ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΕΛΑΚΗΣ δύο περυσινοί δίσκοι του γνωστού ντράμερ της τζαζ σκηνής

Γνωστός ντράμερ της ελληνικής σκηνής του ροκ και της τζαζ, με ιστορία που χάνεται στα χρόνια του ’70 (τα πιο γνωστά σχήματα, από τα οποία πέρασε, ήταν οι Scraptown, οι Acid Free και οι Πυρός Αιθήρ), ο Γρηγόρης Μελάκης κυκλοφόρησε πέρυσι δύο δίσκους, που έχουν πράγματα να πουν και τους οποίους θα παρουσιάσουμε εδώ και τώρα.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ Μ. ΜΕΛΑΚΗΣ: Αγέλαστος Κόσμος – Τοξικά Συναισθήματα [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2023]
Αυτό το άλμπουμ είναι κάτι άλλο, σίγουρα, στη δισκογραφία του Γρηγόρη Μελάκη, επειδή, βασικά, περιέχει δικά του τραγούδια. Δηλαδή από τα εννέα κομμάτια του CD τέσσερα είναι τραγούδια συντεθειμένα από τον ίδιο, ενώ καταγράφονται ακόμη τέσσερα δικά του instrumentals, συν τη διασκευή στο γνωστό παραδοσιακό «Τα παιδιά της γειτονιάς σου».
Ο άξονας στο CD «Αγέλαστος Κόσμος – Τοξικά Συναισθήματα» είναι η παράδοση – και αυτό δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει, κρίνοντας από την πορεία του Μελάκη από τα χρόνια του ’90 και μετά. Εντάξει, το ταξίδι έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, από την δεκαετία του ’60 ήδη, αλλά θα ήταν στα nineties, όταν συγκροτήματα όπως οι Mode Plagal, για παράδειγμα, θα αγκάλιαζαν την παράδοση, ανακατεύοντάς την με την jazz, το rock και το funk, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό δικό τους υβρίδιο, που ακόμη και σήμερα δεν έχει χάσει την αξία και τη σημασία του.
Τούτο το λέμε όχι σε σχέση με τους Mode Plagal, αλλά σε σχέση με τις σημερινές συνθέσεις και τα τραγούδια του Μελάκη, που ανήκουν αισθητικώς σ’ εκείνη την εποχή, προσδίδοντας, όμως, στο ύφος τα δικά του χαρακτηριστικά.
Το γεγονός δηλαδή πως ο Μελάκης συνθέτει, και κυρίως το ότι γράφει στίχους, που να μπορούν να τραγουδηθούν πάνω στα παραδοσιακά μοτίβα είναι κάτι σημαντικό από μόνο του – υπό την έννοια πως ένα άλμπουμ με ορχηστρικές διασκευές δεν θα προσέθετε αναγκαστικά κάτι παραπάνω στα ήδη υπάρχοντα.
Απλώς, έχω τη γνώμη, πως ο Μελάκης θα έπρεπε να επιμείνει περισσότερο πάνω σ’ αυτό το θέμα, ετοιμάζοντας ένα πλήρες άλμπουμ με δικά του τραγούδια και μ’ ένα δύο ορχηστρικά το πολύ. Θέλω να πω πως οι συνθέσεις από το 1998 και το 2005 (με ή χωρίς τους Πυρός Αιθήρ) πέρα από το γεγονός πως ξεχωρίζουν τεχνικά-ηχογραφικά (και άρα σπάνε τη ροή του δίσκου) είναι και μιας άλλης εποχής, άλλων αντιλήψεων και κλίματος.
Εγώ δηλαδή θα ήθελα ένα άλμπουμ του Μελάκη μόνο με τραγούδια, όπως είναι τα τρία πρώτα ας πούμε (τα «Ευχή», «Παραισθήσεις;» και «Συρματόπλεγμα») και το λέω αυτό και υπό την έννοια πως ο συνθέτης (και ντράμερ) γράφει και ενδιαφέροντες στίχους, τους οποίους εντάσσει εξ ίσου ωραία στα μουσικά μέτρα του. Είναι και η καλή φωνή της Βάσως Νικολαΐδου, εν τω μεταξύ, που συντείνει προς την τελική θετική εντύπωση (τραγουδούν και σπηκάρουν και άλλοι και άλλες – και ανάμεσά τους ο τραγουδοποιός Τάκης Μπουρμάς), δημιουργώντας εκεί στην αρχή του άλμπουμ μια πολύ καλή εντύπωση.
Φυσικά, και μετά από την αρχή ο δίσκος του Γρηγόρη Μελάκη δεν χάνει τη σημασία του, γιατί και το ντούο του με τον βιολιστή Γιώργο Χρηστίδη έχει νόημα, και το groovy «Αναμέτρηση» είναι πολύ καλό και η επτάλεπτη διασκευή στα «Παιδιά της γειτονιάς σου» έχει νόημα – παρότι αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου η φωνή της Θεοδοσίας Τσάτσου, από το τρίτο CD των Mode Plagal (2001), στο συγκεκριμένο άσμα.
Ένα αρκετά ενδιαφέρον άλμπουμ λοιπόν από τον Γρηγόρη Μελάκη και την πολυπληθή παρέα του (ανάμεσα και οι Ορφέας Περίδης φωνητικά, Παντελής Μπενετάτος πλήκτρα, Παντελής Στόικος τρομπέτα, Θοδωρής Ρέλλος σαξόφωνα, Βασίλης Σαλτίκης σαξόφωνα, Δημήτρης Κοροντζής κιθάρες, Χρήστος Χήρας κοντραμπάσο και άλλοι πολλοί), με ωραία τραγούδια, συνθέσεις και παιξίματα, που συντηρεί με τον καλύτερο τρόπο έναν ήχο παλαιό, αλλά όχι ξεχασμένο, που θα ακούγεται πάντα άμεσος και επίκαιρος.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΕΛΑΚΗΣ / ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΕΝΕΤΑΤΟΣ: Αναδρομή [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2023]
Ο ντράμερ-συνθέτης Γρηγόρης Μελάκης και ο πιανίστας-κιμπορντίστας-συνθέτης Παντελής Μπενετάτος συνεργάζονται ήδη από τη δεκαετία του ’80 (και όχι μόνο μέσω των Acid Free), αν κρίνουμε από ’κείνο που διαβάζουμε στο μέσα μέρος του digipak, πως η «Αναδρομή» (ο παρών κοινός δίσκος τους από το 2023) «δημιουργήθηκε πριν από 35 χρόνια», δηλαδή το 1988.
Για τον Μπενετάτο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, γιατί ως μουσικός έχει εμφανισθεί σε πάμπολλα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας –και όχι μόνο σε τζαζ– και πως, σε κάθε περίπτωση, μέσα στο δικό μας jazz circuit αποτελεί μια ιστορική πλέον μονάδα (με εμφανίσεις, επίσης, σε δίσκους των Βασίλη Ρακόπουλου, Πυρός Αιθήρ, Γιώργου Μαγκλάρα, Τάκη Μπαρμπέρη, πέρα από τις πιο προσωπικές δουλειές του, όπως εκείνο το “Stand-Art”, με τον Γιώργο Φακανά και τον Γιάννη Σταυρόπουλο, πίσω στο 1995).
Στην «Αναδρομή», που αποτελείται από δέκα tracks, υπάρχει νέα αντιμετώπιση και επανεπεξεργασία, με τις προσθήκες σε σαξόφωνα (Δημήτρης Καραγιάννης) και τρομπέτα (Δημήτρης Παπαδόπουλος), σε επτά tracks, ενώ τρία tracks είναι καταγραμμένα με την παλαιά μορφή τους.
Κιμπορντική τζαζ ακούμε πάντως εδώ, που με τη βοήθεια της νέας επεξεργασίας, όπου αυτή συμβαίνει, να προσδίδει στις συνθέσεις, που χοντρικά είναι μοιρασμένες ανάμεσα στους Μελάκη και Μπενετάτο, ένα σημερινό ηχόχρωμα. Το λέμε αυτό υπό την έννοια πως η 80s αντίληψη των συνθέσεων δεν κρύβεται – δίχως να είναι κακό αυτό εννοείται. Απλά είναι κρίμα κάποια πράγματα να μην βγαίνουν στον καιρό τους, και να μένουν για χρόνια στο σκοτάδι.
Μου άρεσε ιδιαιτέρως το έσχατο “Five for Chick” του Μπενετάτου, ένα πολύ ωραίο κομμάτι ηλεκτρικής τζαζ (αφιερωμένο στον Chick Corea προφανώς), ενώ πολύ ωραίο είναι και το «Στην έρημο» επίσης του Μπενετάτου, με την βερβέρικη εισαγωγή και το επακόλουθο jazz-funk. Ωραία και η «Δονούσα» του Μελάκη, με τις γραμμές και τις καταδείξεις των πνευστών να συμπληρώνουν σωστά το αρχικό μοτίβο, δίνοντας διέξοδο σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα contemporary jazz σύνθεση. Γενικώς, το άλμπουμ έχει μια ροή, και ακούγεται με άνεση, αλλά θα ήταν αλλιώς, αν το άκουγες στον καιρό του.