ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 598

13/9/2024
Ο Τσίπρας δεν το χειρίστηκε καλά το θέμα. Μετά τις απανωτές ήττες από το Μητσοτάκ έπρεπε να αυτοεξοριστεί. Να πάει στην Κούβα ξέρω γω ή στη Βενεζεουέλα και μετά να γυρίσει πίσω, μετά βαΐων και κλάδων, με το τζετ του Μαδούρο, κάπως σαν τον Καραμαλή το ’74, για να σαρώσει, σώζοντας την αριστερά και τη χώρα, υπογράφοντας κανα-δυο μνημόνια. Γιατί κατά κει πάει το πράμα...

13/9/2024
>>Γιορτάζουμε τον δρόμο που άνοιξε πρώτος ο Παύλος<<
>>συνέχισαν να μεταλαμπαδεύουν το έργο του<<
>>γνώση του έργου του<<
Ρε αφήστε τα αυτά με «το έργο του»... Μερικά καλά τραγούδια έφτιαξε ο άνθρωπος, δεν ήταν ούτε ο Leonard Bernstein, ούτε ο Τ.S. Eliot…
Εν τω μεταξύ έχω και έτοιμο πράμα, για κάποιον που βιάζεται, αλλά γράφω κιόλας, κατά παραγγελία, μεταπτυχιακό με θέμα τον Παύλο Σιδηρόπουλο το «έργο του», τη συμβολή του στο ελληνικό ροκ και γενικότερα στον ελληνικό πολιτισμό, ή και στον παγκόσμιο (ό,τι γουστάρετε). Τιμή συζητήσιμη, αναλόγως των απαιτήσεων. Π.χ. αν θέλετε να ρίξω ανάμεσα 5-6 Μποντριγιάρ και 2-3 Φουκώ η τιμή θα είναι διαφορετική. Δέχομαι και μαύρα…

12/9/2024
Παράξενο ξεσηκωτικό κομμάτι από το 1965, απ’ αυτή τη δυνατή μπάντα των Αιγυπτιωτών (Άρης Καραντάνης, Μάρκος Αλεξίου κ.ά.), που είχε την ιταλο-αιγύπτια τραγουδίστρια Alba μπροστά. Και σέικ, και οριενταλισμοί, και τζαζιές από τον Καραντάνη, που πολλά χρόνια αργότερα θα βρισκόταν στο τζαζ σχήμα του Μίμη Πλέσσα...
https://www.youtube.com/watch?v=ozaLwLwwB8o

12/9/2024
Ελπίζω οι καθηγητές και οι καθηγήτριες εκεί πέρα στην Αγριά, σε κανα διάλειμμα, σε κανα κενό, να μιλήσουν στα παιδιά για τον Βαγγέλη και να προτείνουν και κομμάτια του, συνθέσεις του, εξηγώντας και τα βασικά –απ’ αυτά, εννοώ, που οφείλει να γνωρίζει κάθε Έλληνας (τουλάχιστον)–, ώστε να έχει κι ένα νόημα τέλος πάντων η ταμπέλα.

12/9/2024
Georges Moustaki - Voyage
https://www.youtube.com/watch?v=hk7sOSAETBg

11/9/2024
Δεν νομίζω πως έχει γραφτεί πιο μεστό και πιο διεξοδικό κείμενο για τα τραγικά πολιτικά γεγονότα της Χιλής, το 1973, σε σχέση με το πώς επέδρασαν στην ελληνική πραγματικότητα της εποχής (σε κοινωνία, πολιτική, Τέχνες, γράμματα κ.λπ.).
[11η Σεπτεμβρίου 1973]
https://www.lifo.gr/san-simera/48-hronia-apo-praxikopima-toy-pinoset-kai-tin-anatropi-tis-kybernisis-aliente-sti-hili

11/9/2024
[σεξιστικό ποστ]
Καλή σχολική χρονιά στις καθηγήτριες. Να ποτίσουν με λίγο νεράκι αυτές τις άνυδρες τάξεις...

10/9/2024
Πριν από 40+ χρόνια ο Ντίνος Δηματάτης είχε βγάλει ένα βιβλίο, που το ονόμαζε «Οι Άγνωστοι του Ροκ». Ωραίο θα ήταν να έβγαζε κάποιος σήμερα και το «Οι Άγνωστοι του Ελληνικού Ροκ», υπό την προϋπόθεση όμως πως ο πιο γνωστός, από τους αγνώστους, θα ήταν ο... Κuriakos.
[χριστιανός ψυχεδελο-φολκ-ρόκερ – ακούστε τον στο Hear me Lord]
https://www.youtube.com/watch?v=plVJ21m91FQ

10/9/2024
Προφανώς είναι προτιμότερο να συζητάμε κάθε μέρα για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ας πούμε, παρά να καταναλώνουμε σαβουρο-ειδήσεις του στυλ «Αυτός είναι ο πιο παχύς ουρακοτάγκος στον κόσμο -Είχε μανία με τα γλυκά, έκανε αυστηρή δίαιτα». Ρε ουστ...

Λοιπόν ο Λ.Π. είχε γράψει λόγια στο δίσκο του Χρήστου Λεοντή «Ανάσταση Ονείρων» το 1966, στα τραγούδια «Έχει ο Θεός», «Είναι σκληρός ο ουρανός», «Πάρε τα μάτια μου», «Χαμοζωή» κτλ. Αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια του Λεοντή είναι ό,τι μπορείς να θεωρήσεις ως τραγούδια των κατατρεγμένων αριστερών της εποχής – και είναι αλήθεια πως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε κάνει εκεί πολύ καλή δουλειά.
Τα λόγια είχαν αναφορές στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στη δύσκολη ζωή των λαϊκών συνοικιών –στις οποίες είχαν καταφύγει κυρίως οι κυνηγημένοι του Εμφυλίου, που προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν όπως-όπως μέσα στο βίαιο κράτος της δεξιάς–, αλλά ταυτοχρόνως και στην ελπίδα πως αυτά ακριβώς τα βάσανα θα τελείωναν κάποια στιγμή και πως κάτι νέο και καλύτερο θα προέκυπτε στην πορεία.
Τέτοιου τύπου τραγούδια άρχισε να γράφονται με μεγαλύτερη άνεση επί Ενώσεως Κέντρου (όπως εκείνο το περίφημο του Γιάννη Μαρκόπουλου «Ποιος δρόμος», με Καζαντζίδη, Κούρκουλο και Μαρινέλλα, από τους «Αδίστακτους»), όμως ακόμη και τότε η λογοκρισία ήταν εκεί, δηλώνοντας παρούσα και επεμβαίνοντας... όπου απαιτείτο.
Για παράδειγμα στη «Χαμοζωή» η στροφή «Σφύριζαν πλοία, φεύγαν μετανάστες / στην παραλία οι απεργοσπάστες / λάσπη στο χαρμάνι, για χαμοζωή» είχε μετατραπεί σε «Σφύριζαν πλοία, μετανάστες φεύγαν / κάπνα στο λιμάνι, πίκρα ως το πρωί / στην παραλία οι μανάδες κλαίγαν / για το φτωχομάνι, τη χαμοζωή» (όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Τα Τραγούδια μου», στον Κάκτο, το 1982).
Τέτοιου τραγούδια δεν έγραφαν τότε ούτε οι λαϊκοί (που ήταν κάπως πιο... μπρούτοι στις προσεγγίσεις τους), ούτε οι περισσότεροι από τους «έντεχνους» (ίσως γιατί δεν είχαν αυτού του είδους τα βιώματα). Και είναι αυτά ακριβώς τα κομμάτια που, προσωπικώς, τα ξεχωρίζω ως κάτι το πολύ ιδιαίτερο, μέσα στο σώμα του «τραγουδιού με νόημα» εκεί στη μέση του ’60 – και πάντως πριν από τη χούντα.
Είσαι το κλάμα της Καισαριανής
είμαι μιας μάνας δάκρυ απ’ το Χαϊδάρι
Χρόνια που δε μας χάιδεψε κανείς
χρόνια που πάμε κόντρα στο Βαρδάρη...

10/9/2024
>>Εκεί λοιπόν πίσω από τον πάγκο του περιπτέρου 226 ζήσαμε το βραδάκι του Σαββάτου την παρουσίαση του βιβλίου μας «Ραντεβού στο Κύτταρο», ένα θαυμαστό χρονικό του ελληνικού Rock και γίναμε μάρτυρες μιας μαγικής ομιλίας του συγγραφέα του Φώντα Τρούσα που ανάγκασε πέρα από όσους ήρθαν να την παρακολουθήσουν και τους περαστικούς να σταθούν για να την ακούσουν.<<

[ο Χρήστος Ασημακόπουλος από το ogdoo. gr]
https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/ekthesi-vivliou-sto-pedion-tou-areos-ena-parathyro-se-atheatous-magikoys-kosmous

10/9/2024
«άρπαζες την πέτρα δίχως να σκεφτείς / τίναζες το χέρι κάτω η τζαμαρία»
(οι μεταπολεμικές «μαφίες» των γειτονιών)
«έβαζες σημάδι γλόμπους και πουλιά / και του κυρ Αλέκου τη χοντρή κυρία»
(bullying, ενοχοποίηση και κακοποιητική συμπεριφορά έναντι των ευτραφών, καταστροφή δημόσιας περιουσίας, επιθετικότητα σε «αθώα πλάσματα»)

Είναι σίγουρο πως τον έχει μελετήσει καλά η ΠτΔ τον Λ.Π.; Μου κάνει εντύπωση αυτή η συνύπαρξη. Εκτός κι αν έμοιαζε με τη... Μαρία του τραγουδιού στα νειάτα της η ΠτΔ (και γέλαγε με όλα αυτά) και σε τούτη τη βάση, μη θέλοντας να καταδικάσει τη νεότητά της, αδιαφορεί για τη σημερινή πολιτική του ορθού.
Ανεξήγητα πράγματα συμβαίνουν στη γειτονιά μας...

9/9/2024
Μητσοτακικοί και φιλελέδες πανεπιστημιακοί θέλουν να εμφανίσουν τη χούντα ως κάτι έξω από τη συλλογική ακροδεξιά του ’50, όπως ήταν οι κυβερνήσεις Παπάγου και Καραμανλή ας πούμε (η πρώτη επταετία Καραμανλή ήταν χειρότερη από τη χούντα), ως μια έκφανση του 0,17%, που είχαν λάβει οι Χίτες στις εκλογές του ’46, παρουσιάζοντας τους «γιεγιέδες» ως «νεολαιίστικο κίνημα»(!!), υποστηρίζοντας πως οι χουντικοί, τέλος πάντων, «επαναστάτησαν»(!!) εναντίον των γιεγιέδων, φαλκιδεύοντας την Ελλάδα της χειραφέτησης!! Όλα αυτά είναι για πολλά γέλια...
Είναι γνωστό πως οι γιεγιέδες ήταν ακροδεξιοί βασικά, τα είχαν καλά με το καθεστώς, πολλοί, πιο μετά, έγιναν «άλκιμοι» και πολλά χρόνια αργότερα, πολλούς απ’ αυτούς θα τους βλέπαμε εδώ μέσα και αλλαχού, επί μνημονίων τώρα λέω, να μετατρέπονται σε «χρυσαυγίτες» και να φωνάζουν όπου στέκονταν και βρίσκονταν «πού ’σαι ρε Παπαδόπουλε;», α και να βάζουν… Deep Purple και Doors στα προεκλογικά κιόσκια τους.
Ορισμένα από αυτά τα ζητήματα τα έθιξα στην κουβέντα το Σάββατο, στο Φεστιβάλ του Βιβλίου, γιατί ετέθησαν και τέτοιες ερωτήσεις, που απαντήθηκαν με παρρησία και ρεαλισμό, και όχι φτύνοντας στην Ιστορία.
[καθώς διαβάζω ένα πρόσφατο σχετικό βιβλίο]