DANIELLE LODER μια γοητευτική παρουσία στο ελληνικό σινεμά και τη διαφήμιση, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 – ήταν μοντέλο και ηθοποιός στις ταινίες «Αναζήτησις...» και «Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο...»

Κάποια πρόσωπα από τις ελληνικές ταινίες χαράζουν μέσα σου, ασχέτως αν είναι γνωστά ή άγνωστα. Αν πρόκειται για γνωστά οι... χαρακιές, συνήθως, καλύπτονται από άλλα τινά, με αποτέλεσμα κάπου να ξεχνάς για τι ακριβώς αξίζει να θυμάσαι τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ π.χ., ενώ αν πρόκειται για άγνωστα (πρόσωπα) τότε τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα και σαφή. Πάντα θα θυμάσαι, όταν αξίζει να το κάνεις, ένα «δεύτερο» πρόσωπο, που πέρασε από κάποια ταινία, καταγράφοντας, για ορισμένους λόγους, ισχυρή παρουσία – πόσο μάλλον όταν η φιλμογραφία του είναι μηδαμινή.
Την Danielle Loder, που την αναφέρουν ως Γαλλίδα στο διαδίκτυο, θα την θυμάμαι πάντα από την παρουσία της στην ταινία «Αναζήτησις...» (1972) του Ερρίκου Ανδρέου, που είχε για πρωταγωνιστές την Έλενα Ναθαναήλ, τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τη μουσική του Γιάννη Σπανού. Εκεί η Loder υποδυόταν την Ίριδα, μια φίλη της Τζένης (Ναθαναήλ), που βρίσκεται στη Μύκονο, και η οποία (Ίρις) γνωρίζει επίσης τον εφοπλιστή Βεργή (Αντωνόπουλος). Η Ίρις θα μεσολαβούσε, ώστε να συναντηθούν και πάλι η Τζένη με τον Βεργή, προκειμένου να διαλευκανθεί η δολοφονία του κολ-γκερλ και να ζήσουν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα. Γνωστή, πλέον, η ιστορία, αφού τα έχουμε πει αναλυτικά κι εδώ... https://www.lifo.gr/culture/cinema/anazitisis-i-cult-tainia-toy-errikoy-andreoy-apo-1972-me-tin-exohi-moysiki-toy.
Η Loder μπορεί να μην εμφανίζεται για πολλή ώρα στην ταινία, όμως για εκείνο το λίγο διάστημα που τη βλέπουμε, και την ακούμε φυσικά, με τα χαριτωμένα «σπαστά» ελληνικά της, η «Αναζήτησις...» ανεβαίνει ακόμη πιο πολύ, επειδή η Γαλλίδα προσδίδει στην ταινία έξτρα φινέτσα, στυλ και ομορφιά. Υπάρχουν, εξάλλου, και οι ακαταμάχητοι διάλογοι των δύο φιλενάδων, σαν και τούτον:
Ίρις: Μα οι εφημερίδες δεν γράφουνε για τίποτα απ’ αυτά που λες...
Τζένη: Ευτυχώς.
Ίρις: Είσαι σίγουρη ότι είναι αυτή εδώ; (σ.σ. εννοεί την δολοφονημένη, η φωτογραφία της οποίας έχει δημοσιευθεί στις εφημερίδες)
Τζένη: Όπως με βλέπεις και σε βλέπω. Της είπα ότι είμαι γραμματεύς του Βεργή, ότι δεν θα μπορέσει να τη δεχτεί και της έδωσα τα χρήματα.
Ίρις: Σου είπε και τ’ όνομά της;
Τζένη: Εγώ τη ρώτησα...
Ίρις: Ύστερα πήγες στην καμπάνα του;
Τζένη: Ναι. Χαίρετε, του λέω, Τζένη... Την άλλη μέρα ξαναπήγα.
Ίρις: Την ίδια ώρα πάλι;
Τζένη: Στις 4 ακριβώς, χτύπησα το κουδούνι...
Ίρις: Καταπληκτικό, εγώ δεν ξέρω αν θα πήγαινα. Εσύ γιατί πήγες;
Τζένη: Έμπνευση της στιγμής. Τίποτα περισσότερο.
Ίρις: Και... πώς ήταν;
Τζένη: Πάρα πολύ έμπειρος... (σ.σ. ατάκα που σκοτώνει)

Εκείνη την εποχή, το 1972 εννοώ, η Danielle Loder θα έκανε ένα comeback στη δημόσια σφαίρα, και μέσα από την «Αναζήτησις...», αλλά κυρίως, ως μοντέλο, σε διαφημίσεις. Ήμουν, δε, σίγουρος πως την είχε πάρει το μάτι μου σε διάφορα περιοδικά της εποχής, τα οποία αποφάσισα να τα ξεφυλλίσω και πάλι για να βρω τις σχετικές φωτογραφίες. Γρήγορα θα εντόπιζα την Loder σε διαφημίσεις βιβλιαρίων τραπέζης (φορώντας ρούχα του Γιάννη Τσεκλένη), σε διαφημίσεις τσιγάρων (Άσσος-Παπαστράτος), γάλακτος (Régilait), απορρυπαντικών για πλυντήρια (Nobel 70) κ.λπ. Μάλιστα είμαι σίγουρος πως αν έψαχνα ακόμη πιο βαθιά και πιο προσεκτικά θα εντόπιζα κι άλλες. Το λέω, γιατί το να ψάχνεις επί τούτου, για να εντοπίσεις κάτι συγκεκριμένο, δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο – είναι απαιτητικό και χρονοβόρο.
Γράφω για “comeback” πιο πάνω, επειδή η Danielle Loder είχε χαθεί για μια δεκαετία από τα πράγματα, καθότι θα έθετε σε προτεραιότητα το γάμο της και την οικογένειά της. Θα πάμε λοιπόν άλλα δέκα χρόνια πιο πίσω από το 1972, για να την συναντήσουμε ως ηθοποιό βασικά, στην ωραία ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο...». Η ταινία είχε γυριστεί στο τέλος του 1961 με αρχή του ’62, για να βγει στις αίθουσες, κατά πάσα πιθανότητα, στις 19 Μαρτίου του 1962 (ημέρα Δευτέρα).
Την ταινία αυτή όταν την είχα πρωτοδεί, πριν από δεκαετίες, την είχα πάρει με «κακό μάτι» (ήταν άλλες οι προτεραιότητές μου στην οθόνη εκείνη την εποχή), αλλά όταν την ξαναείδα πριν από μερικά χρόνια, και ξανά πριν από λίγες μέρες (με αφορμή το παρόν κείμενο) θα άλλαζα τελείως γνώμη. Πρόκειται για μία θαυμάσια κομεντί, με αστυνομική χροιά, που κερδίζει από την έξοχη σκηνοθεσία του Γεωργιάδη – ο άνθρωπος που θα γύριζε λίγο αργότερα τα «Κόκκινα Φανάρια» και «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο», αμφότερα στην τελική πεντάδα των Oscar, του Best Foreign Language Film–, και ακόμη από τις ωραίες μουσικές και τα τραγούδια του Κώστα Καπνίση, μα και από τις ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών της, οι οποίοι θα έπαιζαν με τρομερό κέφι, με το κεντρικό ζευγάρι (Δημήτρης Παπαμιχαήλ-Danielle Loder) να γοητεύει σφόδρα από την αρχή μέχρι το τέλος.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/ntaniel-lonter-mia-goiteytiki-paroysia-sto-elliniko-sinema-kai-ti-diafimisi-stis