Και το δεύτερο μέρος λοιπόν με τις πρόσφατες ηχογραφήσεις
του γερμανο-ισπανικού label Galileo Music Communication,
που εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music. Για όποιον ενδιαφέρεται εδώ είναι το πρώτο μέρος…
NIKOS TSIACHRIS: Alcance [GMC075, 2017]
Το όνομα του κιθαρίστα Νίκου Τσιαχρή ανιχνεύεται ακόμη μία
φορά στο δισκορυχείον – και τούτη, τώρα, θα είναι η δεύτερη. Ο Τσιαχρής είναι
μέλος του συγκροτήματος Rasgueo,
για το άλμπουμ του οποίου “Waterfall”
[Galileo MC,
2015] είχα γράψει πριν από τρία χρόνια περίπου. Εκεί είχαμε δώσει κι ένα πρώτο βιογραφικό
τού Τσιαχρή, δανεισμένο από το site
του συγκροτήματος. Το επαναλαμβάνουμε: “The bandleader Nikos Tsiachris grew up in a musical family in Greece.
He learnt his first guitar chords from his father as a child and later studied
cello, classical and flamenco guitar. He holds a degree in Musicology from the
School of Fine Arts of Aristotle University of Thessaloniki. He has lived in
Berlin since 2005 where he performs with several artists. In addition to
numerous concerts, he composes as an autodidact and teaches at the Global Music
Academy in Berlin”.
Το “Alcance”,
για το οποίο θα γράψουμε τώρα κάποια λόγια, είναι το πρώτο προσωπικό CD τού Νίκου Τσιαχρή,
τυπώνεται και αυτό για την Galileo MC
και περιλαμβάνει εννέα πρωτότυπες συνθέσεις. Ο Τσιαχρής παίζει, φυσικά, κλασική
κιθάρα, ενώ δίπλα του είναι ο Bandolero σε κρουστά, παλαμάκια κ.λπ. και, ανάλογα το track, μερικοί ακόμη μουσικοί
σε κοντραμπάσο, τραγούδι, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπέτα και κρουστά.
Ο Τσιαχρής είναι φλαμενκίστας. Το flamenco έχει σαν βασική επιρροή του και
πάνω εκεί κτίζει τις… επεκτάσεις του, επιχειρώντας να ανανεώσει τρόπους και
αισθήματα. Το καταφέρνει θα λέγαμε, απλά και σοβαρά, καθότι οι
συνθέσεις του είναι ολοκληρωμένες, με πολύ προσεκτικές «ατασθαλίες», καθώς δεν
αλλοιώνεται ο βασικός κορμός, και άψογες προσθήκες πάντα πλησίον του αισθητικού
μοντέλου, που τον ενδιαφέρει να αναδείξει.
Έτσι, το αυταπόδεικτο ενδιαφέρον ενδυναμώνεται και από τη
βεβαιότητα της ενότητας, που παρέχει αυτό το αξιόλογο άλμπουμ, που είναι (και)
ελληνικού ενδιαφέροντος.
BLACK MARKET TUNE: Drifters & Vagabonds
[GMC076, 2017]
Δεν είμαι σίγουρος πού ακριβώς έχουν την έδρα τους οι Black Market Tune – μάλλον στη Βιέννη,
εκεί όπου είναι ηχογραφημένο και το άλμπουμ τους “Drifters & Vagabonds”. Τώρα, αν είναι και αμιγώς
Αυστριακοί ή υπάρχουν και άλλες καταγωγές και αυτό είναι υπό διερεύνηση, καθώς
από τα ονόματά τους (Paul Dangl
βιολί, τραγούδι, John Somerville
/ Colin Nicholson
ακορντεόν, Christian Troger
κιθάρες, εφφέ, Johanna Kugler
βιολί, βιόλα, φωνή) δεν μπορείς να αντιληφθείς το άπαν. Τέλος πάντων… Αυτά δεν
έχουν και πολύ μεγάλη σημασία – μιας και σημασία μεγαλύτερη έχει εκείνο που
παράγουν, εδώ, οι Black Market Tune
(BMT) και το οποίον
είναι… πολύ ωραίο.
Στην κλασική ερώτηση λοιπόν «τι παίζουν οι Black Market Tune;» θα απαντoύσαμε… folk. Έτσι απλώς, χωρίς έτερους
προσδιορισμούς για αρχή. Γιατί το folk είναι η βάση των τραγουδιών τους, είτε έχουμε να κάνουμε με
πρωτότυπα τραγούδια (των μελών του γκρουπ), είτε με παλαιά ποιήματα (περασμένων
αιώνων), που μελοποιούνται από τους BMT, είτε με παραδοσιακούς σκοπούς, είτε… είτε… είτε…
Σουηδικά
λοιπόν άσματα που αναφέρονται στο θάνατο, σκωτσέζικα του πιοτού, αυστριακά yodel και
άλλα τινά, που ανακατεύονται πάντα με γούστο και γνώση, και με γνώμονα ένα
γενικότερο αισθητικό μήνυμα, που δανείζεται στοιχεία από τέσσερις και πέντε
δεκαετίες folk
παράδοσης (χωρίς να αγνοεί το τώρα – μέσω αυτών των samples και των προγραμματισμών, που
είναι σπαρμένα/οι εδώ κι εκεί).
Δεν θα τους πεις… εντελώς ξεχωριστούς και ρηξικέλευθους τους
Black Market Tune, αλλά θα τους πεις, σε κάθε
περίπτωση, σύννομους μ’ αυτή τη μεγάλη μουσική ιστορία που τους αρέσει να
υπηρετούν και να προβάλλουν.
MAMES BABEGENUSH: With Strings [GMC077, 2017]
Από τη Δανία προέρχονται οι Mames Babegenush, με το παρόν
άλμπουμ τους (LP και CD) να αποτελεί μια live καταγραφή
τους από την Κοπενχάγκη τη βοηθεία εγχόρδων. Το συγκρότημα (Emil
Goldschmidt κλαρίνο, Lukas Bjørn Rande τενόρο, άλτο, Bo
Rande φλούγκελχορν, τρομπέτα, Nicolai Kornerup ακορντεόν, Andreas
Møllerhøj κοντραμπάσο, Morton Ærø ντραμς) υπάρχει εδώ και
μερικά χρόνια, έχει κυκλοφορήσει κάμποσα άλμπουμ κι εν πάση περιπτώσει αποτελεί
μια «κατάσταση» πια για το jazz-ethnic βορειοευρωπαϊκό
κύκλωμα, που ξέρει να διεισδύει στις μουσικές του κόσμου, και κυρίως στις
ανατολικές (ανατολικοευρωπαϊκές, βαλκανικές, εβραϊκές κ.λπ.), από τα τέλη του
’60.
Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Δεκατρία tracks (πέντε παραδοσιακά και οκτώ επώνυμα
– δεν ανήκουν όλα τα επώνυμα στα μέλη του γκρουπ), που δεν κρύβουν τις
φολκλορικές βάσεις τους, είτε αυτές είναι klezmer, είτε ευρύτερες ανατολικές έως και βαλκανικές. Βάσεις
λοιπόν φολκλορικές, αλλά, και από ’κει και πέρα, μια σειρά από προσθήκες, τόσο
ενορχηστρωτικές (με το κουαρτέτο και εν μέρει κουιντέτο εγχόρδων), όσο και
εκτελεστικές, που στόχο έχουν την προσαρμογή σ’ ένα κάπως ελεγχόμενο…
γλεντοκόπι και βεβαίως τη μέθεξη που μπορεί να πηγάσει από ’κείνο.
Όχι… διονυσιακό άκουσμα, αλλά συχνά και με τέτοια στοιχεία.
OTROS AIRES: Presents Balkan Airs [GMC078,
2017]
Στο πιο καινούριο άλμπουμ τους οι
Ισπανοαργεντινοί Otros Aires (μια οκταμελής ομάδα,
τα μέλη της οποίας χειρίζονται πνευστά, κλαρίνο και σαξόφωνο, ακορντεόν, πιάνο,
μπάσο, ντραμς, ενώ υπάρχουν και δύο τραγουδιστές) την κάνουν και προς Βαλκάνια
μεριά, επιχειρώντας να συνδέσουν την gypsy music με το tango βασικά και λοιπά λατινοαμερικάνικα (της πάμπας) ηχοχρώματα.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το “Presents Balkan Airs” είναι ηχογραφημένο σε στούντιο της Σόφιας και του Μπουένος
Άιρες – ώστε να «πιάσει» καλύτερα, υποθέτω, το πνεύμα των μουσικών και εν τέλει
του fusion που εδώ υλοποιείται.
Το κατορθώνει; Θα έλεγα πως σε γενικές
γραμμές… ναι. Οι συνθέσεις, που ακούγονται στο νέο CD των Otros Aires (μαζί με τον συνδυασμό κλαρίνου και ακορντεόν, που κάθεται
«μια χαρά») έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να τις παρακολουθήσεις – μιας και οι
βάσεις, όπως και οι εξελίξεις τους είναι ενός επιπέδου. Έχει υπάρξει μελέτη πιο
πριν εννοώ – και αυτό είναι φανερό. Και όσο και αν υπερισχύει, στα σημεία, η
λατινοαμερικάνικη άποψη, είναι τα βαλκανικά ηχοχρώματα εκείνα που, στο φινάλε,
θα κάνουν τη διαφορά. Κάτι, εν πάση περιπτώσει, όχι παράξενο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου