«Δύο Ξένοι στην Ίδια Πόλη»: η ταινία του Ζοζέ Ζιοβανί με τους Αλέν Ντελόν και Ζαν Γκαμπέν από το 1973 – ένα φιλμ, που σόκαρε στην εποχή του, ιδίως με την σκληρή σκηνή του τέλους του

Οι ταινίες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Σ’ εκείνες που αρέσουν στους κριτικούς, σ’ εκείνους που αρέσουν στον κόσμο και σ’ εκείνες που αρέσουν και στους δύο. Το τελευταίο είναι, μάλλον, το πιο ενδιαφέρον.
Από τη μεγάλη φιλμογραφία του Alain Delon, που αριθμεί περισσότερες από εκατό ταινίες, υπάρχουν κάποιες που θεωρούνται «κλασικές» (έχοντάς τον ως πρωταγωνιστή), όπως εκείνες του Luchino Visconti, του Jean-Pierre Melville ή του Joseph Losey, όμως υπάρχουν και άλλες ταινίες του, «υποδεέστερων» σκηνοθετών, που έχουν πράγματα να πουν και που αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο. Μία τέτοια είναι και η “Deux hommes dans la ville” από το 1973 σε σκηνοθεσία του José Giovanni, που κατά λέξη σημαίνει «Δύο άντρες στην πόλη» και την οποία θα βλέπαμε στην Ελλάδα, σε πρώτο χρόνο, ως «Δύο ξένοι στην ίδια πόλη».

Πολύ σημαδιακός αυτός ο ελληνικός τίτλος. Μπορεί ο γαλλικός να φαίνεται ή και να είναι πιο πιστός, σε σχέση με τα διαδραματιζόμενα, αλλά ο ελληνικός διαθέτει μια δική του μυθολογία. Η λέξη «ξένοι», εννοώ, είναι εκείνη που προδιαθέτει τον θεατή για μια σειρά συγκρούσεων, που συμβαίνουν σ’ ένα ψυχολογικό κατ’ αρχάς επίπεδο. Μάλιστα αυτός ο τίτλος θα έπαιζε, έτσι περίπου, και σε μια άλλη ταινία, δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, την “Ironweed” (1987) του Hector Babenko, με τους Jack Nicholson και Meryl Streep, την οποία θα βλέπαμε στην Ελλάδα ως «Ξένοι στην ίδια πόλη». Επίσης και η λέξη «ίδια» έχει τη δική της σημασία, γιατί περιχαρακώνει ακόμη περισσότερο τη λέξη «πόλη». Ουσιαστικά επιβάλλει και υποβάλλει ένα εχθρικό χώρο από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις, και ο οποίος χώρος, εν τέλει, κυριαρχεί πάνω σε κάθε τι. Πολλές φορές μπορεί να είναι «αλλ’ αντ’ άλλων» οι μεταφράσεις-αποδόσεις των ξένων ταινιών στα ελληνικά, όμως κάποιες άλλες είναι ανώτερες από τις πιστές μεταφράσεις των πρωτοτύπων. Και αυτό είναι μεγάλη μαγκιά, όταν και όπου επιτυγχάνεται.
Το «Δύο ξένοι στην ίδια πόλη» δεν ήταν μια τυχαία ταινία. Κατ’ αρχάς κάδραρε την τρίτη συνύπαρξη στο πανί των Alain Delon και Jean Gabin (δύο αδελφικών ηθοποιών, αν και διαφορετικής γενιάς), μετά από τις ταινίες του Henri Verneuil “Mélodie en sous-sol” (1963) (Η μεγάλη ληστεία του καζίνο) και “Le clan des Siciliens” (1969) (Η συμμορία των Σικελών). Έπειτα ήταν σκηνοθετημένη από ένα όχι τυχαίο πρόσωπο, τον José Giovanni, η ζωή του οποίου υπήρξε αδυσώπητα περιπετειώδης – κάτι που θα τον αναδείξει προϊόντος του χρόνου, όπως λέμε, σε μάστερ της σινε-περιπέτειας (και της ανάλογης παραλογοτεχνίας).
Ο Giovanni, που είχε γεννηθεί ως Joseph Damiani στο Παρίσι, το 1923, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής θα συνεργαζόταν με τους κατακτητές, ως μέλος και του PPF (Parti Populaire Français) ενός γαλλικού φασιστικού κόμματος της εποχής, ενώ θα εμπλεκόταν και σε τρεις δολοφονίες, ως μέλος μιας εγκληματικής συμμορίας. Στην πορεία όμως, δηλαδή μετά από την απελευθέρωση της Γαλλίας, θα καταδικαζόταν για τα πάντα, γλιτώνοντας την τελευταία στιγμή την γκιλοτίνα. Εν τω μεταξύ η ισόβια ποινή του σιγά-σιγά θα μειωνόταν, και μετά από εντεκάμισι χρόνια φυλακής, το 1956, ο Damiani θα ήταν και πάλι ελεύθερος στα 33 του, ώστε να συνεχίσει τη ζωή του.
Έτσι, δεν θα άλλαζε μόνο το όνομά του, μα και τον τρόπο που ζούσε έως τότε, ασχολούμενος βασικά με τη συγγραφή, εμπνεόμενος από την παράνομη ζωή του και απ’ όσα είχε βιώσει στις φυλακές, γράφοντας βιβλία και σενάρια, που σύντομα θα μεταφέρονταν στην οθόνη – και από άλλους σκηνοθέτες (Jacques Becker, Claude Sautet, Jean-Pierre Melville, Robert Enrico...), μα και από τον ίδιο. Στο διάβα του ο Giovanni θα προλάβαινε να γυρίσει καμιά 15αριά τέτοιες ταινίες, με το «Δύο ξένοι στην ίδια πόλη» να θεωρείται το αριστούργημά του. Από τον κόσμο βασικά... καθώς από τις τριάντα τρεις ταινίες, στις οποίες θα πρωταγωνιστούσε στα σέβεντις ο Delon, το «Δύο ξένοι στην ίδια πόλη» έχει βαθμολογηθεί στη βάση IMDb με 7,3, δηλαδή υψηλότερα από πολλές άλλες φημισμένες του, όπως τις “Borsalino”, «Ο αστυνόμος» (έτσι είχε παιχθεί στην Ελλάδα επί χούντας, και όχι ως «Ο μπάτσος»), «Σκορπιός», «Τόνυ Αρζέντα», «Μονομαχία στον κόκκινο ήλιο» κ.λπ.
Τι συμβαίνει, όμως, στην ταινία;
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/dyo-xenoi-stin-idia-poli-i-tainia-toy-zoze-ziobani-me-toys-alen-ntelon-kai-zan