κυκλοφόρησε ξανά σε βινύλιο το θρυλικό άλμπουμ των ΕΝ ΠΛΩ από το 1989 – μαζί και το νέο άλμπουμ του ΝΤΙΝΟΥ ΣΑΔΙΚΗ «Πίσω από τη Σκιά», αμφότερα τυπωμένα από την Labyrinth of Thoughts

Είναι οι πρώτες ελληνικές βινυλιακές κυκλοφορίες του 2024, που έφθασαν στα χέρια μας και είναι δύο άλμπουμ, ένα παλαιότερο κι ένα καινούριο, που συνδέονται μεταξύ τους.
Επανεκδίδεται ξανά λοιπόν, μετά από κάποια χρόνια, το πάντα σε ζήτηση μοναδικό LP των Εν Πλω, από το 1989 –μοναδικό από κάθε άποψη–, ενώ κυκλοφορεί, ταυτόχρονα, και το νέο τέταρτο άλμπουμ του Ντίνου Σαδίκη, που ήταν μέλος τους, πίσω στα έιτις. Γι’ αυτά τα δύο άλμπουμ θα διαβάσετε στη συνέχεια...

ΝΤΙΝΟΣ ΣΑΔΙΚΗΣ: Πίσω από τη Σκιά [Labyrinth of Thoughts, 2024]
Περίπου ανά δεκαετία ο τραγουδοποιός Ντίνος Σαδίκης εμφανίζεται στη δισκογραφία. Η αρχή θα γινόταν με τις «Μολυβένιες Ιστορίες» [Μύλος, 1994], για να ακολουθήσουν «Το Γέλιο των Πολλών» [Lazy Dog, 2005], «Το Γέλιο των Πολλών ΙΙ» [Labyrinth of Thoughts, 2015] και τώρα το «Πίσω από τη Σκιά». Τέσσερις δίσκοι σε 30 χρόνια... Σ’ αυτό το LP, που περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, ο Ντίνος Σαδίκης συνθέτει και γράφει στίχους, αλλά βασικά τραγουδά – ή μάλλον κάνει φωνές.
Λέμε «βασικά τραγουδά», γιατί από τα δέκα τραγούδια του δίσκου, μόνο δύο είναι δικά του, αφού τα υπόλοιπα ανήκουν στους Στέφανο Κανελλή (1) και Χρήστο Παππά (7). Επίσης λέμε ότι ο Σαδίκης «μάλλον κάνει φωνές», επειδή ο τρόπος που εκφέρει τον λόγο ο Σαδίκης δεν είναι ο τυπικός τραγουδιστικός, αλλά ένα ανακάτεμα από τραγούδι, απαγγελία και ραπάρισμα – εκεί όπου άλλοτε κυριαρχεί το ένα και άλλοτε το άλλο.
Γενικά το θέμα «φωνή» απασχολούσε πάντα τον Σαδίκη, και είναι αυτό μια παρακαταθήκη από την εποχή των Εν Πλω, καθώς από τότε, από τα late 80s, ήταν ξεκάθαρο, στην παρέα, όχι μόνο το τι θες να πεις, αλλά και το πώς θα το πεις.
Ιστορικό μέλος των Εν Πλω λοιπόν, όπως αργότερα και των Επισκεπτών του Γιάννη Αγγελάκα, ο Ντίνος Σαδίκης έχει μια προσωπική διαδρομή, που δεν μπορεί να ιδωθεί έξω από αυτά τα δύο σχήματα. Και εννοούμε μ’ αυτό πως και στο νέο LP του, το «Πίσω από τη Σκιά», ακολουθείται ένας ήχος και διατυπώνεται ένας λόγος, που θα μπορούσε σε κάθε περίπτωση να θεωρηθεί ως συνέχεια ή ως κοντινή ανάγνωση εκείνου του παλαιού κλίματος.
Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Σαδίκης δεν είναι μόνος του φυσικά, καθώς δίπλα του στέκονται φίλοι από το χθες, όπως ο Πάνος Παπάζογλου φωνητικά, μπάσο, κιθάρες (από Ροδάμα, S.Ink, Bad Trip κ.ά.), ο Χρήστος Παππάς μπάσο, φωνητικά (από S.Ink κ.ά.) και ο Λάζαρος Πλιάμπας ντραμς, κρουστά (από International Comedy, Γκρόβερ, Ροδάμα κ.ά.). Είναι συνεργάτες χρόνια αυτοί οι άνθρωποι, ξέρουν καλά ο ένας τον άλλον, και οπωσδήποτε το δέσιμό τους αντανακλά στον ήχο του δίσκου.
Εκείνο που πρέπει να πούμε σε σχέση με το «Πίσω από τη Σκιά» είναι πως μεγάλη σημασία, εδώ, έχουν οι (ελληνικοί) στίχοι.
Αν και δεν είναι πάντα σαφείς στα νοήματά τους, αφήνοντας περιθώριο σε διάφορες ερμηνείες (παραπλήσιες πάντως), δεν γίνεται να παραβλέψεις πως είναι σφόδρα συναισθηματικοί, πάντα κοινωνικά ευαίσθητοι, επαναστατημένοι (χωρίς να κραυγάζουν), και γενικώς διέπονται από το πνεύμα του «χώρου» και της πλατείας, ας το πω έτσι, δίχως να ταυτίζονται, πάντως, με άλλες κοντινές περιπτώσεις (εκείνες των... άγιων των Εξαρχείων φερ’ ειπείν).
Ακόμη εντοπίζεται στα λόγια και μια ελαφρά μελαγχολία, όχι ηττοπάθεια, κάτι οπωσδήποτε φυσικό, επειδή ο «χώρος» βάλλεται και περιθωριοποιείται συνεχώς (μέσα από τις γνωστές εξωγενείς επεμβάσεις). Σημασία, όμως, έχει να αντέχεις, να σηκώνεις τις ασπίδες και να αποκρούεις τις επιθέσεις, καθώς, σ’ αυτές τις συγκυρίες, όταν προέχει η επιβίωση, η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα. Ή όπως τραγουδάει και ο Σαδίκης:
«Κι αν κολλήσανε τα φρένα / μπρος στον τοίχο του μυαλού μου / μη σε νοιάζει θα ’μαι πάλι ζωντανός / μόνο κράτα τη ζωή σου / τη φωνή σου την ψυχή σου / για τις ώρες που θα ζεις γονατιστός».
Τώρα, τα τραγούδια από μουσικής πλευράς είναι ροκ φυσικά, με τις ενοργανώσεις να είναι λιτές, δηλαδή κιθάρα-μπάσο-ντραμς-φωνή συνήθως ή και ακόμη πιο λιτές, μ’ ένα-δυο όργανα.
Το ξεκίνημα με «Το σωστό» είναι ραπ-οειδές, με κιθάρες και πακτωμένο μπάσο-ντραμς, «Το τέλος γραμμής» φέρνει στη μνήμη Γιάννη Αγγελάκα, ραπάρισμα και ροκ-κιθάρες κυριαρχούν και στο «Μ’ αγαπάς», ενώ στο «Εμμονές» νοιώθεις κάτι από την αύρα των Εν Πλω, με την πλευρά να ολοκληρώνεται με το αργό «Νερό».
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το βαρύ κομμάτι «Η πληροφορία», που είναι κάπως χαοτικό, με noisy κιθάρες και με ό,τι λέγεται να λέγεται με ραπάρισμα-απαγγελία, ενώ κάποια στιγμή ακούς και τους «πέτρινους» στίχους του Κώστα Ψυχογιού «ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο» (όχι από τη Ρίτα Σακελλαρίου).
Το «Εγκλεισμός» ανακαλεί Εν Πλω ή και Σταύρο Ρωσσόπουλο, με το «Πες μου» να ακούγεται κάπως σαν πολυφωνικό, έχοντας πειραγμένες φωνές και κιθάρες που στριγγλίζουν (στο τέλος). Ραπάρισμα υπάρχει και στο «Δυο μέρες δυο λεπτά», ένα πολύ προσωπικό τραγούδι του Χρήστου Παππά, που είναι ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Ενός δίσκου που θα κλείσει με το αργό και θρηνητικό «Τάφος».
Δεν είναι εύκολο άλμπουμ το «Πίσω από τη Σκιά». Θέλει την προσοχή του και το χρόνο του. Είναι όμως τίμιο και ειλικρινές, και αυτό έχει σημασία.
 
H συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/kykloforise-xana-se-binylio-thryliko-almpoym-ton-en-plo-apo-1989