ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 558

13/1/2024
Το κακό που έκανε η βίαιη επιβολή του «παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου», από την ιδιωτική τηλεόραση, μετά το ’90, σε ποικίλες διαστάσεις τής καθημερινότητας, δεν έχει έως σήμερα αποτιμηθεί. Λέμε για καμιά 50αριά ταινίες, που ανακυκλώνονταν από κανάλι σε κανάλι, δημιουργώντας μια συγκεκριμένη αίσθηση για το χθες, που πήγε ταμάμ και με τα μεγάλα φαγοπότια επί Σημίτη. Δεν θα το τραβήξω εδώ... θα πω μόνο για ένα.
Άμα ρωτήσεις σήμερα 100 Έλληνες να σου πούνε ένα ζεϊμπέκικο, να σου πούνε το πρώτο που θα τους έρθει στο μυαλό, οι 90 θα σου πούνε το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», οι 9 δήθεν ψαγμένοι θα σου πούνε τη «Ρόζα» και μπορεί να βρεθεί και κανας χριστιανός (ή ιεχωβάς ή μασόνος, δεν έχει σημασία), που μπορεί να σου πει, λέμε τώρα, τη «Γαρδένια» του... Τερλέγκα.
Το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» για μένα είναι ένα τελείως ψεύτικο τραγούδι. Μπορεί να έχει μία λειτουργικότητα μέσα στην ταινία, αλλά σαν τραγούδι είναι τελείως δήθεν και φτιαχτό, εντελώς γλυκερό, όπως πολλά του Λ. Παπαδόπουλου. Θα το χαρακτήριζα δε... λαϊκίστικο, αν υπήρχε τέτοιος όρος για τραγούδια. (Για μένα υπάρχει δηλαδή, αλλά δεν είναι γενικευμένος).
Η γνώμη μου είναι ότι κανένας έντεχνος δεν μπορεί να φτιάξει αληθινά λαϊκό ζεϊμπέκικο, ούτε καν ο Μούτσης, και τραγούδια σαν τη «Ρόζα» π.χ. τα θεωρώ τελείως για πέταμα – δεν πιάνουν μία, δηλαδή, μπροστά σε μια δυνατή ζεμπεκιά της «Ομόνοιας».

Λοιπόν η... Γαρδένια από το '86. Στίχοι και ερμηνεία από τον Νίκο Λέκκα, έναν τραγουδιστή που δεν βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στη ζωή και που δεν τον ξέρει «κανείς», και μουσική επίσης από κάποιον «άγνωστο» τον Κώστα Κατσίγρα (κι αυτός μάλλον έχει αποχαιρετήσει), χωρίς περγαμηνές και αφιερώματα στις τηλεταβέρνες.
Και κάπως έτσι αυτοί οι δύο, οι παντελώς ασήμαντοι για τους πεφωτισμένους άνθρωποι, θα έφτιαχναν ίσως το κορυφαίο ζεϊμπέκικο των τελευταίων 40 χρόνων.
Προσέξτε τους στίχους αυτού του τραγουδιού, για να σας φύγει τελείως το καφάσι.
Εδώ, μιλάει ο νεκρός μέσα απ’ τον τάφο! Τον έχουν φρεσκοχώσει, αλλά η ψυχή του είναι ακόμη ζωντανή, οπότε λέει στην αγαπημένη του:
«Ρίξε λάδι στο καντήλι πριν λησμονηθώ / κι άναψέ μου το φιτίλι για να ζεσταθώ / Μια γαρδένια η καρδιά μου κι όμως άντεξε / φλόγα αγάπης η χαρά μου, μα δεν βάσταξε / κι αν ταξίδι απόψε πάω μες στη λησμονιά / μη ξεχάσεις, σ’ αγαπάω για παντοτινά».
Τι να γράψει, τώρα, ο όποιος σημερινός;
Το σπουδαίο λαϊκό τραγούδι μάγκες μου είναι κάπως σαν το δημοτικό τραγούδι. Είναι σκέτη ποίηση, αλλά με στόχο το μυαλό και την καρδιά του αγνού και αμόλυντου ανθρώπου. Και αυτοί βεβαίως αναζητούνται πλέον...
[μην κάνετε το λάθος και δεν ακούσετε το τραγούδι στα σχόλια]

13/1/2024
>>Οι «περίεργες» επαφές της «Λορέλας» με μαθήτριες<<

Η βίλλα της Μαρτίν
To υπόγειο της Λόλας
Το ρετιρέ της Τζούλυ

13/1/2024
Είναι τρομερό να βλέπεις να αλληλογλείφονται δύο άσχετοι, για μουσικά θέματα. Ροκούδες, που νομίζουν ότι το ροκ είναι σάουντρακ σε καταλήψεις και ροκάδες, που νομίζουν ότι το ροκ είναι ένα διαρκές πάρτυ.
Λυπάμαι, γι’ αυτά που ακούω, βλέπω και διαβάζω. Και κυρίως λυπάμαι για μένα και για μερικούς ακόμη, μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, από τo ’70 μέχρι σήμερα, που επιχειρήσαμε και επιχειρούμε να αρθρώσουμε μία άλλη άποψη για το ροκ, για να φάμε τελικά το κάνσελ της ζωής μας.
Μας κατατρόπωσαν οι βλάκες... της ροκ και οι χαζοχαρούμενοι.

13/1/2024
Ένα 4σέλιδο κείμενο για την σπουδαία Carla Bley, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, στο πιο καινούριο YELLOW BΟΧ (τεύχος #23), που κυκλοφορεί τώρα στα περίπτερα...

12/1/2024
Το χάλι της μουσικογραφίας στην Ελλάδα (δεν με βγάζω απ’ έξω) φαίνεται από το γεγονός πως δεν βρέθηκε ποτέ ούτε ένας, για να κάνει ένα κείμενο για τον Γιώργο Μπίλλη. Έστω και μέτριο, έστω και με λάθη. Με τι πρόσωπο κυκλοφορούμε στα πέριξ δεν μπορώ να το καταλάβω...

12/1/2024
Σπάνια για τη μουσική στις μέρες μας θα δεις να συγκρούονται απόψεις, που να απασχολούν τη δημόσια εγχώρια σφαίρα. Τελευταία φορά που συνέβη ήταν με τον δίσκο του Παύλου Παυλίδη, πάνω στα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, ίσως και με τον τελευταίο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά (είχα γράψει σκληρή κριτική στο μπλογκ, έγραψαν κι άλλοι μετά λοξή κριτική, κι έγινε ένας μικρός χαμός – μικρός όμως).
Δυστυχώς η μουσική, η προαιώνια Τέχνη των Τεχνών, που περικλείει και την εικόνα εντός της και ό,τι άλλο μπορεί ο καθείς να φανταστεί, υπολείπεται του κινηματογράφου – μιας Τέχνης «χθεσινής», 128 μόλις ετών.
Δεν προβάλλεται όπως πρέπει, η μουσική, δεν έχει πίσω της τα budgets μιας ταινίας, θεωρείται υποδεέστερη γενικώς σαν «πακέτο», και θα εθεωρείτο ανύπαρκτη σχεδόν, αν δεν υπήρχαν και οι «μεγάλες συναυλίες»...
Ίσως δεν μάθαμε κι εμείς (οι μουσικοκριτικοί, οι μουσικογραφιάδες κ.λπ.), μέσα στις δεκαετίες, τον κόσμο να σκέπτεται γύρω από τη μουσική, να βλέπει το ιστορικό βάθος της, το κοινωνικό της αποτύπωμα, τις αισθητικές αναζητήσεις της ή τέλος πάντων η «φωνή» μας, όλων εμάς που γράφουμε για τη μουσική, να είναι τελικά πιο μικρή και να μην ακούγεται όπως πρέπει και όπου πρέπει...
Ζηλεύω, προσωπικά, που γίνεται αυτός ο χαμός για την ταινία του Λάνθιμου και τη νέα Φόνισσα... πολύ θα ήθελα ο χαμός να γινόταν για το Σαββόπουλο ή για το δίσκο της Άννας Στερεοπούλου, αλλά... το καταπίνω...

12/1/2024
Την επικαιρότητα, με τα εγκλήματα κι όλα αυτά, δεν την παρακολουθώ, το πολύ-πολύ να πέσουν στο μάτι μου οι τίτλοι... Κι έτσι μ’ αυτή την ιστορία με τον 30άρη που χάθηκε στο Μεσολόγγι, θυμήθηκα την ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών».

Όταν είχα δει αυτή την ταινία στο σινεμά δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου –δεν ξέρω γιατί την είχα πάρει στραβά, θα ήμουνα «αλλού»– αλλά επειδή τον τελευταίο χρόνο την είδα δύο φορές, στο νετ, έχω αναθεωρήσει.
Τη θεωρώ, συνοπτικά, μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 2010, όχι την καλύτερη –για μένα η καλύτερη, της περασμένης δεκαετίας, με διαφορά απ’ όλες, και το έχω ξαναγράψει αυτό, είναι «Ο Εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου– και θα την έβαζα σίγουρα στην αγαπημένη μου πεντάδα. Παίζει εξάλλου και η Αγγελική Παπούλια, που γουστάρω να την βλέπω στην οθόνη, παρότι οι ρόλοι της είναι πολύ συγκεκριμένοι...

12/1/2024
Κάποτε είχα γράψει κάτι για έναν μουσικό, παλαιό, από τα late 70s, με ιστορία δηλαδή, και ήρθε και με βρήκε και μου είπε... «θα σου πω εγώ πώς έχουν τα πράματα και έτσι να τα γράψεις».
Κοιτάξτε να δείτε του λέω, με όλο το σεβασμό, εγώ δεν γράφω τίποτα από το κεφάλι μου. Δεν μου αρέσει να φαντασιώνομαι. Γράφω πάντα μελετώντας τις πηγές και τα στοιχεία, διασταυρώνοντας φυσικά τις πηγές πριν συμπεράνω κάτι, διατυπώνοντας επιπλέον με σαφήνεια και με πολύ προσεκτικό τρόπο όλα εκείνα που έχω να πω. Είτε αρέσουν σε κάποιους καλλιτέχνες είτε όχι.
Το να γίνω εγώ «σωλήνας», ώστε να περάσουν μόνον αυτά που θέλετε εσείς να πείτε, δεν το έχω κάνει ποτέ, και δεν θα το κάνω τώρα. Εξάλλου, μπορείτε κι εσείς να βγείτε και να τα πείτε μόνος σας ή σε κάποιον άλλον ή ακόμη και να με διαψεύσετε, γι’ αυτά που γράφω.
Μόνο το τελευταίο δεν έκανε...

11/1/2024
>>Η βραδιά Κ. Μητσοτάκη - Μαρέβας στη Μαρινέλλα -Το αγαπημένο τραγούδι του πρωθυπουργού, όσα είπαν στο καμαρίνι<<
https://www.youtube.com/watch?v=GNw6-2OHJuw

11/1/2024
Μοιάζει ξεπερασμένο σαν βιβλίο, αλλά δεν είναι. Ιδίως αν εξακολουθείς να βλέπεις ταινίες πριν το 1990.

Μ’ αρέσει επίσης σαν εξώφυλλο. Το θεωρώ φοβερό δηλαδή, μ’ αυτή την αντίθεση ή τη σύνθεση που δίνει το μαύρο με το κόκκινο. Δυνατά πράγματα, «πατημένα», όχι αχνά, θολά και φλου.
Κάποτε είχα ρωτήσει τον Δημήτρη Αρβανίτη (τον τρανό γραφίστα) και μου είχε πει αυτό ακριβώς. Πως τα «πατημένα» χρώματα, τα έντονα, είναι «άποψη». Την εφάρμοζε δε κατά κόρον στο Jazz & Τζαζ. Συμμερίζομαι 100%.
Βέβαια εδώ με χαλάνε κάπως τα πολλά γράμματα στο εξώφυλλο, λες και είναι περιοδικό, αλλά ok…

10/1/2024
>>Νταλάρας κατά Ρέμου και Αργυρού - Οι αναφορές σε «καραγκιοζιλίκια» και διαφημίσεις με λουκάνικα<<
Παρακολουθώ την κόντρα που έχει προκύψει μεταξύ των τριών. Ο Αργυρός βασικά δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου, ούτε τα τραγούδια που λέει. Ούτε αν διαφημίζει λουκάνικα ή ό,τι άλλο.
Τον δε Ρέμο τον θεωρώ εντελώς αδιάφορο σαν τραγουδιστή. Μπορεί να έχει «γερή» φωνή (σε σχέση με τα τεχνικά στοιχεία), αλλά αυτή είναι τελείως άχρωμη. Η φωνή του δεν «σημαίνει» απολύτως τίποτα, και φωνές που δεν «σημαίνουν» δεν κάνουν για λαϊκό τραγούδι. Προφανώς αναδείχθηκε σε μια εποχή, στα 90s, όπου το να μη «σημαίνεις» (στο τραγούδι) ήταν κοινός τόπος.
Ο Νταλάρας φαίνεται να ξεσπαθώνει και αυτό το θεωρώ υγιές, μετά από τόσα χρόνια... προσεκτικών κινήσεων και επαγγελματικής αβροφροσύνης.

10/1/2024
Το 1986 άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι και τότε το θεωρούσα απίστευτο, για ελληνικό του '67. Και τώρα δηλαδή το ίδιο νομίζω... Γιώργος Ρωμανός - Η αγάπη μας κοιμάται στα νερά...
https://www.youtube.com/watch?v=miJ-Qy3qLGE

9/1/2024
Θέλετε να γράψω ένα βαρύ κείμενο για τις αδελφές Γαλάνη; Για να δω τους fans... Αν μου πείτε ναι, θα το βάλω στο πλάνο...