Στο παρελθόν έχουμε γράψει στο blog για τρία άλμπουμ
της Uptown Jazz Orchestra
–της μπάντας που οδηγεί ο τρομπονίστας Delfeayo Marsalis–, τα “Make America Great Again!” (2016), “Jazz Party” (2019) και “Uptown on Mardi Gras Day”
(2023). Ένα τέταρτο, το “Crescent City Jewels”
(2024), στρίβει τώρα στο player,
τυπωμένο και αυτό για την Troubadour Jass Records
(όπως και όλα τα προηγούμενα), δίδοντας και πάλι κίνηση στα πιο ευφρόσυνα jazz vibes, που μπορείς να
περιμένεις – μέσα από κομμάτια που επιστημονικώς έχουν επιλεγεί, ώστε να
περιγράψουν τούτο ακριβώς. Τη χαρά της ζωής και της συμμετοχής σε μια γιορτή
–καθότι αυτός είναι πάντα ο στόχος της Uptown Jazz Orchestra–, η οποία επιχειρεί να μεταφέρει, για άλλη μια φορά,
τις μουσικές της Νέας Ορλεάνης στην καθημερινή ζωή.
Όλοι οι φίλοι της jazz γνωρίζουν τα περί τουριστικοποίησης της μεγάλης μαύρης
μουσικής που συμβαίνει στην Crescent City,
όπως επίσης γνωρίζουν και τις προσπάθειες των «Μαρσάληδων» να «πατήσουν» πάνω
σ’ αυτή την 100χρονη και-βάλε παράδοση της πόλης, δημιουργώντας τον ήχο της,
για το σήμερα και το αύριο. Δεν χρειάζεται να πούμε πως με κάτι τέτοιους
δίσκους, σαν το “Crescent City Jewels”,
είναι ολοφάνερο πως το επιτυγχάνουν.
Το άλμπουμ διαθέτει πρωτότυπα tracks, αλλά ταυτοχρόνως και ουκ ολίγες διασκευές, που φαινομενικώς, μπορεί να μην ταιριάζουν με τους ήχους της περιοχής, αλλά στην πράξη μετατρέπονται σε τέτοιους. Και δεν λέμε εδώ για ένα ακόμη θαυμάσιο “Summertime”, μα για το “’round midnight” του Thelonious Monk, το “Inner urge” του Joe Henderson, για στάνταρντ σαν το “A sleepin’ bee” (Harold Arlen / Truman Capote) ή ακόμη και για το “I wish I knew how it would feel to be free” του Billy Taylor.
Φυσικά σ’ αυτή την έξτρα επιβλητική παρουσίαση, του εν λόγω ρεπερτορίου, συμβάλλει μια σειρά από σημαντικούς σολίστες, όπως είναι ο σαξοφωνίστας Branford Marsalis, o τρομπετίστας Kermit Ruffins (Rebirth Jazz Band), ο πιανίστας Davell Crawford, o ντράμερ Herlin Riley και πάνω απ’ όλους, θα λέγαμε, η Tonya Boyd-Cannon, μια ιδανική ερμηνεύτρια μαύρης μουσικής, που κινείται με παροιμιώδη ευκολία σε jazz, blues και funk διαδρομές, προσφέροντας δυνατές soulful ερμηνείες σε κάθε σύνθεση που καλείται να υπερασπίσει. Φυσικά και ο πρώτος τη τάξει, ο τρομπονίστας Delfeayo Marsalis, έχει τον τρόπο να εκπλήσσει σε πολλά και διάφορα tracks με τα καταπληκτικά soli του, όπως συμβαίνει π.χ. με το “Basie moods”, που είναι προφανές σε ποιον αναφέρεται.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα άλμπουμ που έχει φοβερή ενότητα και ροή, έχοντας τον τρόπο να σε εκπλήσσει συνεχώς – παρότι, υποτίθεται, ξέρεις τι θ’ ακούσεις πάνω-κάτω σ’ αυτό.
Επαφή: www.dmarsalis.com
Το άλμπουμ διαθέτει πρωτότυπα tracks, αλλά ταυτοχρόνως και ουκ ολίγες διασκευές, που φαινομενικώς, μπορεί να μην ταιριάζουν με τους ήχους της περιοχής, αλλά στην πράξη μετατρέπονται σε τέτοιους. Και δεν λέμε εδώ για ένα ακόμη θαυμάσιο “Summertime”, μα για το “’round midnight” του Thelonious Monk, το “Inner urge” του Joe Henderson, για στάνταρντ σαν το “A sleepin’ bee” (Harold Arlen / Truman Capote) ή ακόμη και για το “I wish I knew how it would feel to be free” του Billy Taylor.
Φυσικά σ’ αυτή την έξτρα επιβλητική παρουσίαση, του εν λόγω ρεπερτορίου, συμβάλλει μια σειρά από σημαντικούς σολίστες, όπως είναι ο σαξοφωνίστας Branford Marsalis, o τρομπετίστας Kermit Ruffins (Rebirth Jazz Band), ο πιανίστας Davell Crawford, o ντράμερ Herlin Riley και πάνω απ’ όλους, θα λέγαμε, η Tonya Boyd-Cannon, μια ιδανική ερμηνεύτρια μαύρης μουσικής, που κινείται με παροιμιώδη ευκολία σε jazz, blues και funk διαδρομές, προσφέροντας δυνατές soulful ερμηνείες σε κάθε σύνθεση που καλείται να υπερασπίσει. Φυσικά και ο πρώτος τη τάξει, ο τρομπονίστας Delfeayo Marsalis, έχει τον τρόπο να εκπλήσσει σε πολλά και διάφορα tracks με τα καταπληκτικά soli του, όπως συμβαίνει π.χ. με το “Basie moods”, που είναι προφανές σε ποιον αναφέρεται.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα άλμπουμ που έχει φοβερή ενότητα και ροή, έχοντας τον τρόπο να σε εκπλήσσει συνεχώς – παρότι, υποτίθεται, ξέρεις τι θ’ ακούσεις πάνω-κάτω σ’ αυτό.
Επαφή: www.dmarsalis.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου