SUPER FLORENCE JAM, WE LOST THE SEA, TROLDHAUGEN, SEIMS τέσσερα ροκ γκρουπ της αυστραλιανής εταιρείας Bird’s Robe Records

SUPER FLORENCE JAM: We Always Knew It Would Come To This [Bird’s Robe Records, 2011/2021]
Στο πλαίσιο των δεκάτων γενεθλίων της αυστραλιανής εταιρείας Bird’s Rob Records επανακυκλοφορεί και αυτό το (σχεδόν) άλμπουμ των super FLORENCE jam (έτσι τους αρέσει να γράφονται), μιας (αυστραλιανής) μπάντας, που υπάρχει από το 2005 και που τύπωσε το “We Always Knew It Would Come To This” το 2011. Μάλιστα για τους super FLORENCE jam ξαναγράψαμε στο blog πριν από λίγο καιρό (19 Αυγ. 2021) καθώς μέσα στο ίδιο επετειακό πλαίσιο είχε επανακυκλοφορήσει και το φερώνυμο mini-άλμπουμ τους από το 2009.

Σ’ αυτή την κυκλοφορία super FLORENCE είναι οι Adam Krawczyk φωνή, κιθάρες, Laurence Rosier Staines φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, Mike Solo ντραμς και Alex Tulett μπάσο με δύο μπράτσα (ταστιέρες), με τα αποτελέσματα να είναι πάρα πολύ καλά –καλύτερα ακόμη και από ’κείνα του mini-άλμπουμ του ’09– κάτι που (ξανα)φανερώνει πως οι Αυστραλοί δεν είναι κάποια γκρουπάκι της σειράς, αλλά μία εξαιρετική μπάντα.
Το ύφος εδώ είναι το pop-rock-psychedelic, με πολλά ύστερα «μπητλικά» στοιχεία και με ουκ ολίγες χρονικά μεταγενέστερες νύξεις, ακόμη και glam ή και punk α λα Clash (δεν υπάρχει, δηλαδή, η «φτηνή» αναπαραγωγή των late sixties ηχοχρωμάτων) και με τα τύπου Robert Plant φωνητικά του Adam Krawczyk να προσθέτουν, επίσης, σε τούτο την γενικότερη ιδιορρυθμία, που χαρακτηρίζει τους Αυστραλούς σαν γκρουπ.
Το αποτέλεσμα είναι πολύ ευχάριστο, και κατά τόπους τέλειο. Όλα τα tracks, και τα εννέα, είναι συνθέσεις των μελών του γκρουπ, με κάποια απ’ αυτά, όπως τα “Your word” και “Bloozepower” όχι απλώς να ξεχωρίζουν, αλλά και να καταγράφονται στις σπουδαίες (αλλά όχι στις ευρύτερα γνωστές και διαδεδομένες) στιγμές της προηγούμενης δεκαετίας.
Και αν αναρωτιέστε τι να γίνονται σήμερα οι super FLORENCE jam να σας πούμε πως τύπωσαν κανονικό άλμπουμ πέρυσι (2020), υπό τον τίτλο “You’ve Had It Too Easy for Too Long”, που είναι live, και που επίσης αξίζει.
Επαφή: https://www.birdsrobe.com/

WE LOST THE SEA: Departure Songs [Bird’s Robe Records, 2015/2021]
Και για τους Αυστραλούς από το Σίδνεϋ We Lost The Sea έχουμε ξαναγράψει –πιο συγκεκριμένα για το άλμπουμ τους “Triumph & Disaster” [Bird’s Robe Records / dunk!records, 2019]– κάτι που θα το επαναλάβουμε και τώρα με αφορμή την επανατύπωση μιας προηγούμενης δουλειάς τους σε βινύλιο, της “Departure Songs” από το 2015, μα και εξαιτίας των εορταστικών επανακυκλοφοριών της Bird’s Robe Records.
Εκείνη την εποχή (2015) οι We Lost The Sea ήταν εξαμελείς, αποτελούμενοι εκ των Mark Owen κιθάρες, Matt Harvey κιθάρες, Brendon Warner κιθάρες, Kieran Elliott μπάσο, Mathew Kelly πιάνο, πλήκτρα και Nathaniel D’Ugo ντραμς. Μια πλήρης μπάντα, δηλαδή, με τρεις κιθαρίστες μπροστά και ακόμη με πλήκτρα, μπάσο, ντραμς, που δημιουργεί εξ αρχής ένα... περιβαλλοντικό και κάπως «αποκαλυπτικό» ή «μετα-αποκαλυπτικό» ηχητικό σκηνικό.
Οι We Lost The Sea είναι κατ’ αρχάς και βασικά ένα instrumental συγκρότημα, με κάποιο περιστασιακό spoken word, αλλά χωρίς τραγούδι – όπως πολλά άλλα σύγχρονα ροκ σχήματα αυτού του τύπου. Ποιού τύπου; Ενός σύγχρονου progressive rock, με πολλά post-rock και math στοιχεία, που πριμοδοτούν σε διάρκειες (εδώ υπάρχουν κομμάτια των 25 λεπτών και των 17 λεπτών!). Το «περιβαλλοντικό» που λέμε δεν έχει σχέση με τους ήχους ή μόνο με τους ήχους, μα και με τις γενικότερες ιδέες της μπάντας, όπως εκείνες αποκαλύπτονται από τα κείμενα, που επεξηγούν τα θέματα, και βεβαίως από τους τίτλους τους.
Το βασικό σκηνικό είναι η αποκάλυψη διαφόρων παραμέτρων ή και γεγονότων από την ιστορία της εξερεύνησης της φύσης (από τον άνθρωπο) και περαιτέρω από ’κείνο που συμβαίνει σήμερα, σε σχέση με το φυσικό στοιχείο και βεβαίως απ’ όλα εκείνα που προοιωνίζονται για το μέλλον.
Στο εισαγωγικό “A gallant gentleman” για παράδειγμα διαβάζουμε: «Το 1911 μια βρετανική εξερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Robert Falcon Scott προσπάθησε να είναι η πρώτη που θα έφθανε στην Ανταρκτική. Όταν έφτασαν, όμως, εκεί διαπίστωσαν πως μια άλλη ομάδα είχε προηγηθεί (σ.σ. υπό τον Roald Amundsen), με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν ένα ταξίδι επιστροφής προς την βάση τους 895 μιλίων (σ.σ. μέσα σε εξοντωτικές καιρικές συνθήκες)».
Η ομάδα βασικά αποδεκατίζεται και «ο γαλαντόμος κύριος» δεν ήταν άλλος από το μέλος Lawrence Oates, που προτίμησε ουσιαστικά να αυτοκτονήσει, βγαίνοντας από την σκηνή του με γάγγραινα και κρυοπαγήματα στα πόδια, προκειμένου να απαλλάξει τους εναπομείναντες συντρόφους του, από το βάρος της φροντίδας του. Η κίνησή του αυτή θεωρήθηκε πράξη αυτοθυσίας.
Με τέτοιες ιστορίες προχωρά το “Departure Songs”, ένα άλμπουμ που συνδυάζει επικά και ηρωικά passages, με πιο σκοτεινά, υποβλητικά, ατμοσφαιρικά και λυρικά μέρη, επενδύοντας (το ξαναλέμε) στις μεγάλες και πολύ μεγάλες διάρκειες, κατορθώνοντας να οικοδομήσει έναν complex progressive ήχο, ανακατεμένο με όλα εκείνα τα στοιχεία που προείπαμε, ικανό να παρασύρει τον ακροατή στις ρεαλιστικές και εξωπραγματικές ατραπούς του (“Bogatyri”).
Επαφή: www.welostthesea.bandcamp.com, https://www.birdsrobe.com/

TROLDHAUGEN: Ιdio+Syncrasies [Bird’s Robe Records, 2017/2021]
Μια παράξενη μπάντα από την πόλη Wollongong της Αυστραλίας (νότια του Σίδνεϋ) είναι οι Troldhuagen, μέλη της οποίας είναι οι Jariss Shead φωνή, Matthew Bell κιθάρες, ενορχηστρώσεις, Peter Stefanovic μπάσο, φωνή και Simon Batley ντραμς. Λέμε «παράξενη», γιατί μπορεί και συνδυάζει –με επιτυχία πάντως– αλλοπρόσαλλα στοιχεία. Rock βασικά, αλλά rock, που μπορεί να ξεκινούν από το hard rock ή και το «μέταλλο», να περνούν από το progressive (θυμηθήκαμε τους Gentle Giant) και το glam, καταλήγοντας στους Mothers of Invention και τον Frank Zappa. Και όλα τούτα μέσα (και) από μια πολύ ενδιαφέρουσα στιχουργική, με αναφορές στις πιέσεις και τα σκοτάδια της σύγχρονης ζωής – χωρίς, πάντως, το σύνολο να αποκτά το ίδιο σκοτεινά χαρακτηριστικά.
Είναι οι μουσικές, εννοούμε, εκείνες που κάνουν την μεγάλη διαφορά στους Troldhuagen, καθώς είναι έντονες, δυναμικές, απρόβλεπτες, με πολλά εξωστρεφή στοιχεία, μεταφέροντας μια «κουλτούρα του δρόμου», συνολικότερα, πολύ ενδιαφέρουσα από κάθε πλευρά – καλλιτεχνική και κοινωνική.
Το “Ιdio+Syncrasies” δεν έχει «πάνω» και «κάτω» σαν άκουσμα και σαν άλμπουμ, καθώς κινείται σε μία γραμμή, θετικά αλλοπρόσαλλη και δυναμική, με τους μουσικούς να τα δίνουν όλα, και στα παιξίματα, και στις φωνές, και με την γενικότερη παραγωγή να βοηθά στον απόλυτο βαθμό στην προέλαση του σχεδίου.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2017, ενώ τώρα επαναμοιράζεται λόγω της δεκαετίας της Bird’s Robe Records.
Επαφή: https://troldhaugen.bandcamp.com/album/idio-syncrasies

SEIMS: Four [Bird’s Robe Records, 2021]
Από το Σίδνεϋ είναι και οι SEIMS, χωρίς το άλμπουμ τους “Four” να σχετίζεται με κάτι το επετειακόν. Πρόκειται απλώς για την πιο νέα κυκλοφορία τού αυστραλέζικου συγκροτήματος ή περίπου συγκροτήματος, μιας τέλος πάντων... μονοπρόσωπης μπάντας, με πολλούς επιμέρους συμβάλλοντες.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, αναφερόμενοι στο προηγούμενο άλμπουμ των SEIMS, το “3+3.1” [Bird’s Robe Records, 2020], το σχήμα αυτό είναι, βασικά, το «όχημα» του συνθέτη, στιχουργού και παραγωγού Simeon Bartholomew (που χειρίζεται μπάσο, κιθάρες, σύνθια, πιάνο, φωνή) και που ολοκληρώνεται με τις συνεισφορές των Chris Allison ντραμς, κρουστά, Kat Hunter φωνή, βιολί, Susie Bishop βιολί, φωνή, Monique Mezzatesta βιόλα, Peter Hollo τσέλο, Thomas Botting κοντραμπάσο, Paul Murchison φλούγκελχορν, τρομπόνι, τρομπέτα, Paul Meo τρομπέτα και Victor Valdes άρπα.
Και στο “Four” οι SEIMS απλώνουν ένα σύγχρονο «έντεχνο» ροκ σκηνικό, αρκετά δυναμικό, που βασίζεται στις κιθάρες και τα πλήκτρα, με το rhythm section και ιδίως το μπάσο να κάνει φοβερή δουλειά, και με τις συνθέσεις να είναι στις καλύτερες στιγμές τους όσο πολύπλοκες χρειάζεται, λίγο πριν αρχίσουν να ακούγονται σαν... Yes (“Showdown without a victim”) και... King Crimson (δες το “Biting tongues” με το Fripp-οειδές παίξιμο στην κιθάρα).
Φυσικά και το post-rock υπάρχει εδώ, όπως υπάρχει και το ανάλογο έπος, τα βαρύγδουπα κιμπορντικά γεμίσματα, μαζί με μιαν αίσθηση αναλογικής ηλεκτρονικής, που συμπλέει πάντα με τις συνεχείς αλλαγές, τις επιταχύνσεις-επιβραδύνσεις των tempi και την γενικότερη απόδοση της μπάντας, που παίζει διαρκώς στο κόκκινο.
Τεχνοκρατισμός στο έπακρο λοιπόν και σε τούτο LP/CD των SEIMS – μια μπάντα που έχει τον τρόπο να σε κρατάει σε εγρήγορση με τις πρωτότυπες μουσικές της, που μπορεί να εκκινούν από πολύ παλαιά, δίχως όμως να χάνουν ούτε στιγμή την επαφή με το τώρα.
Επαφή: www.birdsrobe.com, https://store.seims.net/