ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 556

1/1/2024
Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2022, αλλά εγώ το διάβασα μέσα στο ’23. Για μένα δεν είναι απλώς το (μουσικό) βιβλίο της χρονιάς, αλλά της δεκαετίας.

Στις σχεδόν 1000 σελίδες του δεν αυτοβιογραφείται μόνον ο «πάπας» τής μουσικοκριτικής στη χώρα μας Γιώργος Λεωτσάκος, καθώς, παράλληλα, αναπτύσσεται και μια έξω από τις νόρμες ιστορία της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, τα τελευταία 60 χρόνια.
Προσκυνώ και μόνο για τον τίτλο του...

31/12/2023
Καινούργιος χρόνος!... τι χαρά!... τι εὐτυχία πάλι!
ὅλοι βαστοῦνε κἄτι τὶ καὶ εἰς τὰ δυο των χέρια,
ὅλοι χαρούμενοι κτυποῦν στὸν τοῖχο τὸ κεφάλι
καὶ βλέπουν τοὺς λογαριασμοὺς καὶ τὰ παλῃὰ τεφτέρια.
[Γεώργιος Σουρής]
Οι αλλαγές ανά τους αιώνες είναι αργές, απελπιστικά αργές... (γέλιο)
Καλή χρονιά σε όλες και όλους!

30/12/2023
– Σου είπα να μη σερβίρεις με τσιγάρο...
– Μα τώρα τ’ άναψα...

(αθάνατος Μάκης Δεμίρης)

30/12/2023
Ας το περιορίσω στη μουσική και ας μην το επεκτείνω και αλλού.
Το πιο εύκολο πράμα είναι να διαλέξεις 20 άλμπουμ και να πεις... αυτά είναι τα καλύτερα. Το δύσκολο είναι να εξηγήσεις, γιατί επέλεξες αυτά και όχι μια άλλη τελείως διαφορετική εικοσάδα... (γέλιο)

29/12/2023
Ένα από τα πιο ανομολόγητα «εγκλήματα» είναι η αλλοίωση του ζενερίκ, των «γραμμάτων», των τίτλων αρχής, σε πολλές παλιές ελληνικές ταινίες, προκειμένου να προσαρμοστούν αυτές στις τηλεοπτικές απαιτήσεις.
Δεν είναι ότι πρόκειται μόνο για αλλαγές κάκιστης αισθητικής (αυτό το αναμένεις), είναι ότι έχουν αλλοιωθεί ακόμη και οι τίτλοι των ταινιών, η ορθογραφία των τίτλων εννοείται, ενώ ακόμη έχουν περικοπεί και ονόματα (έχουν σβηστεί οι αληθινοί σκηνοθέτες και έχουν μπει άλλοι στη θέση τους - ναι, ακόμη κι αυτό!) και άλλα πολλά...
Ποιος τους δίνει αυτό το δικαίωμα, να φτύνουν τόσο αδιάντροπα την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου δεν το ξέρω...
[Για παράδειγμα στο "Φόβο", στο τέλος της τελικής σκηνής, έχουν ρίξει επάνω "γράμματα", καταστρέφοντας ένα από τα πιο συγκλονιστικά φινάλε στην ιστορία του ελληνικού σινεμά]

29/12/2023
Έδωσα απόψε σε κάποιον 5 LP για 3 ευρώ και με το 1 ευρώ απ’ αυτά αγόρασα από αλλού τούτο το 16σέλιδο πρόγραμμα από το 1976 (που το βρήκα τυχαία μπροστά μου), χωρίς ούτε μία διαφήμιση μέσα, φισκαρισμένο από στοιχεία και πληροφορίες, για μία από τις σημαντικότερες χορωδίες στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Έχει πολύ ενδιαφέρον να συναλλάσσεσαι με ψίχουλα και για ψίχουλα...

28/12/2023
Λαϊκός δεν σημαίνει λαϊκούρα.
Όταν η κουλτούρα προσέγγισε το λαϊκό το έκανε από υψηλές θέσεις και δεν ανακατεύτηκε με το σωρό.
Μπορεί ποιητές και συγγραφείς να μην είχαν λαϊκή κουλτούρα, αλλά ψάχνανε το ορίτζιναλ και ήξεραν να το βρίσκουν, στον Καφάση, στην Μπέμπα Μπλανς και την Καίτη Ντάλη.
Ψάχνανε να βρούνε δηλαδή τις λεπτές εκείνες γραμμές όπου το λαϊκό απομακρυνόταν από τη λαϊκούρα και εξυψωνόταν σε κάτι πέρα από τον πολτό και από τη μάζα.
Κάνανε δηλαδή επιλογές με νόημα.
Ας πούμε ο Μάνος Ελευθερίου είχε δώσει στίχους του στον Τερλέγκα και όχι στον Καρρά, παρότι προς το τέλος της ζωής του είχε πει πως θα ήθελε να τον τραγουδήσει και ο Καρράς. Αλλά ο Καρράς δεν ανταποκρίθηκε, γιατί δεν μπορούσε να ανταποκριθεί, όπως συνέβη με τον Τερλέγκα, που «έπιασε» τους στρυφνούς στίχους του Ελευθερίου, τους κατανόησε και τους ανέδειξε, δημιουργώντας τραγουδάρα (άκου στα σχόλια).
Οι κουλτουριάρηδες, όπως τους λέγαμε παλιά δηλαδή, ακούνε Τερλέγκα σήμερα (και άλλους βέβαια), δεν ακούνε Καρρά. Γιατί δεν ακούνε Βανδή και Σφακιανάκη. Σας το λέω εγώ αυτό.

28/12/2023
Στη γειτονιά ανοιχτά τα μαγαζιά, αλλά δεν κουνιέται φύλλο. Στο ΑΤΜ ένα-δυο άτομα, στο ταχυδρομείο 3-4, το σουπερμάρκετ σαν τον Αύγουστο... Ο κόσμος ό,τι ήταν να φάει το ’φαγε για τα Χριστούγεννα και τώρα μετράει ώρες, μέχρι να πέσει κανα φράγκο από αύριο, για να κάνει Πρωτοχρονιά.
Εν τω μεταξύ υπάρχει και μια κατήφεια έξω με όλους αυτούς τους σκοτωμούς και τους θανάτους, που προβάλλονται μανιωδώς και με απανωτές λεπτομέρειες από τα γνωστά σαβουρο-μμε (έλεος ρε κάπου, το έχετε παραχέσει), που σε καταρρακώνουν ακόμη περισσότερο.
Άντε γ@μήσου 2023.

27/12/2023
Δεν υπάρχουν ευχάριστα ποστ, όταν πεθαίνουν άνθρωποι, των οποίων έχεις δει ταινίες τους, έχεις διαβάσει βιβλία τους κ.λπ.
Μαρία Λαϊνά... εν ειρήνη.
[παλαιότερο το ποστ]

Είναι το πρώτο, σπάνιο βιβλίο τής σημαντικής ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά από την Πάτρα (μάλλον αποκηρυγμένο από την ίδια). Εκδόσεις Νέα Ζωή, από το 1968.
Κάνουν εντύπωση κατ’ αρχάς το ελαφρώς… ψυχεδελικό εξώφυλλο, με τα φιλόδοξα, δηλαδή αδέξια, balloon γράμματα και βεβαίως κάποια ποιήματα, έστω και πρωτόλεια (η Λαϊνά ήταν τότε 20-21 ετών), τα οποία διαθέτουν σπέρματα ενός στοχασμού (με φιλοσοφικές, μεταφυσικές και λυρικές προεκτάσεις), που θα γίνει περισσότερο εμφανής (ως πιο ολοκληρωμένος) στην αμέσως επόμενη συλλογή της («Επέκεινα», 1970).
ΙΙΙ
Μια εφησύχαση κρατεί τη σκέψη μου
όταν με την ιδέα του θανάτου ασχολείται•
μια κατανόηση για την αντίδραση των άλλων,
μια ηρεμία, ας πούμε, φιλοσόφου.
Η φωνή μου τότε ακούγεται αβίαστη,
το βλέμμα μου δεν αποφεύγει,
τα δάχτυλά μου παύουν να ταράζονται
και η ζωή των είκοσί μου χρόνων,
γεύεται απολαυστικά το πέρασμά της!