοχικά μέσα στο ίδιο κομμάτι. 

A Night At The Opera 

https://www.rollingstone.com/music/albumreviews/a-night-at-the-opera-19760408
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Έτσι μου ’ρχεται να το βάλω αργότερα και να γράψω κι εγώ κριτική...

Γιώργος Γιαννόπουλος

Εδώ Rainbow, Kansas και λίγο Led Zeppelin, μέχρι και λίγο από Who.

https://www.youtube.com/watch?v=iZjjsrn9FY4

Queen - The prophet's song (1975)

Vana Iacovidou

Το έχω! Νομίζω πως όλοι το είχαμε! Εγώ πάντως τον άκουγα με δέος και τον είχα μάθει κι απέξω.

Jack Luminous

Αυτό που λες «δεν μένει τίποτα» με μια από τις καλύτερες φωνές στην ιστορία της ροκ (και κατά πολλούς από τους συναδέλφους του μάλλον την καλύτερη) δεν ισχύει. Γνώμη μου – και δεν είμαι κανένας τεράστιος φαν των Queen, αλλά αυτός ο άνθρωπος ήταν, το λιγότερο, συγκλονιστικός performer. Π.χ. εδώ…

https://www.youtube.com/watch?v=qMAgetDMMLk

Queen – Innuendo

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Εντάξει.

Akis Kapranos

Ο Ζήλος είχε κάνει μια εξαιρετική κριτική σε αυτό το τελευταίο άλμπουμ btw.

Asser Moissis

Γιατί ασχολείστε με καλλιτέχνες που δεν σας αρέσουν; Για να μας πείτε ότι δεν σας αρέσουν;

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Ναι. Καθώς οι αρνήσεις έχουν τουλάχιστον όσο νόημα και οι καταφάσεις.

Akis Perdikis

Προφανώς για τον ίδιο λόγο που στο facebook εκτός από καρδούλες υπάρχουν και δάκρυα.

Nikos Sarantakos

Θυμάμαι ότι και ο Αργύρης Ζήλος τους αντιπαθούσε, αλλά εξαιρούσε το “Bohemian rhapsody”, το επικό οπερικό κομμάτι, όπως το είχε πει. Εμένα μου άρεσε αυτός ο δίσκος. Είχα και τον προηγούμενο.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Ναι, από το LP “Α Night at the Opera”. Θέλω να το ξανακούσω απόψε αυτό, μετά από πολλά χρόνια...

Stathis Nikokavouras

Ναι, αλλά είναι τυχαίο που ο Φρέντυ και τ’ αγόρια του έχουν ψηφιστεί σαν το μεγαλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών; Η φωνή του είναι απίστευτη. Και εγώ ακούω τριάντα φορές Pink Floyd και μία Queen και αυτή κατά λάθος, αλλά η φωνή του είναι μοναδική. Δεν έχει καν μιμητές.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Ναι, είναι καλλίφωνος. Αν κι εμένα δεν μου αρέσει η φωνή του. Δεν είναι του γούστου μου οι ροκ φωνές χωρίς γρέζι.

Δημητρης Σαλτος

Αν δεν συγκινηθείς από αυτό το τραγούδι, είσαι ήδη νεκρός. Υπερεκτιμημένους μπορεί να τους πει κάποιος, αλλά ότι έχουν αφήσει δεκάδες κομματάρες δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

https://www.youtube.com/watch?v=52wDQvxIVaY

Queen - These Are The Days Of Our Lives [Official Music Video]

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Και κάτι παραπάνω από νεκρός. Πάμε για τα σαράντα...

(Μη μου ρίχνετε άλλα τραγούδια των Queen, για να με πείσετε. Είμαι μεγάλος πια... κι έχω ακούσει Queen περισσότερο απ' όσο νομίζουν κάποιοι).

Δημητρης Σαλτος

Για του λόγου μας το αληθές τα βάζουμε, έτσι για να το τονίσουμε ολίγον παραπάνω.

Stylianos Tziritas

Χωρίς να θέτω εαυτόν στο club των τελειωμένων θιασωτών τους θα αποτολμήσω να πω ότι οι Queen (που μόνο τυχαία δεν αποτελούν θεσμό στην Αγγλία) ήταν ένα σχήμα που τη λέξη ενορχήστρωση, αλλά και την έννοια της μελωδικής ανάπτυξης του αρχικού ριφφ/σχήματος τα ανήγαγαν πραγματικά σε τέχνη (και ομιλώ και για τις 80s μέρες τους). Αν δε μιλάμε για τον Mercury πέρα του συγκλονιστικού της φωνής του σε επίπεδο ερμηνείας (πέραν δηλαδή του καταπληκτικού λαρυγγιού του) σε επίπεδο performer ήταν αυτός που ουσιαστικά ξεκόλλησε τα χέρια του τραγουδιστή από το stand του μικροφώνου – κάτι που μήτε ο Gabriel δεν το είχε καταφέρει πλήρως. Και η επίσης αλήθεια είναι ότι ο Brian May είναι παικταράς, αν και καθόλου του στυλ μου ο ήχος του, και έξυπνος συνθέτης. Η ρυθμική τους βάση επίσης ήταν ασυναγώνιστη.

Akis Perdikis

Θα συμφωνούσα για τη σχέση τραγουδιστή/stand εάν δεν είχε προηγηθεί ο Iggy Pop. Και ο Jim Morrison. Κι αφού μιλάμε για Βρετανία, ο David Bowie.

Stylianos Tziritas

Μάλλον δεν έγινε αντιληπτό αυτό που είπα. Ο εν λόγω αποδέσμευσε τον εκφραστή/ερμηνευτή από το μικρόφωνο και ξεκόλλησε τα χέρια του.

Βασίλης Καμπούρης

Το “The Game” album τους είναι οκ για μένα συμφωνώντας με την αρχική θέση φυσικά. Τώρα όσον αφορά το “Bohemian…” θα μπορούσα να το εξαιρέσω ως τρομερό τραγούδι μέχρι εκεί όπου αρχίζουν τα γκαλιλεγιο γκαλιλεγι μαννιεφικο, που μπορώ να βγω στο μπαλκόνι με μαϊντανό στα αυτιά σαν τον Οβελίξ.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΗΣ

Ένα δίσκο αξιόλογο έβγαλαν κατά τη γνώμη μου. “A Night at the Opera” και μετά τέλος! Performer o Mercury τεράστιος, αλλά μέχρι εκεί. Αν δεν είχαν βγάλει το “We are the champions”, που παίζεται παντού σε αγώνες αθλητικούς, νομίζω ότι οι μισοί δεν θα τους ήξεραν καν!!

Nikos Gkikas

Ταπεινή γνώμη, αλλά οι Queen δεν εντάσσονται σε κάποιο ρεύμα ή έστω τάση της ροκ σκηνής, ειδικά εκείνης της εποχής τους. Κλίνουν περισσότερο στην beat disco, απλά η επιρροή του May στις συνθέσεις ήταν αρκετή για να «χαθεί λίγο η μπάλα» στην πορεία. Το “Love of my life” είναι ίσως ένα από τα λίγα έντιμα κομμάτια τους.

Konstantinos Zachopoulos

Έχω μόνο δύο δίσκους, τους δύο πρώτους (νόμιζα πως είχα περισσότερους), αλλά έχω ακούσει και τους άλλους. Άνιση μπάντα, με το μπαλατζάρισμα να γέρνει προς το αρνητικό. Καλά, από ’80 και μετά δεν ακούγονται.

Win Berry

Συμφωνώ Φώντα. Ναι έχει τρομερή φωνή, ναι έχουν μερικά πολύ καλά τραγούδια και πολύ καλές στιγμές, αλλά δεν έχουν καμία κοινωνική αναφορά και γενικά δεν εκφράζουν τίποτα πέρα από έναν κομφορμισμό και μια κάποια ικανότητα/δεξιοτεχνία. Γενικά το stadium rock (υπάρχει και ο παρεμφερής όρος corporate rock) είναι πανάθλιο. Χίλιες φορές καλύτερα χιπχοπάς με 15 κιλά χρυσή καδένα δολαρίου και εμφάνιση houston rockets να χτυπιέται σε κάνα γιαπί, κρατώντας στο ένα χέρι το mic και στο άλλο τα @@ του...

Ioannis Degdekis

Ούτε εμένα μου αρέσουν οι Queen πέραν των 5 hits τους. Μπράβο σου που λες μια μεγάλη αλήθεια. Προσωπικά όσο και αν προσπάθησα να ακούσω ένα άλμπουμ ολόκληρο δεν τα κατάφερα. Μου φάνηκαν στη καλύτερη αδιάφοροι. Αυτό είναι καθαρά το γούστο μου. Δεν σημαίνει ότι δεν είναι κορυφαίοι μουσικοί ούτε ότι δεν είναι δύσκολα αυτά που παίζουν απλά δεν μου αρέσουν.

Alexs İkonomu

Έτσι είναι. Ανούσιοι ήταν και εκπρόσωποι του εκφυλισμού του ροκ στα 70s όπως κι άλλοι της εποχής τους (Aerosmith , Kiss, Foreigner κ.λπ.). Φαίνεται όμως ότι πολλοί νεώτεροι δεν το βλέπουν έτσι κι ενώ δεν έχουν ανακαλύψει ή εκτιμήσει άλλους πραγματικά σημαντικούς τους Queen τους γουστάρουν. Οι λόγοι; Κινούμενοι στον ευρύτερο χώρο του χαρντ είχαν ένα φοβερό κιθαρίστα – σκέψου οι Doors να είχαν αυτόν αντί του κουλού Εβραίου– ένα τραγουδιστή που δεν είχε αποφασίσει αν ήθελε να είναι σε καμπαρέ, drag show ή σε ροκ γκρουπ και τα ’κανε όλα μαζί και βέβαια συχνά δυνατές συνθέσεις, προσεγμένη παραγωγή και fun. Όλη η στιχοπλοκία τους στο fat bottomed girls you make the rockin world go round…

Lampros Alkahest Tennes

Θεωρώ πως το “Queen” (1973) πάσχει από θέμα παραγωγής. Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους και με σχετικά λίγο περιθώριο για ηχογράφηση του κάθε κομματιού. Θεωρώ πως από το “Queen II” μεχρι και το “Jazz” έχουν πολλά και αξιομνημόνευτα κομμάτια πέρα των κλασικών. Η 80s εποχή τους αμφιταλαντεύεται μεταξύ pop, arena rock και hard rock. H φωνή άλλαζε με τα χρόνια, η αγορά άλλαξε με τα χρόνια , αλλά πέραν τούτου σαφώς και διαφωνώ πως εάν δεν έκαναν ένα “We are the champions” π.χ. θα ήταν μια άγνωστη μπάντα.

Stratos Tsirtavis

Είσαι σκληρός Φώντα αλλά ίσως έχεις point. Κι όμως συναντάς ανθρώπους που τους έχουν για μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών

Panagiotis Koutakis

Οι ποπ στιγμές τους ήταν μια χαρά! Το “A kind of magic” το ακούω ακόμη και τώρα με ευχαρίστηση. Απλά οι περισσότεροι που μιλούν για την μπάντα έχουν στο μυαλό κάποια singles. Αμφιβάλλω αν μπορεί να ακούσει κανένας το “Jazz” για παράδειγμα. Νομίζω παράλληλα ότι αυτό που τους έδωσε ώθηση στα 80s ήταν το Live Aid. Χωρίς αυτό δεν σήκωναν εύκολα κεφάλι!

Akis Perdikis

Ωραίο σχόλιο o Φώντας… food for thought. Παρομοίως, δεν με συγκίνησαν ποτέ, παραήταν δραματικοί και οπερατικοί για τα γούστα μου, μια φορά είπα «ας τους δώσω μια ευκαιρία», όταν ο Frank Zappa σε μια συνέντευξη δήλωνε κατενθουσιασμένος με τον Brian May. Ok, ωραίος κιθαρίστας, έπαιζε και με νόμισμα αντί για πένα, αλλά έως εκεί. Ας τους χαίρονται οι Εγγλέζοι στα Wembley. Αν θέλω δράμα (εποχής) θ’ ακούσω Alex Harvey, Scott Walker και Steve Harley.

Thanasis Michalakis

Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το συγκρότημα αξίζει και για το εκπληκτικό “Innuendo”, από το ομότιτλο, τελευταίο άλμπουμ του. Μου θυμίζει σε δομή, το εξαιρετικό “Bohemian rhapsody”. Δυστυχώς, μόνο αυτά, παρά την εξαιρετική αυτή μορφή του Mercury.

Andreas Frogoudakis

Queen?... ha ha ha!

Γιώργος Χαρωνίτης

Ακριβώς! Όση καλή θέληση κι αν είχα (και είχα!), τίποτα...

Antonis Kosmas

Αρκετά εξαιρετικά τραγούδια, ούτε ένα εξαιρετικό album...

Vassilis Bas Athanassiadis

https://youtu.be/kE8kGMfXaFU

Queen - '39 (Official Lyric Video)

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Θυμάμαι πως υπήρχαν κάποια κομμάτια από το “A Night at the Opera”, που κάτι λέγανε... Αυτό είναι σχεδόν country-rock.

Vassilis Bas Athanassiadis

Όπως επισήμαναν και παραπάνω, είχαν πολλά καλά κομμάτια, αλλά ούτε ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Το “A Night at the Opera” ας πούμε, έχει ορισμένα πολύ καλά (όπως το παραπάνω), αλλά και κάτι φοβερές πατάτες...

Με την ευκαιρία, εδώ μία φοβερή, κάπως "μοντυπαϊθονική" παρουσίαση της δισκογραφίας τους:

The Quietus | Features | Queen's Back Catalogue - The Authorised King James…

http://thequietus.com/articles/06420-queen-album-reissue-review-king-james-bible

Aris Karampeazis

Συντάσσομαι

Maria Markouli

Δεν-αντέχω-Queen-με-τίποτε.

Avgeris Tokaris

Και λίγα λες. Αθλιότητα....

Spyros Zoupanos

Το “Jazz” είναι πολύ καλό άλμπουμ, πώς να το κάνουμε…

Patritsopoulos Nikos

Όσο χάλια ταινία, τόσο δισκάρα…

https://www.youtube.com/watch?v=m9kCCLwEga8

Flash Gordon By Queen

Βιργίλιος Στάρκγουελ

Τελείως λάθος και απαράδεκτη η άποψή σας. Αν δεν έχετε γνωστούς που να γoυστάρουν τους Queen θα βρείτε υπερβολικά πολλούς καλλιτέχνες (σχεδόν από όλα τα είδη) που τους θεωρούν ως βασική, θεμελιώδη επιρροή. Αυτοί πιθανόν κάτι παραπάνω ξέρουν από τους γνωστούς σας. Επίσης για κάποιους που αναπαράγουν την γνωστή καραμέλα του «καλά singles - κακά album», από πότε χρίστηκε το LP ως μονάδα αξιολόγησης των καλλιτεχνών; Δηλαδή ο Χανκ Γουίλιαμς ή ο Έλβις δεν φτουράνε, γιατί δεν έβγαλαν καθόλου ή δεν έβγαλάν καλά LP; Πέρα απ’ αυτό, τα “Sheer Heart Attack”, “A Night at the Opera”, “A Day at the Races”, “The Works”, “News of the World”, “The Game” και όχι μόνο, είναι εξαιρετικοί δίσκοι! Ακόμα και το “Jazz” που κάποιος αναφέρει περιέχει τουλάχιστον δύο αριστουργήματα (“Don’t stop me now” και “Jealousy”) και αρκετά καλά τραγούδια. Κι o Mercury ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένας καλός τραγουδιστής και perfomer. Ήταν κυρίως ένας εξαιρετικός, ένας ιδιοφυής συνθέτης, με πολύπλοκη γραφή, που κατάφερε όμως να συγκινήσει το ευρύ κοινό. Τα πλήθη που έχουν μαζέψει οι Queen και τα στάδια που έχουν γεμίσει δύσκολα θα τα δει αυτός ο πλανήτης ποτέ ξανά. Όποιος θεωρεί τους Queen αμελητέα ποσότητα (εγώ δεν μπαίνω στην λογική πρώτος, δεύτερος κ.λπ., αυτά είναι αηδίες) απλά δεν ξέρει από μουσική και μπορεί να συνεχίσει την ακρόαση των Greatest Hits του Παντελίδη.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Εμένα πάντως τα καλύτερα του Παντελίδη μου αρέσουν περισσότερο από τα καλύτερα των Queen και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Και όπως έχουμε ξαναπεί το θέμα του γούστου είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Συμβαίνει δε και το εξής με το γούστο... να το επικαλούνται και όσοι δεν το έχουν.

Βιργίλιος Στάρκγουελ

Όσο γι’ αυτό το τελευταίο, είναι προφανές! Πάντως η φράση «εμένα τα καλύτερα του Παντελίδη μου αρέσουν περισσότερο από τα καλύτερα των Queen και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό» νομίζω έχει όλες τις προδιαγραφές να μείνει στην ιστορία.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Να μείνει, γιατί να μη μείνει; Διάδωσέ το.

Βιργίλιος Στάρκγουελ

Μην ανησυχείτε. Οι μεγάλες... σοφίες δεν χρειάζονται promotion, διαδίδονται εύκολα μόνες τους.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Εντάξει, κόψε το τώρα. Έγινες κατανοητός.

Spyros Diastimikos

Άνιση μπάντα, συχνά στομφώδης και μελοδραματική πέραν του υποφερτού. Με λίγες μεγάλες κομματάρες, αλλά και αρκετές απαράμιλλες αηδίες. Νομίζω ότι πλην του “II” και του “Sheer Heart Attack” δεν έβγαλαν άλλους ισομερώς στιβαρούς δίσκους, παρά μερικώς ικανοποιητικά albums που και αυτά κράτησαν μέχρι και το “News of the World”. Μετά τελείωσαν εντελώς (για μένα τουλάχιστον). Πάντως νομίζω ότι πρέπει να παραδεχτούμε ότι η καλή περίοδός τους (1973-1977) ήταν αξιολογότερη από όλον αυτόν τον AOR συρφετό και τη hard rock μετριότητα, που μας φίλεψαν με τα κιλά τα αμερικανάκια. 

Stelios Keraunogidos  
Mου αρέσει μόνο το “Great king rat” απ'το 1ο και το “The show must go on”. Είναι και τα μόνα που θα μείνουν στη δισκοθήκη μου, ένας δίσκος κι ένα εφταράκι…

Το “Bohemian rhapsody” ποτέ δεν κατάλαβα τι ιδιαίτερο έχει, οπερατικό μεν, χωρίς καμία σοβαρή βαρβάτη μελωδία δε. Όπως και η φωνή του Φρέντυ, ποιοτική, χωρίς όμως να μου λέει κάτι σαν συναίσθημα-χροιά. Τώρα μπορεί ν’ ακούω εγώ λάθος και οι εκατομμύρια που το θεωρούν το κορυφαίο κομμάτι όλων των εποχών να είναι σωστοί, αλλά δεν δίνω πολλές πιθανότητες όταν μιλάμε για μια μάζα ανθρώπων που δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά με τη μουσική γενικά και τη ροκ ειδικότερα. Εκεί θέλω να καταλήξω και να δώσω συγχαρητήρια για το ποστ. Να μην φοβόμαστε να τα βάζουμε με «κολοσσούς» της μουσικής βιομηχανίας, ιδίως όταν έφτασαν σε τέτοιο μέγεθος στηριζόμενοι στις πλάτες ανθρώπων που επιδερμική σχέση είχαν, έχουν και θα έχουν με τη ροκ ιστορία. 

George Nikolopoulos

Πάντως τσεκάροντας τα σχόλια και τα likes στο σύνολο τους, δεδομένου ότι κάνα δυο εναντιώθηκαν ουσιαστικά, βγαίνει το συμπέρασμα ότι έχεις δίκιο. Δεν τούς γουστάρουμε…

Konstantinos Zachopoulos

Και τώρα να μιλήσουμε για τον Elton John; (Πλάκα κάνω, η συζήτηση, αν γίνει, θα γίνει στον δικό μου τοίχο – εκτός αν σε τσιγκλάει το θέμα)

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Εγώ είμαι φαν του Elton John. Έχει γράψει καταπληκτικά τραγούδια. Μαζί με τον Burnie Taupin δηλαδή.

Konstantinos Zachopoulos

Συμφωνώ. Απλώς κάποιοι τον θεωρούν «Νταλάρα της Αγγλίας». Και η αλήθεια είναι πως από τα 80s και μετά είναι άνισος.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Πολύ χαίρομαι για τα σχόλια που πέσανε γύρω από τους Queen. Τα είπαμε φοβερά. Μακάρι και για τον Elton John, εδώ ή οπουδήποτε αλλού.

Konstantinos Zachopoulos

Μια παρατήρηση, χωρίς κανένα υπονοούμενο: έχω προσέξει ότι αυτοί που σηκώνουν πολλή συζήτηση (για ποπ/ροκ μιλάω) είναι κατά κανόνα Άγγλοι.

Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας

Είναι ωραίο πάντως να συζητάς γι’ αυτά τα θέματα. Να εκφράζεις σθεναρά τις απόψεις σου, σε μια κουβέντα ενός επιπέδου. Αύριο μάλλον θα μαζέψω όλα τα σχόλια και θα τα περάσω στο δισκορυχείον για να υπάρχουν εκεί μόνιμα, ώστε να μπορεί εύκολα κάποιος να τα βρει και να τα διαβάσει.