ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 561

30/1/2024
Tο τραγούδι είναι ένα λαϊκοπόπ αριστουργηματάκι (1968)

(ακούστε στα σχόλια)

30/1/2024
Οι κοινωνιολόγοι που ασχολούνται με το ροκ στην Ελλάδα είναι άσχετοι με το ροκ, σχεδόν στον απόλυτο βαθμό.
Επειδή νομίζουν πως έχουν ακούσει 5 δίσκους, ελληνικούς ή ξένους, πείστηκαν πως μπορούν να γράφουν εξ ονόματος του ροκ, γνωρίζοντας, σε πρώτη φάση, μόνο εκείνα τα «κοινωνιολογικά» που σπουδάσανε στα πανεπιστήμια.
Το να ανακατεύεις όμως τον Μποντριγιάρ, τον Φουκώ και τον Καστοριάδη με το ροκ δείχνει βασικά πως είσαι άσχετος με τα θέματα αυτά και πως το μόνο που σε νοιάζει είναι να πουλήσεις φούμαρα, να εντυπωσιάσεις και να αποσυντονίσεις, δήθεν-τάχα, τους… ιθαγενείς που θα σε διαβάσουν.
Φυσικά το ροκ, όπως και κάθε μουσικό είδος, έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά, που δεν είναι όμως θεωρητικά (ούτε… μεταμοντέρνα, ούτε νεωτερικά). Δεν είναι, δε, ούτε καλώς κρυμμένα, ώστε να απαιτείται η συνδρομή των άμουσων κοινωνιολόγων. Σχεδόν πάντα είναι φανερά, απλά και καθημερινά και το μόνο που απαιτείται, για να τα εντοπίσεις, είναι κάποιες ευρύτερες γνώσεις (και όχι μόνο μουσικές) συν λίγη εξυπνάδα.
Το ότι μας κλέβουν το φαΐ οι… κοινωνιολόγοι του ροκ είναι, τελικά, το λιγότερο.

30/1/2024
17 χρόνια χωρίς τον Νίκο Κούρκουλο διαβάζω σήμερα...
Εδώ στην απρόβλεπτη παραγωγή τού Dino De Laurentiis "Rome comme Chicago" (1968), που είχε σκηνοθετήσει ο Alberto De Martino και στην οποία ο Κούρκουλος συμπρωταγωνιστούσε με τον Τζων Κασσαβέτη.

[δες το κείμενο για την ταινία στα σχόλια]

29/1/2024
Αναλυτικές πληροφορίες στο λινκ...

https://www.ticketservices.gr/event/blackbox-jazz-music-festival/?lang=el

29/1/2024
Warhorse. Οι παππούδες των μεταλλάδων. Παιξίματα και τραγούδισμα χωρίς αύριο...
https://www.youtube.com/watch?v=tFlival8uOc

29/1/12024
Έχω ένα βιβλίο πολύ παλιό του Αλέξη Κυριτσόπουλου (δεν θυμάμαι πού το είχα βρει), που δεν το έχω δει ποτέ να πουλιέται. Προφανώς είναι σπάνιο. Το έχει τυπώσει το Καλλιτεχνικό Γραφείο Ώρα, του Ασαντούρ Μπαχαριάν, και στη μοναδική αναφορά που βρήκα στο δίκτυο διάβασα πως πρόκειται για έκδοση του 1966 (το λέω, γιατί δεν αναγράφεται χρονιά στο βιβλίο). Μου φαίνεται λίγο παράξενο να είναι τόσο παλιό, επειδή το Καλλιτεχνικό Κέντρο Ώρα είχε δημιουργηθεί το 1969 – αλλά μπορεί ως Γραφείο να λειτουργούσε από το 1966... δεν ξέρω, θέλει ψάξιμο.

Το βιβλίο περιέχει τελείως ναΐφ σχέδια του Κυριτσόπουλου, κάπως σαν... ορνιθοσκαλίσματα (σαν αυτό του εξωφύλλου), «ναϊφέστερα» και από του Λογό.

28/1/2024
Σπύρος Μεϊμάρης / εν ειρήνη

[αν κάνεις κλικ στην εικόνα διαβάζεις πιο άνετα το ποίημα]

27/1/2024
Ο Αντώνης Λορέντζος, ο ετεροθαλής αδελφός του Γιάννη Φλωρινιώτη... Μ' αρέσει περισσότερο αυτή η εκτέλεση από την πρώτη...
https://www.youtube.com/watch?v=swAVr5kR3ek

27/1/2024
>>Στην ίδια συνέντευξη ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε και για τον Σάκη Ρουβά, λέγοντας πως «όταν του μίλησα πριν από χρόνια(…) του είπα το εξής. "Εσύ είσαι ένα νέο παιδί, προσπάθησε να ξεφύγεις από αυτή τη φάκα που είσαι. Προσπάθησε να κάνεις κάτι άλλο".<<
Σιγά ρε φίλε! Τι άλλο θα κάνει ο Ρουβάς; Και για ποια φάκα μιλάμε; Ποπ τραγουδιστής είναι ο άνθρωπος και ποπ θα παραμείνει. Δηλαδή η ποπ είναι φάκα; Δηλαδή ο Πασχάλης, που τραγουδάει 60 χρόνια ποπ, είναι πιασμένος σε κάποια φάκα;
Εγώ έναν άνθρωπο που ακολουθεί μια ζωή ένα στυλ, και ψάχνεται πάνω σ’ αυτό το στυλ, τον θεωρώ «τίμιο» καλλιτέχνη.
Εντάξει, κάποιοι αλλάζουν στυλ μέσα στα χρόνια, γιατί δεν τους βγάζει η φωνή ή γιατί αλλάξανε τα γούστα των ανθρώπων. Τι να έκανε και η Τζένη Βάνου; Πέρασε από το ελαφρό και τζαζ τραγούδι, στο ελαφρολαϊκό για να επιβιώσει.
Αντιθέτως ο Νταλάρας προσπάθησε να μας πει ότι μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα. Και ελαφρολαϊκά, και ρεμπέτικα, και λαϊκά, και ροκ (Τερμίτες ξέρω γω, εμφάνιση με Jethro Tull!) και λάτιν, και folk (μέχρι “John Barleycorn” είπε), και τζαζ, και ελαφρά, και της Παναγίας τα μάτια.
Δηλαδή αυτό τώρα τι είναι; Καλλιτεχνική συνέπεια; Ψάξιμο; Εντάξει... κάποιοι μπορεί να το θεωρούν τέτοιο, αλλά για μένα δεν πάει έτσι.
Μ’ αρέσει ο Νταλάρας, στην φάση-Κουγιουμτζή, και στα «50 Χρόνια Ρεμπέτικο» μ’ αρέσει (που τις αντιμετωπίζω ως λαϊκές τις ερμηνείες του, εκεί, όχι ως ρεμπέτικες), όπως και σε άλλα διάφορα μέσα στα χρόνια. Αλλά ο άνθρωπος κάνει επιλογές χωρίς ρίσκο – επιλογές, που είναι σίγουρο ότι θα πιάσουν. Καθότι υπήρχε κι ένας μηχανισμός τέλος πάντων από πίσω, που βοηθούσε τα μάλα.
Εμένα με ενοχλεί ας πούμε το ότι δεν έκανε ποτέ μια δουλειά ο Νταλάρας εξυψώνοντας κάτι – παίρνοντάς το από τον πάτο και τοποθετώντας το κάπου παραπάνω. Έπαιρνε πάντα τα ήδη υψωμένα και τα πήγαινε παραπέρα. Παραπάνω, παρακάτω δεν εξετάζω τώρα.
Δηλαδή, για να το πω πιο απλά, δεν περίμενε ούτε το ρεμπέτικο, ούτε το λάτιν, ούτε το ροκ τον Νταλάρα, για να καταξιωθούν σαν είδη στις μάζες. Ήταν ήδη καταξιωμένα – ανεξαρτήτως της όποιας ανταπόκρισής τους στην αγορά. Απλά ο Νταλάρας τους έδωσε μια καινούρια πνοή (στα ελληνικά λάτιν π.χ.). Τα τοποθέτησε ξανά στα ράφια.
Δεν πήρε ποτέ ο Νταλάρας, όμως, 12 «τραγούδια της Ομόνοιας», και να πει με τις ερμηνείες του... μάγκες δεν είναι μόνο ο Κουγιουμτζής, ο Λοΐζος και ο Καλδάρας, είναι και τούτοι εδώ οι άνθρωποι, που διωγμένοι από τις μεγάλες εταιρείες έφτιαξαν αριστουργήματα (αυτά τα τραγούδια που τα είπαν ο Αιγύπτιος, ο Μοναχός, ο Βίλμας, ο Κερμανίδης, ο Καφάσης, η Θεοδώρου κ.λπ.), που τα υποτιμούσαμε εμείς οι «ψαγμένοι» κάποτε (έτσι να πει ο Νταλάρας), αλλά δεν υπολείπονται σε τίποτα από εκείνα που τα λέμε κλασικά λαϊκά ή κλασικά έντεχνα τραγούδια.
Αυτό δεν το έκανε ποτέ –να πάρει χοντρό ρίσκο δηλαδή σε κάτι– κι εγώ, προσωπικά, αυτό του το χρεώνω.