Σε σχέση πάντα με τον Χάρρυ Κλυνν να πούμε και το
μέσες-άκρες γνωστό πως καλλιτεχνικά ανδρώθηκε στην Αμερική, στα underground
μαγαζιά της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Μόντρεαλ, πέφτοντας μέσα στην ακμή
τής πάντα πολιτικά ανορθόδοξης stand-up comedy (στο καθοριστικό διάστημα για τα
πάντα-όλα, από τα late sixties μέχρι και τα early seventies).
Οι βασικές του επιρροές δεν ήταν οι δικοί μας κωμικοί του ’50 και του ’60 (φυσικά), αλλά ο Lenny Bruce (που πιθανώς να τον είδε και ζωντανό), ο George Carlin και κυρίως και πάνω απ’ όλους ο μαύρος κωμικός και πολιτικο-κοινωνικός ακτιβιστής Dick Gregory. Από τον Gregory πήρε ο Χάρρυ Κλυνν το δούναι και λαβείν του μονολόγου, την επικοινωνία με το κοινό δηλαδή, και τον τρόπο μέσω του οποίου θα επιτυγχανόταν η λεκτική κορύφωση, που θα πυροδοτούσε και τη γενικότερη έκρηξη (του ακροατηρίου).
Είναι κρίμα που δεν μπόρεσε να κάνει δίσκο στην
Αμερική ο Χάρρυ Κλυνν, γιατί αυτό το ατρόμητο λεκτικό ταμπεραμέντο του στην
Ελλάδα καταγράφηκε μόνο στις «παράνομες» κασέτες του.
Για τις δύο ουδέτερες αναρτήσεις που έκανα για τον Χάρρυ
Κλυνν στο facebook (η πρώτη με το cover του βιβλίου του στον Κάκτο και η δεύτερη για την αμερικάνικη
περιπέτειά του) έλαβα πάνω από 350 likes (συνολικά). Όμως για την τρίτη και
μάλλον τελευταία θα λάβω πολύ λιγότερα. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα…
Λοιπόν, εμένα δεν με ξένιζαν καθόλου τα «εμπρηστικά» κείμενα του Χάρρυ Κλυνν (έτσι τα αποκαλούν οι φιλελέρες και οι comme il faut του Κολωνακίου), στο προσωπικό του μπλογκ, βασικά στην εποχή του μνημονίου. Ούτε έχω να του προσάψω κάτι. Καλά έκανε και τα ’χωνε στους Σαμαροβενιζέλους, στα Ποτάμια, στους Μπουτάρηδες, στους κλέφτες των βοθροκάναλων και στις λέρες τους δανειστές. Γιατί ο Χάρρυ Κλυνν δεν είχε συνηθίσει να κρατάει το στόμα του κλειστό, όταν ακόμη, στην Ελλάδα, βασίλευε η λογοκρισία… θα το κρατούσε τώρα;
Εντάξει, υποστήριζε τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ
φανερά τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και πιο μετά τον μνημονιακό πια
– αν και ο χαμός του γιού του (τον Ιούνιο του ’16) θα πρέπει να είναι ένα όριο,
όσον αφορά στο τι γνωρίζουμε για ’κείνον (για τις θέσεις του, τις απόψεις του
κ.λπ.).
Οι βασικές του επιρροές δεν ήταν οι δικοί μας κωμικοί του ’50 και του ’60 (φυσικά), αλλά ο Lenny Bruce (που πιθανώς να τον είδε και ζωντανό), ο George Carlin και κυρίως και πάνω απ’ όλους ο μαύρος κωμικός και πολιτικο-κοινωνικός ακτιβιστής Dick Gregory. Από τον Gregory πήρε ο Χάρρυ Κλυνν το δούναι και λαβείν του μονολόγου, την επικοινωνία με το κοινό δηλαδή, και τον τρόπο μέσω του οποίου θα επιτυγχανόταν η λεκτική κορύφωση, που θα πυροδοτούσε και τη γενικότερη έκρηξη (του ακροατηρίου).
Λοιπόν, εμένα δεν με ξένιζαν καθόλου τα «εμπρηστικά» κείμενα του Χάρρυ Κλυνν (έτσι τα αποκαλούν οι φιλελέρες και οι comme il faut του Κολωνακίου), στο προσωπικό του μπλογκ, βασικά στην εποχή του μνημονίου. Ούτε έχω να του προσάψω κάτι. Καλά έκανε και τα ’χωνε στους Σαμαροβενιζέλους, στα Ποτάμια, στους Μπουτάρηδες, στους κλέφτες των βοθροκάναλων και στις λέρες τους δανειστές. Γιατί ο Χάρρυ Κλυνν δεν είχε συνηθίσει να κρατάει το στόμα του κλειστό, όταν ακόμη, στην Ελλάδα, βασίλευε η λογοκρισία… θα το κρατούσε τώρα;
Προσωπικά πάντα σεβόμουν και λογάριαζα το πολιτικό
αισθητήριο του Χάρρυ Κλυνν (ασχέτως αν συμφωνούσα 100%, λιγότερο ή και καθόλου
με όσα έγραφε), όσο ακραία (αυτό) και να εκφραζόταν.
Σχόλια από το facebook
ΑπάντησηΔιαγραφήJohn Daginis
Απ' ότι ελεγε στις συνεντεύξεις τον ειχε δει τον Lenny Bruce και ηταν σχεδόν ειδωλο για τον συγχωρεμενο…
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ο Bruce πέθανε τον Αύγουστο του '66. Ίσως να τον πρόλαβε στο τσακ. Σίγουρα πάντως θα τον ήξερε από αφηγήσεις, ταινίες, δίσκους, κ.λπ.
Akis Perdikis
Επίσης Cheech & Chong. Όταν ηχογράφησα στο Astra (το στούντιο του), είχε και κάποια ράφια με βινύλια, βρήκα μπόλικα Cheech & Chong!
Costas Arvanitis
Είχε αντιγράψει και κομμάτι τους.
Akis Perdikis
Το ξέρω, απλά δεν ήθελα να το φέρω στην κουβέντα, μέρα που είναι.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Και από Έλληνες έχει πάρει, αλλά δεν είναι τώρα η ώρα.
Antonis Vathis
σε συνεντευξη στην ροζαν νομιζω λεει οτι σπουδασε τηλεοραση
Ζουλιάν Μπάλστον
Τον θυμάμαι, να διαβάζω για την αγάπη του για τον Λαβκραφτ, τον Πόε και τον Καζαντζίδη. Αυτός που αντιπαθούσε όσο τίποτα την θολοκουλτουρα -καλα έκανε. Ταυτόχρονα είχε εξαιρετικη μόρφωση. Δεν μου κάνουν λοιπόν καθόλου εντυπωση τα όσα γράφετε, με την καλή έννοια. Είχε όντως ψαγμενο και ποικιλόμορφο γούστο. Έστω κι αν πολιτικά δεν τον μπορούσα τελευταία. Πλην των έργων του φυσικά.
Alexs İkonomu
σίγουρα άλλαξε πολλά στα 70ς και 80ς αν και νομίζω ότι δεν είχε τους συνεργάτες που του άξιζαν Ακόμη ήταν και η φάση καθαρής κλοπής του Πιλαλί στην περσόνα του Βασίλη
Win Berry
Ναι όμως ο Χ.Κ. δεν έγινε διάσημος σατιρίζοντας καναλάρχες, τραπεζίτες και υπουργούς• έγινε γνωστός σατιρίζοντας τον Βασίλη με τισ 45 ζάχαρες και την κολώνια ζιβανσύ. Ο ήρωας αυτός, και πολλοί άλλοι, ταιρίαζουν πιο καλά στο αφήγημα των αφελών αεριτζίδων ελλήνων που ξοδεύουν πάνω από τις δυνατότητές τους, είναι ουσιαστικά απολιτίκ και "πολιτικοποιούνται" μόνο για τον τσακωμό κτλ και λιγότερο στο αφήγημα του τίμιου εργατικού μεροκαματιάρη που τον εκμεταλλέυται η ΕΕ και οι τράπεζες. Ο Βαρουφάκης, η Ζωή και πολύ περισσότερο ο Τσίπρας είναι αρχετυπικοί χαρρυκλυννικοί χαρακτήρες, σε αντίθεση με Σαμαρά, Βενιζέλο, Στουρνάρα που νομίζω ταιριάζουν πιο πολύ στο βρετανικό στυλ σάτιρας τύπου μόντυ πάυθονς που βασίζεται πιο πολύ στην ειρωνεία και λιγότερο στην καρικατούρα και την μίμηση. Και γενικά, πόσο λογική εξέλιξη είναι να σατιρίζεις τον Ανδρέα, αλλά να τρως τον σανό του Τσίπρα; Όμως εγώ αυτά δεν τα παίρνω πολύ στα σοβαρά. Μαλακιές λέμε και κάνουμε όλοι, το θέμα είναι τι έργο αφήνει ο καθένας• με αυτό το κριτήριο, ο Χ.Κ. είναι για εμένα από τις μεγαλύτερες μορφές που έβγαλε η χώρα τα τελευταία χρόνια. Αφήνει πίσω του σπουδαίο έργο, ιδίως αν συγκριθεί με αυτά που κυκλοφορούν τώρα.