ODD DODO progressive electronic rock από την Αλεξανδρούπολη

Οι Odd Dodo δεν είναι συγκρότημα αλλά το προσωπικό όχημα, όπως το λέμε, του Γιάννη Χατζηπαπά (Iannis Chatzipapas) από την Αλεξανδρούπολη – με το “Futurepast Temporalities” [Goodbye Sober Day Records, 2024] να αποτελεί το ντεμπούτο του στην δισκογραφία. Λέμε για ένα LP, που από το εξώφυλλό του σε... παραπλανά. Δεν ξέρω τι μπορεί να αναμένει ν’ ακούσει ο καθείς βλέποντας αυτή τη ζωγραφιά στο front cover, εγώ πάντως, και οφείλω να το πω αυτό, δεν περίμενα ν’ ακούσω… progressive electronic rock (αν και δίχως κιθάρες) και με σαφείς, ενίοτε, krautrock υπαινιγμούς. 

Όπως μας πληροφορεί το ένθετο του δίσκου, στο “Futurepast Temporalities” ο Γιάννης Χατζηπαπάς είναι σχεδόν μόνος του, παίζοντας αναλογικά σύνθια, μπάσο, drum machine και χειριζόμενος διάφορα ηλεκτρακουστικά και λοιπά εφφέ. Δίπλα του, δε, θα βρίσκονταν, ως additional musicians, ένας ντράμερ (ο Μπάμπης Πετσίνης) και μια τρομπετίστρια (η Ευαγγελία Αργυροπούλου), ο ρόλος της οποίας, εν τω μεταξύ, είναι πολύ βασικός.
Κατά κύριο λόγο ο Χατζηπαπάς οριοθετεί ρυθμικές δομές, πάνω στις οποίες αραδιάζει πλήκτρα, εφφέ και τρομπέτα, δημιουργώντας οπωσδήποτε ένα progressive περιβάλλον, το οποίον, όμως, δεν παραπέμπει, σώνει και καλά, σε κάτι από το χθες. Υπάρχει, βεβαίως, αυτή η αύρα των σέβεντις στο άκουσμα, αλλά τόσο το drum machine όσο και η τρομπέτα σπέρνουν και άλλα ζιζάνια – ή εν πάση περιπτώσει μετατοπίζουν τον ήχο του δίσκου και προς άλλες σφαίρες, δεκαετίες κ.λπ.
Συνθετικά το άλμπουμ στέκεται καλά και βεβαίως ισορροπημένα, με τα τέσσερα + τέσσερα κομμάτια ανά πλευρά, με τις διάρκειες να είναι χοντρικά μεσαίες, πεντάλεπτες ας πούμε – κάτι που σημαίνει πως το «χάσιμο», το space feeling και οι κοσμικές ενατενήσεις είναι, εδώ, περισσότερο συγκροτημένες και όχι τόσο χαοτικές. Έτσι, τα tracks 1, 2 και 4 από την πρώτη πλευρά δημιουργούν μια καλή βάση, για να προχωρήσεις και στην Side Β, ενώ ένα βασικό που πρέπει να εντοπιστεί, στο “Futurepast Temporalities”, είναι πως δεν φαίνεται και τόσο, ή και καθόλου, η έλλειψη των κιθαρών, καθώς ο Χατζηπαπάς εκμεταλλεύεται ωραία τα σύνθια και τα εφφέ δημιουργώντας ακόμη και κιθαριστικές ψευδαισθήσεις.
Πηγαίνοντας, όμως, στην δεύτερη πλευρά εκείνο που παρατηρείς είναι πως συνθετικά το άλμπουμ κάπως κολλάει, και όλα εκείνα που τα αντιλαμβανόσουν ως μια δουλεμένη ιδιαιτερότητα στην πρώτη πλευρά, σ’ αυτήν δεν λειτουργούν πλέον με την ίδια βαρύτητα. Θέλω να πω πως εκεί όπου ανέμενες το άλμπουμ να απογειωθεί, στην Side B, τούτο μένει περισσότερο στάσιμο, παρουσιάζοντας, σίγουρα, λιγότερες ιδέες. Τα δύο τελευταία tracks της πλευράς είναι καλά κι έχουν το ενδιαφέρον τους, αλλά θα χρειαζόταν κάτι ακόμη, προκειμένου να μιλήσεις για μια συνολική δισκογραφική έκπληξη.
Επαφή: https://odddodo.bandcamp.com/album/futurepast-temporalities