FOTOCRIME, BOJANEK & MICHALOWSKI, SONS OF ALPHA CENTAURI (τα τρία πρόσφατα άλμπουμ τους) eighties rock, electronic music, hard driving stoner progressive

FOTOCRIME: Principle of Pain [Golden Antenna, 2018]

Για τους Αμερικανούς Fotocrime έχω ξαναγράψει –τον προηγούμενο Νοέμβριο, με αφορμή το mini-CD τους “Always Night”– σημειώνοντας τις πολλές και γόνιμες αναφορές τους από το electro και το electro-rock των eighties. Τώρα, έχουμε στ’… αυτιά μας το πρώτο ολοκληρωμένο LP/CD/digital των Fotocrime, το οποίον είναι ηχογραφημένο στη Βαλτιμόρη (το 2017).

Fotocrime είναι βασικά ο R (Ryan Patterson) που έχει γράψει όλα τα τραγούδια του άλμπουμ, τα οποία ερμηνεύει κιόλας, παίζοντας κιθάρες, μπάσο, σύνθια, ενώ κάνει και προγραμματισμό. Δίπλα στον R είναι ακόμη τρία άτομα (Nick Thieneman κιθάρες, φωνητικά, Shelley Anderson μπάσο, φωνητικά, Mother ντραμς), ενώ πιο δίπλα στέκονται και τρεις ακόμη guests (Janet Morgan, J. Robbins, Pete Moffett). Τα περισσότερα απ’ αυτά τα ονόματα έχουν την ιστορία τους στα αμερικάνικα 00s (ο R π.χ. ήταν πριν στους πάνκηδες-χαρτνκοράδες Coliseum, ο Nick Thieneman προέρχεται από τους νοϊζάδες Young Widows κ.λπ.) με αποτέλεσμα το “Principle of Pain” να διαθέτει εξ αρχής κάποια εχέγγυα… σημαντικότητας ας πούμε.

Και όντως δηλαδή, μιας και τα τραγούδια του R είναι όλα πολύ καλά, ηχώντας… eighties κυρίως, διατηρώντας γερές μελωδίες και δυναμικά ρυθμικά χαρακτηριστικά. Άλλοτε μπορεί να βγαίνουν μπροστά οι κιθάρες, άλλοτε τα σύνθια, άλλοτε το μπάσο-ντραμς με τα φωνητικά, όμως και σε κάθε περίπτωση τα τραγούδια κινούνται από καλά, ή και πολύ καλά, και πάνω. Με στίχους σκοτεινούς, υπαρξιακούς, ερωτικούς κ.λπ. με φωνή κατάλληλη για να αποδώσει το κλίμα, και με ουσιαστικές συνθετικές ικανότητες, ο R αποδεικνύεται, εδώ, ένας πέρα για πέρα αξιολογότατος τραγουδοποιός –που μπορεί να έχει κατεβάσει ταχύτητα εν σχέσει με το πρόσφατο παρελθόν του– ικανός να σε παρασύρει με τα πράγματι χαρισματικά τραγούδια του (“Nadia”, “Don’t pity the young”, “Autonoir”, “Confusing world” κ.λπ.).

BOJANEK & MICHALOWSKI: Solid [N_Coded, 2018]

Ηλεκτρονική μουσική από την Πολωνία. Να το πούμε έτσι χοντρά και με τους… παλαιούς όρους. Για το ντούο των Grzegorz Bojanek και Piotr Michałowski ο λόγος, που έχουν σχετικώς μακριά πορεία στο χώρο ως άτομα, αλλά μάλλον κοντή στο χρόνο ως συνεργάτες. Το “Solid”, μάλιστα, πρέπει να είναι μόλις το δεύτερο κοινό άλμπουμ τους (είχε προηγηθεί το “As Far As It Seems” το 2013), που κυκλοφορεί τώρα από το επίσης πολωνικό label N_Coded.

Εντάξει, υπάρχουν και άλλοι όροι ή συμπληρώματα όρων για να περιγράψουν τις μουσικές των Πολωνών, όπως ας πούμε το ambient και το new-age – και τούτο, επειδή ορισμένες φορές, καθώς ακούς το “Solid”, έρχονται στη μνήμη σου οι μουσικές τής Hearts of Space (Robert Rich, Steve Roach και τα συναφή), αν και οι βασικές ηλεκτρονικές διαστάσεις των seventies (Tangerine Dream, ύστερος Klaus Schulze κ.λπ.), όπως και η αναζωογόνηση των nineties τύπου Fennesz, επίσης έχουν πολλά να πουν όσον αφορά στο αισθητικό πλάνο, που μας παρουσιάζουν εδώ οι Bojanek και Michałowski.

Σε κάθε περίπτωση οι μουσικές των Πολωνών είναι «εντάξει», δεν υπάρχει λόγος, και σίγουρα καθόλου γλυκανάλατες ή το αντίθετο, δηλαδή… αστόχως πειραματικές. Έχουν παλμό, ένταση (ενίοτε και «εσωτερική», όταν δεν είναι τούτη εξωτερικώς καταφανής), στρωτή αφήγηση, επιτυχημένη ενσωμάτωση τεχνητών (μάλλον) φυσικών ήχων, λελογισμένα breakbeats, ακόμη και kraut ξεπετάγματα (“Monoliths”), που δεν θα τα χαρακτήριζες ούτε ξεκρέμαστα, ούτε ξεκάρφωτα. Και κυρίως ούτε αδιάφορα.

SONS OF ALPHA CENTAURI: Continuum [H42 Records, 2018]

Ω! Να μια πολύ καλή περίπτωση σύγχρονου progressive rock, με κάποια ελαφρώς στονεράδικα χαρακτηριστικά, από μια μπάντα που με μόλις ένα ολότελα δικό της άλμπουμ, και μάλιστα τυπωμένο πριν από έντεκα χρόνια(!), έχει ήδη γράψει ιστορία. Ο λόγος για τους Λονδρέζους Sons of Alpha Centauri, δηλ. τους Marlon King κιθάρες, Blake ηλεκτρονικά, Nick Hannon μπάσο και Stevie B ντραμς, που επανέρχονται τώρα με το βαρύ “Continuum”, ένα LP/CD που φέρνει έναν άλλον αέρα στο στυλ. 

Εντάξει, υπάρχουν κι εδώ κάποιες κλασικές αναφορές (από Black Sabbath ας πούμε, μέχρι Pink Floyd και κάποια, ίσως, βαριά γερμανικά «χαρτιά», Birth Control για παράδειγμα και τα λοιπά), όμως υπάρχει και πολύ ταλέντο, όπως και παίξιμο βαρβάτο, ώριμες συνθετικές ιδέες και απίθανα complex patterns, που τέμνονται συνέχεια από τις μεγαλοπρεπείς κιθάρες και τα διαβρωτικά πλήκτρα και ηλεκτρονικά. Υπάρχουν tracks που έφεραν στη μνήμη μου το ατίθασο hard-driving rock των May Blitz (τηρουμένων των αναλογιών και του χάντικαπ των εποχών) και άλλα κάπως πιο στρωτά και μελωδικά – ανεξαρτήτως των κιθαρών, που ξέρουν παντού και πάντα να τα χώνουν.

Όλα τα tracks έχουν σεμνές διάρκειες, πλην του τελευταίου 11λεπτου (“Return voyage”) που αποτελεί από μόνο του ένα ολοκληρωμένο progressive έπος, με φοβερά κιθαριστικά ανεβοκατεβάσματα, ακράτητα riffs και βαρύτατα «σκασίματα», ικανά να σχίσουν τα μεγάφωνα.

Εντάξει, να μην περιμένουν οι παλιοσειρές κάτι που να ηχεί σώνει και καλά… παλαιολιθικά. Για σύγχρονη κατάσταση μιλάμε.

Επαφή: www.creative-eclipse.com