Ο Mike Pougounas
ή Μιχάλης Πούγουνας είναι γνωστός μουσικός του ευρύτερου rock, καθώς ο κόσμος τον ξέρει μέσα από
τους δίσκους και τα live
των συγκροτημάτων του Flowers of Romance,
Nexus και New Zero God. Άλλοι μπορεί να τον
ξέρουν (και) από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του, ενώ τα τελευταία χρόνια ο
Πούγουνας εμφανίζεται και ως συγγραφέας – αρχικά βιβλίων με υπόθεση, όπως είναι
τα «Το Κλειδί της Εύας» (2020), για το οποίο υπάρχει αναφορά στο blog και «Μαύρο Χιόνι» (2021)
και εν συνεχεία... ροκ βιβλίων. Γι’ αυτά τα τελευταία θα γράψουμε τώρα μερικά
λόγια.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως η ροκ βιβλιογραφία στην Ελλάδα, από έλληνες συγγραφείς (ας μείνουμε σ’ αυτούς), με θέματα που να αφορούν την κλασική εποχή του rock, είναι σίγουρα περιορισμένη, και κάθε έκδοση που μπορεί να συμβαίνει μέσα στο πέρασμα του χρόνου είναι, όπως και να το κάνουμε, καλοδεχούμενη. Ιδίως αν συζητάμε για εποχές σαν τη σημερινή, όπου το rock απασχολεί ελάχιστα τις νεότερες ηλικίες. Είμαι της γνώμης πως το rock (ας μείνουμε σ’ αυτό) σε επίπεδο πληροφόρησης δεν μαθαίνεται από το χάος του διαδικτύου, και πως πάντα ένα καλό βιβλίο θα μπορεί να χαράξει διαδρομές και να δώσει κατευθύνσεις και αφορμές σε κάθε παιδί, που θέλει ενδεχομένως να μάθει κάτι από τα «τι» και «πώς» της πιο σημαντικής νεανικής έκφρασης τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Εύχομαι, λοιπόν, να υπάρξουν νέοι και νέες αναγνώστες και αναγνώστριες, που θα ενδιαφερθούν για τα βιβλία του Πούγουνα – πέρα από εμάς τους μεγαλύτερους, που, όπως και να το κάνουμε, η σχέση μας με το rock είναι πιο οριοθετημένη και συγκεκριμένη.
MIKE POUGOUNAS: Rock ’n’ Roll Rules Ok? [Εκδόσεις
στο Περιθώριο, 2/2023]
Το πρώτο βιβλίο έχει τίτλο “Rock ’n’ Roll Rules Ok?”, διαθέτει 120 σελίδες, και περιλαμβάνει κείμενα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες – έχει δε εξώφυλλο τον Johnny Ramone, από μια εμφάνισή του στο Ρόδον το 1994.
Ίσως το εξώφυλλο να προδιαθέτει για ένα «πάνκικο» βιβλίο, αλλά στην πράξη η θεματολογία του Πούγουνα υπερβαίνει το punk, φθάνοντας έως και τις απαρχές του rock ’n’ roll, ή μάλλον ξεκινώντας από ’κει. Έτσι, το πρώτο κείμενο του βιβλίου του έχει να κάνει με τον Elvis Presley.
Τα κείμενα είναι γενικώς σύντομα, παρέχουν πληροφορίες, ενώ έχουν κι έναν προσωπικό τόνο. Προφανώς είναι και καλογραμμένα, κάτι που θα βοηθήσει τον νεότερο αναγνώστη να προσανατολιστεί σύντομα στο αντικείμενο, παίρνοντας τα σωστά ερεθίσματα.
Τα πρόσωπα και τα γκρουπ, τα οποία έχει διαλέξει ο Πούγουνας, για να σχολιάσει σ’ αυτό τον μικρό τόμο, μοιάζει να είναι τυχαία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι όλα σημαντικά. Θέλω να πω πως αντί γι’ αυτά –για τα απείρως περισσότερα τουλάχιστον– θα μπορούσε να ήταν δεκάδες άλλα στις θέσεις τους και το βιβλίο να έχει το ίδιο ακριβώς νόημα.
Η γκάμα είναι ευρεία πάντως. Κατ’ αρχάς υπάρχει η τριάδα Vince Taylor-Arthur Brown-Alice Cooper. Τραγουδοποιοί-τραγουδιστές, που στήριξαν πολλά στη σκηνική παρουσία τους υιοθετώντας άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο ένα είδος θεατρικότητας στις εμφανίσεις τους –με εξεζητημένα ντυσίματα, μακιγιάζ κ.λπ.– επηρεάζοντας στην πορεία πάμπολλους. (Το κεφάλαιο για τον Taylor δεν αποκαλείται τυχαίως «Ο πραγματικός Ziggy Stardust»).
Μετά υπάρχουν κάποια πρόσωπα-γκρουπ του παλαιού βρετανικού rock, όπως οι Steve Marriott, King Crimson, Robert Wyatt και Wilko Johnson, τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, που οπωσδήποτε κάτι ξεχωριστό θα παρουσίαζαν εκείνη την εποχή (τα εντοπίζει αυτά, σε γενικές γραμμές, ο Πούγουνας), πριν γίνουν δύο στάσεις στη Γερμανία, με τους Eloy και τον μηχανικό ήχου-παραγωγό Conny Plank (μια «πίσω» βάση του krautrock), για να καταλήξουμε στην Αμερική, με Νέα Υόρκη, Johnny Thunders, Dee Dee Ramone, πριν επιστρέψουμε στη Βρετανία με Ruts, Don Letts, Steve Jones, Poison Girls κ.λπ.
Κλείνει έτσι ένας κύκλος για τον Πούγουνα, που έχει και τις εκπλήξεις του εν τω μεταξύ – και μια τέτοια έχει να κάνει με το κεφάλαιο «Το μονοπάτι των hippies» (με αναφορά και στο magic bus Αθήνας-Λονδίνου).
MIKE POUGOUNAS: Rock ’n’ Roll Rules Ok?, Vol. II
[Εκδόσεις στο Περιθώριο, 5/2024]
Το δεύτερο βιβλίο του Μιχάλη Πούγουνα έχει τίτλο “Rock ’n’ Roll Rules Ok?, Vol. II”, έχει τον Lemmy στο εξώφυλλο (από συναυλία των Motörhead στο Ρόδον, το 1990), έχει και πάλι 120 σελίδες – αλλά είναι ωραιότερο από το πρώτο, γιατί έχει και καλύτερο χαρτί, και άρα καλύτερη εκτύπωση και περισσότερες και καλύτερες φωτογραφίες και λιγότερα κεφάλαια (μόλις επτά), πράγμα που σημαίνει πως για κάθε θέμα του (ο συγγραφέας) καταθέτει περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες.
Βασικός κορμός εδώ είναι το λεγόμενο UK ή british underground, καθώς από τα επτά κεφάλαια του βιβλίου τα τρία έχουν να κάνουν με τους Lemmy, Hawkwind και Mick Farren.
Ο Lemmy συνδεόταν ως γνωστόν με τους Hawkwind (ήταν μέλος τους εννοούμε από το 1971 έως το 1975), οπότε αυτά τα δύο κεφάλαια αλληλοσυμπληρώνονται, φθάνοντας σ’ ένα βάθος. Όπως και η ιστορία με τον Mick Farren έχει κοινά σημεία με τους Hawkwind, και κυρίως επεκτείνει το αφήγημα προς το πολιτικό underground (ξεπερνώντας το μουσικό), καθώς οι επαφές του Farren με σημαίνονται πρόσωπα της αντικουλτούρας, που ζούσαν είτε στη Βρετανία είτε στην Αμερική, δίνει στο συνολικότερο αφήγημα τις πρέπουσες διαστάσεις.
Το βιβλίο συμπληρώνεται μ’ ένα κείμενο για τον οραματιστή παραγωγό Joe Meek (1929-1967), επίσης τον DJ, παραγωγό, μάνατζερ συγκροτημάτων κ.λπ. Guy Stevens (1943-1981), που θα κατόρθωνε να συνδέσει το όνομά του, στη Μεγάλη Βρετανία, με τις εταιρείες Sue και Island και ακόμη με τους Procol Harum, τους Mighty Baby, τους Mott the Hoople, αλλά και με τους Clash (ήταν ο παραγωγός του άλμπουμ τους “London Calling”), με τον Πούγουνα να ολοκληρώνει γράφοντας για τους Damned, όπως και για το δίκτυο δίσκων Cartel («όλοι» έχουμε δίσκους που να γράφουν στα back covers π.χ. “Distributed by NINE MILE and THE CARTEL”), μιας συνεργατικής κίνησης δισκο-διανομών, που συνέστησαν οι εταιρείες Rough Trade, Red Rhino, Backs, Fast Product, Nine Mile, Probe, Revolver και Native, σπάζοντας το πολυεθνικό μονοπώλιο.
Η δική μου γνώμη είναι πως είναι ενδιαφέρον από μόνο του όλα αυτά να τα διαβάζεις σ’ ένα βιβλίο.
Επαφή: www.facebook.com/EkdoseisStoPerithorio
Κατ’ αρχάς να πούμε πως η ροκ βιβλιογραφία στην Ελλάδα, από έλληνες συγγραφείς (ας μείνουμε σ’ αυτούς), με θέματα που να αφορούν την κλασική εποχή του rock, είναι σίγουρα περιορισμένη, και κάθε έκδοση που μπορεί να συμβαίνει μέσα στο πέρασμα του χρόνου είναι, όπως και να το κάνουμε, καλοδεχούμενη. Ιδίως αν συζητάμε για εποχές σαν τη σημερινή, όπου το rock απασχολεί ελάχιστα τις νεότερες ηλικίες. Είμαι της γνώμης πως το rock (ας μείνουμε σ’ αυτό) σε επίπεδο πληροφόρησης δεν μαθαίνεται από το χάος του διαδικτύου, και πως πάντα ένα καλό βιβλίο θα μπορεί να χαράξει διαδρομές και να δώσει κατευθύνσεις και αφορμές σε κάθε παιδί, που θέλει ενδεχομένως να μάθει κάτι από τα «τι» και «πώς» της πιο σημαντικής νεανικής έκφρασης τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Εύχομαι, λοιπόν, να υπάρξουν νέοι και νέες αναγνώστες και αναγνώστριες, που θα ενδιαφερθούν για τα βιβλία του Πούγουνα – πέρα από εμάς τους μεγαλύτερους, που, όπως και να το κάνουμε, η σχέση μας με το rock είναι πιο οριοθετημένη και συγκεκριμένη.
Το πρώτο βιβλίο έχει τίτλο “Rock ’n’ Roll Rules Ok?”, διαθέτει 120 σελίδες, και περιλαμβάνει κείμενα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες – έχει δε εξώφυλλο τον Johnny Ramone, από μια εμφάνισή του στο Ρόδον το 1994.
Ίσως το εξώφυλλο να προδιαθέτει για ένα «πάνκικο» βιβλίο, αλλά στην πράξη η θεματολογία του Πούγουνα υπερβαίνει το punk, φθάνοντας έως και τις απαρχές του rock ’n’ roll, ή μάλλον ξεκινώντας από ’κει. Έτσι, το πρώτο κείμενο του βιβλίου του έχει να κάνει με τον Elvis Presley.
Τα κείμενα είναι γενικώς σύντομα, παρέχουν πληροφορίες, ενώ έχουν κι έναν προσωπικό τόνο. Προφανώς είναι και καλογραμμένα, κάτι που θα βοηθήσει τον νεότερο αναγνώστη να προσανατολιστεί σύντομα στο αντικείμενο, παίρνοντας τα σωστά ερεθίσματα.
Τα πρόσωπα και τα γκρουπ, τα οποία έχει διαλέξει ο Πούγουνας, για να σχολιάσει σ’ αυτό τον μικρό τόμο, μοιάζει να είναι τυχαία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι όλα σημαντικά. Θέλω να πω πως αντί γι’ αυτά –για τα απείρως περισσότερα τουλάχιστον– θα μπορούσε να ήταν δεκάδες άλλα στις θέσεις τους και το βιβλίο να έχει το ίδιο ακριβώς νόημα.
Η γκάμα είναι ευρεία πάντως. Κατ’ αρχάς υπάρχει η τριάδα Vince Taylor-Arthur Brown-Alice Cooper. Τραγουδοποιοί-τραγουδιστές, που στήριξαν πολλά στη σκηνική παρουσία τους υιοθετώντας άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο ένα είδος θεατρικότητας στις εμφανίσεις τους –με εξεζητημένα ντυσίματα, μακιγιάζ κ.λπ.– επηρεάζοντας στην πορεία πάμπολλους. (Το κεφάλαιο για τον Taylor δεν αποκαλείται τυχαίως «Ο πραγματικός Ziggy Stardust»).
Μετά υπάρχουν κάποια πρόσωπα-γκρουπ του παλαιού βρετανικού rock, όπως οι Steve Marriott, King Crimson, Robert Wyatt και Wilko Johnson, τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, που οπωσδήποτε κάτι ξεχωριστό θα παρουσίαζαν εκείνη την εποχή (τα εντοπίζει αυτά, σε γενικές γραμμές, ο Πούγουνας), πριν γίνουν δύο στάσεις στη Γερμανία, με τους Eloy και τον μηχανικό ήχου-παραγωγό Conny Plank (μια «πίσω» βάση του krautrock), για να καταλήξουμε στην Αμερική, με Νέα Υόρκη, Johnny Thunders, Dee Dee Ramone, πριν επιστρέψουμε στη Βρετανία με Ruts, Don Letts, Steve Jones, Poison Girls κ.λπ.
Κλείνει έτσι ένας κύκλος για τον Πούγουνα, που έχει και τις εκπλήξεις του εν τω μεταξύ – και μια τέτοια έχει να κάνει με το κεφάλαιο «Το μονοπάτι των hippies» (με αναφορά και στο magic bus Αθήνας-Λονδίνου).
Το δεύτερο βιβλίο του Μιχάλη Πούγουνα έχει τίτλο “Rock ’n’ Roll Rules Ok?, Vol. II”, έχει τον Lemmy στο εξώφυλλο (από συναυλία των Motörhead στο Ρόδον, το 1990), έχει και πάλι 120 σελίδες – αλλά είναι ωραιότερο από το πρώτο, γιατί έχει και καλύτερο χαρτί, και άρα καλύτερη εκτύπωση και περισσότερες και καλύτερες φωτογραφίες και λιγότερα κεφάλαια (μόλις επτά), πράγμα που σημαίνει πως για κάθε θέμα του (ο συγγραφέας) καταθέτει περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες.
Βασικός κορμός εδώ είναι το λεγόμενο UK ή british underground, καθώς από τα επτά κεφάλαια του βιβλίου τα τρία έχουν να κάνουν με τους Lemmy, Hawkwind και Mick Farren.
Ο Lemmy συνδεόταν ως γνωστόν με τους Hawkwind (ήταν μέλος τους εννοούμε από το 1971 έως το 1975), οπότε αυτά τα δύο κεφάλαια αλληλοσυμπληρώνονται, φθάνοντας σ’ ένα βάθος. Όπως και η ιστορία με τον Mick Farren έχει κοινά σημεία με τους Hawkwind, και κυρίως επεκτείνει το αφήγημα προς το πολιτικό underground (ξεπερνώντας το μουσικό), καθώς οι επαφές του Farren με σημαίνονται πρόσωπα της αντικουλτούρας, που ζούσαν είτε στη Βρετανία είτε στην Αμερική, δίνει στο συνολικότερο αφήγημα τις πρέπουσες διαστάσεις.
Το βιβλίο συμπληρώνεται μ’ ένα κείμενο για τον οραματιστή παραγωγό Joe Meek (1929-1967), επίσης τον DJ, παραγωγό, μάνατζερ συγκροτημάτων κ.λπ. Guy Stevens (1943-1981), που θα κατόρθωνε να συνδέσει το όνομά του, στη Μεγάλη Βρετανία, με τις εταιρείες Sue και Island και ακόμη με τους Procol Harum, τους Mighty Baby, τους Mott the Hoople, αλλά και με τους Clash (ήταν ο παραγωγός του άλμπουμ τους “London Calling”), με τον Πούγουνα να ολοκληρώνει γράφοντας για τους Damned, όπως και για το δίκτυο δίσκων Cartel («όλοι» έχουμε δίσκους που να γράφουν στα back covers π.χ. “Distributed by NINE MILE and THE CARTEL”), μιας συνεργατικής κίνησης δισκο-διανομών, που συνέστησαν οι εταιρείες Rough Trade, Red Rhino, Backs, Fast Product, Nine Mile, Probe, Revolver και Native, σπάζοντας το πολυεθνικό μονοπώλιο.
Η δική μου γνώμη είναι πως είναι ενδιαφέρον από μόνο του όλα αυτά να τα διαβάζεις σ’ ένα βιβλίο.
Επαφή: www.facebook.com/EkdoseisStoPerithorio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου