Έχουμε γράψει στο δισκορυχείον
κριτικές για διάφορα άλμπουμ των Βρετανών Portico Quartet, ενός από τα σημαντικότερα συγκροτήματα
της σύγχρονης jazz –όπως
για τα “Memory Streams”
(2019), “Untitled (AITAOA #2)” (2018) και “Art in the Age of Automation” (2017)– κάτι που θα
συνεχίσουμε να κάνουμε και τώρα, με αφορμή το πιο τελευταίο LP/CD τους, που τιτλοφορείται “Terrain” [Gondwana Records
/ AN Music, 2021].
Ηχογραφημένο στο Λονδίνο, την περυσινή χρονιά, από τους Duncan Bellamy ντραμς, μπάσο,
κρουστά, σύνθια, πιάνο, φωνή, σάμπλερ, βιμπράφωνο και Jack Wyllie σαξόφωνα,
πιάνο, σύνθια, σάμπλερ, και με σοβαρές βοήθειες από τους Francesca Ter-Berg τσέλο, Simmy Singh βιολί και Pete Bennie κοντραμπάσο,
το “Terrain” περιέχει
μόλις τρία tracks, υπό
τους τίτλους “Terrain: I”, “II” και “III”, διάρκειας 19:20, 9:17 και 10:12 λεπτών.
Για μιαν ακόμη φορά οι Portico Quartet επιχειρούν να συνδέσουν την jazz, όψεις της jazz καλύτερα, με τα ηλεκτρονικά (τα ηλεκτρονικά τού Michael Oldfield και τα πλήκτρα των Pink Floyd ας ξαναπούμε), κατορθώνοντας άλλοτε ν’ ακούγονται σαν ένα πρωτίστως «ηλεκτρονικό» συγκρότημα, και άλλοτε σαν ένα... περισσότερο jazz. Οι συνθέσεις τους δηλαδή, που και εδώ είναι το παν, που είναι περαιτέρω μακροσκελείς, και που διακρίνονται και για την επαναληπτικότητά τους, διατηρούν την βασική «αναπτυξιακή» προβληματική τού ηλεκτρονικού ήχου (θυμηθείτε άλμπουμ των Tangerine Dream, του Klaus Schulze κ.ά.), ρυθμίζοντας τοιουτοτρόπως το πλαίσιο ούτως ώστε να έρθουν και να «κουμπώσουν», πάνω σε αυτό, οι τζαζ αναφορές, επιρροές κ.λπ., τις οποίες μεταφέρει πρωτίστως ο Wyllie με τους σαξοφωνισμούς του.
Τώρα, βεβαίως, υπάρχουν και επιμέρους επιδράσεις, στα passages των Portico Quartet και αναφερόμαστε κυρίως στις ethnic παρασπονδίες (με φορέα το σοπράνο σαξόφωνο του Wyllie ή τα κρουστά του Bellamy), που είναι πάντα «λεπτές» και σωστά ραφιναρισμένες, μα και στους ambient / new-age υπαινιγμούς, με τα πλήκτρα να γεμίζουν κάθε μικρή ή μεγάλη διάσταση τού ήχου τού γκρουπ.
Ωραία δουλειά γίνεται, επίσης, και με το πιάνο (παίζουν και οι δύο βασικοί οργανοπαίκτες), με τα έγχορδα και τα πνευστά να συνδιαλέγονται πάνω από τα ισχυρά ρυθμικά μοτίβα, που χτίζει ο Bellamy.
Είναι οι συνθέσεις, λοιπόν, των Portico Quartet (δεν είναι τα παιξίματα, η παραγωγή κ.λπ.), που κυριαρχούν, για μιαν ακόμη φορά σ’ ένα άλμπουμ τους , στο “Terrain” – ένα άλμπουμ, που μπορεί να μην προσθέτει κάτι σημαντικά καινούριο στην ηχοθήκη του γκρουπ, δεν αφαιρεί όμως και κάτι από τον ήδη σχηματισμένο μύθο τους.
Για μιαν ακόμη φορά οι Portico Quartet επιχειρούν να συνδέσουν την jazz, όψεις της jazz καλύτερα, με τα ηλεκτρονικά (τα ηλεκτρονικά τού Michael Oldfield και τα πλήκτρα των Pink Floyd ας ξαναπούμε), κατορθώνοντας άλλοτε ν’ ακούγονται σαν ένα πρωτίστως «ηλεκτρονικό» συγκρότημα, και άλλοτε σαν ένα... περισσότερο jazz. Οι συνθέσεις τους δηλαδή, που και εδώ είναι το παν, που είναι περαιτέρω μακροσκελείς, και που διακρίνονται και για την επαναληπτικότητά τους, διατηρούν την βασική «αναπτυξιακή» προβληματική τού ηλεκτρονικού ήχου (θυμηθείτε άλμπουμ των Tangerine Dream, του Klaus Schulze κ.ά.), ρυθμίζοντας τοιουτοτρόπως το πλαίσιο ούτως ώστε να έρθουν και να «κουμπώσουν», πάνω σε αυτό, οι τζαζ αναφορές, επιρροές κ.λπ., τις οποίες μεταφέρει πρωτίστως ο Wyllie με τους σαξοφωνισμούς του.
Τώρα, βεβαίως, υπάρχουν και επιμέρους επιδράσεις, στα passages των Portico Quartet και αναφερόμαστε κυρίως στις ethnic παρασπονδίες (με φορέα το σοπράνο σαξόφωνο του Wyllie ή τα κρουστά του Bellamy), που είναι πάντα «λεπτές» και σωστά ραφιναρισμένες, μα και στους ambient / new-age υπαινιγμούς, με τα πλήκτρα να γεμίζουν κάθε μικρή ή μεγάλη διάσταση τού ήχου τού γκρουπ.
Ωραία δουλειά γίνεται, επίσης, και με το πιάνο (παίζουν και οι δύο βασικοί οργανοπαίκτες), με τα έγχορδα και τα πνευστά να συνδιαλέγονται πάνω από τα ισχυρά ρυθμικά μοτίβα, που χτίζει ο Bellamy.
Είναι οι συνθέσεις, λοιπόν, των Portico Quartet (δεν είναι τα παιξίματα, η παραγωγή κ.λπ.), που κυριαρχούν, για μιαν ακόμη φορά σ’ ένα άλμπουμ τους , στο “Terrain” – ένα άλμπουμ, που μπορεί να μην προσθέτει κάτι σημαντικά καινούριο στην ηχοθήκη του γκρουπ, δεν αφαιρεί όμως και κάτι από τον ήδη σχηματισμένο μύθο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου