Ο Χρήστος Θηβαίος είναι ένας τραγουδιστής, που έχει το δικό
του πιστό κοινό. Θεωρείται ιδιαίτερος ερμηνευτής, που με αυτή την κάπως πνιχτή
φωνή, με την ιδιαίτερη βραχνάδα, κατορθώνει να δίνει σε ό,τι τραγουδάει έναν
προσωπικό τόνο.
Δεν έχω παρακολουθήσει την πορεία του Χρήστου Θηβαίου από κοντά και στο σύνολό της. Στο ξεκίνημά του με το σχήμα Συνήθεις Ύποπτοι τον άκουγα, και τον είχα δει και live, αλλά από τότε έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια. Ίσως να τον έχω δει και αργότερα «ζωντανά», αλλά δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ...
Σ’ αυτό το δισκάκι, για το οποίο θα γράψουμε τώρα και το
οποίο είναι μια παραγωγή (2023) του Ogdoo Music Group ο Χ. Θηβαίος λέει δύο τραγούδια –
και τα δύο σε στίχους Νίκου Αναγνωστάκη.
Το πρώτο έχει τίτλο «Τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις» και βασικά είναι ένα ζεϊμπέκικο του Χρήστου Παπαδόπουλου (από Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα κ.λπ.). Λέω «βασικά», γιατί η εισαγωγή, με την κιθάρα και το πιάνο, δεν προδικάζει ότι θα ακολουθήσει ζεϊμπέκικο – καθώς εμένα μου θύμισε, πιο πολύ, εισαγωγή για χασάπικο. Δεν είναι όμως. Είναι ένα «έντεχνο» ζεϊμπέκικο, που ο Θηβαίος το αποδίδει με το δικό του τρόπο. Εννοώ, πως τονίζει με την ερμηνεία του τα λόγια και βεβαίως υπηρετεί τη μελωδία τόσο στα κουπλέ, όσο και στο ρεφρέν.
Σίγουρα πρόκειται για ένα καλό τραγούδι.
Το δεύτερο τραγούδι αποκαλείται «Ένα σημάδι του θεού» κι έχει μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη (και στίχους πάντα του Νίκου Αναγνωστάκη).
Το τραγούδι αυτό το είχε πει πρώτος ο Γιώργος Νταλάρας, το 2014, στο άλμπουμ «Οι Φωνές σ’ Αυτή την Πόλη» [Ogdoo Music Group] και εδώ έχουμε μια διασκευή του – μία άλλη εκτέλεση.
Ωραία η μελωδία του Α. Κατσιγιάννη, έτσι όπως αποκαλύπτεται μέσω τού σοπράνο σαξοφώνου του Θύμιου Παπαδόπουλου, σε τούτο το «έντεχνο» τραγούδι, που θα μπορούσε να ενορχηστρωθεί έως και ροκ – αν και εδώ κρατείται το μέτρο, και σωστά. Εννοούμε πως το τραγούδι ακούγεται περισσότερο σαν μια δυναμική μπαλάντα, με τον Θηβαίο να βρίσκεται στο στοιχείο του με λίγα λόγια, ερμηνεύοντας με πειθώ τα ωραία λόγια τού στιχουργού.
Επειδή άκουσα και την εκτέλεση με τον Γ. Νταλάρα, παράλληλα, λέω πως προτιμώ, ξεκάθαρα, αυτήν του Χρήστου Θηβαίου.
Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr
Δεν έχω παρακολουθήσει την πορεία του Χρήστου Θηβαίου από κοντά και στο σύνολό της. Στο ξεκίνημά του με το σχήμα Συνήθεις Ύποπτοι τον άκουγα, και τον είχα δει και live, αλλά από τότε έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια. Ίσως να τον έχω δει και αργότερα «ζωντανά», αλλά δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ...
Το πρώτο έχει τίτλο «Τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις» και βασικά είναι ένα ζεϊμπέκικο του Χρήστου Παπαδόπουλου (από Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα κ.λπ.). Λέω «βασικά», γιατί η εισαγωγή, με την κιθάρα και το πιάνο, δεν προδικάζει ότι θα ακολουθήσει ζεϊμπέκικο – καθώς εμένα μου θύμισε, πιο πολύ, εισαγωγή για χασάπικο. Δεν είναι όμως. Είναι ένα «έντεχνο» ζεϊμπέκικο, που ο Θηβαίος το αποδίδει με το δικό του τρόπο. Εννοώ, πως τονίζει με την ερμηνεία του τα λόγια και βεβαίως υπηρετεί τη μελωδία τόσο στα κουπλέ, όσο και στο ρεφρέν.
Σίγουρα πρόκειται για ένα καλό τραγούδι.
Το δεύτερο τραγούδι αποκαλείται «Ένα σημάδι του θεού» κι έχει μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη (και στίχους πάντα του Νίκου Αναγνωστάκη).
Το τραγούδι αυτό το είχε πει πρώτος ο Γιώργος Νταλάρας, το 2014, στο άλμπουμ «Οι Φωνές σ’ Αυτή την Πόλη» [Ogdoo Music Group] και εδώ έχουμε μια διασκευή του – μία άλλη εκτέλεση.
Ωραία η μελωδία του Α. Κατσιγιάννη, έτσι όπως αποκαλύπτεται μέσω τού σοπράνο σαξοφώνου του Θύμιου Παπαδόπουλου, σε τούτο το «έντεχνο» τραγούδι, που θα μπορούσε να ενορχηστρωθεί έως και ροκ – αν και εδώ κρατείται το μέτρο, και σωστά. Εννοούμε πως το τραγούδι ακούγεται περισσότερο σαν μια δυναμική μπαλάντα, με τον Θηβαίο να βρίσκεται στο στοιχείο του με λίγα λόγια, ερμηνεύοντας με πειθώ τα ωραία λόγια τού στιχουργού.
Επειδή άκουσα και την εκτέλεση με τον Γ. Νταλάρα, παράλληλα, λέω πως προτιμώ, ξεκάθαρα, αυτήν του Χρήστου Θηβαίου.
Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου