Είχα γράψει παλαιά εδώ στο blog (15
Δεκ. 2010) σε σχέση με τον μοναδικό δίσκο του έλληνα τραγουδοποιού Alex
(Αλέξανδρος Δεβετζόγλου), που είχε κυκλοφορήσει από την Ricordi
στην Ιταλία, το 1971...
«Περιττό να το πω, αλλά… θα το πω. Ο δίσκος υπήρξε για μένα αποκάλυψη, σε πρώτη ακρόαση. Μα και έκτοτε, όποτε τον ακούω, μένω πάντα άναυδος από το αίσθημα που ξεχειλίζει. Κομμάτια όπως τα “Per I tuoi vent’anni”, “Tutto e chiaro”, “All’amore che viene”, “Io la chiamai liberta”, “Quando risplendera il tuo sole”, και ακόμη το folk-rock “A’ Cristin” ή το αβάσταχτο “E tu mi manchi” είναι top of the top, κάνοντας τα τραγούδια του Nick Drake, ας πούμε, να φαίνονται μπροστά τους... οδοντόκρεμες. Δεν είναι μόνο τα λόγια, είναι κι οι μουσικές του Δεβετζόγλου, οι υπέροχες μελωδίες του, και βεβαίως ο ενορχηστρωτικός διάκοσμος που προσφέρει στα τραγούδια ο Natale Massara, ένας από τους κορυφαίους conductors της εποχής (τ’ όνομά του βρίσκεται σε δεκάδες παραγωγές – από το πρώτο LP των Reale Academia di Musica, μέχρι το “Carrie” του Brian De Palma). Κι αν υπάρχει –αν ερωτάτε– ένας ιταλός κανταδόρος, στην τραγουδοποιία τού οποίου να σκύβει ο Δεβετζόγλου, με απέραντη αγάπη, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον περίπου Μπολονέζο (και άρα συντοπίτη του) Francesco Guccini (τρανή η περίπτωσή του, ψάξτε την)».
Εκείνη την ανάρτηση είχε ανακαλύψει ο Αλέξανδρος Δεβετζόγλου, για να σχολιάσει μεταξύ άλλων (19 Δεκ. 2010):
«Φώντα σωστά αναγνώρισες το κοινό μουσικό μου στίγμα με τον Francesco Guccini, παρότι δεν το είχες πληροφορηθεί. Από το 1965 έως το ’71, που διαχωρίστηκε η δική μου πορεία, ήμασταν οι βασικοί συντελεστές στον ίδιο χώρο, που αναπτύχθηκε ένα νέο ήθος στο τραγούδι, που αργότερα ονόμασαν “scuola di Bologna”. Σου επισυνάπτω αυτό το φυλλάδιο από τρεις συναυλίες της εποχής».
«Περιττό να το πω, αλλά… θα το πω. Ο δίσκος υπήρξε για μένα αποκάλυψη, σε πρώτη ακρόαση. Μα και έκτοτε, όποτε τον ακούω, μένω πάντα άναυδος από το αίσθημα που ξεχειλίζει. Κομμάτια όπως τα “Per I tuoi vent’anni”, “Tutto e chiaro”, “All’amore che viene”, “Io la chiamai liberta”, “Quando risplendera il tuo sole”, και ακόμη το folk-rock “A’ Cristin” ή το αβάσταχτο “E tu mi manchi” είναι top of the top, κάνοντας τα τραγούδια του Nick Drake, ας πούμε, να φαίνονται μπροστά τους... οδοντόκρεμες. Δεν είναι μόνο τα λόγια, είναι κι οι μουσικές του Δεβετζόγλου, οι υπέροχες μελωδίες του, και βεβαίως ο ενορχηστρωτικός διάκοσμος που προσφέρει στα τραγούδια ο Natale Massara, ένας από τους κορυφαίους conductors της εποχής (τ’ όνομά του βρίσκεται σε δεκάδες παραγωγές – από το πρώτο LP των Reale Academia di Musica, μέχρι το “Carrie” του Brian De Palma). Κι αν υπάρχει –αν ερωτάτε– ένας ιταλός κανταδόρος, στην τραγουδοποιία τού οποίου να σκύβει ο Δεβετζόγλου, με απέραντη αγάπη, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον περίπου Μπολονέζο (και άρα συντοπίτη του) Francesco Guccini (τρανή η περίπτωσή του, ψάξτε την)».
Εκείνη την ανάρτηση είχε ανακαλύψει ο Αλέξανδρος Δεβετζόγλου, για να σχολιάσει μεταξύ άλλων (19 Δεκ. 2010):
«Φώντα σωστά αναγνώρισες το κοινό μουσικό μου στίγμα με τον Francesco Guccini, παρότι δεν το είχες πληροφορηθεί. Από το 1965 έως το ’71, που διαχωρίστηκε η δική μου πορεία, ήμασταν οι βασικοί συντελεστές στον ίδιο χώρο, που αναπτύχθηκε ένα νέο ήθος στο τραγούδι, που αργότερα ονόμασαν “scuola di Bologna”. Σου επισυνάπτω αυτό το φυλλάδιο από τρεις συναυλίες της εποχής».
Μάλιστα, τον περασμένο Νοέμβριο (2023), όπως θα με πληροφορούσε ο Αλέξανδρος Δεβετζόγλου, θα οργανώνονταν στο Μιλάνο γιορτές, για την παρουσίαση του δίσκου, στις οποίες είχε προσκληθεί για να συμμετάσχει και ο έλληνας τραγουδοποιός! Και τούτο για πολλούς λόγους, μα και γιατί ο Francesco Guccini θα τραγουδούσε (στον τελευταίο δίσκο του) κι ένα τραγούδι του Δεβετζόγλου, το “21 d’Aprile”.
Το τραγούδι αυτό, που είναι καταπληκτικό, έχοντας ελληνικούς
και ιταλικούς στίχους, και που αναφέρεται φυσικά στην δικτατορία της 21ης
Απριλίου, μπορεί να μην υπάρχει στο LP “Alex”
του ’71, αλλά έχει τη δυνατότητα να το ακούσει ο καθείς, καθώς το έχει ανεβάσει
στο YouTube ο ίδιος ο τραγουδοποιός από το 2012.
 |
| O Αλέξανδρος Δεβετζόγλου σε μια από τις τιμητικές εκδηλώσεις για τον Francesco Guccini |
«Αγαπητέ Φώντα… να σε πληροφορήσω επίσης πως ο Francesco Guccini επιδίδεται και στην συγγραφή, αφού έχει ήδη εκδόσει δέκα βιβλία έως τώρα και συνεχίζει! Η δισκογραφική εταιρεία του BMG, διεθνούς εμβέλειας, τού οργανώνει εκπληκτικές παρουσιάσεις με πλήθος κόσμου, δημοσιογράφων, τηλεοπτικών καναλιών και δημοσιεύσεων πανιταλικού επιπέδου. Είναι πλέον ένας μύθος για τα ιταλικά δεδομένα, αλλά και σε διεθνές επίπεδο απ’ ό,τι κατάλαβα ! Τις πέντε ημέρες που βρέθηκα στο Μιλάνο, μετά από την γενναιόδωρη πρόσκληση της BMG, έμεινα έκπληκτος και από την οργάνωση και από την θερμή φιλοξενία, αφού τίμησαν κι εμένα σε τρεις παρουσιάσεις ! Η πρώτη ήταν στην μεγάλη αίθουσα della Statale Università di Milano, η δεύτερη στο μεγάλο θέατρο της Trienale di Milano και η τρίτη στην Aula della stampa! Φαντασμαγορική ήταν η εμπειρία, πολλές οι στιγμές που νόμιζα ότι όνειρο είναι και θα περάσει! Όλα στην εντέλεια! Με έγραψαν στην SIAE της Ρώμης για τα δικαιώματα του τραγουδιού, υπέγραψα το συμβόλαιο παραχώρησης στην BMG, ανέλαβαν όλα τα έξοδα ταξιδιού και διαμονής στο καλύτερο ξενοδοχείο και εστιατόρια του Μιλάνου... μας τίμησαν σε κάθε εκδήλωση στις τρεις πρώτες θέσεις του χώρου, με εκφωνήσεις και χειροκροτήματα από σκηνής! Ειλικρινά όλα αυτά μόνο στα όνειρα συμβαίνουν! Αυτά τα λίγα στα περιγράφω χωρίς καμία υπεροψία, απλώς για να τιμήσω αυτούς τους ανθρώπους όπως τους αξίζει. Και όλα αυτά για ένα τραγούδι που γράφτηκε πριν από 55 χρόνια!».
Κι εδώ το βίντεο, που ετοίμασε η ιταλική BMG για την περίπτωση, με τον Francesco Guccini και τους φίλους του, ανάμεσα και ο Αλέξανδρος Δεβετζόγλου, να τραγουδούν το κλασικό “Bella ciao”…
Alexandros Devetzoglou
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Φώντα , μια καλή αρχή , για να γνωρίσουν και οι Έλληνες αυτόν τον σπουδαίο τραγουδοποιό της γειτωνος χώρας , με ένα τεράστιο έργο στην καριέρα του και ας μου επιτραπεί να το παραλληλίσω ισάξιο των Γάλλων , Brassens και Brel !