ΜΑΡΙΑ ΛΑΤΣΙΝΟΥ & MOKITA Λάρυμνα

Υπάρχει ελληνικό τραγούδι, που κινείται και πέραν των εγνωσμένων ορίων. Όχι, δεν θα το χαρακτήριζα πρωτοποριακό, πειραματικό κ.λπ., αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι ούτε συνηθισμένο και αυτονόητο. Είναι ένα τραγούδι –και δεν μιλάμε για το ραπάρισμα–, που, απλώς, δεν μπορεί να συσχετιστεί άμεσα με το κοινώς αποδεκτό. Επίσης, δεν θα το ακούσεις εύκολα στο ραδιόφωνο – στις... γνωστές εκπομπές εννοώ. Έτσι φρονώ… καθώς πιο πολύ ταιριάζει σε προγράμματα με σύγχρονες τζαζ μουσικές, που θα διακόπτονταν, ανά διαστήματα, με κάποιου τέτοιου τύπου άσματα. Ελληνικά ή ξένα.

Το άλμπουμ «Λάρυμνα» [Puzzlemusik, 2018] της Μαρίας Λατσίνου και του σχήματος Mokita που την συνοδεύει περιέχει τέτοια απρόσμενα, σε πρώτη φάση, τραγούδια – όχι… ευανάγνωστα από την αρχή, αλλά πάντα με αληθινό, όσο και σοβαρό ειδικό βάρος. Αυτή η ας την πούμε διαφορετικότητά τους έχει να κάνει με τα εξής. Κατ’ αρχάς με τις ερμηνείες –ας ξεκινήσουμε από την τραγουδίστρια– που είναι απομακρυσμένες από τη μέση οδό. Η Λατσίνου αποδίδει με μιαν ελαφρά θεατρικότητα-δραματικότητα, χρησιμοποιώντας τεχνικές που αποδομούν, θα έλεγα, την πιο κυρίαρχη αφήγηση. Δεν μπορείς να το πεις… τζαζ το τραγούδι της, αλλά ένα διαστρεβλωμένο blues με όχι, πάντως, αφροαμερικανική συνείδηση, θα ήταν ένας χαρακτηρισμός οπωσδήποτε προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε μουσικό-ενορχηστρωτικό επίπεδο, επίσης, γίνεται πρωτότυπη δουλειά. Οι συνθέσεις του Χρήστου Αλεξόπουλου και των υπολοίπων δεν είναι απ’ αυτές που καθοδηγούνται από εύκολες διατυπώσεις. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι μουσικές διαμορφώνονται μέσα από ένα σύστημα αναφορών, που θα μπορούσε να περιλαμβάνει υπαινιγμούς από το κλασικό γερμανικό άσμα των Weill, Eisler κ.λπ., μέχρι το πιο απαιτητικό rock, εκείνου τέλος πάντων που συνέδεσε τη λειτουργικότητά του με αυτά τα ριζοσπαστικά αισθητικά διδάγματα του Μεσοπολέμου. (Το R.I.O. είναι οπωσδήποτε ένα τέτοιο rock, αλλά και πιο μεμονωμένες περιπτώσεις-καταστάσεις). Εδώ λοιπόν η συνεισφορά των Mokita (Χρήστος Αλεξόπουλος πιάνο, πλήκτρα, Γιώργος Ανδρουλάκης λύρα, Βάσω Μιχαηλίδου ακορντεόν, Γιώργος Λιάπης μπάσο, Φοίβος Βαλαβάνης ντραμς) είναι κάτι παραπάνω από ουσιαστική. Έπειτα είναι οι στίχοι – του Χρήστου Αλεξόπουλου βασικά. Και εδώ εκείνο που παγιδεύεται με επιτυχημένο τρόπο, κυρίως μέσα από την ελλειπτικότητα τής αφήγησης, είναι ο κατακερματισμός και το αλλοπρόσαλλο τής σύγχρονης ζωής.

Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά λοιπόν είναι η Μαρία Λατσίνου εκείνη που «ζωγραφίζει» με απόλυτη επάρκεια, ολοκληρώνοντας το διαφορετικό. 

Επαφή: www.puzzlemusik.com