ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 330

30/12/2020
Η ξεφτίλα της δεξιάς με τα εμβόλια υπήρξε απερίγραπτη. Το πράγμα φάνηκε από νωρίς, όχι αυτές τις μέρες, όταν τα φίλια μμε διέρρεαν πως ο Μητσοτάκης θα εμβολιαζόταν από τους πρώτους, και μάλιστα μαζί με τη γυναίκα του. (Τελικά τι έγινε με την κυρία πρωθυπουργού; Το μετάνιωσε; Φοβήθηκε την καζούρα; Mπολιάστηκε στα κρυφά και από την πίσω πόρτα; Όλα να τα περιμένεις από δαύτους...).
Αν είναι δυνατόν ρε φίλε! Αντί να σώσουν καναν χοντρό 70χρονο, καμιά 65χρονη με σάκχαρο, που μπορεί να κολλήσει και να πεθάνει μέσα σε 15-20 μέρες, ενώ μπορεί να ζήσει και πέντε, και δέκα χρόνια παραπάνω, σπρώχνονται όλοι αυτοί οι αχαρακτήριστοι για να τους πάρουν τη... ζωή από το στόμα.

Λέμε για τελείως λακέδες, για κουμάσια του κερατά, για ένα σωρό άχρηστους εν τω μεταξύ, που τάχα μου δουλεύουνε, που τάχα μου έχουνε επαφές, ενώ ο λαός τα ξύνει (κατ’ αυτούς) και που τους διόρισε ο μπαμπάς τους... τσολιάδες στα υποβρύχια, με τα δικά μας φράγκα.

29/12/2020

29/12/2020
Προσωπικά δεν αγόρασα ποτέ... ένα φουλάρι Πιέρ Καρντέν (σαν τον Τζιμάκο), αλλά δίσκους Πιέρ Καρντέν όπου τους εύρισκα τους τσάκιζα.
Ο Καρντέν, που πέθανε σήμερα στα 98 του, ήταν μεγάλος μουσικόφιλος, γούσταρε πολύ την jazz, παλιά και νέα ρεύματα, και γι’ αυτό είχε φτιάξει και εταιρεία, στις αρχές του ’70, για να βγάζει τα γκρουπ και τους μουσικούς που γούσταρε. Μέχρι και 45άρι του (γλύπτη) Τάκη είχε βγάλει! Που δεν ήταν jazz βέβαια...
Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο για τον μουσικόφιλο Pierre Cardin, αλλά βαριέμαι. Θα μου πάρει χρόνο. Ας το γράψει κανας άλλος, άμα ξέρει και γουστάρει...

Πάντως ευθύνεται έμμεσα και για μια πρόσκαιρη... καταστροφή, ο Πιέρ Καρντέν. Έγιναν μόδα, για το ροκ και την ποπ, τα κοστούμια του, όταν οι Beatles άρχιζαν να σπάνε τα ταμεία. Προσωπικά, όπου βλέπω Beatles, Animals, Kinks κ.λπ. με κοστούμια στρίβω. Αστείες εικόνες (όχι η μουσική φυσικά), το να βλέπεις πιτσιρικάδες να ντύνονται σαν τους μπαμπάδες τους... 

Ο Epstein μισούσε τα βίαια, σαδο-μαζό δερμάτινα (που φορούσαν οι Beatles στο ξεκίνημά τους), για τους δικούς του λόγους, και γι’ αυτό καθιέρωσε τα συνολάκια Πιέρ Καρντέν. Ευτυχώς, που πήραν τα ηνία οι hippies μετά το ’65-’66, για να βρουν σιγά-σιγά οι νέοι και τον ενδυματολογικό δρόμο τους...

29/12/2020
Μπορεί να σου γράφει ο αγράμματος "προτεραιοποίηση" (δες το προηγούμενο ποστ), αλλά όταν είναι να σου γράψει Pierre Cardin, στον γράφει λάθος. Πάλι καλά που δεν τον γράψανε... Κήπο.

29/12/2020
Η «προτεραιοποίηση» είναι σαν λέξη γελοία. Φαντάζομαι από ποιους χρησιμοποιείται: βασικά από αγράμματους και από ξενόδουλους, που φαντασιώνονται πως τα αγγλικά είναι η μητρική τους γλώσσα.

Θέλουν να δείξουν ότι διαφέρουν από εμάς –τούς «κοινούς θνητούς»– απ’ όλα εκείνα τα λαϊκά παιδιά, τέλος πάντων, που τρίψανε τα παντελόνια τους στο διάβασμα κι έβγαλε κάλους ο κώλος τους, όντας βιδωμένοι στην καρέκλα, σαν μαθητές και σαν φοιτητές. Ποιοι ρε φίλε; Κάτι ξιπασμένοι και κάτι «ναυάγια», που αν τους βάλεις να κάνουν διαίρεση με το χέρι δεν ξέρουν πώς, που «αγόρασαν» ένα χαρτί από κάποιο ίδρυμα της αλλοδαπής, με τα λεφτά του μπαμπά, και επέστρεψαν στη χώρα, για να καπαρώσουν κληρονομικώ δικαιώματι τις θέσεις, κουνώντας μας το δάκτυλο.
Το να γράφει κάποιος «καλά ελληνικά» ή όχι φαίνεται, ΠΛΕΟΝ, πως άπτεται και του ταξικού ζητήματος.

28/12/2020
Υπήρχε και αυτή η λογοκρισία, και το έχω παρατηρήσει σε διάφορα τραγούδια της εποχής.
Οι «επίφοβες» λέξεις να τραγουδιούνται στο περίπου, σαν να «τρώγονται».
Εδώ δεν ακούμε τον Γιώργο Μαρίνο να λέει «πρωτόδαμε γυμνά τα σώματά μας / με τον παΡά μας». Το «ρω» δεν ακούγεται καλά. Δεν ακούγεται καθαρά η λέξη «παράς», επειδή υπονοεί το πορνείο προφανώς, τον πληρωμένο έρωτα...
Φοβερές καταστάσεις βίωναν κάποτε οι καλλιτέχνες... και εξαιρετικό τραγούδι το συγκεκριμένο...
https://www.youtube.com/watch?v=BChG4orb5Nw

28/12/2020
O Σωτήρης Τσιόδρας είναι ένα ανεξέλεγκτο επικοινωνιακά άτομο. Οι επικοινωνιολόγοι του δεξιο-ακροδεξιού κατεστημένου είναι σίγουρο πως τραβάνε τα μαλλιά τους, με τις κατά καιρούς συμπεριφορές του. Να θυμίσω μερικές;
Πήγε και έψαλε αμέσως μετά το πρώτο λοκντάουν, όταν όλοι ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας, διάβασε από την τιβί ποίημα κάποιου κακομοίρη, που το απέδωσε στον Ελύτη, χθες «χτύπησε ξύλο» πριν κάνει το εμβόλιο, άσε τη φανέλα... Όλα αυτά συνιστούν επικοινωνιακά φάουλ για τα λευκά κολάρα του Μαξίμου, παρότι, κατά βάθος, πρόκειται για ένα «πακέτο» που κανονικά, και τελικά, αποβαίνει υπέρ του καθηγητή.
Ο άνθρωπος δρα τελείως απρόβλεπτα – πέρα από εκείνα που υπαγορεύονται με έμμεσο πλην σαφή τρόπο από τους λιμοκοντόρους της «εικόνας».
Όσοι από το φιλελέδικο μπουλούκι βγαίνουν να τον υποστηρίξουν στα μίντια (μέσα από ιδιοτελή και ταπεινά κίνητρα φυσικά και όχι γιατί γουστάρουν αυτά που κάνει), κατατροπώνοντας συγχρόνως το λαό, που βρίσκει την ευκαιρία να καγχάσει, να γελάσει, να διακωμωδήσει κ.λπ. (αυτός είναι ο ρόλος του λαού, ανάμεσα σε πολλά άλλα, να σπάει πλάκα) να ξέρουν πως βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση.
Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ο Σωτήρης Τσιόδρας (και αυτό φαίνεται δια των συμπεριφορών του) τους έχει, βασικά, χεσμένους.

XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!

IRINI QN μια νέα ελληνίδα τραγουδοποιός κάνει την έκπληξη στο τέλος της χρονιάς – ένας πολύ σημαντικός δίσκος, για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι

Υπάρχει ένα «εσωτερικό ξεγύμνωμα» στα λόγια της νέας τραγουδοποιού Irini Qn, στο παρθενικό άλμπουμ της «Χωρίς το Τόξο στην Αρένα» [Μετρονόμος, 2020], το οποίο δεν το συναντάς συχνά στην δισκογραφία.
Γενικώς, η συγκεκριμένη «τακτική» είναι προϊόν της δεκαετίας του ’80, χωρίς τούτο να σημαίνει πως και νωρίτερα κάποιοι, λίγοι, κάποιοι ελάχιστοι τραγουδοποιοί δεν μίλησαν για ’κείνα που τους απασχολούσαν ως άτομα-άτομα και όχι ως άτομα, που δρούσαν εντός του κοινωνικού συνόλου.
Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο το να μιλάς για τον εαυτό σου – πόσω μάλλον να βγάζεις τα εσώψυχά σου στην φόρα μέσω του τραγουδιού. Απαιτείται τόλμη πρώτα-πρώτα, κάτι που η Irini Qn το έχει σ’ έναν μεγάλο βαθμό ή και πολύ μεγάλο (αυτά τα θέματα δεν μετριούνται εύκολα). Τούτο λοιπόν είναι το πρώτο βασικό γνώρισμα τής τραγουδοποιίας της. Επ’ αυτού και το επόμενο.

Ωραία... μιλάς, γράφεις, τραγουδάς για τον εαυτό σου... πώς θα το πράξεις; Με τι τρόπο, ώστε αυτό που θα προτείνεις να εμπεριέχει συγχρόνως κι ένα (σοβαρό) καλλιτεχνικό εκτόπισμα; Εδώ τα πράγματα αρχίζει να δυσκολεύουν – αλλά όχι για την Irini Qn, η οποία εμφανίζει στο «Χωρίς το Τόξο στην Αρένα» στοιχεία μεγάλης τραγουδοποιού.
Πολλά ταλέντα εμφανίστηκαν στην διαδρομή. Λίγα όμως διέπρεψαν μέσα στα χρόνια, μέσα στις δεκαετίες δίχως να καούν ή να χαθούν. Ας θυμηθούμε, από αυτά τα λίγα ταλέντα, την Αρλέτα και την Λένα Πλάτωνος, δύο γυναίκες τραγουδοποιούς, τις οποίες σέβεται και υπολήπτεται η Irini Qn, και που άφησαν στο ελληνικό τραγούδι μεγάλο και ανεξίτηλο στίγμα. Θα το πράξει άραγε και η Irini Qn; Ποιος ξέρει...
Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να φορτώσουμε στην καλλιτέχνιδα περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις από εκείνες που η ίδια επιθυμεί να αναλάβει. Ας μείνουμε λοιπόν σ’ αυτό το πρώτο CD της, και ας αφήσουμε κατά μέρος τα «τι μέλλει γενέσθαι»...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/307637/irini-qn-mia-nea-ellinida-tragoydopoios-kanei-tin-ekpliksi-sto-telos-tis-xronias

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 329

27/12/2020
JOE HARRIOTT: the forgotten father of European free jazz

[Μεγάλο ξεσκόνισμα το συγκεκριμένο άρθρο, σε ακούσματα και βιβλιογραφία, γι' αυτή την τρανή μορφή τής euro-jazz. Η μόνη δημοσίευση προέρχεται από το Jazz & Tζαζ, τεύχος #59, Φεβρουάριος 1998 - σχεδόν 23 χρόνια πριν]

27/12/2020
Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν μοιράζει φαΐ σε συσσίτια, με τις κάμερες μπροστά, εφαρμόζει μόνον πολιτικές κατά της φτώχειας και της εξαθλίωσης, που να τα αποτρέπουν (τα συσσίτια).
Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν αγοράζει βιβλία, με τις κάμερες μπροστά, εφαρμόζει μόνον πολιτικές που να αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια όλους τους ανθρώπους του πολιτισμού.
Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν εμβολιάζεται πρώτος-πρώτος, με τις κάμερες μπροστά, εφαρμόζει μόνον πολιτικές δημόσιας υγείας, που να δίνουν τις ίδιες δυνατότητες σ’ έναν που έχει λεφτά και σ’ έναν άφραγκο να γίνουν καλά.
Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι μπαίγνιο και άθυρμα της εικόνας του, αλλά ένας άνθρωπος σοβαρός που δουλεύει αδιάκοπα για το κοινό καλό και κρίνεται από το έργο του – ούτε από τα λόγια, ούτε από την εικόνα του.
Ό,τι δεν κάνει, δεν είναι, και δεν πρόκειται ποτέ να είναι ο Μητσοτάκης δηλαδή.

27/12/2020
Πλέκω στιχάκια κι έχω ένα φόβο 

να μη χτυπήσει το τηλέφωνο
κι είναι ο τύπος απ’ το κράτος που ελέγχει 

αν υπακούει το φερέφωνο
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου...
https://www.youtube.com/watch?v=0aRi4R01CZM

26/12/2020
Πάνε πολλά χρόνια από τότε (15 με 20) που είχα βρει στο Μοναστηράκι, στην αρχή της Λεωκορίου, μια ντάνα με παλαιά τεύχη του πολύ καλού γαλλικού μουσικού περιοδικού La Discographie Française, από το πρώτο μισό των σίξτις. Είχα σηκώσει καμιά δεκαριά – αν κι έπρεπε να πάρω κι άλλα...
Το τεύχος που βλέπετε είναι το #126, από την 1η Δεκεμβρίου 1962 κι έχει στο εξώφυλλό του την ισραηλινή τραγουδίστρια, αλλά με μεγάλη καριέρα στην Γαλλία, Rika Zaraï.

H Zaraï πέθανε πριν από τρεις μέρες στα 82 της, κι εκείνη την εποχή, τής μεγάλης επιτυχίας της, είχε τραγουδήσει ακόμη και Χατζιδάκι. Ακούστε στα σχόλια...

26/12/2020
Για να τελειώνουμε προς ώρας με τον... Νίκι Λάουντα από τις γκοφρέτες, γιατί έχουμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε...
>>Όπως ξέρουν καλά οι γνώστες της αυτοκίνησης, ασφάλεια και επιδόσεις πάνε μαζί κάτι που γνωρίζει και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης λάτρης του αυτοκινήτου και των επιδόσεων… και όποτε του δoθεί η ευκαιρία συνδυάζει “εργασία” και αυτοκίνητα τα οποία πολλές φορές οδηγεί και ο ίδιος.<<

Αν παρ' ελπίδα κάψατε ήδη τα βιβλία σας (βλέπε προηγούμενο ποστ), κάψτε τώρα και τ’ αυτοκίνητά σας... αν οδηγείτε εσείς οι ίδιοι.

26/12/2020
Χθες ήταν Γιορτή κι είπα να μην το χαλάσω, αλλά τώρα πέρασε η... χαρά και πιάνουμε πάλι δουλειά.
>>«Είστε από τους λίγους οι οποίοι ασχολούνται με το βιβλίο», ανέφερε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ένας από τους πολίτες που περίμεναν στην ουρά και συζήτησαν για τις τελευταίες εκδόσεις.<<
Σημασία δεν έχει η μ@λακία ενός άσχετου πολίτη (αν ειπώθηκε κι αυτή), αλλά το γεγονός πως υπάρχουν «δημοσιογράφοι» του «κυβερνητικού ρεπορτάζ» που την αναπαράγουν στα μίντια, στο πλαίσιο της τριτοκοσμικής και γελοίας φιλοτέχνησης τού προφίλ τού... Μεγάλου Ηγέτη. Ούτε στην Ουγκάντα του Ιντί Αμίν Νταντά.

[Και δεν το πάω στο προσωπικό (επειδή ασχολούμαι με το βιβλίο), γιατί αν ήταν έτσι θα έπρεπε να βγάλω όλα τα βιβλία μου στο μπαλκόνι και να τα κάψω]

24/12/2020
O Leslie West που πέθανε προχθές στα 75 του, κυρίως μέσω των West, Bruce & Laing υπήρξε πολύ μεγάλη επιρροή για τους Socrates και για το άλλο μεγάλο, ελληνόφωνο, σκληρό γκρουπ της εποχής (circa ’73) τους Κάστορες. Το “Why Dontcha” τους είχε κυκλοφορήσει ελληνικό το 1972 και το είχαν ακούσει άπαντες στη χώρα. Ο αείμνηστος Γιάννης Σπάθας και ο Γιώργος Σιέρρας χρωστούσαν και χρωστάνε πολλά στις πενιές τού Leslie West και στο ροκ τρίο του…
https://www.youtube.com/watch?v=CZL32LAtVVA

24/12/2020
Κινητοποίηση μηχανισμού «έλευσης Αγίου Φωτός». Τιμές «αρχηγού κράτους». Ελικόπτερα, ντρονς, μεραρχίες, ίλες ιππικού, τεθωρακισμένα, υποβρύχια, βατραχάνθρωποι, οϋκάδες, πουλαδεροί, μέχρι και ο... Σπύρος ο Λοκατζής θα είναι κρυμμένος στη γωνία.
Η δεξιά ψοφάει να βγάζει το στρατό στους δρόμους. Θυμάται τα «μεγαλεία» τής επταετίας και λιποθυμάει από συγκίνηση.

Η στρατοκαυλίαση ως μόνιμη πάθηση τού δεξιο-ακροδεξιού φαντασιακού, ερμηνεύεται, ως γνωστόν, μόνο με όρους ψυχιατρικής.

OM σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα παραμένουν ένα μεγάλο γκρουπ

Οι Ελβετοί OM, 45 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή τους στην δισκογραφία, εξακολουθούν να υπάρχουν και να προσφέρουν εξαιρετικούς το δίχως άλλο δίσκους. Λέμε, για το πιο πρόσφατο CD τού κουαρτέτου, που έχει τίτλο “It’s About Time” [Intakt, 2020], ένα κουαρτέτο που, 45 χρόνια μετά, εξακολουθεί να έχει την ίδια line-up. Να’ ναι καλά, λοιπόν, και οι τέσσερις μουσικοί, ώστε να συνευρίσκονται και στο μέλλον όλοι μαζί. Urs Leimgruber σοπράνο σαξόφωνο, Christy Doran ηλεκτρικές κιθάρες, εφφέ, Bobby Burri κοντραμπάσο, εφφέ και Fredy Studer ντραμς, κρουστά, ακούγονται εδώ σε μια σειρά συνθέσεων-αυτοσχεδιασμών, βγαλμένες και βγαλμένοι από τις ιστορικές μέρες του free-improv, εκεί πίσω στην δεκαετία του ’70.

Γιατί οι OM δεν έχουν κάνει ουδεμία παραχώρηση ως προς τον ήχο τους, δεν έχουν λειάνει, ούτε ωραιοποιήσει τις αισθητικές γραμμές και διαδρομές τις οποίες ακολουθούσαν όταν ήταν νέοι – καθώς συνεχίζουν να προσφέρουν την ίδια συναρπαστική και απρόσμενη μουσική, με την ίδια διάθεση και στο ίδιο υψηλό επίπεδο. 

Μάλιστα δεν θα ήταν άτοπο αν συμπληρώναμε πως στο “It’s About Time” ακούγονται ακόμη και πιο προχωρημένοι σε σχέση με τις ιστορικές εγγραφές τους από την δεκαετία του ’70, καθώς σε όλα τα βασικά προηγούμενα δεν μπορεί παρά να έχουν προστεθεί η τεράστια εμπειρία, και βεβαίως οι δυνατότητες που τους δίνει η σύγχρονη τεχνολογία. Το λέμε, γιατί το ηλεκτρονικό μανιπουλάρισμα που συμβαίνει στα κομμάτια των OM είναι και πολύ και σοβαρό, πράγμα που δείχνει πως οι Ελβετοί δεν στέκονται έξω απ’ όσα συμβαίνουν σήμερα στο χώρο τους, προσθέτοντας σ’ αυτόν την δική τους τελευταία λέξη.
Χωρίς οι μουσικές τους να είναι «δύσκολες», εικονοκλαστικές, περιαυτολογικές ή «για λίγους», διαθέτοντας και διατηρώντας, πάντα, το χάρισμα μιας φυσικής εξέλιξης, δεν μπορεί παρά να διακρίνονται για την εσωτερική συνάφειά τους, το δέσιμό τους, την εκλεκτικότητά τους, τα στοιχεία της έκπληξης και του αναπάντεχου, που συνεχώς εισβάλλουν στις δομές τους, και βεβαίως για τις μόνιμες και σαφείς αναφορές τους σε όλο το «σώμα» της προχωρημένης jazz και του rock.
Με tracks σαν το 12λεπτο “It’s about time” του Christy Doran ή το 10λεπτο “String holder”, που αποτελεί έναν αυτοσχεδιασμό και των τεσσάρων, οι OM δείχνουν απλώς πως ήταν και παραμένουν μια μεγάλη μπάντα.
Επαφή: www.intaktrec.ch
 
[πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Yellow Box #5, Δεκέμβριος 2020-Ιανουάριος 2021]

YELLOW BOX νέο τεύχος (Δεκεμβρίου 2020-Ιανουαρίου 2021) με 160 σελίδες και ποικίλες προσφορές

Το πέμπτο τεύχος του ηχο-μουσικού περιοδικού Yellow Box βρίσκεται στα περίπτερα. Με πολύ πλούσια ύλη, πλουσιότερη από κάθε προηγούμενη φορά (160 σελίδες συνολικώς), με δώρο CD και με κόστος 6 ευρώ. Στις προσφορές τού περιοδικού, που αφορούν στους συνδρομητές, υπάρχει και η κλήρωση για ένα ζευγάρι ηχείων Audioengine Α2+ (wireless) αξίας 329 ευρώ, συν άλλα επιμέρους δώρα, όπως συλλεκτικά LP και CD (διαβάζεις εντός). Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στην ύλη του συγκεκριμένου τεύχους...

Κατ’ αρχάς, όπως βλέπουμε και από το εξώφυλλο, υπάρχει ένα τεστ, κριτική, κείμενο (το λέτε όπως θέλετε) του Δημήτρη Σταματάκου για τον ολοκληρωμένο βρετανικό ενισχυτή/DAC Cambridge Audio Edge A. Διαβάζουμε στον πρόλογο:
«Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 50 ετών από την ίδρυσή της, την περασμένη χρονιά, η Cambridge Audio ανακοίνωσε την κυκλοφορία της κορυφαίας σειράς συσκευών Edge, προς τιμήν του Gordon Edge, ενός εκ των ιδρυτών της. Δοκιμάζουμε τον ολοκληρωμένο ενισχυτή Edge A και ανακαλύπτουμε μια μηχανή που ενώνει το παρελθόν, όπως το καθόρισε ο P40, με το παρόν και το εγγύς μέλλον...».
Από κει και πέρα υπάρχει ο οδηγός αγοράς ηχείων μικρού όγκου (το πρώτο μέρος του), με τιμές από 300 έως 1000 ευρώ, με δεκάδες reviews (γράφει ο Μάνος Μοναστηριώτης), ένας δεύτερος οδηγός αγοράς, για τηλεοράσεις και βιντεοπροβολείς αυτή τη φορά από 55 έως 75 ίντσες (γράφει ο Βασίλης Πέππας) και φυσικά πληθώρα  άλλης ύλης, που αφορά σε πικάπ (Pro-ject Audio X2), ηχεία (Klipsch RP-600M), ολοκληρωμένους ενισχυτές (Tsakiridis Devices Hermes, Marantz PM6007), ακουστικά (Final D8000 Pro), ολοκληρωμένους ραδιοενισχυτές/streamer (Advance Paris Palystream A7), προενισχυτές (Lamm LL2.1) και άλλα πολλά, συν τα σχετικά άρθρα για «τον ήχο στο σπίτι» για παράδειγμα (γράφει ο Γιώργος Γεωργιάδης).
Ένα ξεχωριστό section τού Yellow Box αποτελεί και η «Δισκογραφία», με πάμπολλα reviews για άλμπουμ κλασικής μουσικής, jazz, rock κ.λπ. (συμμετέχω κι εγώ με τις σχετικές δισκοκριτικές), συν άρθρα για σειρές, ταινίες, βιβλία, σάουντρακ κ.λπ. Ανάμεσα κι ένα δικό μου κείμενο για τον John Carpenter, τις ταινίες και τις μουσικές του.

Τέλος, να πω πως στο δικό μου τεύχος το δώρο-CD αφορούσε στο παρθενικό άλμπουμ των Βρετανών Lonely the Brave “The Day’s War” [Hassle Records] από το 2014. Το λέω, γιατί σε όλο το τιράζ τού πέμπτου Yellow Box υπάρχουν 8 διαφορετικά μουσικά CD, DVD & Blu-Ray τα οποία έχουν μοιραστεί, στα περίπτερα, τυχαία. Αυτοί είναι οι τίτλοι τους:
“Got the Blues / 80 All Time Classics” (4CD Box), Gabrielle Aplin “English Rain” (CD), Lonely The Brave “The Day’s War” (CD), The Neighbourhood “Wiped Out!” (CD), Mozart “Idomeneo” (2 DVD), Vladimir Jurowski “directs Wagner/ Berg/ Mahler” (2 DVD), Chopin “Piano Concertos” (Garrick Olhson) (Blu-Ray) και Haydn “The Seasons” (Harnoncourt, Wiener PO) (Blu-Ray).
Δυνατό τεύχος!
Επαφή: www.yellowbox.gr

POUPETA LAPPA / SPYROS PERISTERIS μουσικές για μικρού μήκους ταινίες της περιόδου 1983-1992

Μία δεύτερη κυκλοφορία αρχείου (τυπωμένη σε δίσκο βινυλίου), μετά το προπέρσινο “Electromagnetic Landscapes / Unreleased Recordings / 1983-2016” του Δημήτρη Καμαρωτού, έχουμε από την ετικέτα Intersonik Recordings. Πρόκειται για το LP “Music for Short Films 1983-1992” (2020), το οποίον υπογράφουν η Πουπέτα Λάππα και ο Σπύρος Περιστέρης. Και οι δύο αυτοί μουσικοί μάς είναι γνωστοί από την δεκαετία του ’80 και βασικά από την ελληνική «ανεξάρτητη ροκ σκηνή», καθώς η Λάππα είχε περάσει από τους Clown (ένα από τα καλύτερα new-wave γκρουπ της εποχής), ενώ ο Περιστέρης, και μαζί του η Λάππα, ήταν οι άνθρωποι πίσω από την Enigma Records, που είχε δώσει τότε τα άλμπουμ των Ex Humans, Αδιέξοδο, Μάκη Πρέκα κ.ά. Τώρα, 30 και πλέον χρόνια αργότερα, οι δύο αυτοί μουσικοί καταγράφονται σε τούτο το από κοινού long play, που περιέχει βασικά soundtracks. Μουσικές τους, για ταινίες μικρού μήκους. Πιο συγκεκριμένα...

Το LP ανοίγει με ένα 8λεπτο θέμα – το μοναδικό, εξάλλου, από την ταινία τού Βαγγέλη Κοτρώνη Flash (1984). Η ταινία υπάρχει στο YouTube, για όποιον θέλει να την δει, κι έχει να κάνει με τις ασύμβατες περιπλανήσεις ενός άντρα και μιας γυναίκας, στην πόλη, με τον άντρα να «χάνεται» και με την γυναίκα να αφήνεται, γυμνή, στη λιακάδα και την θάλασσα (στο τέλος). Η μουσική έχει ενδιαφέροντα στοιχεία, electro να τα πούμε χοντρικά (καθώς τα σύνθια της Korg και της Roland πρωταγωνιστούν), εμφανίζοντας επιδράσεις από… John Carpenter μέχρι και jazz (παίζει ο σαξοφωνίστας των Moist Device και των Libido Blume Τάσος Κατσάρης).
Τα επόμενα τρία tracks αφορούν στην επόμενη ταινία του Κοτρώνη, την Βερνταλάκ (1985), που είχε διάρκεια περί τα 22 λεπτά (κι αυτή υπάρχει στο YouTube). Η ταινία έχει να κάνει ξανά με μια περιπλάνηση, σ’ ένα, όμως, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, στο οποίο εμπλέκονται υπαρξιακά ζητήματα, ανακατεμένα με ερωτικές φαντασιώσεις. Τα τρία θέματα (τεσσάρων, δύο και τριών λεπτών) της Πουπέτας Λάππα και του Σπύρου Περιστέρη είναι επίσης αρκετά καλά, επιχειρώντας να περιγράψουν τις σκηνοθετικές ανάγκες τόσο με μελωδικό, όσο και με πιο πειραματικό τρόπο, εκμεταλλευόμενοι (οι συνθέτες) τις τότε δυνατότητες στην παραγωγή μουσικής από συνθεσάιζερ και με αναφορές πολλές και ποικίλες –ο ήχος εκκλησιαστικού οργάνου φερ’ ειπείν, στο “Verdalak II”, δεν μπορεί παρά να παραπέμπει σε (ιταλικό) giallo–, με το τρίτο μέρος να στέκεται πάνω απ’ αυτά που βλέπουμε στο φιλμ. Θέλω να πω πως οι ταινίες τού αείμνηστου Κοτρώνη μπορεί να ιδωθούν σήμερα μόνον ως πρωτόλεια καπρίτσια της εποχής, ενώ οι μουσικές διατηρούν ασυζητητί απείρως πιο ενδιαφέροντα στοιχεία (για τον σημερινό ακροατή).
Η πρώτη πλευρά τού LP θα ολοκληρωθεί με δύο θέματα από το soundtrack της ταινίας της Στέλλας Θεοδωράκη Plumeria Rubra (1988). Η ταινία δεν υπάρχει στο YouTube, αλλά από το site shortfilm.gr μαθαίνουμε λίγα λόγια γι’ αυτήν: «Αντιμετώπιση της φθοράς μέσα από τη φωτογράφιση, σε δύο παράλληλες ιστορίες. Η μία στη δεκαετία του ’30 και η άλλη σύγχρονη. Συνδέονται και οι δύο με την τάση για μακρινά ταξίδια. Σημείο εκκίνησης το ταξίδι της σύγχρονης γυναίκας και τα όνειρα της την παραμονή της αναχώρησης της». Η μουσική των Λάππα-Περιστέρη διαθέτει περισσότερο σκληρά ambient χαρακτηριστικά, είναι ασυζητητί υποβλητική και υπαινικτική, συμβάλλοντας και αυτή από την μεριά της στην ενότητα του άλμπουμ. Κάτι πολύ βασικό, για ένα LP, που περιέχει μουσικές για διαφορετικές ταινίες, που γυρίστηκαν μέσα σε δέκα χρόνια.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με τρία θέματα (ενός, δύο και επτά λεπτών) από το soundtrack τής (μικρού μήκους) ταινίας τού Πέτρου Σεβαστίκογλου Asfael (1987). «Βρισκόμαστε σε ένα θέατρο στο μακρινό μέλλον. Ένα πλήθος ετερόκλητο –γέροι, νέοι, καλλιτέχνες, παλαιστές, κλόουν κ.λπ.– ζει μέσα στα παρασκήνια και στα καμαρίνια του καμπαρέ. Μια νέα κοπέλα ετοιμάζεται να βγει στη σκηνή» (από το shortfilm.gr). Εδώ ανακατεύονται πάντα σύνθια (και κιθάρες) με field recordings, φωνές από ανάποδες ταινίες, συν ακουστικά εφφέ, προκειμένου να περιγραφεί ένα κάπως αλλόκοτο ηχητικό σκηνικό, που έχει να κάνει, μάλλον, με μια παράξενη ιστορία. Επί του προκειμένου φαίνεται να είναι προφανής η ταύτιση της μουσικής με την εικόνα (έτσι φρονούμε), κάτι που δεν την κάνει (την μουσική) λιγότερο ενδιαφέρουσα. Απεναντίας. Οι συνθέσεις των Λάππα-Περιστέρη και από το Asfael διαθέτουν μια φουτουριστική πινελιά, δημιουργώντας στον ακροατή ένα υποδόριο άγχος, ένα «σφίξιμο», μιαν «εσωτερική» ηλεκτρική εκκένωση, που μεταφράζεται, με όρους soundtrack, σε κάτι που «παρακολουθείται» με περίσσια... αγωνίας.
Το 5λεπτο “Listen” που ακολουθεί αποτελεί μιαν άλλη version του “Asfael III” και σαν τραγούδι με κανονική φωνή πια (και όχι με «ανάποδη») είναι και αυτό πλήρως ενσωματωμένο στον ήχο της εποχής, αλλά όχι απαραίτητα και σ’ εκείνον του δίσκου. Εννοούμε πως ακούγεται σαν κάτι αρκετά οριοθετημένο, έξω από την λογική του soundtrack και ίσως γι’ αυτό θα έπρεπε να απουσιάζει (ίσως λέμε).
Θα ακολουθήσουν τέσσερα θέματα (δύο, ενός, τριών και ενός λεπτού) από το soundtrack της ταινίας (ντοκιμαντέρ) του Πέτρου Σεβαστίκογλου ξανά Ιστορίες μιας Μέρας και Άλλες (1990). «Μια περιπλάνηση μέσα στους ήχους, στη μουσική, στις εικόνες της καθημερινής ζωής μιας μεγαλούπολης: στο Παρίσι» (από το shortfilm.gr). Εδώ η ατμόσφαιρα αλλάζει, χωρίς όμως να δημιουργείται κάποιο χάσμα σε σχέση με τα προηγούμενα κομμάτια. Καθαρή synth music, σαν εκείνη που παρήγαγε στα 80s η γερμανική Sky Records (Cluster & Eno, Nick Tyndall κ.λπ.), διανθισμένη με λεπτές world αναφορές.
Το άλμπουμ της Πουπέτας Λάππα και του Σπύρου Περιστέρη “Music for Short Films 1983-1992” θα ολοκληρωθεί με το “Thalassa”, ηχογραφημένο το 1992 (διαβάζουμε πως αφορούσε επίσης σε κάποιο μικρού μήκους φιλμ, το οποίον ποτέ δεν γυρίστηκε). Η μικρή διάρκειά του (ενάμισι λεπτό) δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αξιολόγηση – αν και η...γραμμικότητα με την ελαφρότητα είναι δύο χαρακτηριστικά του.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ, με ιδιαίτερη συνεκτικότητα, με πολλές πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές και με ελάχιστες κάπως λιγότερο.
Επαφή:
www.intersonikrecordings.bandcamp.com/album/music-for-short-films-1983-1992

COSTIS DRYGIANAKIS / MATT ATKINS ηχητικά απρόοπτα

Το αθηναϊκό κασετο-label βασικά Coherent States (λέμε «βασικά», γιατί κατά καιρούς τυπώνει και σε άλλες φόρμες) έχει έτοιμη την πιο νέα του MC, που αποκαλείται “Late / April” (2020) και που μοιράζεται ανάμεσα σε δύο πειραματιστές, τον γνωστόν μας Κωστή Δρυγιανάκη και τον όχι γνωστόν μας Βρετανό Matt Atkins. Στο φύλλο της κασέτας υπάρχουν δύο κείμενα γραμμένα στα αγγλικά από τους δύο συνθέτες, τα οποία αξίζει να μεταφέρουμε κι εδώ. 

Πρώτα του Atkins:
«Τον Ιανουάριο του 2020, ενώ ταξίδευα στην Ινδία, ο Κωστής κι εγώ ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα στα σόσιαλ μίντια, σχετικά με τα αξιοθέατα και τους ήχους που βίωνα στο ταξίδι.
Αυτή η ανταλλαγή ήταν η ουσία τής συνεργασίας μας και κάπως έτσι αποφασίσαμε, κατά τη διάρκεια αυτών των συνομιλιών, να κάνουμε μερικά θέματα μαζί. Κανείς μας δεν θα μπορούσε να προβλέψει, λίγους μήνες αργότερα, το παγκόσμιο λοκντάουν, που επί του παρόντος ζούμε και οι δυο μας, ανεξάρτητα από τη χώρα που βρισκόμαστε.
Ο Κωστής κι εγώ, λοιπόν, εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε αυτό το χρόνο παραγωγικά κι έτσι ανταλλάξαμε μερικά αρχεία ήχου, για να τα χρησιμοποιήσουμε σε νέες συνθέσεις. Ο ένας θαυμάζει το έργο του άλλου και γι’ αυτό ενθουσιαστήκαμε με την προοπτική να δημιουργήσουμε κάτι μαζί. Τα θέματα, που παρουσιάζονται εδώ, είναι το αποτέλεσμα αυτών των ανταλλαγών».
Και ο Κωστής Δρυγιανάκης:
«Η Ελλάδα και η Μεγάλη Βρετανία ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια αναφορικά με την αντιμετώπιση της νόσου κοβίντ, αλλά ορισμένες φάσεις συνέπεσαν στην πράξη.
Όντας σε κατάσταση αυτοαπομόνωσης, αν και, γενικά, σε ευνοϊκές συνθήκες, αναλάβαμε ένα έργο που το συζητήσαμε επί μακρόν, ώστε να δημιουργήσουμε θέματα χρησιμοποιώντας ο ένας τους ήχους του άλλου, έχοντας το διαδίκτυο υπέρ μας για να εξαλείψουμε τη φυσική απόσταση.
Έχουμε φτάσει λοιπόν σε μια σειρά συνθέσεων, οι οποίες είναι προσεκτικά χτισμένες από ήχους, που συνεισφέραμε αμοιβαία, φθάνοντας στο σημείο να διακρίνεται πολύ δύσκολα το μέρος ποιου προηγήθηκε και ποιου ακολούθησε.
Ελπίζουμε ότι έχουμε επιτύχει ένα ουσιαστικό μείγμα κι ένα συνεκτικό αποτέλεσμα».
Το άκουσμα διαθέτει πολλά στοιχεία αυθορμητισμού, είναι εικονοκλαστικό οπωσδήποτε (μέσα στην απτή αποσπασματικότητά του), ανακατεύοντας field recordings, ήχους και όργανα, φωνές σε διαφορετικές γλώσσες και ηλεκτρονικό μανιπουλάρισμα, προετοιμάζοντας και οριοθετώντας weird περιβάλλοντα, χαοτικά να τα πούμε, μέσα από τα οποία ξεπετάγεται ένα... παραμύθι. Το παραμύθι, που θα συνθέσει για τον εαυτό του ο εκάστοτε ακροατής.
Στην πλευρά του Κωστή Δρυγιανάκη το... παραμύθι το δικό μου είναι περισσότερο εξουθενωτικό, περισσότερο βαβελ-ικό, με στοιχεία παρανοϊκο-ονειρικά.
Στην πλευρά του Matt Atkins το παραμύθι αποκτά άλλες διαστάσεις (η αρχή του έφερε στη μνήμη μου την εισαγωγή από το «Φράγμα» του Δήμου Μούτση), πιο νατουραλιστικές, πιο φυσικά υποβλητικές, που λένε τέλος πάντων μιαν ιστορία με... μάλλον λιγότερα απρόοπτα.
Επαφή: www.mrmrecordings.bandcamp.com/album/late-april

τους ενοχλεί το ξενύχτι...

Τους ενοχλεί το ξενύχτι. Για τη νύχτα πιστεύουν πως είναι το κατ’ εξοχήν πλαίσιο ανάπτυξης της εγκληματικότητας, και για όσους κινούνται τη νύχτα έχουν τη γνώμη πως είναι άτομα του υποκόσμου. Κατά βάση δεν θέλουν να πίνεις, να καπνίζεις, να χορεύεις, να διασκεδάζεις, να συνευρίσκεσαι. Η ίωση τούς έδωσε το πρόσχημα να βρεθούν στο στοιχείο τους. Να επιστατούν σε μια κοινωνία τρομαγμένη και παραπληροφορημένη, και δυστυχώς ανίκανη, σε κάθε περίπτωση, να υπερασπίσει έστω και τις πιο στοιχειώδεις από τις κατακτήσεις της.
Αυθαιρετούν με νούμερα που ναι μεν είναι παντελώς ουρανοκατέβατα (μέσα από τις εννιά ή τις δέκα το βράδυ, όχι πάνω από εννιά άτομα μαζί κ.λπ.), αλλά ταυτίζονται απόλυτα μ’ εκείνα τα αλήστου μνήμης «να είσαι πίσω πριν τις δέκα», «έχε το νου σου μην σου ρίξουν τίποτα στο ποτό», «πρόσεχε τις κακές παρέες» και τα λοιπά.
Χαίρονται που κατέβασαν τις μπάρες στον πολιτισμό. Βασικά δεν γουστάρουν ούτε το τραγούδι, ούτε το θέατρο, ούτε τον κινηματογράφο, ούτε τίποτα απ’ αυτά, γιατί είναι ευνουχισμένοι. Βλέπουν την Τέχνη ως αναγκαίο κακό. Τους κάθεται στο στομάχι, γιατί η Τέχνη είναι απελευθερωτική. Απελευθερώνει τα ένστικτα προς δημιουργική κατεύθυνση - δεν τα καταπιέζει. Αν δεν υπήρχε η Τέχνη θα τρώγαμε ο ένας τον άλλον στους δρόμους. Αυτό δεν το νοιώθουν. Δεν το αντιλαμβάνονται και δεν το κατανοούν. Δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Και η σκέψη και τα ένστικτά τους ήταν και παραμένουν πρωτόγονα.
Ηδονίζονται και φαντασιώνονται την εποχή όπου οι χωροφύλακες σε δέρνανε στους σινεμάδες, που έκλειναν θέατρα και εκθέσεις ζωγραφικής, που σε τραβολογούσαν σε τμήματα, δικαστήρια και φυλακές.
Και κάπως έτσι, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία, και πριν τις καραντίνες, μπουκάρανε σε κινηματογράφους για να «προστατεύσουν» ανηλίκους, το ίδιο και σε καφενεία και λοιπούς χώρους για να πλακώσουν τον κόσμο – τι να πρωτοθυμηθείς…
Πολύ ευχαρίστως θα νομοθετούσαν ένα νέον «4000» και με πολύ μεγάλη όρεξη θα τον επέβαλλαν. Και βασικά στενοχωριούνται που θα αναγκαστούν κάποια στιγμή να πάρουν πίσω τους περιορισμούς. Εξάλλου, ο εκτός ορίων ζήλος τους για καταστολή, που «αναδείχθηκε» πρώτος παγκοσμίως, δεν είναι γι’ αυτούς ντροπή, αλλά παράσημο. Με τέτοια παράσημα πορεύονται δεκαετίες τώρα. Γι’ αυτά (τα παράσημα) τούς τρέχουνε τα σάλια, και αυτά κληροδοτούν στους απογόνους τους.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 328

23/12/2020
Το υποπτευόμουν φυσικά, αλλά τώρα είμαι σίγουρος.
Έχουμε τo πιο σκληρό λοκντάουν, με την πιο μικρή κοινωνική κινητικότητα και μαζί το χειρότερο ποσοστό θνητότητας (τον τελευταίο μήνα) ανάμεσα σε 53 χώρες (πηγή: Bloomberg), ενώ πάμε φουλ και για... πρωτάθλημα στην ύφεση. Νούμερα μόνο για διαλυμένα κράτη, χούντες και τριτοκοσμικές μπανανίες, τις οποίες κουμαντάρουν παπάδες, σερίφηδες και κοτζαμπάσηδες.
Ζούμε σε μια γελοία και επικίνδυνη χώρα, στην οποία επιτρέπονται 50 άτομα σε εκκλησίες, αλλά απαγορεύεται σε 10 άτομα, σε ανοιχτό χώρο, να πάνε να αποθέσουνε ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο ή στο μνημείο του Γρηγορόπουλου.

Τα Χριστούγεννα της Αγανάκτησης. Θα μας φτύσει και ο Άη-Βασίλης φέτος...

22/12/2020
O Νίκος Πλατής, που ασχολείται με αυτά τα θέματα, λέει πως είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά κόμιξ. Λέμε για την «Πάστα Κατσαρίδα», την οποίαν «κερνούσε» το ιστορικό καφενείο του Ζαχαράτου στο Σύνταγμα, και που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό Γεγές ή και Γιεγιές (απίστευτος τίτλος!!) το 1897!!

21/12/2020
Εντάξει... θα πει κάποιος... ακούμε και Coltrane. Ναι, αλλά αν σκεφθείς πως τούτοι οι τύποι, το Mankunku Quartet (όλοι μαύροι), ηχογράφησαν το “Yakhal' Inkomo” στην Νότια Αφρική το 1968… ε τότε θα τους δώσεις μιαν ευκαιρία. Και δεν θα απογοητευθείς!
[Το άλμπουμ το επανατύπωσε ο Jazzman το 2017, αλλά τώρα η συγκεκριμένη επανέκδοση πουλιέται 70 ευρώ! Εν τω μεταξύ το LP κυκλοφόρησε ξανά πριν από ένα μήνα από μια καναδέζικη εταιρεία και είναι ήδη sold out, με μία κόπια τού 2020 να πουλιέται αυτή τη στιγμή, στο discogs, 120 ευρώ!!]
https://www.youtube.com/watch?v=bVEufrq2l9Q

21/12/2020
Ένα έως τέσσερα εκατομμύρια θάνατοι εξαιτίας της γρίπης του Χονγκ-Κονγκ στα τέλη των σίξτις (1,7 εκ. είναι έως τώρα οι νεκροί από κοβίντ), χωρίς υστερίες, χωρίς λοκντάουν, χωρίς οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές.

Μία απλή διαφήμιση είναι αυτή από ελληνικό περιοδικό της εποχής (σκαναρισμένη τώρα), ανάμεσα σε δεκάδες άλλες...

21/12/2020
Πάτρα, early 80s. Το είχα ακούσει, τότε, και από τον Ζήλο στο ραδιόφωνο και δεν θυμάμαι αν ήδη το είχα αγοράσει ή αν το αγόρασα μετά. Από τα καλύτερα 45άρια των ελληνικών έιτις. Το έχω στην ίδια κλάση με το δισκάκι των Metro Decay. Καμμία σχέση η εκτέλεση αυτή, μ' εκείνη που υπάρχει στο LP του Αλέξανδρου, που βγήκε λίγο πιο μετά.
https://www.youtube.com/watch?v=0NPyrKIHcEk

21/12/2020
Προσωπικά τον όρο «ελληνική ψυχεδέλεια» τον θεωρώ fake, απάτη, ανιστόρητο και δεν τον αποδέχομαι. Αν ήταν όμως να διαλέξω 4-5 "ελληνικά ψυχεδελικά" κομμάτια, για να τα προτείνω σε κάποιον ξένο (ή και Έλληνα) αυτό θα ήταν από τα πρώτα...
https://www.youtube.com/watch?v=4X2H7LprnnE

THE CLIXETS ένα ελληνικό συγκρότημα, που μπορεί να πάει μπροστά

Μαζί με το CD των Αθηναίων Clixets έφθασε στα χέρια μας κι ένα δελτίο Τύπου, στο οποίο διαβάζουμε λίγα λόγια γι’ αυτό το σχήμα – το τελείως άγνωστο προς εμάς τουλάχιστον. Οι Clixets υπηρετούν το σύγχρονο αγγλόφωνο rock, από το 2004, όταν σχηματίστηκαν από τα αδέλφια Βαλαδάκη (τον Αντρέα και τον Πάρι). Το 2014 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους “Moods, Clocks and Secrets”, ενώ το “Add Silence” [Private Pressing, 2019/2020], που άρχισε να γράφεται το 2018, είναι το δεύτερο CD τους.

Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Αντρέας τραγουδά, παίζει πιάνο και πλήκτρα, ενώ ο Πάρις χειρίζεται κιθάρες, μπάσο, κρουστά και κάνει φωνητικά. Τα δύο αδέλφια δεν είναι μόνα τους σ’ αυτή την ηχογράφηση, καθώς δίπλα τους, ανά τραγούδια, στέκονται και άλλοι οργανοπαίκτες σε ντραμς (τρεις διαφορετικοί ντράμερ), σε επιπλέον κιθάρες, μπάσο και σαξόφωνο.
Έχουν πολλά προτερήματα τα τραγούδια των Clixets, και το άλμπουμ τους ένα βασικό μειονέκτημα (συνολικώς).
Οι Clixets γράφουν ωραίες μελωδίες («μπητλικής» λογικής) και συνολικότερα ωραία τραγούδια, σ’ ένα ύφος σύγχρονης pop-rock μπαλάντας. Δεν θα τα έλεγα dreamy τα τραγούδια τους, ούτε post-rock και τα συναφή. Είναι pop-rock με καταφανείς αναφορές στα 80s (στα καλύτερα των Cutting Crew και των It’s Immaterial).
Τα παιξίματα είναι πολύ καλά, και σίγουρα επαρκή. O τραγουδιστής, επίσης, είναι πολύ εκφραστικός, αν και ένα θέμα με τον χειρισμό της φωνής υπάρχει – κάτι το οποίον θα αναλάμβανε, φέρνοντάς το στα σωστά κάθε φορά επίπεδα, ένας έμπειρος παραγωγός. Κι εδώ ερχόμαστε στο βασικό μειονέκτημα τού “Add Silence”, που είναι η έλλειψη μιας αποδοτικής και ανεβαστικής παραγωγής. Δεν φταίνε τα παιδιά γι’ αυτό. Αυτό μπόρεσαν, αυτό προσέφεραν. Όμως να ξέρουν το εξής. Αν βρουν τον τρόπο να ηχογραφήσουν σωστά τη δουλειά τους, με όλα τα χρειώδη, κάτω από τις οδηγίες ενός παραγωγού, τα όντως πολύ καλά τραγούδια τους θα αναδειχθούν έτι περισσότερο.
Αξίζει να το παλέψουν για το επόμενο άλμπουμ τους – ακόμη και αναζητώντας το κατάλληλο πρόσωπο στο εξωτερικό. Τραγούδια όπως το “Christine”, το “Nothing wrong with you”, το φερώνυμο “Add silence” και μερικά ακόμη είναι εξαιρετικά, και αν είχαν την πρέπουσα παραγωγή θα μπορούσε να ακούγονται οπουδήποτε και να διαπρέπουν.
Επαφή: www.theclixets1.bandcamp.com/album/add-silence

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 327

20/12/2020
Δεν ξέρω αν αποτελεί «τάση», έστω και μικρή ή επιμέρους, στο νέο ελληνικό σινεμά, αλλά το θίγω το θέμα, επειδή μου κάνει μια μικρή εντύπωση.
Το καλοκαίρι είχα δει σε θερινό την ταινία του Γιάννη Λαπατά «Η δεξιά τσέπη του ράσου» (2018), ενώ τις προάλλες είδα στο YouTube και «Το Κάλεσμα» (2016) του Γιάννη Στραβολαίμου.
Πιθανώς να υπάρχουν κι άλλες τέτοιες ταινίες (μικρού μήκους είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν), χριστιανικές, που ασχολούνται με την μοναστική ζωή, με όψεις της ορθοδοξίας, χαμηλού κόστους φυσικά, απλά γυρισμένες, λιτές, με σενάρια υποτυπώδη, με διδάγματα πρωτόλεια σε στυλ κατηχητικού και με μιαν αύρα που φέρνει στη μνήμη τα παρεκκλησιαστικά παιδικά διηγήματα τού Σωτήρος και της Ζωής, που τα διαβάζαμε ως παιδιά.
Μας τα πουλούσαν κατηχητές στα σχολεία ή μας υποχρέωναν με τον τρόπο τους, οι δάσκαλοι, να τα προμηθευόμαστε, στέλνοντάς μας στα βιβλιοπωλεία των συγκεκριμένων εκδόσεων, για ν’ αγοράσουμε εικόνες αγίων, που τις κολλούσαμε στα τετράδια των Θρησκευτικών κ.λπ. Υπήρχε ένα ολόκληρο κύκλωμα, με ισχυρά πλοκάμια και στην εκπαίδευση, που ασκούσε ιδεολογικο-θρησκευτική καθοδήγηση (με ξεκάθαρο αντικομμουνισμό ανάμεσα), από την οποία δεν ήταν εύκολο να ξεφύγεις. Μερικοί γνωστοί μου ξέρω πως δεν ξέφυγαν ποτέ... Τέλος πάντων κάποια από ’κείνα τα διηγήματα με είχαν επηρεάσει κι εμένα και τα θυμάμαι ακόμη... 

Να λοιπόν... έτοιμα σενάρια, για να γυριστούν ταινίες, από τους νέους «αναχωρητές» σκηνοθέτες μας...

[αυτό το βιβλιαράκι, που βλέπετε από πάνω, το έχω από τότε]

19/12/2020
Δεν υπάρχουν καλοί, παρά μόνο καθάρματα όλων των τύπων. Άθλιοι άντρες, που φτύνουν τις γυναίκες τους, γιατί τους διακόπτουν από το... μεγάλο έργο τους, την επίλυση μαθηματικών εξισώσεων, αφήνοντάς τες παραπεταμένες και μόνες – κι εκείνες, όχι για να τους εκδικηθούν, αλλά γιατί είναι στη φύση τους, απολαμβάνουν, κατά βάθος, να τις πηδάνε ξένοι δια της βίας. Ο «τρελός του χωριού» τον οποίον συμπονάς και που τον έχει στο φτύσιμο ο περίγυρος (δηλαδή ο λαός), είναι βιαστής και δολοφόνος. Ο περίγυρος (δηλαδή ο λαός) εν τω μεταξύ έχει ένστικτα Νεάντερταλ, είναι όχλος, μπορεί να καταστρέψει την περιουσία σου και να σε σκοτώσει για ένα γαμώτο, για ένα καπρίτσιο. Οι αρχές, που θα μπορούσε να επιβάλλουν μια τάξη στο χάος, βγαίνουν από τη μέση γρήγορα, γιατί δεν είναι λιγότερο διεφθαρμένες. Φίλοι, γνωστοί, συνεργάτες κ.λπ. δεν υπάρχουν. Όλοι λειτουργούν για πάρτη τους, και κατά βάση είναι εκφραστές διαφόρων όψεων του κακού, έχοντας βγει με «δίωρη» από την Κόλαση. Στο τέλος κάποιοι θα επιβιώσουν –μέσα από το πιο ανελέητο κρεσέντο βίας, που μπορεί να δεις στο σινεμά, αλλά δεν είναι τα λιγότερο καθάρματα αναγκαστικώς–, παίρνοντας έναν δρόμο χωρίς γυρισμό...

Στο σινεμά του Σαμ Πέκινπα, του μεγαλύτερου αντι-ποιητή του κινηματογράφου, δεν υπάρχει... όχι παράθυρο, αλλά ούτε χαραμάδα αισιοδοξίας. Ο άνθρωπος βάλλεται συνεχώς και εν τέλει κατακυριεύεται από τα πιο άγρια και εγκληματικά ένστικτά του – που μπορεί να είναι εν υπνώσει, αλλά με την πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμα να αναδυθούν, διαλύοντας όλα εκείνα, που θα μπορούσε να τον διακρίνουν από το ζώο.
Μεγάλη ταινία, όχι για όλους, και σίγουρα παντελώς ακατάλληλη γι’ αυτές τις τόσο σκοτεινές ημέρες...

19/12/2020
Πανικός με την ταινία «Ευτυχία»; Την έδειξε χθες η τηλεόραση; Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση, αλλά διαβάζω εδώ τα καθέκαστα.
Την ταινία την είχα δει στις αρχές Γενάρη στο σινεμά. Η «Ευτυχία» ήταν μέτρια γενικά – μ’ ένα σημαντικό λάθος από την πλευρά τού σκηνοθέτη της. Και αναφέρομαι στο μοίρασμα του ρόλου της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σε δύο ηθοποιούς. Καταστροφή. Και όχι μόνον γιατί η Καραμπέτη ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Η Γκουλιώνη έπρεπε να είχε όλο το ρόλο από την αρχή έως το τέλος, αλλά μέτρησαν άλλα θέματα πιθανώς... Τέλος πάντων... περσινά, ξινά σταφύλια.
Τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο (22 Δεκεμβρίου 2019) είχα μεταφέρει στο lifo.gr μια σπάνια συνέντευξη τής Γριάς από το 1970, σύντομη μεν, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Εκείνη η συνέντευξη σε πρώτο χρόνο είχε κάνει κάτι λιγότερο από 900 shares. Μια χαρά δηλαδή. Την ξανακοίταξα τώρα. Έχει ξεπεράσει τα 4.800 shares και ακόμη ανεβαίνει!!
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Τα κείμενά μας δεν τα τρώει το σκοτάδι μετά από 1-2 μέρες, όπως συνέβαινε παλιά με τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Ζούνε μαζί μας, και θα ζούνε και μετά από εμάς...
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/263680/eytyxia-papagiannopoyloy-mia-agnosti-synenteyksi-tis-thrylikis-stixoyrgoy-apo-to-1970

18/12/2020
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το box των 6CD Korni Grupa & Kornelije Kovač: Original Album Collection (YU-progressive Rock & Poprock, recorded 1969-1986), και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή. Λέμε για ένα από τα 4-5 καλύτερα συγκροτήματα του παλιού γιουγκοσλαβικού ροκ. Ελπίζω το καλύτερο άλμπουμ τους, το «1941», που αναφέρεται στο έπος των σέρβων παρτιζάνων κατά των Β Παγκόσμιο Πόλεμο (το LP ηχογραφήθηκε το 1971, αλλά κυκλοφόρησε στην Γιουγκοσλαβία το 1979) να περιλαμβάνεται ανάμεσα.

Progressive rock έχουμε εδώ από πάσα άποψη, όχι τρίχες. Έτσι ήταν το ροκ στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Εξυμνούσε, συχνά, και τους αγώνες των λαών... όχι μόνον αγάπες και λουλούδια, και προσωπικές αγωνίες ή προσωπικά τέλματα.
https://www.youtube.com/watch?v=6j8HUlwnTiQ

18/12/2020
Εντάξει, βιβλία γύρω από το 1821 (και τα 200 χρόνια από την επανάσταση) έχουν ήδη ετοιμαστεί και κυκλοφορούν, και πολλά θα κυκλοφορήσουν και του χρόνου. Μερικά έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως το «Η Ποίηση της Ελληνικής Επανάστασης του 1821» [Πατάκης] του Κώστα Σταμάτη, που βγήκε πριν από λίγες μέρες, αλλά ταινίες, θεατρικά και τραγούδια γύρω από το θέμα δεν βλέπω να ’ρχονται. Μακάρι να διαψευστώ, κι αν έρθει κάτι μακάρι να ’ναι και καλό... αλλά πού τέτοια τύχη.
https://www.youtube.com/watch?v=GHnUN6ccYvI

ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ οι μελλοντικές ημερομηνίες

Έχουμε γράψει για διάφορα άλμπουμ τού Κτίρια τη Νύχτα στο blog. Μ’ ένα μικρό ψάξιμο εντοπίστηκαν κείμενα για τα «Συγκεκριμένα Διαμερίσματα» [Inner Ear, 2016], «Σαχτούρης» [Tenant, 2015] και «Κενοί Χώροι» [Inner Ear, 2013]. Φυσικά, ο Κτίρια τη Νύχτα έχει πολύ περισσότερες κυκλοφορίες (στο bandcamp του αριθμούνται 14+1) και κάπως έτσι, σε όλες αυτές, έρχεται να προστεθεί και τούτη εδώ, η δεκάτη πέμπτη στη σειρά, που τιτλοφορείται «Οι Μελλοντικές Ημερομηνίες» [Private Pressing, 2020]. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που έχει τυπωθεί σε πολύ λίγα αντίτυπα (52 διαβάζουμε στο discogs) και που καταγράφει την πιο καινούρια απόπειρα του γνωστού μουσικού στο χώρο της σύγχρονης τραγουδοποιίας.

Τα τραγούδια του Κτίρια τη Νύχτα δεν είναι εύκολα – δεν είναι εύκολα τουλάχιστον στο παρόν CD-R. Θα έλεγα πως ποτέ δεν ήταν εύκολα, γενικώς, αλλά εδώ νομίζω πως ο τραγουδοποιός το πάει το πράγμα ακόμη παραπέρα.
Ο λόγος είναι-παραμένει πληθωρικός –ουσιαστικά έχουμε ένα είδος ραπαρίσματος–, και μάλιστα νοηματικά ερμητικός και δύστροπος και όχι εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί, αν δεν έχεις μπροστά σου, γραμμένο, το αντίστοιχο, κάθε φορά, κείμενο.
Περαιτέρω η μουσική, οι συνθέσεις, δεν βοηθούν τις πιο πολλές φορές στην διαλεύκανση των θεμάτων, που αποφασίζει να μας διηγηθεί εδώ ο Κτίρια τη Νύχτα, καθώς και αυτές (οι συνθέσεις) ακολουθούν τις περισσότερες φορές το λεκτικό κομμάτι μ’ έναν... ασθματικό θα έλεγα τρόπο, καθώς εκείνο που προέχει είναι να κοινοποιηθούν κάποιες απόψεις, ορισμένες αγωνίες ή διαπιστώσεις. Με τι έχουν να κάνουν αυτές οι διαπιστώσεις; Με πολλά και διάφορα.
Το αστικό περιβάλλον κατά πρώτον, οι σχέσεις, όπως και μια κοινωνικοπολιτική ματιά, ας την πούμε έτσι, στις καταστάσεις είναι πάντα σε προτεραιότητα. Κάπου ακούμε... «Άγιε μου Βασίλη, πώς σου μαύρισαν τα γένια / Ήμουνα καλό παιδί, γι’ αυτό μη με ξεχάσεις / Θέλω έναν κόσμο που το μόνο που θα βλέπεις / θα ’ναι influencers μέχρι να γεράσεις» και κάπου αλλού «Οι νέοι θυρωροί σήμερα είναι οι ψυχολόγοι / υπάρχει ένας τώρα πια σε κάθε πολυκατοικία». 

Γενικώς μέσα στα στιχάκια, που δεν έχουν συνεχώς μια συνάφεια να προτάξουν, καθώς αποτελούνται από ποικίλες «εικόνες» (όχι πάντα συνδεμένες), μπορείς να εντοπίσεις ποικίλα θέματα, που άπτονται της καθημερινότητας και για τα οποία ο Κτίρια τη Νύχτα έχει άποψη (που μεταφέρει προς εμάς), κριτική κατά το μάλλον ή ήττον και με τον δικό του τρόπο διατυπωμένη.
Το όλον αποτέλεσμα είναι δεμένο, στιβαρό, αλλά ταυτοχρόνως και αρκετά περίκλειστο – τουλάχιστον στην αρχή του άλμπουμ, καθώς από το πέμπτο κομμάτι και μετά διαπιστώνεται μία μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις ενός... μέσου ακροατή.
Το “L'esprit de l'escalier” π.χ. διαθέτει vintage-synth ήχο, δανεισμένο από τις κλασικές ημέρες της electro-pop και του electro-rock, το ραπάρισμα στην «Πρεσβυωπία» συναντάται μ’ ένα ιδιοσυγκρασιακό hip-hop, στο «Μασίκονδ» μου άρεσαν ιδιαιτέρως τα synth-μέρη, πριν και μετά το τραγούδισμα της Κίκας, το «Μετά» έχει ωραία μελωδικά περάσματα, ενώ το «Όλα τα απογεύματα», σαν κομμάτι γενικότερα, έχω την γνώμη πως είναι και το πιο προχωρημένο και το ωραιότερο του άλμπουμ.
Συμπερασματικώς, θα έγραφα για ένα πυκνό και δύσκολο, που απαιτεί κότσια από τον ακροατή για να το «ξεκλειδώσει».
Αν ήταν αυτός ο στόχος του Κτίρια τη Νύχτα λέω πως τον πέτυχε...
Επαφή: www.buildingsatnight.bandcamp.com/album/--10

BALOTHIZER το rock της κρητικής παράδοσης

Η παραδοσιακή μουσική από κάθε γεωγραφικό ελληνικό διαμέρισμα πάντα θα αποτελεί το πιο σημαντικό ταυτοτικό στοιχείο του ευρύτερου ελληνικού ροκ – μετά την ελληνική γλώσσα. Εντάξει, παραδοσιακά, δικά μας στοιχεία τα ακούς και σε ξένους δίσκους, πλέον, και μάλιστα συχνά, αλλά νομίζω πως είναι κατανοητό αυτό που λέω.
Από τότε (1965), όταν οι Forminx τραγούδησαν το “Mandjourana’s shake”, μέχρι τον Διονύση Σαββόπουλο, την Μαρίζα Κωχ και τον Θανάση Γκαϊφύλλια στα early seventies, και από τον Τζίμη Πανούση τού «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο Κνίτης με φρικιά» (ναι, ακόμη κι εκείνο) έως τους σημερινούς Villagers of Ioannina City και Babel Trio, μια ίσια γραμμή, μια ευθεία, επεκτείνεται και θα επεκτείνεται μονίμως προς το άπειρο, με πολύ καθοριστικά σημεία επάνω της (και κάποια άλλα λιγότερο, βεβαίως). Ένα απ’ αυτά τα καθοριστικά θα είναι, οπωσδήποτε, και αυτό των Balothizer, μιας μπάντας που επιχειρεί να διαμορφώσει ένα ροκ γενικώς περιβάλλον, μέσα στο οποίο κυρίαρχο στοιχείο να αποτελεί η μουσική της Κρήτης.

Οι Balothizer κάνουν κάτι αληθινά σπάνιο εδώ ή και πρωτότυπο. Δεν δανείζονται μόνον τις παραδοσιακές μουσικές φόρμες, ανατρέποντάς τες μέσα από μια νέα προσέγγιση (με μεταβολές στα tempi, στις μελωδίες, στις αρμονίες, στις ενοργανώσεις), έχουν να προτείνουν και μια νέα, δική τους στιχουργική, που επίσης παραπέμπει ευθέως στην παραάδοση. Έτσι, και χωρίς να διασκευάζουν στο “Cretan Smash” [Κύπρος, Louvana Records, 2020], δημιουργούν νέα πρότυπα, τα οποία εξωτερικά είναι ροκ και εσωτερικώς ελληνικά (κρητικά). Υπάρχει λοιπόν η ορμή του σκληρού ροκ και του πανκ, τα καταιγιστικά παιξίματα που συναντάς στο hard core ή στο «μέταλλο», και από ’κει και πέρα υπάρχει ακοίμητη η παραδοσιακή μουσική της Κρήτης (ο Ροδινός και ο Φουσταλιέρης), που αναδύεται μέσα απ’ αυτό το hard, noisy και σπιντάτο περιβάλλον. Υπάρχουν και αργές στιγμές, φυσικά, όπως στο έσχατο, θαυμάσιο, δεκάλεπτο “Anathema”, αλλά η ορμή είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της εγγραφής, που είναι ξέχειλη διονυσιασμού απ’ όποια πλευρά και να την δεις. Ορισμένες φορές απορείς, μάλιστα, μ’ αυτό που ακούς, όταν διαπιστώνεις πως τους Balothizer τους απαρτίζουν μόλις τρία άτομα, οι Pav Mav μπάσο, φωνή, Nikos Ziarkas ηλεκτρικό λαούτο, ηλεκτρονικά, φωνητικά και Steve J. Payne ντραμς, φωνητικά, με έναν guest βιολιστή (Stratos Skarakis) να ακούγεται σε δύο κομμάτια.
Φοβερά tracks τα “Aleppo” και “Peace” από την πρώτη πλευρά του δίσκου, μακριά, έως και πολύ μακριά θα έλεγα, από το κλασικό stoner, καθώς εδώ υιοθετούνται στοιχεία ακόμη και από το μεταλλικό hard core, σε συνδυασμό με... growl φωνητικά, τύπου Ψαραντώνη. Με τα “Ponente & levante” και “Foustalieris 2” να προβάλλουν ένα εκστατικό πνεύμα, σε φάση παραναλώματος.
Λογικό λοιπόν μετά απ’ αυτόν ηχητικό εκτραχηλισμό, να ακολουθήσει το “Anathema”, για να κάτσουν κάπως τα... δαιμόνια, ώστε να γίνει η σούμα και να εξαχθεί το τελικό συμπέρασμα.
Εξαιρετικό άλμπουμ – μακριά απ’ αυτά που ξέρετε και έχετε ήδη ακούσει.
Επαφή: www.louvanarecords.com