ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΚΑΡΟΛΟΥ η διαδρομή μιας αγαπημένης ηθοποιού, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή – οι ξεχωριστές παρουσίες της στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση, που άφησαν εποχή

Εντελώς αθόρυβα έφυγε από τη ζωή στις 26 Δεκεμβρίου μία διακεκριμένη ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, η Χαριτίνη Καρόλου.
Όλοι γνωρίζουν την Χαριτίνη Καρόλου από την παρουσία της σε μερικές ιδιαίτερες ελληνικές ταινίες, ενώ αρκετοί θα την θυμούνται από τη θεατρική της παρουσία ή ακόμη και από την τηλεοπτική της, τα παλαιότερα χρόνια. Η Καρόλου θα διέπρεπε ως ηθοποιός και στα τρία (σινεμά, θέατρο, τηλεόραση), αφήνοντας πολύ έντονες εντυπώσεις.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως η Χαριτίνη Καρόλου υπήρξε μια πολύ σέξι ηθοποιός – βασικά στις ταινίες που γύρισε ανάμεσα στα χρόνια 1967-1972. Και ξέρω κάμποσους φίλους τού ελληνικού κινηματογράφου, που ακόμη και σήμερα θεωρούν πως υπήρξε μία από τις ερωτικότερες ηθοποιούς μας εκείνης της εποχής.
Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της ήταν αυτά μιας ευρωπαίας ή αμερικανίδας σταρ – και αν δεν επιχείρησε να κάνει η Καρόλου καριέρα στο εξωτερικό είναι γιατί η ίδια δεν το θέλησε ή το φοβήθηκε (γιατί υπήρχε πρόταση), όπως είχε πει σε συνεντεύξεις της.
Η Χαριτίνη Καρόλου δεν ήταν τυχαία ηθοποιός. Είχε σπουδάσει κοντά στον Δημήτρη Ροντήρη, μα και στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών κι έχοντας παίξει, πολύ νέα, ποικίλους ρόλους κλασικού ρεπερτορίου (και αρχαία τραγωδία φυσικά), στην Ελλάδα και το εξωτερικό (στις ανά τον κόσμο περιοδείες με τον Ροντήρη), θα ήταν, μετά τα 25 της, μια «έτοιμη» ηθοποιός, ικανή να διαπρέψει τόσο στο ελεύθερο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο.
Η Καρόλου μπορεί να πρωτοεμφανίζεται στο «πανί» πολύ νωρίς, στα 22 της (ως Χάρις Καρόλου), στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Αδελφός Άννα» (1963), δίπλα στον Πέτρο Φυσσούν και την Ξένια Καλογεροπούλου, μαθήτρια της σχολής ακόμη, όμως το 1967 ήταν η χρονιά, που θα έκανε πιο έντονη την παρουσία της στην οθόνη, παίζοντας σε τρεις ταινίες – ανάμεσα και στο κλασικό «γούεστερν» του Νίκου Φώσκολου «Οι Σφαίρες Δεν Γυρίζουν Πίσω».
Πρωταγωνίστρια όμως, η Χαριτίνη Καρόλου, θα ήταν σε μια άλλη παράξενη ταινία της περιόδου, που είχε τίτλο «Οι Ερασταί του Μεσαίου Τοίχου» (1967) και που ήταν σκηνοθετημένη από το δίδυμο Στέλιος Τζάκσον-Νίκος Οικονόμου (γνωστοί αμφότεροι από τις ταινίες «Τετράγωνο» και ο «Ο Βιασμός μιας Παρθένας»). Το σενάριο είχαν επεξεργαστεί οι ίδιοι οι σκηνοθέτες, διασκευάζοντας για το σινεμά το βιβλίο «Ο Μεσαίος Τοίχος» [Φέξης, 1964] του Παντελή Καλιότσου.
Το μυθιστόρημα αυτό είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στα σίξτις, έχοντας γίνει γνωστό σε πολύ κόσμο και γιατί είχε δημοσιευθεί σε συνέχειες στο περιοδικό «Ο Ταχυδρόμος», μα και γιατί είχε μεταδοθεί από το ραδιόφωνο. Ήταν ένα κοινωνικό-φιλοσοφικό μυθιστόρημα, που ήταν γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, καθώς πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας.
Στο βιβλίο και στην ταινία ένα βασανισμένο άτομο (ο συγγραφέας) προσπαθεί να κατανικήσει τους «εσωτερικούς δαίμονές» του, όπως λέμε, και γι’ αυτό επιζητά να απομονωθεί σε μια επαρχιακή κωμόπολη, το Κερουμπίνο. Εκεί όμως θα συναντήσει το αναπάντεχο στο πρόσωπο της γυναίκας τού διπλανού σπιτιού, που το χωρίζει από το δικό του ο μεσαίος τοίχος. Ο συγγραφέας, που τον υποδύεται στην ταινία ο Άγγελος Αντωνόπουλος, θα ερωτευθεί παράφορα τη γυναίκα (παίζει η Χαριτίνη Καρόλου), η οποία εμφανίζει μια ελευθεριακή συμπεριφορά έναντι των αντρών, για να καταλήξει εν τέλει στόχος τους – καθώς θέλει να την σκοτώσει ο πρώην άνδρας της (Γιάννης Κάσδαγλης), με τον φόνο, τελικά, να τον διαπράττει ο συγγραφέας.
Αν και η ταινία είναι προϊόν μιας συντηρητικής εποχής, πνιγμένη στα ταμπού εν σχέσει με την ερωτική συμπεριφορά της γυναίκας, στο τέλος, στην τελευταία σκηνή της, στο φανταστικό δικαστήριο που στήνεται, για να δικάσει τον δολοφόνο, ακούμε τον αόρατο εισαγγελέα της έδρας να λέει το εξής καταπληκτικό:
«Λυτρώθηκε. Εξομολογούμαι τη συγκίνησή μου γι’ αυτόν τον άξιο άνθρωπο, τη Μαρία. Υπήρχε αγάπη μέσα της. Είναι μια παρηγοριά να διαπιστώνεις ότι τουλάχιστον η Γυναίκα διαφυλάσσει μέσα της τα στοιχεία τού Ανθρώπου. Τη φαντάζομαι τη Μαρία να γυρίζει εδώ κι εκεί μ’ ένα φορτίο στοργής και να μην βρίσκει τον άνδρα που θα δεχθεί το φορτίο της – ενώ όλοι έχουν ανάγκη απ’ αυτό το φορτίο. Ωστόσο, όμως, κάθε Μαρία με τη θυσία της γίνεται εμπόδιο της τρέλας. Σ’ αυτή τη δίκη είδα μια περιφρόνηση προς τη γυναίκα. Είτε αγαπημένη είναι είτε μητέρα».

Βεβαίως, αυτά τα λόγια υπάρχουν σχεδόν έτσι ακριβώς στο βιβλίο του Παντελή Καλιότσου και αξίζει να τα μεταφέρουμε κι εδώ. Όπως διαβάζουμε λοιπόν:
«Εξομολογούμαι τη συγκίνησή μου γι’ αυτόν τον άξιον άνθρωπο, τη Μαρία Ρεντίνα. Είναι μια παρηγοριά να διαπιστώνεις ότι τουλάχιστον η Γυναίκα διαφυλάσσει μέσα της τα στοιχεία τού Ανθρώπου, αυτά που αρχικά έβαλε μέσα μας ο Θεός. Αυτό το παρατηρώ πολύ συχνά. Σ’ αυτή τη δίκη είδα μια περιφρόνηση προς τη Γυναίκα, είτε μητέρα είναι, είτε αγαπημένη, είτε και μόνον όργανο ηδονής. Και όμως αυτή είναι που ξέρει πάντα τι θα πει Αγάπη, που μένει αναλλοίωτος Άνθρωπος. Αυτή μόνο προσφέρει και θυσιάζεται. Τη φαντάζομαι τη Μαρία να γυρίζει εδώ κι εκεί μ’ ένα φορτίο στοργής και να μη βρίσκει τον άνδρα που θα δεχθεί το φορτίο της, ενώ όλοι οι άνδρες έχουν ανάγκη απ’ αυτό το φορτίο. Ωστόσο όμως κάθε Μαρία με τη θυσία της, γίνεται εμπόδιο της τρέλας».
«Οι Ερασταί του Μεσαίου Τοίχου», ως ταινία, αποτελεί μια πολύ συμπαθητική προσπάθεια μεταφοράς ενός λογοτεχνικού έργου στην οθόνη. Μπορεί να εμφανίζει κάποια προβλήματα στον ρυθμό της, αλλά έχει, συγχρόνως, διάφορα επιμέρους θετικά στοιχεία για να προβάλλει. Και στο ιδεολογικό-κοινωνιολογικό πεδίο να το πούμε έτσι, αναφορικά με την ερωτική παρουσία της γυναίκας σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, αλλά και σε σχέση με τη μουσική της, που ανήκει στον Σταύρο Ξαρχάκο (θαυμάσια παλαιότερα και νεότερα θέματα), και σε σχέση με τους χώρους και τα γυρίσματα (εκείνα κοντά στη θάλασσα, με τα σπίτια των ψαράδων και τις αμμοθίνες είναι έξοχα), και βεβαίως σε σχέση με τα παιξίματα των ηθοποιών – πρωτίστως δε μ’ εκείνο της Χαριτίνης Καρόλου, η οποία «γεμίζει» την οθόνη με το σώμα και το πνεύμα της.
«Αυστηρώς ακατάλληλη» για την εποχή της, η ταινία των Τζάκσον-Οικονόμου, που προβλήθηκε στις αρχές του 1968 στις αίθουσες ως «η πρώτη αληθινού ερωτισμού ελληνική ταινία», σίγουρα χτυπήθηκε από τη λογοκρισία, καθώς θα περικόβονταν πολλές σκηνές της (η ταινία από 110 λεπτά, θα κατέληγε στα 87), για να πατώσει σε εισπράξεις, και λόγω του ύφους της, αφού θα έκανε μόλις 41.958 εισιτήρια, στις αίθουσες πρώτης προβολής της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων, μένοντας στην 77η θέση, ανάμεσα στις 99 ταινίες της σεζόν 1967-68.
Και το εξής, που πρέπει να το σημειώσουμε. «Οι Ερασταί του Μεσαίου Τοίχου» θα ήταν η ταινία όπου η Χαριτίνη Καρόλου θα γνώριζε τον μετέπειτα σύζυγό της, τον παραγωγό και σκηνοθέτη Σούλη Γεωργιάδη.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/haritini-karoloy-i-diadromi-mias-agapimenis-ithopoioy-poy-efyge-prosfata-apo-ti-zoi