6/9/2024
Αύριο στις 8:30 το βράδυ θα γίνει η παρουσίαση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] στο 52ο Φεστιβάλ Βιβλίου, στο Πεδίο του Άρεως (σκηνή Λόρδος Βύρων). Μην με ρωτήσετε πού είναι αυτή... δεν ξέρω. Αύριο θα την μάθω επιτόπου.
Οφείλω να ευχαριστήσω από εδώ τους τρεις φίλους που θα βρίσκονται στο πάνελ, για να μιλήσουν για το βιβλίο. Τον Χάρη Συμβουλίδη (Αθηνόραμα), τον Άρη Καραμπεάζη (mic. gr) και τον Δημήτρη Βασιλειάδη (B-otherSide Records).
Ο Χάρης και ο Άρης στήριξαν το βιβλίο με κείμενα-κριτικές (άρα το έχουν διαβάσει, μελετήσει και ξέρουν καλά πώς αναπτύσσεται, τι θέλει να πει κτλ.), ενώ ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος που έχει φάει το ελληνικό ροκ με το κουτάλι, από τη θέση του ερευνητή και δισκογραφικού παραγωγού. Φυσικά, θα είμαι κι εγώ εκεί για να πω ίσως λίγα λόγια, υπογράφοντας και αντίτυπα σε όποιον/α γουστάρει κάτι τέτοιο.
Είστε όλες και όλοι καλεσμένοι.
6/9/2024 Αύριο στις 8:30 το βράδυ θα γίνει η παρουσίαση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] στο 52ο Φεστιβάλ Βιβλίου, στο Πεδίο του Άρεως (σκηνή Λόρδος Βύρων). Μην με ρωτήσετε πού είναι αυτή... δεν ξέρω. Αύριο θα την μάθω επιτόπου.
Οφείλω να ευχαριστήσω από εδώ τους τρεις φίλους που θα βρίσκονται στο πάνελ, για να μιλήσουν για το βιβλίο. Τον Χάρη Συμβουλίδη (Αθηνόραμα), τον Άρη Καραμπεάζη (mic. gr) και τον Δημήτρη Βασιλειάδη (B-otherSide Records).
Ο Χάρης και ο Άρης στήριξαν το βιβλίο με κείμενα-κριτικές (άρα το έχουν διαβάσει, μελετήσει και ξέρουν καλά πώς αναπτύσσεται, τι θέλει να πει κτλ.), ενώ ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος που έχει φάει το ελληνικό ροκ με το κουτάλι, από τη θέση του ερευνητή και δισκογραφικού παραγωγού. Φυσικά, θα είμαι κι εγώ εκεί για να πω ίσως λίγα λόγια, υπογράφοντας και αντίτυπα σε όποιον/α γουστάρει κάτι τέτοιο.
Δεν έχω πλήρη γνώση του χώρου των πανεπιστημίων και των
διδακτορικών που εκπονούνται εκεί, αλλά έχω την αίσθηση πως τα ροκ διδακτορικά
στην αποικία μας είναι απείρως περισσότερα απ’ αυτά που σχετίζονται με το
ελληνικό τραγούδι. Κρίνω πως για τους πανεπιστημιακούς μας είναι πιο σοβαρή
υπόθεση οι Last Drive και οι Χωρίς Περιδέραιο, απ’ όσο είναι ο Πυθαγόρας και ο
Κωστής Χρήστου ας πούμε, και αυτό, όσο να ’ναι, με εκνευρίζει. Δηλαδή από πάντα
με εκνεύριζε. Αλλά τώρα ακόμη πιο πολύ.
6/9/2024
Όσοι μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ’80 και μας ενδιέφερε το ελληνικό τραγούδι, μαζί με το ροκ, την τζαζ, το νιου-γουέιβ ή ό,τι άλλο, θυμόμαστε μια τάση, που επικρατούσε στο χώρο (του ελληνικού τραγουδιού) σχετική με την... από-παπαδοπουλοποίησή του. Η στιχουργική του Λευτέρη Παπαδόπουλου, εννοώ, αντιμετωπιζόταν κάπως σαν βραχνάς, σαν ένα βάρος από το οποίο έπρεπε να απεξαρτηθεί το καθημερινό τραγούδι, καθώς το λαϊκό μετατρεπόταν, πάραυτα, σε λαϊκίστικο.
Θυμάμαι την κόντρα ανάμεσα στον Τάσο Φαληρέα και το Λ.Π., που ουσιαστικά ήταν μια κόντρα ανάμεσα στο χθες του τραγουδιού... των αυλών που ευωδίαζαν ασβέστη και το νέο λόγο που είχαν φέρει στο τραγούδι άνθρωποι όπως ο Μανώλης Ρασούλης για παράδειγμα. Και σ’ εκείνη τη φάση ήμουν κι εγώ αναφανδόν υπέρ του νέου λαϊκού, των τραγουδιών του Ξυδάκη και του Νικολόπουλου βασικά, αδιαφορώντας για τον «παπαδοπουλισμό».
Τέλος πάντων έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε (και 60 από τα σίξτις) και μια έστω και ελαφρώς εμπεριστατωμένη ανάλυση για το τι ακριβώς έπραξε ο Λ.Π. στα καλά του χρόνια και τι ακριβώς κατακράτησε ο χρόνος απ’ αυτά, δεν έχω διαβάσει. Μόνο παχιά λόγια...
Όσοι μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ’80 και μας ενδιέφερε το ελληνικό τραγούδι, μαζί με το ροκ, την τζαζ, το νιου-γουέιβ ή ό,τι άλλο, θυμόμαστε μια τάση, που επικρατούσε στο χώρο (του ελληνικού τραγουδιού) σχετική με την... από-παπαδοπουλοποίησή του. Η στιχουργική του Λευτέρη Παπαδόπουλου, εννοώ, αντιμετωπιζόταν κάπως σαν βραχνάς, σαν ένα βάρος από το οποίο έπρεπε να απεξαρτηθεί το καθημερινό τραγούδι, καθώς το λαϊκό μετατρεπόταν, πάραυτα, σε λαϊκίστικο.
Θυμάμαι την κόντρα ανάμεσα στον Τάσο Φαληρέα και το Λ.Π., που ουσιαστικά ήταν μια κόντρα ανάμεσα στο χθες του τραγουδιού... των αυλών που ευωδίαζαν ασβέστη και το νέο λόγο που είχαν φέρει στο τραγούδι άνθρωποι όπως ο Μανώλης Ρασούλης για παράδειγμα. Και σ’ εκείνη τη φάση ήμουν κι εγώ αναφανδόν υπέρ του νέου λαϊκού, των τραγουδιών του Ξυδάκη και του Νικολόπουλου βασικά, αδιαφορώντας για τον «παπαδοπουλισμό».
Τέλος πάντων έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε (και 60 από τα σίξτις) και μια έστω και ελαφρώς εμπεριστατωμένη ανάλυση για το τι ακριβώς έπραξε ο Λ.Π. στα καλά του χρόνια και τι ακριβώς κατακράτησε ο χρόνος απ’ αυτά, δεν έχω διαβάσει. Μόνο παχιά λόγια...
4/9/2024
Κίτρινο φως στη μακρινή τη συνοικία
μες στη βροχή κάποιοι εργάτες προχωρούν
λάσπη πετούν τα βιαστικά λεωφορεία
και στο σταθμό δυο μετανάστες καρτερούν
Το να κλείνουν δρόμοι για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον άνθρωπο που έχει γράψει το αποπάνω, και όχι για τους / τις... Φον ντερ Λάιεν, τις και-καλά ποδηλασίες και τους ημιμαραθώνιους της πλάκας, το θεωρώ απολύτως θεμιτό.
Κίτρινο φως στη μακρινή τη συνοικία
μες στη βροχή κάποιοι εργάτες προχωρούν
λάσπη πετούν τα βιαστικά λεωφορεία
και στο σταθμό δυο μετανάστες καρτερούν
Το να κλείνουν δρόμοι για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον άνθρωπο που έχει γράψει το αποπάνω, και όχι για τους / τις... Φον ντερ Λάιεν, τις και-καλά ποδηλασίες και τους ημιμαραθώνιους της πλάκας, το θεωρώ απολύτως θεμιτό.
4/9/2024
Όλα αυτά θα αναφερθούν του χρόνου, προφανώς, όταν θα γράψω για το «Ελλαδέξ» του Γιάννη Λογοθέτη, καθώς θα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την έκδοση αυτού του κορυφαίου δίσκου της Μεταπολίτευσης.
[Χρήστος Γιανναράς, Μάρτιος 1973]
Όλα αυτά θα αναφερθούν του χρόνου, προφανώς, όταν θα γράψω για το «Ελλαδέξ» του Γιάννη Λογοθέτη, καθώς θα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την έκδοση αυτού του κορυφαίου δίσκου της Μεταπολίτευσης.
Σχόλια από το fb στο ποστ "Όλα αυτά θα αναφερθούν του χρόνου, προφανώς, όταν θα γράψω για το «Ελλαδέξ»"...
ΑπάντησηΔιαγραφήVassilis Serafimakis
Πενήντα χρόνια πριν!.. Ορμάτε του, μενουμεβρώπηδες.
Σταύρος Καρτσωνάκης
Οι αρουραίοι είναι ωραίοι στους υπονόμους με δίχως νόμους.
Σχόλιο από το fb στο ποστ "Κίτρινο φως στη μακρινή τη συνοικία"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος Αλεξανδρής
Με Σπανό , Μοσχολιού!τέλειο.Δεν θυμόμουν ότι είναι σήμερα η συναυλία!Εύγε για Λευτέρη Παπαδόπουλο!Που πρωτοέγραψε απονη ,ζωη και φτωχολογιά με τον Ξαρχάκο που αύριο είναι στη Νέα Σμύρνη !
Σχόλιο από το fb στο ποστ "Flamengo - Kuře v hodinkách (Intro)"
ΑπάντησηΔιαγραφήHaroula Nikolaidou
Πω πωω!
Σχόλιο από το fb στο ποστ "Αύριο στις 8:30 το βράδυ θα γίνει η παρουσίαση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024]"...
ΑπάντησηΔιαγραφήVassilis Serafimakis
Περίπτερο 226 απ'ό,τι είδα, λυκόπουλα.
Σχόλια από το fb στο ποστ "Όσοι μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ’80 και μας ενδιέφερε το ελληνικό τραγούδι, μαζί με το ροκ, την τζαζ"...
ΑπάντησηΔιαγραφήStathis Nikokavouras
Δεν υπαρχει λογος για κοντρες..απλα καλο τραγουδι η οχι...ανεξαρτητα ηλικιας.
Φώντας Τρούσας
Μόνο οι κόντρες έχουν νόημα, απ' αυτές βγαίνουν συμπεράσματα και πάει το πράγμα παρακάτω, αλλιώς... όλοι μαζί μπορούμε. Όχι λιμνάζοντα ύδατα. Μόνο αναταραχές.
Patritsopoulos Nikos
κι επαναστασεις
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
είχε και τραγούδι επαναστάσεις ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με την Κανελλίδου νομίζω! Στον ωραίο δίσκο.με.τον μοναδικό Χατζηνάσιο!
Giorgos Ftakas
,σωστός! Θέση+Αντίθεση=Σύνθεση (HEGEL)
Kwstas Agas
Η δική μου μνήμη και αντίληψη πάντως - αυτή ενός εφήβου των 80ς - τα θυμάται λίγο διαφορετικά τα πράγματα: στα 80ς κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά τα βιβλία με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, τα θρυλικά καφέ και μπλε βιβλίο, τα οποία είχαν γίνει ανάρπαστα. Όταν μου τα είχαν κάνει δώρο οι δικοί μου δεν χορταινα, ως 13χρονος, να διαβάζω ξανά και ξανά τα λόγια των τραγουδιών, ακόμη κι αυτών που δεν είχα ακούσει!! Επίσης την ίδια περίοδο ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έβαλε στίχους σε τραγούδια που όλοι τραγουδήσαμε και παίξαμε στις σχολικές γιορτές (κι εγώ με τα μπουζουκο-γρατζουνίζματα μου ομοίως ): με σκότωσε γιατί την αγαπούσα, και το βράδυ το βραδάκι κλπ. Επίσης την ίδια περίοδο κι ο ίδιος ο στιχουργός - είχε 50ρήσει, άρα πολύ νέος ακόμη - έκανε προσπάθεια να ανανεώσει τον στίχο του και να τον προσαρμόσει στην εποχή, αφήνοντας κατά μέρος... παλιούς φωνόγραφους, απόβραδα με ασετυλινη κλπ!! Δεν νομίζω ότι στα 80ς ήταν τόσο απαξιωμενος , έτσι τουλάχιστον θυμάμαι εγώ αλλά φυσικά λόγω πολύ μικρής ηλικίας μπορεί και να κάνω λάθος... ΓΕΝΙΚΆ πάντως στα 80ς εμείς οι τοοοοτε έφηβοι το ελληνικό τραγούδι, όσο κι αν δεν το είχαμε απαξιωμενο, το είχαμε σε "δεύτερη επιλογή" σε σχέση με το ξενόφερτο τραγούδι, iron maiden, Metallica, cure κλπ και ξερό ψωμί και μετά όλα τα άλλα... Κι αν δεν υπήρχε στο σπίτι μπουζούκι, που ξεκρέμασα από τον τοίχο του σαλονιού για να γρατζουνίσω από περιέργεια, ίσως να μην είχα ασχοληθεί ποτέ με το ελληνικό τραγούδι ....
Φώντας Τρούσας
Το βιβλίο με τους στίχους είχε βγει στις αρχές των 80s, κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες (εξηγούνται στον πρόλογο) και βασικά εξαργύρωσε τη δημοφιλία του Λ.Π. λόγω Να η Ευκαιρία. Χωρίς την τηλεοπτική εκπομπή και τον σάλο, που είχε προκαλέσει εκεί η παρουσία του Λ.Π., κανείς δεν θα το αγόραζε. Εδώ δεν κυκλοφορούσε βιβλίο με τα λόγια του Γκάτσου, του Μάνου Ελευθερίου και του μέγιστου Πυθαγόρα.
Vassilis Serafimakis
την είχα ξεχάσει την εκπομπή! Αμάν, λες και μιλάμε γιά έναν αιώνα πριν!..
Nikos Michelarakis
αν έχεις γράψει κάτι για τον Πυθαγόρα, θα θελα να το δω. Έχω ένα αγκάθι στην περίπτωση του, διακρίνω μια τεράστια απόσταση στην ποιότητα από τα γνωστά στα άγνωστα τραγούδια του.
Michalis Matthaiou
οι στίχοι του Ελευθερίου κυκλοφόρησαν πολύ μετά,στην δεκαετία του '00 σ'εναν ογκώδη τόμο,τον βλέπω τώρα στην βιβλιοθήκη μου απο δω που κάθομαι.
Vasilis Kordatos
ΔιαγραφήΣε κάποια συνέντευξη εκείνη την εποχή , δεν θυμάμαι που, ο Άκης Πάνου τον είχε αποκαλέσει ΛεΠα
Θοδωρής Τσάτσος
και ο Τζιμάκος ΛεΠα του εντέχνου τον αποκαλούσε
Xanthippe Tectonidou
Εγώ πάντως όταν ήμουν ερωτευμένη το "Όλες του κόσμου οι Κυριακές" ήταν στη δεκάδα μου! Είσαι ο ίδιος ο Χριστός, ένας Χριστός της γειτονιάς που ξέρει τι θα πει χιονιάς... το Άγαλμα ακόμη με συγκινεί πάρα πολύ... το Γλυκά πονούσε το μαχαίρι, το Βρέχει φωτιά στη στράτα μου και άλλα μελαγχολικά όπως Ποια νύχτα σ' έκλεψε, Μάτια Μπλε... ναι, με πιάνει ο Λ.Π. έως σήμερα!
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
το χρόνια χελιδόνια και το όλες.του κόσμου οι Κυριακές ήταν μάλλον οι πιο καλές στιγμές της συνεργασίας Νικολοπουλου-Παπαδοπουλου!Αν και έκαναν και άλλα πολλά καλά τραγούδια!
Γιώργος Σκιάς
Πάντως θυμάμαι σε editorial του Φαληρέα προς τα τελευταία του να ρίχνει γέφυρες προς τον Παπαδόπουλο, επισημαίνοντας ότι είχε κεντρικό ρόλο σ' ένα τραγούδι μέσου όρου, πολύ καλού επιπέδου, κατάλληλο να απευθυνθεί στις πλατιές μάζες και να παράσχει ένα άκουσμα ευπρόσωπο και τίμιο. Δικά μου λόγια, όπως θυμάμαι και ερμηνεύω. Είναι στον Ήχο, γύρω στο '98'-'99.
Χαρακτηριστικά έλεγε πως όταν οι Έλληνες φτάσουν στο φεγγάρι θα τραγουδούν "Είδα την Άννα κάποτε" και "Πες πως μ' αντάμωσες".
Για τα τραγούδια του Παπαδόπουλου θα πω ότι εντυπωσιάζει ο τεράστιος όγκος έργου και ποιοτικά στέκονται σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Ελληνικά ξέρει. Στυλιστικά κινείται σε μέση οδό, παίρνει από τον Γκάτσο, παίρνει από την Παπαγιαννοπούλου και τους λαϊκούς (Βίρβο, Τσάντα κ.λπ.) και έχει μαστοριά σε ρίμες, μετρική κ.λπ. Δεν έχει ιδιαίτερη τόλμη, δεν επιδίδεται ιδιαίτερα στην αφαίρεση. Οι εικόνες του είναι κάπως τετριμμένες και αναφέρονται στον κόσμο της νιότης του, στα παιδικά του χρόνια κ.λπ. Αυτά είτε τα δραματοποιεί, είτε τα εξιδανικεύει. Δεν δίνει ανοίγματα προς το μέλλον, δεν αποτυπώνει τη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας στη δεκαετία του '70-'80. Περισσότερο ρέπει προς το κλασικό, με την έννοια ό,τι συγκεφαλαιώνει κατακτήσεις που προϋπήρχαν αυτού, και δεν ανοίγει δρόμους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λοΐζος και περισσότερο ο Μούτσης απομακρύνθηκαν από αυτόν, όσο προσπαθούσαν να βρουν νέους τρόπους έκφρασης. Ο Παπαδόπουλος στα τριάντα του γράφει σαν γέρος. Παραδόξως, πιο συγχρονισμένος ακούγεται τη δεκαετία του '80 σε δουλειές με τον Νικολόπουλο κυρίως, όταν αποφεύγει τα κοινωνικά πράγματα και γράφει καψουροτράγουδα, να το πούμε έτσι.
Όπως και να 'χει, τα λόγια του υπάρχουν σε πάρα πάρα πολλά καλά τραγούδια. Για μένα, ο έπαινος πάει κυρίως στους συνθέτες. Αλλά ξέρω πως η αποψή μου μειοψηφεί.
Vassilis Serafimakis
Δεν ξέρω τελικά τι περιμένουμε από τον στίχο στο λαϊκό τραγούδι - ή εν πάση περιπτώσει στα λαϊκά τραγούδια που διεκδικούν συνέχιση μιάς τάδε πορείας. Υπάρχουν λαϊκά με στίχο σύνθετο που πετυχαίνουν, υπάρχουν και λαϊκά, κυρίως παλαιότερα που λάμπουν στην απλότητά τους. Το απλό αναπαράγεται ευκολώτερα, ενώ διαδίδει περισσότερο και τη μουσική. Αν πάντως κάποιος πάρει (και) από Γκάτσο δεν μπορεί να κατηγορηθεί γιά έλλεςιψη αφαίρεσης στον στίχο.
Γιώργος Σκιάς
ο Λ.Π. αγαπά πολύ τη Μαρκίζα των Σπανού-Ελευθερίου-Μοσχολιού. Εδώ νομίζω ότι ο στιχουργός πετυχαίνει πράγματα που ο Λ.Π. δεν κατάφερε ποτέ και σε αφαίρεση και σε όλα.
Vassilis Serafimakis
Ε δεν ήταν παντός στίχου ο Λ.Π. Σ'αυτό που έκανε ήτανε μάστορης και τα άσματα του θα τραγουδιώνται πολλές δεκαετίες ακόμα.
O Ρασούλης γιά μένα έβγαζε στίχο πιό κοντά στη λαϊκή γειτονιά τού Λευτέρη Παπαδόπουλου παρά οπουδήποτε αλλού. Διότι μαζί με το "νέο λαϊκό" ήρθε κι ένας καταστρεπτικός βερμπαλισμός, με πρωθιέρεια την πολυπαινεμένη Λίνα Νικολακοπούλου. Η έμπνευση ειδικά τού Ρασούλη δεν νομίζω να έχασε ποτέ επαφή με την πραγματική πραγματικότητα γύρω του.
Γιώργος Σκιάς
Διαγραφήκι εγώ δεν τη γουστάρω ιδιαίτερα τη Λ.Ν. Περισσότερο της αναγνωρίζω ότι εδωσε ταιριαστό στιχουργικό υλικό στην αχαλίνωτη ταλεντάρα του Σταμάτη Κραουνάκη.
Vassilis Serafimakis
Πάντως Πάμε στον Αδωνι γιά καφέ είναι στίχος Κραουνάκη και βιωματικός γι'αυτόν -και γιά κάποιους άλλους που σχολιάζουν εδώ...- ό,τι και να γράφει η ταμπέλα στον δίσκο.
Dimitris Makares
Θα την έχετε την ανάλυση κύριε Τρουσσα
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
Εμένα μου αρέσει πολύ ο Δρόμος με Πλέσσα!και περισσότερο το οδός Αριστοτέλους με Σπανό!Είναι φοβερός στιχουργός πάντως!Είναι γνωστά βέβαια αλλά με Ρασούλη ο Νικολόπουλος έκανε ανανέωση στα υφολογικά του στοιχεία αλλά με Λευτερη Παπαδόπουλο και ειδικά στον δίσκο με Στρατό Διονυσίου Σαλονικιός έκανε τεράστια επιτυχία!Εμένα πάντως μου άρεσαν και κάποια άλλα του Παπαδόπουλου.Πχ τα Πικροσαββατα, με Θεοδωράκη και Μητροπάνο το 1984
Φώντας Τρούσας
Ο δρόμος είναι προφανώς ο καλύτερος δίσκος με τραγούδια του Λ.Π. Είναι σίξτις ακόμη και πιάνει όλο το φάσμα της πρώτης παπαδοπουλικής 7ετίας.
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
και είναι και Γιάννης Πουλόπουλος!
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
γιατί να μην είναι ισάξιο όμως το όδος Αριστοτέλους;έχει και τον μοναδικό Καλατζη,και Παριο στα καλύτερά του.Και Χαρούλα στο ομότιτλο
Φώντας Τρούσας
Κατώτερο συνολικά. Ο Δρόμος είναι εκτός συναγωνισμού για μένα.
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
ο δρόμος έγραψε τη δική του ιστορία.Ισχυει ότι είναι ανεπανάληπτος δισκος
έχει και Γιάννη Πουλοπούλο στα καλύτερά!
Costas Papaoikonomou
Το μόνο που έχω να πω, είναι ότι ο Λοΐζος προχώρησε πολύ μετά την αποδέσμευση από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
Άσχετο αλλά κάπως σχετικό ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είπε ότι ο Λοιζος είναι καλύτερος πχ από Σπανό!Πολύ μεγάλο λάθος.Οπως δεν ήταν καλύτερος και από Κουγιουμτζή
Konstantinos Kottis
Αλέξανδρος Αλεξανδρής Ως συνθετικό χάρισμα ο Λοΐζος ήταν μάλλον καλύτερος αμφοτέρων. Τις ολοκληρωμένες μουσικές γνώσεις τους δεν είχε για να διαχειρισθεί το τεράστιο αλλά πρωτόλειο ταλέντο του. Αν είχε ασχοληθεί με την σύγχρονη μουσική μετά από ολοκληρωμένες σπουδές σήμερα θα τον μνημονεύαμε διεθνώς ως πρωτοπόρο. Ο Λ.Π. σε άλλες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια πριν πέσει είχε γίνει μάλλον ελιτιστής κάνοντας παρέα με τον Μίκη κ.ά. και υποτιμούσε τον Μάνο με έμμεσο τρόπο.
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
Δε νομίζω.Με.Κουγιουμτζη παίζουν ακριβώς στον ίδιο χώρο(εποχή ,τραγουδιστές,μουσικοι, ακόμα και ίδιο πάνω κάτω αριθμό τραγουδιών) αλλά δεν έχει τόσα πολλά σπουδαία τραγούδια ,πάντα κατά τη γνώμη μου.Ο δε Σπανός είχε σαφώς περισσότερο πλουραλισμό στη δημιουργία του .Χωρίς να λέω απαραίτητα ότι είναι κατώτερος,δεν προκύπτει από κάπου ότι είναι ανώτερος ο Λοιζος .
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
Καλά τον Χατζιδάκι τον υποτιμούσε κατά κάποιον τρόπο επειδή αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί του .Βεβαια έχει δηλώσει ότι ήταν να συνεργαστούν αλλά ο Παπαδόπουλος αρνήθηκε γιατί του ζήτησε να γράψει στίχο για ένα σκύλο με όνομα Κεμάλ αν θυμάμαι καλά;αν ισχύει ,έχει ένα δίκιο και ο Παπαδόπουλος!
Dimitris Panagiotidis
Δεν ειχα ποτε θέμα με τον λπ
Dimitris Vagenas
https://www.koutipandoras.gr/.../leyteris-papadopoylos.../
Δεν συμφωνώ με όλα όσα γράφονται, αλλά σίγουρα αυτό το κείμενο έχει ενδιαφέρον!
Είναι να απορείς τί θα λέγανε οι λευτεριστές, παρέα με τον πρόεδρο | Το Κουτί της Πανδώρας
Φώντας Τρούσας
Dimitris Vagenas Επί της ουσίας δεν υπάρχει απολύτως τίποτα εδώ. Εννοώ επί της στιχουργίας του Λ.Π. στις δεκαετίες '60, '70 και '80.
Dimitris Vagenas
Γίνεται όμως εκτενης αναφορά στην περσονα του και στο πώς το περιβόητο φεγγάρι του (πρωταγωνιστής και σε πολλά αφιερώματα που του έχουν γίνει) μετατράπηκε σε...μικροαστική καψούρα.
Φώντας Τρούσας
ΔιαγραφήΔεν έχουν καμιά σημασία αυτά με τις βωμολοχίες - είναι όλα άκυρα σε σχέση με το έργο του. Τι είπε για τον έναν και τι είπε για τον άλλον. Αυτά που έχουν σημασία δεν αναφέρονται. Το ότι έγραψε μερικά στιχάκια στο στυλ καψουροτράγουδα είναι αλήθεια και είναι κάτι αυτό, αλλά το θέμα είναι γιατί το έκανε τότε. Αυτά έχουν ενδιαφέρον. Όχι να διαπιστώνεις, αλλά το να εξηγείς γιατί συνέβη.
Konstantinos Kottis
Ο Παπαδόπουλος είναι ο μεγαλύτερος μάστορας στην ελληνική στιχουργική. Μελετώντας σε βάθος δεκαετιών και αποστασιοποιημένος από συγκυριακές επιτυχίες εκεί καταλήγω. Τονίζω όμως πως μιλάω για τεχνική της στιχουργικής. Είναι αμιγώς στιχουργός. Ο Πυθαγόρας που είναι ένας άλλος αμιγώς στιχουργός μέσα στο πλήθος όσων έγραφε και των άπειρων σουξέ του, αδικούσε το μέγιστο επίσης ταλέντο του. Όλοι οι άλλοι που μπαίνουν στην ίδια πρόταση με τον Λ.Π. είναι βασικά αμιγώς ποιητές και θα έλεγα μεγάλοι, που μελοποιήθηκαν ως στίχοι τα ποιήματά τους: Γκάτσος, Ελευθερίου, Αλκαίος, Τριπολίτης. Ωστόσο δεν λείπουν έστω και σπάνια στίχοι του Λ.Π. που έχουν εμφανώς ποιητική μορφή, όπως το "Σαββατόβραδο στην Καισαριανή". Είναι όμως μειοψηφία σε σχέση με τα αμιγώς στιχουργήματά του. Τέλος κανένας στιχουργός στην Ελλαδα δεν έχει συμπράξει σε τόσες πολλές αριθμητικά επιτυχίες που να έχουν αναγνωρισθεί και ως σπουδαία τραγούδια. Φυσικά αλλιώς γράφει όσο είναι κάτω από το σύστημα, δεκαετία 60 και 70 και αλλιώς όταν το ΠΑΣΟΚ και τα ΝΕΑ κυριαρχούν. Εκεί εξαλείφονται οι κοινωνικές αναφορές στους στίχους του και θυμίζει αστικό ελαφρύ στιχουργό. ΓΡάφει ωραία ερωτικά, αλλά γίνεται όλο και λιγότερο ανεικονικός στην γραφή του. Τονίζει το αρθρογράφος και αποστασιοποιείται μάλλον από τον στιχουργό, πλην της τηλεόρασης.
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
και ο Παπαδόπουλος αδίκησε το ταλέντο του στους καμία δεκαριά δίσκους με Νικολόπουλο(αν εξαιρέσουμε το Σαλονικιός ,και ίσως ένα μέρος από τους δίσκους με Γλυκερία και Αλεξίου)αλλά και άλλους όπως Πολυκανδριώτη (με Τόλη).Έγραψε καταπληκτικά πράγματα ,αλλά κυρίως τα πρώτα 10-15 χρόνια της δισκογραφικής του παρουσίας
Σχόλια από το fb στο ποστ "Δεν έχω πλήρη γνώση του χώρου των πανεπιστημίων και των διδακτορικών που εκπονούνται εκεί, αλλά έχω την αίσθηση πως τα ροκ διδακτορικά "...
ΑπάντησηΔιαγραφήNikos Mitrogiannopoulos
Σκεφτόμουν κάποια στιγμή πως για πολλούς από εμάς που μεγαλώσαμε το '70 απαγορευμένο ήταν το λαϊκό τραγούδι (τουλάχιστον μία έκφανσή του) και όχι το ροκ, το πανκ ή δεν ξέρω τι άλλο. Ειδικά αυτά τα β' κατηγορίας λαϊκά με τα απροκάλυπτα πάθη και τα έντονα συναισθήματα πέφτανε στο πυρ το εξώτερον. Σκέψου τώρα το 1976 και να ακουστεί σε σπίτι μικροαστου το "Είμαι παντρεμένος" με τον Καρουσάκη και τον στίχο που λέει πάνω κάτω "αν δε σου τηλεφωνήσω να με δικαιολογείς, γιατί είμαι παντρεμένος". Οι γονείς μας δεν "φρικάρανε" με τους Στόουνς, αλλά με τον Καρουσάκη και τον Νικολαϊδη. Τα λαϊκά αυτά ήταν που ακούγαμε σε μπιλιαρδάδικα, πειρατικούς σταθμούς, καμιά φορά και σε οίκους ανοχής, σε χώρους δηλαδή εξ ορισμού περιθωριακούς, και γεμάτους από ανθρώπους του περιθωρίου. Θέλω να πω με όλα αυτά ότι μπορεί και να υπάρχει εξήγηση, γιατί οι πανεπιστημιακοί ασχολούνται με το ροκ, να προσθέσω και το ρεμπέτικο, και όχι με ό,τι υπήρξε μετά το ρεμπέτικο.
Antonis Livieratos
Στιχουργήματα του τύπου "αν δε σου τηλεφωνήσω να με δικαιολογείς, γιατί είμαι παντρεμένος" δεν νομίζω πως τρόμαξαν ποτέ το μικροαστό των '70s ή οποιασδήποτε άλλης εποχής. Ίσα-ίσα σ' αυτόν απευθυνόντουσαν και τον φόβο του μήπως πάρει χαμπάρι η συμβία πως έχει γκόμενα και τον πετάξει έξω απ' το προικώο τριάρι στα Σούρμενα εξέφραζαν. Κι επίσης ας μη γελιόμαστε. Ούτε οι Στόουνς, ούτε ο Καρουσάκης, ούτε οποιαδήποτε άλλη μουσική έκαναν έναν γονιό να φρικάρει. Αυτό που τον έκανε να φρικάρει, πραγματικά, ήταν το ενδεχόμενο να του βγει το βλαστάρι του φρικιό (ή πάνκης προς το τέλος της δεκαετίας) δηλώνοντας εμπράκτως πως γράφει την αποδοχή του οικογενειακού και ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος στα παλιά του τα παπούτσια και προκαλώντας τα δυσμενή σχόλια των γειτόνων. Οι οποίοι γείτονες τον "καλοβαλμένο" νεαρό λιμοκοντόρο με το παντελονάκι καμπάνα ουδέποτε κακοχαρακτήριζαν. Ακόμα κι αν άφηνε μουστακάκι, κυκλοφορούσε με μπεγλέρι και σύχναζε στα μπουρδέλα όπου (θεωρητικά, σε φαντασιακό, μάλλον, επίπεδο) διασταυρωνόταν και με τον υπόκοσμο.
Nikos Mitrogiannopoulos
ΔιαγραφήΤον μικροαστό όχι, δεν τον τρόμαξαν, όταν τα άκουγε έξω απ' το σπίτι. Συμφωνώ. Δεν πιστεύω βέβαια ότι τα έβαζε στη διαπασών, όταν έρχονταν τα πεθερικά. Στη γειτονιά μου ο εφιάλτης των γονιών ήταν ο ραδιοπειρατής "Πεταλούδας" που έγινε και πρωτοσέλιδο κάποτε. Λαϊκό-κατά βάση- πρόγραμμα, μάζευε μαθήτριες και τον κατηγόρησαν πως τις "αποπλανούσε" ή τις εκμεταλλευόταν σεξουαλικά, με πρόσχημα τη μουσική. Επίσης απαγορευμένα δεν ήταν τα μπαράκια και οι ντισκοτέκ, αλλά τα "ουφάδικα" και τα "μπιλιαρδάδικα" με επίσης κυρίως λαϊκό πρόγραμμα. Μιλάω για τη μουσική, όχι για την ενδυμασία. Άλλη ιστορία αυτή. Ξαναλέω, και μιλάω αποκλειστικά βιωματικά, πως το 1970-1980 στις μικροαστικές περιοχές, όπως το Ζωγράφου, αν έβαζες δυνατά sex pistols σου λέγανε "χαμήλωσέ το, μας ξεκούφανες", αν έβαζες δυνατά Ταλιούρη λέγανε στα παιδιά τους να μη σε πλησιάζουν. Ήσουν ο πάτος της κοινωνίας, πώς να το πω...Μια επισήμανση ακόμη: το 1976 που βγήκε το συγκεκριμένο τραγούδι του Καρουσάκη, σε μια κοινωνία που αποθέωνε την οικογενειακή ζωή και δεν είχε εύκολο το διαζύγιο, δεν ήταν και τόσο συντηρητικό (ή της "καβάτζας") όσο θα ακουγόταν σήμερα. Μια τελευταία προσθήκη: τα τραγούδια αυτά δεν τα ακούγανε "λιμοκοντόροι", αλλά κάτι τύποι τελειωμένοι. Αυτοί οι δήθεν αθώοι με τα παντελόνια καμπάνα, συνήθως καλοχτενισμένοι, ντυμένοι στην πένα, χωρίς μουστάκι και χωρίς μπεγλέρι (αυτό είναι βιντεοταινία με τον Μουστάκα) είναι άλλωστε που άρχισαν τις παρτίδες με την ηρωίνη στο Ζωγράφου αρχές του 1980 και όχι οι πάνκηδες ή οι ροκάδες. Μην μπερδεύουμε το λαικοπόπ του 90 με το λαϊκό του 70. Άλλος κόσμος τελείως.
Lefteris Prehistoric
Βασικό κριτήριο στην επιλογή θέματος διατριβής είναι η συνεισφορά με νέα ερευνητικά αποτελέσματα σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Στη μουσική και γενικά στις τέχνες τα πράγματα είναι πολύπλοκα γιατί διάφορα είδη μπορεί να συνδεθούν με κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα και καταστάσεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για να καταλάβει κανείς την επιλογή του θέματος πρέπει να διαβάσει στη διατριβή το είδος της ανάλυσης που γίνεται και σε τι συνεισφέρει στην υπάρχουσα βιβλιογραφία.
Φώντας Τρούσας
Όλο το ελληνικό τραγούδι, πλην ρεμπέτικου, είναι βασικά ανεξερεύνητο. Εντάξει και το παλιό ελαφρό έχει κάπως διερευνηθεί, αλλά υπάρχουν τεράστια κενά - ιδίως από το '60 και μετά. Αυτή είναι η δική μου αίσθηση.
Haralambos Laskaris
Για τον Πυθαγόρα πάντως έχει γράψει εκτενές κείμενο ο ομότιμος καθηγητής της φιλοσοφίας Γρηγόρης Κωσταρας