Πρόκειται για την πιο καινούρια CD-reissue του άλμπουμ “The Art of Jazz”
[IN+OUT Records / ΑΝ Music, 2019], που είχε κυκλοφορήσει κατά πρώτον σε διπλό
βινύλιο και απλό CD το
1995 και που σχετίζεται με μιαν εμφάνιση των περίφημων Art Blakey and The Jazz Messengers, στο Λεβερκούζεν
της ακόμη τότε Δυτικής Γερμανίας, την 9η Οκτωβρίου 1989 (Leverkusen Jazz Festival).
Εκείνο το live, σε παραγωγή τού Mike Hennessey, τιμούσε βασικά τα 70στά γενέθλια τού γίγαντα Art Blakey (είχε γεννηθεί το 1919 στο Pittsburgh), ο οποίος, δυστυχώς, θα έφευγε από την ζωή περίπου ένα χρόνο αργότερα (16 Οκτωβρίου 1990).
Για να εορταστούν λοιπόν εκείνα τα γενέθλια είχαν καταφθάσει
στην γερμανική πόλη σημαντικότατοι jazzmen. Πέρα λοιπόν από την βασική μπάντα, δηλαδή τους Art Blakey ντραμς,
Donald
Harrison άλτο σαξόφωνο, Jovan Jackson τενόρο σαξόφωνο, Brian Lynch τρομπέτα,
Frank Lacy τρομπόνι,
Essiet
Okon Essiet μπάσο και Geoff Keezer πιάνο, στο stage θα ανέβαιναν και οι Wayne Shorter τενόρο σαξόφωνο, Benny Golson τενόρο σαξόφωνο, Jackie McLean άλτο σαξόφωνο, Freddie Hubbard τρομπέτα, Terence Blanchard τρομπέτα, Curtis Fuller τρομπόνι, Walter Davis Jr. πιάνο, Buster Williams μπάσο, Roy Haynes ντραμς και Michele Hendricks φωνή!!
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν για τι ακριβώς staff συζητάμε εδώ, αλλά και για τι stuff απλώθηκε σ’ εκείνο το live – το οποίον θα επανακυκλοφορούσε το 2019, λόγω της 100ετίας, προφανώς, από την γέννηση του Art Blakey.
Όπως έχει ειπωθεί και γραφτεί πολλές φορές, σε σχέση με τους Art Blakey and The Jazz Messengers, στα χρόνια τής πολύ μεγάλης δόξας τους, ας πούμε χοντρικώς την δεκαετία 1955-1965, το γκρουπ αυτό επείχε ρόλο... πανεπιστημιακής σχολής – όχι πως μετά δεν εξακολουθούσε το ίδιο να συμβαίνει.
Όταν τα μουσικά σχολεία, κολλέγια κ.λπ. δεν είχαν αρχίσει ακόμη να παίρνουν στις πλάτες τους αυτό που αποκαλούμε «τζαζ εκπαίδευση» υπήρχαν οι Jazz Messengers, τούτο το προγεφύρωμα της jazz με την τεράστια και πολυδιάστατη προσφορά, από το οποίο θα περνούσαν δεκάδες μουσικοί (γύρω στους 70 καταγράφηκαν ως κανονικά μέλη του γκρουπ – και αφήνουμε κατά μέρος τις συνεργασίες, τις «συμμετοχές» και τους guests, όλον αυτόν τον «κόσμο», μέσα από τον οποίον θα ξεπετάγονταν οι νεότεροι jazz heroes).
Ήταν, λοιπόν, η αυθόρμητη συμμετοχή τόσων και τόσων guests, στο live στο Λεβερκούζεν, σε μιαν εκδήλωση σεβασμού σε κάθε περίπτωση, και τιμής βεβαίως προς τον Art Blakey και την μπάντα του (την ζωντανή ιστορία της μπάντας του εν προκειμένω), επί των διδαγμάτων των οποίων «πάτησε» ένα μεγάλο κομμάτι τής εξέλιξης τής μαύρης μουσικής.
Με ρεπερτόριο που απλωνόταν από τα ιερά και τα όσια του hard bop (το “Moanin’” του Bobby Timmons, το “Along came Betty” του Benny Golson, το “Lester left town” του Wayne Shorter…), μέχρι τα νέα, για τότε, συνθέματα (το “Two of a kind”του Terence Blanchard ή το γραμμένο για την περίπτωση “Mr Blakey” του Horace Silver, με την ερμηνεία της Michele Hendricks), το “The Art of Jazz” δεν είναι τίποτα λιγότερο από εκείνο που μαρτυρά ο τίτλος του.
Ένα manual γύρω από την τέχνη της jazz, χωρίς ημερομηνία λήξεως.
Εκείνο το live, σε παραγωγή τού Mike Hennessey, τιμούσε βασικά τα 70στά γενέθλια τού γίγαντα Art Blakey (είχε γεννηθεί το 1919 στο Pittsburgh), ο οποίος, δυστυχώς, θα έφευγε από την ζωή περίπου ένα χρόνο αργότερα (16 Οκτωβρίου 1990).
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν για τι ακριβώς staff συζητάμε εδώ, αλλά και για τι stuff απλώθηκε σ’ εκείνο το live – το οποίον θα επανακυκλοφορούσε το 2019, λόγω της 100ετίας, προφανώς, από την γέννηση του Art Blakey.
Όπως έχει ειπωθεί και γραφτεί πολλές φορές, σε σχέση με τους Art Blakey and The Jazz Messengers, στα χρόνια τής πολύ μεγάλης δόξας τους, ας πούμε χοντρικώς την δεκαετία 1955-1965, το γκρουπ αυτό επείχε ρόλο... πανεπιστημιακής σχολής – όχι πως μετά δεν εξακολουθούσε το ίδιο να συμβαίνει.
Όταν τα μουσικά σχολεία, κολλέγια κ.λπ. δεν είχαν αρχίσει ακόμη να παίρνουν στις πλάτες τους αυτό που αποκαλούμε «τζαζ εκπαίδευση» υπήρχαν οι Jazz Messengers, τούτο το προγεφύρωμα της jazz με την τεράστια και πολυδιάστατη προσφορά, από το οποίο θα περνούσαν δεκάδες μουσικοί (γύρω στους 70 καταγράφηκαν ως κανονικά μέλη του γκρουπ – και αφήνουμε κατά μέρος τις συνεργασίες, τις «συμμετοχές» και τους guests, όλον αυτόν τον «κόσμο», μέσα από τον οποίον θα ξεπετάγονταν οι νεότεροι jazz heroes).
Ήταν, λοιπόν, η αυθόρμητη συμμετοχή τόσων και τόσων guests, στο live στο Λεβερκούζεν, σε μιαν εκδήλωση σεβασμού σε κάθε περίπτωση, και τιμής βεβαίως προς τον Art Blakey και την μπάντα του (την ζωντανή ιστορία της μπάντας του εν προκειμένω), επί των διδαγμάτων των οποίων «πάτησε» ένα μεγάλο κομμάτι τής εξέλιξης τής μαύρης μουσικής.
Με ρεπερτόριο που απλωνόταν από τα ιερά και τα όσια του hard bop (το “Moanin’” του Bobby Timmons, το “Along came Betty” του Benny Golson, το “Lester left town” του Wayne Shorter…), μέχρι τα νέα, για τότε, συνθέματα (το “Two of a kind”του Terence Blanchard ή το γραμμένο για την περίπτωση “Mr Blakey” του Horace Silver, με την ερμηνεία της Michele Hendricks), το “The Art of Jazz” δεν είναι τίποτα λιγότερο από εκείνο που μαρτυρά ο τίτλος του.
Ένα manual γύρω από την τέχνη της jazz, χωρίς ημερομηνία λήξεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου