Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

για τους METRO DECAY

Φίλος με πήρε τηλέφωνο την περασμένη Πέμπτη (7/10) και μου είπε πως στο free press της Ελευθεροτυπίας, το plus υπήρχε μια συνέντευξη των Metro Decay, που θα μ’ ενδιέφερε να τη διαβάσω. Έψαξα να βρω το περιοδικό. Δυσκολεύτηκα. Τελικώς, όσο και αν ακουστεί παράξενο, το πήρα από έναν Πακιστανό που πούλαγε ομπρέλες κάτω από την Ακρόπολη, δίνοντάς του μία Lifo, από την οποία είχα σχίσει πριν μία σελίδα· η σελίδα είχε, επίσης, μία μεγάλη φωτογραφία των Metro Decay! Τι συνέβη ξαφνικά;Οι Metro Decay ήταν ένα ελληνικό συγκρότημα (μην το πω rock, γιατί κινδυνεύω…), που έβγαλε ένα single κι ένα LP στην Creep, στα πρώτο μισό των eighties, πριν χαθεί από το προσκήνιο. Τώρα, τους ανακάλυψαν κάποιοι νεότεροι ακροατές (δεν είναι κακό αυτό), έγινε ο σχετικός ντόρος και μια εταιρία, που ειδικεύεται, ως φαίνεται, σε επανεκδόσεις από τα ελληνικά eighties, η Ειρκτή (έχει επανακυκλοφορήσει ήδη το 45άρι τους, τα LP των Χωρίς Περιδέραιο και του Alexandros) ετοιμάζεται να δώσει και την «Υπέρβαση» (το LP τους), μαζί μ’ ένα αγγλόφωνο καινούριο(;) single. Το συγκρότημα δεν ξέρω αν θα ξαναμαζευτεί, η φήμη(;) όμως που έχει κάνει στα σχετικά ακροατήρια, τους φέρνει και πάλι στο προσκήνιο. Στο φύλλο της Lifo που έσκισα (τεύχος 219, 7/10/2010) υπήρχε μία σχεδόν ολοσέλιδη(!) φωτογραφία τους, ενώ στο plus (τεύχος 4, 7/10/2010) υπάρχει 3σέλιδη(!) συνέντευξή τους σε κάποια Μαρία Παππά. (Συγγνώμη για το «κάποια», δεν γνωρίζω τη συντάκτιδα. Μπορεί να έχω διαβάσει κείμενό της, αλλά δε θυμάμαι τ' όνομά της. Αυτό εννοώ με το «δεν τη γνωρίζω»).
Το άρθρο (ας το πω έτσι) δεν αρχίζει καλά. Η Παππά γράφει: «Είχε προηγηθεί το άκουσμα του ονόματος Metro Decay, αλλά σε έναν κυκεώνα από ονόματα που ονομάζεται ‘ελληνικό ροκ’ και που έχεις μάθει να απεχθάνεσαι, δεν δίνεις και πολύ σημασία». Κατ’ αρχάς η πρόταση πάσχει στη σύνταξη. Αλλά το αφήνω αυτό. Από πού έμαθε η συντάκτις να απεχθάνεται το «ελληνικό ροκ»; Ή μήπως απεχθάνεται τον «κυκεώνα από ονόματα»; Αφορισμοί. Άνευ λόγου και αιτίας. Όταν, όμως, δεν διευκρινίζεται τι αφορίζεις, συνήθως, εκτίθεσαι. Γράφει, επίσης, ότι η «Υπέρβαση» (το LP) κυκλοφόρησε το 1983. Είναι λάθος. Κυκλοφόρησε το ’84. Για να πάμε, όμως, στη συνέντευξη. Οι Metro Decay λένε σωστά πράγματα, αλλά λένε και ανακρίβειες, όπως λένε και λόγια του αέρα. Ας ξεκινήσω από τα σωστά.
Λέει ο Κώστας Μάστορης (bass synth, keyboards, πιάνο στο γκρουπ) σε σχέση με τη χρήση της ελληνικής γλώσσας: «Κοίταξε, ήταν μια περίοδος που πηγαίναμε και παίζαμε στη Σοφίτα π.χ. και από κάτω ήταν εκατό Έλληνες, παίζαμε κάτι τους άρεσε, λέγανε “μπράβο”, παίζαμε κάτι άλλο δεν τους άρεσε, λέγανε “άντε γαμηθείτε ηλίθιοι”. Σε τι γλώσσα μας το λέγανε αυτό; Αυτό είναι, απλά πράγματα. Δηλαδή να στείλω εγώ τον Αντώνη (σ.σ. τον τραγουδιστή Αντώνη Μανιάτη) που δεν ξέρει αγγλικά σε φροντιστήριο για να τραγουδήσει στα αγγλικά, γιατί;». Ok, αλλά όποιος, όμως, έχει ακούσει την «Υπέρβαση» δεν μπορεί παρά να μένει με την απορία. Αφού, το γκρουπ ήταν τόσο συνειδητοποιημένο όσον αφορά στη χρήση του ελληνικού στίχου στα τραγούδια του, τότε γιατί τραγουδούσε στην ελληνική με ξενική προφορά; Προσωπικώς, αυτό το θεωρώ χαζό (το θεωρούσα από τότε). Για να μην πω γελοίο. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν. Δε ρώτησε τίποτα επ’ αυτού η Παππά (φαίνεται πως δεν της έκανε εντύπωση, αν και άκουσε, όπως λέει, το άλμπουμ). Και άντε να το πάρουμε ως «καπρίτσιο». Το ζήτημα είναι πως όταν ακούς τα τραγούδια τους δεν καταλαβαίνεις συχνά τι λένε· σου φεύγουν λέξεις και βεβαίως το νόημα. Η Creep, πάντως, που τύπωσε το δίσκο τους, είχε τυπώσει και ένθετο με στίχους, οπότε… άκουγες και παραλλήλως διάβαζες. Αλλά, αν είναι ν’ ακούμε Metro Decay και να κοιτάμε ταυτοχρόνως και τη χαρταπιάκα το πράγμα δεν κυλάει. Διάβαζες, πάντως, στίχους αξιοπρεπείς. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά πάντως όχι βλακείες. Οπότε η απορία «προς τι, τελικώς, η… αλλοπρόσαλλη προφορά των ελληνικών τους;», να διογκούται.
Ο Κώστας Μάστορης και ο Στέλιος Μαστρόκαλος (κιθάρα), που μπήκε στο γκρουπ όπως διαβάζω μετά την «Υπέρβαση» (1984) λένε: «Κώστας: Κοίταξε είναι η εποχή όπου μιλάμε για την πρώτη εκλογή ΠΑΣΟΚ, ήταν στα ντουζένια τους ο Μαρκόπουλος, κάτι Ανδρεόπουλοι, κάτι τέτοιοι τύποι, ας πούμε Ξαρχάκος κι αυτά. Ακούγανε Carmina Burana. Στέλιος: Κι όχι μόνο αυτό, υπήρχε κι όλη η μουσική χούντα του κατεστημένου του rock της εποχής, έτσι; Κώστας: Δηλαδή Σιδηρόπουλος και Σπυριδούλα και τίποτε άλλο ας πούμε. Βαβούρα band και κάτι μαλάκες που έπαιζαν στις πλατείες διασκευές Deep Purple και Rolling Stones. Αυτά, ό,τι σιχαινόμαστε δηλαδή. Στέλιος: Αυτή η μουσική χούντα υπάρχει ακόμα». Εκεί παρεμβαίνει η Παππά, η οποία λέει: «Ακόμη υπάρχει (σ.σ. η χούντα). Τώρα βέβαια έχει πάει σε άλλο επίπεδο αλλά…». Για να συνεχίσει ο Στέλιος: «Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Για εκείνη την εποχή που σου αναφέρει ο Κώστας και ο Γιάννης (σ.σ εννοεί τον ντράμερ Γιάννη Μανιάτη), έχουν ξαφνικά εμφανιστεί διάφορα ονόματα – πρόσφατα – είτε μέσω βιβλίων, είτε μέσω κάποιων ντοκυμαντέρ, και αναφέρονται κάποια ονόματα ανθρώπων που δεν είχαν καμία σχέση με την εποχή εκείνη. Και προσπαθούν να τους καρφώσουν ιστορικά μέσα σ’ αυτή την εποχή». Για μισό λεπτό. Κατ’ αρχάς, ναι μεν είμαστε στην πρώτη τετραετία του Πα.Σο.Κ., αλλά στο 1984. Και το 1984 ο κόσμος δεν ακούει (δεν ακούει, κυρίως, εννοώ) ούτε Μαρκόπουλο, ούτε Ξαρχάκο, ούτε… Ανδρεόπουλο. Προφανώς εννοούν τον Ηλία Ανδριόπουλο (ποιος του «σκοτώνει» το όνομα, η Παππά ή οι Metro Decay, δεν ξέρω). Εννοούν, προφανώς, το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», που προερχόταν από το ’79, ακουγόταν και το ’81, αλλά μετά το άκουγες περιστασιακά εδώ κι εκεί (και βασικά στα… γλέντια και τις φιέστες του Πα.Σο.Κ). Ούτε, βεβαίως ακούγονταν τα “Carmina Burana”, που ήταν… σουξέ της δεύτερης πασοκικής τετραετίας (αν θυμάμαι καλώς). Τι άκουγε ο κόσμος μέσα ’83-μέσα ’84; Μαργαρίτη («Μα τι λέω»), Νταλάρα («Ο τραγουδιστής»), Βιτάλη («Χορέψτε γιατί χανόμαστε») και τέτοια. Γενικώς λαϊκό τραγούδι, και κομπανίες με ρεμπέτικα και λαϊκά, που ακόμη δεν είχαν ξεθυμάνει. (Δε μιλάω για το «ξένο» τραγούδι). Το ’83-’84 οι Vavoura Band ήταν ουσιαστικώς ανύπαρκτοι και ο Σιδηρόπουλος με τη Σπυριδούλα (που είχαν βγάλει τους δίσκους τους το ’82) «ζούσαν» από τα live. Είπαμε, να κάνουμε κριτική στο Σιδηρόπουλο, ok. Άλλο όμως αυτό και άλλο το… μουσική χούντα του κατεστημένου rock της εποχής. Για ποια… χούντα του κατεστημένου μιλάνε; Ούτε εξώφυλλα έκανε ο Σιδηρόπουλος (μία μικρή φωτογραφία του θυμάμαι σ’ ένα cover της Μουσικής), ούτε στις τηλεοράσεις έβγαινε κάθε μέρα, ούτε διάβαζες για ’κείνον, κάθε τρεις και λίγο, σε άλλα έντυπα (πέραν των μουσικών). Εν πάση περιπτώσει, εγώ δε συμφωνώ. Έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν να λένε, οι Metro Decay, πως ο Σιδηρόπουλος τους είχε κόψει την καριέρα. Αλλά και το άλλο. Ένα γκρουπ της γειτονιάς, που μαθαίνει το rock διασκευάζοντας, τότε, σήμερα και πάντα, Deep Purple και Rolling Stones αποτελείται από «μαλάκες»; Μη λέμε ότι μας κατέβει. Και τι ακριβώς σιχαίνονταν οι Metro Decay; Τους διασκευαστές ή μήπως τους αρχικούς διδάξαντες; Δεν ξέρω. Γιατί κάπου αλλού μιλάνε για τα «αρχοντικά ροκ των Pink Floyd και των λοιπών mega groups». Μη φθάσουμε και στο σημείο να σηκωθούν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι.
Οι πιτσιρικάδες (οι νεότεροι, εν πάση περιπτώσει) φαίνεται πως κατάφεραν να φουσκώσουν τα μυαλά των Metro Decay, με αποτέλεσμα οι τύποι να μη ξέρουνε τι λένε. Τι νομίζουν ότι κάνανε; Βγάλανε ένα δίσκο που είναι συμπαθητικός ή και «καλός» ή και «πολύ καλός» (όλα να τα δεχθώ, αν και το 45άρι είναι καλύτερο) κι έχει ορισμένες όμορφες μελωδίες. Μπράβο τους (δεν το λέω ειρωνικώς, αφού αρέσουν και σ’ εμένα). Άλλο όμως αυτό και άλλο εκείνο που λέει ο Κώστας Μάστορης: «Με μισή καρδιά αποφασίσαμε να πάμε με την Creep». Για κάτσε ρε φίλε. Που ήθελες να βγάλεις το δίσκο σου; Στη βρετανική EMI ή τη Virgin ή μήπως στην… Polyphone και τη Sonora; Αν δεν ταίριαζαν οι Metro Decay με την Creep με ποια θα ταίριαζαν;Κατά τα λοιπά, μισές κουβέντες. Κρατάνε όλοι το στόμα τους κλειστό, μη θίξουνε τα… ιερά και τα όσια ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Από τη μια μεριά η… χούντα, που έχει πάει σε άλλο επίπεδο (κατά την Παππά), αλλά δε μας λέει ποια είναι η «χούντα» και ποιο είναι το «άλλο επίπεδο», και από την άλλη τα ακαταλαβίστικα του Στέλιου Μαστρόκαλου για τα βιβλία και τα ντοκυμαντέρ(;), που... αναφέρονται κάποια ονόματα ανθρώπων που δεν είχαν καμία σχέση με την εποχή εκείνη. Άρες-μάρες κουκουνάρες. Κανείς δεν πληροφορείται τίποτα.
Παρακάτω, δε, ο Κώστας Μάστορης λέει ακόμη πιο απίθανα. «Είμαι 47 χρονώ τώρα, ακόμα δεν ξέρω να παίξω κανένα κομμάτι άλλου (σ.σ. κατά τα λοιπά του φταίγανε όσοι έπαιζαν Rolling Stones και Deep Purple). Δηλαδή μου λένε καμιά φορά ‘παίξε μας κάτι Κώστα’· δεν ξέρω να παίξω κανένα κομμάτι. Οι εταιρίες όλες ζήταγαν από τα συγκροτήματα να βγάλουν όλα το επόμενο ‘Ρίτα-Ριτάκι’. Οι εταιρίες δεν υπέγραφαν ελληνικά συγκροτήματα, δεν υπήρχε τίποτα, και ξαφνικά έχουν πλακώσει οι εταιρίες που ανακαλύπτουν ότι υπάρχει ψωμί στην ιστορία και αρχίζουν να υπογράφουν ελληνικά συγκροτήματα σωρηδόν. Και γίνεται αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ροκ». To «Ρίτα-Ριτάκι» των Κατσιμιχαίων, που για μένα είναι συμπαθητικό τραγούδι, και που ποτέ δεν το μέτρησα για ροκ, κυκλοφόρησε το ’85, την ίδιαν εποχή που βγήκαν οι Τρύπες [Ano Kato], οι Stress [Ανεξάρτητο], οι Scoria [Famous Music], οι Χωρίς Περιδέραιο [Λαιστρυγόνα], το “Glory and Betrayal” των FMQ [Enigma; - δεν το έχω μαζί μου], το μπροστά από την εποχή του “Recording Is An Art” του Μάκη Πρέκα [Enigma], το “Men of Clay” [Creep] των Villa 21, το τρίτο των Magic de Spell στην Enigma επίσης, η συλλογή “Outsiders” (με Anti-Troppau Council, Venericna Bolest, Libido Blume, Not 2 Without 3, X-Mandarina Duck) στο Δικαίωμα Διάβασης και δεν θυμάμαι τι άλλο ακόμη. Ακόμη περισσότερα γκρουπ ηχογράφησαν το '86 (Υδροχόος, Sharp Ties, South of No North, Last Drive, Fear Condition, Stained Veil, Noise Promotion Company, Libido Blume, Λευκή Συμφωνία, Mushrooms, Anti-Troppau Council, Lesbians, Άδισος, Γενιά του Χάους... - αν κάνω σε κανένα όνομα λάθος και το βάζω '86, ενώ δεν είναι, μην μου την πέσετε). Κατά τα λοιπά… οι εταιρίες δεν υπέγραφαν ελληνικά συγκροτήματα, δεν υπήρχε τίποτα. Ή, μάλλον, όλα τα προηγούμενα βγήκαν, επειδή έκανε επιτυχία το… «Ρίτα-Ριτάκι». Ρε τι καθόμαστε και διαβάζουμε. Κι αφήνω αυτό που λέει ο Μάστορης… και γίνεται αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ροκ, που έρχεται καπάκι και μας αποτελειώνει. Λες και το ελληνικό ροκ έγινε το ’85. Αν είναι δυνατόν.Το έχω ξαναπεί. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Αλλά, γι’ αυτό υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι, για να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Όταν όμως εγώ διαβάζω την Παππά να λέει πως «κάθε φορά που κάποιος πιτσιρικάς, ανεξαρτήτως ηλικίας [sic] και χωροχρόνου [sic], ακούει την ‘Υπέρβαση’ ανακαλύπτει και αισθάνεται τραγούδια και όνειρα που δεν θα πάψουν ποτέ να αναπνέουν» δεν περιμένω τίποτα καλύτερο.

95 σχόλια:

  1. Μοιάζει να μιλάνε για την περίοδο 79-81 που λογικά θα ήταν 17ρηδες και ότι είχαν αρχίσει να παίζουν.Κάπως έτσι θα το έβλεπαν.Ότι η Σπυριδούλα είναι κατεστημένο,ότι η πλειοψηφία του κοινού είναι παλαιοροκάδες που ακούνε allman brothers και lynyrd skynyrd.Αυτό τους έχει μείνει μάλλον.Το με βαρειά καρδιά στην Creep μάλλον το λένε επειδή παρά τη δισκογραφική άνθιση, σε επίπεδο σκηνής δεν υπήρχε ο ενθουσιασμός των αρχών του 80.Κάτι σαν κατόπιν εορτής.
    Ψάχνοντας στο νετ να ξανακούσω τα κομμάτια βρήκα ότι ο ένας είχε παίξει και στους Blue Light.Καλό γκρουπ αυτό κατά τη γνώμη μου.
    Η δημοσιογράφος όντως αμετροεπής.Δεν ξέρω αν αυτό το είδος λόγου είναι πειστικός, αν αυτές οι μεγαλοστομίες επιτυγχάνουν το επιδωκόμενο και λέγονται επί τούτου ή αν είναι απλώς θέμα χαρακτήρα.

    yorgos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο, όταν λένε:

    «Κοίταξε είναι η εποχή όπου μιλάμε για την πρώτη εκλογή ΠΑΣΟΚ, ήταν στα ντουζένια τους ο Μαρκόπουλος, κάτι Ανδρεόπουλοι, κάτι τέτοιοι τύποι, ας πούμε Ξαρχάκος κι αυτά. Ακούγανε Carmina Burana».

    ...είναι ολοφάνερο πως δεν μιλάνε για το 1979-81, αλλά για την εποχή που έβγαζαν τους δίσκους (1983-84). Εδώ φθάνουνε μέχρι τα “Carmina Burana”, ποιο ’79;
    (Συμφωνώ, για τους Blue Light. Ο δίσκος τους είναι μια χαρά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το “Recording Is An Art” του Μάκη Πρέκα πρώτη φορά το ακούω και στο internet δεν βρήκα απολύτως τίποτα. Περί τίνος πρόκειται;

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με πρόλαβες.
    Το πέτυχα το e-plus μετά το live των Killing Joke σε ένα μπαρ την Παρασκευή το βράδυ και δεν πίστευα σε όσα διάβασα.
    Το κακό ξεκινάει από τον πρόλογο, όπου η συντάκτρια που κατέστη σοφότερη από την ακρόαση του "αριστουργήματος" καταλήγει στο ότι πρόκειται για δίσκο παράταιρο σε σχέση με την εποχή του (αλλιώς το λέει, αλλά δεν έχω μαζί μου το τεύχος). Μάλλον κανείς δεν την ενημέρωσε ότι εκείνα τα χρόνια το new wave post punk ήταν στα ντουζένια του και στην Ελλάδα και υπήρχαν ένα σωρό συγκροτήματα στο εν λόγω είδος. Δεν κατανοώ σε τι εξυπηρετεί τους Metro Decay η "και καλά" απομόνωση τους από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει και δη από το "λεπρό και σάπιο" (δικοί μου οι χαρακτηρισμοί, από όσα διαβάζω) ελληνικό ροκ.
    Όσο για τους Metro Decay... τι να πεις. Φαίνεται ότι η μετέπειτα εξέλιξη τους δεν ακολούθησε το παράδειγμα της τότε νεανικής ορμής. Συντηρητισμός, μιζέρια και κακία κατά πάντων. Ψευδοπανκ στάση με επίθεση ενάντια στο κλασσικό ροκ. Πολύ πρωτότυπο και πολύ αληθινό!
    Το σχόλιο του Φώντα για τα ελληνικά με ξενική προφορά είναι απόλυτα εύστοχο. Τα φωνητικά αυτά θάβουν κάθε τραγούδι των Metro Decay. Μόνο οι Σκιές σώζονται καθότι κάποια πράγματα εκεί τραγουδιώνται πράγματι στα ελληνικά!
    Υπερβολές για μουσική χούντα αυτών που ακούν Les Zeppelin και Deep Purple...(που προσωπικά δεν τους αντέχω κι όλας, αμφότερους). Και το γυρνάνε και στο σήμερα και μιλάνε πάλι για μουσική χούντα. Και συνηγορεί και η συντάκτρια, αλλά κάνει λόγο για τόσο μεγάλο θέμα που δεν μπορούν να το συζητήσουν τώρα. Έλεος!
    Οι Metro Decay πέρα από τις όποιες απόψεις τους όπως εκφράζονται σήμερα, είχαν φτιάξει έναν αν μη τι άλλο αυθεντικό δίσκο, στα ίχνη της εποχής, αλλά χωρίς να πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο του (με μελανό σημείο αυθεντικότητας τα... φωνητικά). Δεν ήταν οι μοναδικοί και σίγουρα δεν ήταν οι καλύτεροι. Για την ακρίβεια απέχουν πολύ από το τελευταίο.
    Ακόμη και στην υπόθεση copy paste post punk, οι Λευκή Συμφωνία τα πήγαν πολύ καλύτερα με τους Μυστικούς Κήπους.
    Δικαίωμα τους να αισθάνονται ριγμένοι και αδικημένοι, ακόμη και αν δεν είναι έτσι τα πράγματα.
    Η "Υπέρβαση" έχει επανεκδοθεί αρκετές φορές και γενικά η τελευταία επανέκδοση σε CD υπάρχει ακόμη στα δισκοπωλεία (αν έχει όρεξη κανείς να ψάξει). Στα τέλη των 90s το Ποπ + Ροκ είχε δώσει και δύο τραγούδια σε κάτι (ανομοιογενείς, αλλά καλές) συλλογές με ελληνικό ροκ (ναι αυτό, το απεχθές).
    Πέρσι επανεκδόθηκε και το 7'' από την Ειρκτή, αλλά κανένα free press δεν το πήρε χαμπάρι και δεν έγραψε τίποτε(ούτε για τους Χωρίς Περιδέραιο φυσικά).
    Φέτος έπεσε ανταγωνισμός και ανακατατάξεις στα free press και καθώς ξεμένουν από hype σιγά σιγά ήρθε η ώρα των (κατ' εμέ αστείων) Συνθετικών και τώρα και των Metro Decay.
    Αντί να μπαίνουν τα πράγματα στη σωστή τους βάση, να ακουστούν οι Metro Decay (δεν είναι κακό αυτό) όσο τους αξίζει και στο μέτρο που τους αξίζει, καταλήγουμε σε υπερβολές και τελικά σε περισσότερη decay από ότι το 1984 και χωρίς κανένα μέτρο.
    Ο M.Hulot γενικά είναι προσεχτικός και επιμελής και δεν καταλαβαίνω γιατί άφησε να δημοσιευτούν όλες αυτές οι υπερβολές και οι σαχλαμάρες . Δεν είναι κακό το ότι η συντάκτρια άκουσε την Υπερβαση εν έτει 2010. Κάποιοι το άκουσαν το 84, κάποιοι το 94... εγώ το 97. Σημασία έχει να καταλαβαίνεις τι ακούς. Ίσως και να το ΑΚΟΥΣ, μιας και από όσα γράφει δημιουργούνται αμφιβολίες ακόμη και για αυτό.
    Μεγαλύτερη σαχλαμάρα όλων εκείνο περί του ελληνικού ροκ που μάθαμε να απεχθανόμαστε. Προφανώς η συντάκτρια έχει παρελθόν ή και παρόν στην ΚΝΕ, μιας και από ότι διαβάζω από εκείνη τη μεριά υπήρχε κάποτε κατακραυγή προς το ελληνικό ροκ. Δεν βγαίνει άκρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δουλεμένο στο Tascam 244, το “Recording Is An Art” – έτσι λεγόταν και το γκρουπ, αποτελούμενο, βασικά, από τον Μάκη Πρέκα και τον Μιχάλη Σκουλούδη – είναι ένα πολύ ενδιαφέρον (θα το έλεγα «εξαιρετικό») electro album, πνιγμένο στα εφέ, στις ανάποδες ταινίες, στα ηλεκτρονικά και στους «έτοιμους» dance ρυθμούς, ανακατεμένα όλα με field recordings από το Μαρόκο και το Κασμίρ, clips από ταινίες του Coppola κ.λπ. Βγήκε, δε, στην Enigma [ESP 106] του Σπύρου Περιστέρη (εγγονός αν δε με απατά η μνήμη μου του «ρεμπέτη» Σπύρου Περιστέρη), το 1985.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άρη, εμένα δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί. Κυρίως, όταν δημοσιοποιούνται αβασάνιστα. Δεν μου αρέσουν οι «εξυπνάδες» και το να πετάμε «κοτρώνες» για εντυπώσεις. Τo hype το δέχομαι. Δεν έχω πρόβλημα να γράφουν όλοι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, και για ένα μήνα, για τους Metro Decay. Το ζήτημα είναι «τι λένε». Η ουσία με νοιάζει. Μπορεί κι εσύ να μη γουστάρεις, όπως λες, τους Led Zeppelin και τους Deep Purple, αλλά άμα βγεις να γράψεις κάποιο κείμενο, αρνούμενος την προσφορά τους στο ροκ, και μιλώντας ξέρω ’γω για χούντες και ό,τι άλλο, να είσαι σίγουρος πως θα στην πέσουν πολλοί (και με το δίκιο τους) και όχι μόνον εγώ. Καταλαβαίνεις πως το λέω. Κι εμένα, ας πούμε, μπορεί να μην μου αρέσει καθόλου η Βέμπω (κι έχω τους λόγους μου), αν βγω όμως να γράψω γι’ αυτήν στηρίζοντας ένα κείμενο στο «μ’ αρέσει - δε μ’ αρέσει», τότε δεν θα ξέρω πού να κρυφτώ. Άνθρωποι, που δεν έχουν κάτσει ν’ ασχοληθούν, που δεν έχουν μελετήσει, παίρνουν το ύφος του πάπα, ή του μακαριστού Χριστόδουλου ξέρω ’γω (που τον θυμήθηκα;) κι αρχίζουν να καταφέρονται εναντίον όσων δεν γουστάρουν. Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Άσε να μην πω τι είναι…
    Αυτά που λες για την ΚΝΕ, μην τα λες, αν δεν έχεις στοιχεία. Μπορεί να παρεξηγηθεί η συντάκτρια (αν δεν υπήρξε ποτέ μέλος της ΚΝΕ), και να έχει δίκιο (δεν το λέω ειρωνικώς). Προσωπικώς, δεν έχω υπ’ όψη μου κανένα φιρμάνι της ΚΝΕ που να καταφέρεται εναντίον του ελληνικού ροκ. Απεναντίας, από τα τέλη των 80s στα φεστιβάλ της εμφανίζονταν ο Paul Rolland, ο Alvin Lee και άλλοι (Έλληνες ή μη). Φυσικά, διαβάζοντας βιβλία της Σύγχρονης Εποχής, στο δεύτερο μισό του ’70, μπορείς να συμπεράνεις διάφορα πράγματα. Όχι, πάντα, προς τη μία κατεύθυνση (της άρνησης του ροκ ως γραναζιού της «μαζικής κουλτούρας» – βλ. τα best selling βιβλία του Έντουαρντ Ρόζενταλ π.χ.). Είδες τι έλεγε ο Gus Hall, για τον Lennon ας πούμε.
    Πέραν αυτών, συμφωνώ με όσα λες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μη βαράτε τη συντάκτρια/συναδέλφισσά μου στο Plus :-P

    Οι λατρεμένοι Killing Joke τι έλεγαν?

    Τους έχασα γιατί προτίμησα να ακούσω κάτι πιο φρέσκο (Actress-Zomby-Africa Hitech)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Άγγελε, κανείς δεν βαράει κανέναν. Κριτική γίνεται, επί της ουσίας και με καλή πίστη. Το έντυπο δεν είναι blog – εκεί όπου ο καθένας γράφει ό,τι θέλει, δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, προσθέτοντας, αφαιρώντας ή διαμορφώνοντας κατά το δοκούν. Το έγραψες το κείμενο; Δημοσιεύτηκε; Πλέον δεν σου ανήκει (καταλαβαίνεις πώς το λέω). Ανήκει σε όσους το διαβάζουν.
    Χρειάζεται γνώση, σύνεση και προσοχή, για να μείνει κάτι. Και το πιο σημαντικό; Να αμφιβάλλουμε διαρκώς για τις βεβαιότητές μας.

    (Δεν ξέρω αν έχεις ξαναγράψει σε έντυπο. Αν όχι, σου εύχομαι καλή αρχή).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έκανα και στο Exodos (έκλεισε) αυτό που κάνω τώρα (το section του clubbing) για δυο χρόνια.

    thanks για τις ευχές :-)


    Θέλω να πω μερικά πράγματα γενικά πάντως (όχι για τα συγκεκριμένα με τους MD και τη Μαρία).

    Με στεναχωρεί λίγο η κατάσταση που επικρατεί στο δισκωρυχείο τις τελευταίες μέρες. Παίζει λιγότερη εξόρυξη δίσκων και περισσότερη "μαργαριταριών". Γιατί όμως να αποφασίσεις να συλλέγεις τέτοια "μαργαριτάρια" και όχι κάτι που θα ωφελήσει πραγματικά? Αυτό το πράγμα δεν τελειώνει ποτέ. Πάρε οποιοδήποτε site η έντυπο θές (εκτός του J&T πιθανώς) - παίζουν full μαργαριτάρια. Ο άλλος ακούει θιβετιανά singing bowls και νομίζει οτι ακούει βιμπράφωνο. Αν όλοι άρχιζαν να εντοπίζουν τα μαργαριτάρια και να τη λένε στους άσχετους, ποιός θα μείνει να γράφει για τους δίσκους?

    Δεν πρέπει να γίνεται κριτική θα μου πεις? Πρέπει. Και βγαίνουν και ενδιαφέροντα πράγματα στην πορεία, άσχετα αν πάει να παρεκτραπεί η συζήτηση αρκετά συχνά. Απλά, για μένα προσωπικά, είναι πιο ωφέλιμο να βλέπω αυτά που αρέσουν σε κάποιον (εαν αυτός ο κάποιος με ενδιαφέρει), παρά αυτά που δεν του αρέσουν.

    Και εντάξει, να πω οτι είμασταν σε καμία σοβαρή χώρα, ίσως είχε κάποια αξία. Αλλά στην Ελλάδα? Απο που θα αρχίσεις και που θα τελειώσεις?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. FH, θα σου πω. H εξόρυξη δίσκων δεν είναι αυτοσκοπός. Γι’ αυτό και στον τίτλο του blog γράφω «δίσκοι, βιβλία, ταινίες, περιοδικά και άλλα τινά». Ο κόσμος, γενικώς, που ακούει μουσική θέλει τίτλους… και πάρε του τη ψυχή. Εγώ, όπως βλέπεις δεν προσφέρω downloading, δεν εμφανίζομαι ως vinyl ή CD-maniac (αν και αυτή την τρέλα μπορεί να την έχω σ’ ένα βαθμό). Παρ’ όλα αυτά «τίτλους» δίνω. Ακόμη και σ’ αυτού του τύπου τις αναρτήσεις. (Αναγνώστης «τσίμπησε», εδώ, για το δίσκο του Μάκη Πρέκα). Σκέψου μόνο πως από τις 551 αναρτήσεις που έχω κάνει μέσα σ’ ένα χρόνο και κάτι, τα λεγόμενα «συντεχνιακά» είναι μόλις 37. Ποσοστό; 6.7%. Θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερο; Ασυζητητί.

    Για τα άλλα που λες, τώρα. Εμένα ερωτήματα του στυλ «ποιος θα μείνει να γράφει για δίσκους;» δεν με απασχολούν. Εκείνο που με νοιάζει είναι να μην πουλάει πνεύμα ο κάθε ανίδεος. Δεν ανέχομαι (και δε μιλάω, εδώ, για τη συνεργάτιδά σου) τον κάθε βλάκα να πλασάρεται ως γνώστης, να εξαπολύει μύδρους από καθέδρας, να μην ξέρει που παν’ τα τέσσερα και να παραπληροφορεί τον κόσμο. Ορισμένοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι επειδή έχουν ή έχουν ακούσει μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες δίσκους και CD, μπορεί να πάρουν το μολύβι (ή το πληκτρολόγιο) αρχίζοντας να γράφουν ότι θέλουν. (Πρέπει, εξάλλου, και τα έντυπα, με κάποιο τρόπο, να καλύψουν τις σελίδες τους περί την «ειδική γνώση»).
    Τo έχω ξαναπεί στο blog. Η γραφή. Η κάθε είδους γραφή είναι πόνος ψυχής. Είναι μάτωμα. Δεν θα τη χαρίσουμε, έτσι αμαχητί, στους ανόητους και τους τυχάρπαστους.

    Αγαπητέ FH, θέλεις να πάρεις θέση για τα ζητήματα που θέτει η ανάρτηση; Διαφωνείς ή συμφωνείς με τις επισημάνσεις μου; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Εκείνο που με νοιάζει είναι να μην πουλάει πνεύμα ο κάθε ανίδεος. Δεν ανέχομαι (και δε μιλάω, εδώ, για τη συνεργάτιδά σου) τον κάθε βλάκα να πλασάρεται ως γνώστης, να εξαπολύει μύδρους από καθέδρας, να μην ξέρει που παν’ τα τέσσερα και να παραπληροφορεί τον κόσμο."

    Εγω να δεις τι φλύκταινες βγάζω. Αλλά τι θα κάνεις? Θα αναλώνεις (τον όποιο) χρόνο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε κάποιο άλλο section του blog (πιθανότατα πιο ωφέλιμο) απο το να συλλέγεις τις αμέτρητες κοτσάνες γύρω μας?("Αμέτρητες", θα το έβαζα σε bold, αν είχε).

    Ήδη έχω πάρει θέση για τις επισημάνσεις που θέτει η παρούσα ανάρτηση. Δε συμφωνώ, δε διαφωνώ - μου είναι παντελώς αδιάφορο. Δε με νοιάζει αν ο ένας δεν ξέρει τι σημαίνει "ψυχεδέλεια", αν ο άλλος δε μπορεί να ξεχωρίσει τα όργανα για τα οποία γράφει, αν ο παράλλος θεωρεί τις ημερομηνίες και τις χρονολογίες αμελητέες.

    Αυτά είναι ακριβώς τα πράγματα τα οποία προσπαθώ να αποφύγω κάθε φορά που συνδέομαι στο διαδίκτυο. Δυστυχώς, σε ένα απο τα λιγοστά blog που κάνουν σωστή δουλειά, τα βλέπω πάλι μπροστά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το σχόλιο περί ΚΝΕ ήταν για να ελαφρύνει η ατμόσφαιρα των αφορισμών κατά του ελληνικού ροκ με κάτι εξίσου "ανάλαφρο", διότι κατά τα λοιπά εκνευρίστηκα στον μέγιστο βαθμό με το εν λόγω άρθρο. Όντως στα φεστιβάλ της ΚΝΕ έχουν βρεθεί σημαντικά ονόματα του ροκ. Και οι Cul De Sac νομίζω περάσανε αργότερα στις αρχές των 90s.
    Κατά τα λοιπά αυτό ακριβώς θέλω να πω. Όποιος εξελίξει στο ελάχιστο τη σχέση του με το ροκ, είναι αδιανόητο να απορρίπτει την προσφορά είτε των Pink Floyd, είτε των Crass (για να πιάσουμε δύο άκρα). Το να εμμένει κανείς στα εφηβικά του κολλήματα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι διατηρεί και τις εφηβικές του ορμές.
    Τα μέλη των M.D. μέσα σε όλους τους αφορισμούς και είτε πέφτοντας στην παγίδα της σχετικής ερώτησης είτε αυτοβούλως αφορίζουν και τον αγγλικό στίχο υποστηρίζοντας μάλιστα ότι και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν αγγλικά! Παρακάτω, δε, αναγορεύουν εαυτούς σε συγκρότημα που δεν θυμίζει τα υπόλοιπα. Γενικά φτάνω να υποθέσω μέχρι και ότι πολλά πράγματα "χάθηκαν στην απομαγνητοφώνηση" διότι αυτά που διαβάζουμε δεν ανταποκρίνονται καθόλου στην εικόνα που είχαμε για τους MD από τη μουσική τους και τους (συμφωνώ κι εδώ, μη σημαντικούς, αλλά απλούς, κατανοητούς και με πάθος) στίχους τους.
    Προς FH: μπορεί όντως να μην είμαστε σε σοβαρή χώρα, αλλά στο θέμα της ροκ γραφής έχουν περάσει αρκετές σοβαρές πένες από την Ελλάδα, οπότε δεν θεωρώ ότι μπορούμε να λέμε πως δεν έχει νόημα μια σχετική συζήτηση. Τα τελευταία χρόνια με τα e-zine και την υποβάθμιση των μουσικών περιοδικών έχει ξεφτίσει το πράγμα. Αλλά και αυτό δεν αποτελεί λόγο για να το αφήσει κανείς να ξεφτίσει κι άλλο.
    Οι Killing Joke ήταν ωραίοι σε γενικές γραμμές, με τα υπέρ και τα κατά τους, όπως τα ξέρουμε από τη δισκογραφία τους να κάνουν την εμφάνιση τους και στη σκηνή. Στην παρουσία του Coleman πάντως δύσκολα μένει αδιάφορος κάποιος. Μου άρεσε και το ότι καθάρισαν γρήγορα γρήγορα με το Love Like Blood (την καλύτερη μελωδία του post punk ?) παίζοντας το δεύτερο στη σειρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ποιός αρνήθηκε οτι υπάρχουν πέντε σοβαροί άνθρωποι που γράφουν στην Ελλάδα?

    Όχι εγώ πάντως :-)

    Ακριβώς όμως επειδή είναι τόσο λίγοι, θα με ενδιέφερε να επικεντρώνονται σε αυτό που πρέπει. Τα "συντεχνιακά" που λέει ο Φώντας, μάλλον είναι η ενότητα που με αφορά λιγότερο προσωπικά, σε αυτό το blog αλλά και γενικά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τους τελευταίους τρεις μήνες οι Μέτρο έχουν δώσει ισάριθμες συνεντεύξεις. Το γνωρίζω πολύ καλά διότι ένας εξ’ αυτών είμαι κι εγώ. Τη τελευταία εξ αυτών στην κα Παππά τη περιμέναμε με κάποια ανησυχία διότι φοβηθήκαμε πως το αυτά που ειπώθηκαν εν μέσω αντεγκλήσεων, πειραγμάτων, γέλιου και χάους γενικότερα επί δύο και πλέον ώρες θα ήταν πιθανώς παρεξηγήσιμα ανησυχία που δικαιώθηκε και από το ενδιαφέρον (και μακροσκελές) θάψιμο από αυτό εδώ το blog. Τόσο το καλύτερο, ευκαιρία για διευκρινήσεις.
    Κατ αρχάς δεν ζητήσαμε εμείς κάποιου είδους προβολή, η οποία άλλωστε μας είναι παντελώς άχρηστη. Επαναλαμβάνω: Άχρηστη. Και στους τρεις δείξαμε αρχικά (γνήσια) απροθυμία να μιλήσουμε για τον πολύ απλό λόγο πως το συγκρότημα έχει πάψει να υπάρχει εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Όλο αυτό το ξαφνικό και όψιμο ενδιαφέρον μας ξάφνιασε και μας φάνηκε και λίγο αστείο. Τελικώς αποφασίσαμε να μιλήσαμε με την ευκαιρία της επανακυκλοφορίας της «Υπέρβασης» . Το φανταστήκαμε σαν επέτειο. Θα πρόσεξες βέβαια πως δεν χαρακτηρίσαμε ποτέ εμείς την «Υπέρβαση» σαν αριστούργημα, ούτε νόμπελ λογοτεχνίας διεκδικήσαμε. Το κυριότερο? Ποτέ δεν είπαμε πως μας φταίνε οι άλλοι που δεν κάναμε «καριέρα». Απεναντίας έχουμε επανειλημμένα τονίσει πως για την «εξαφάνισή» μας φταίμε εμείς και οι επιλογές μας. Μάλιστα ενώ συνεχίζουμε διαρκώς να ασχολούμαστε με τη μουσική ούτε demo σε εταιρείες πήγαμε, ούτε με άλλους παίξαμε, ούτε reunion κάναμε, ούτε καν δουλέψαμε ποτέ στον χώρο της δισκογραφίας ή των media. Μπορείς να έχεις ό,τι γνώμη θέλεις για τη μουσική, τις ικανότητες ή και τον χαρακτήρα μας, αλλά όσον αφορά τη συνέπειά μας ήσουν απλά προσβλητικός.
    Στο θάψιμο τώρα:
    Όπως πολύ σωστά κατάλαβε ανώνυμος σχολιαστής η περίοδος στην οποία αναφέρομαι εγώ προσωπικά είναι εκείνη κατά την οποία έπεσε η ιδέα για το γκρουπ, δηλαδή 80-81. Για την ιστορία το 45άρι μας κυκλοφόρησε το 83 (Μάιος?). Οι δίσκοι και τα γκρουπ τα οποία αναφέρονται σαν παράδειγμα ύπαρξης σχετικής δισκογραφίας είναι αρκετά μεταγενέστεροι και οι εταιρείες που αναφέρονται προφανώς δεν είναι πολυεθνικά μεγαθήρια. Οι μόνες κυκλοφορίες «μικρών» εταιρειών που θυμάμαι πρίν τη δική μας ήταν του Βανάκου (Vanakos), του Happening (Magic De Spell, Birthward, Κουμπότρυπες) και μετά της Creep. Φυσικά μπορεί να κάνω λάθος, όπως έκανα λάθος για τον ΑνδρΕόπουλο. (Ευτυχώς που δεν ανέφερα και τον Θωμά Μπακαλάκο.) Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι πως στη πραγματικότητα αναρωτιέμαι μεγαλόφωνα και μάλιστα το Carmina Burana ειπώθηκε συνοδευόμενο από γέλια, αλλά έτσι κι αλλιώς θεωρώ πως δεν έχει σημασία. Mea culpa που θα έλεγε και ο μακαρίτης. Πάντως αν εσύ θυμήθηκες χωρίς σκονάκι τι ακουγότανε τότε, δηλώνω τον ανυπόκριτο θαυμασμό μου. Απ’ την άλλη θυμάμαι πολύ καλά πάντως τον Μαρκόπουλο να περνάει γενεές δεκατέσσερις το ροκ και όλα τα «ξενόφερτα» είδη μουσικής και τους ΚΝίτες συμμαθητές μου να βρίζουν τα «εγγλέζικα φασιστοειδή Police» και αυτούς που πήγανε στη συναυλία τους για να αναφέρω μόνο δύο παραδείγματα.
    Για το «ροκ κατεστημένο»: φυσικά το ροκ ήταν στο περιθώριο. Όμως ακόμη χειρότερα, η «νέα» σκηνή (μέρος της οποίας υπήρξαμε είτε σου αρέσει είτε όχι και εμείς) ήταν στο περιθώριο του περιθωρίου. Μη μου πεις πως πρώτη φορά ακούς για κυνηγητό και ξύλο μεταξύ «μαλλιάδων» και πάνκηδων ? Ακόμη και έξω από το Σπόρτιγκ στο τριήμερο είχαν μαζευτεί ομάδες ατόμων που προπηλάκιζαν αυτούς που πήγαιναν στη συναυλία, να μη πούμε τις πολλές εκείνες περιπτώσεις συνοικιακών συναυλιών που κατέληξαν σε μάχη. Το να σου αρέσει ο Σιδηρόπουλος ήταν «υποχρεωτικό» όπως ήταν υποχρεωτικό στους ΚΝίτες να αρέσει το Canto General και τα ρεμπέτικα. Απ’ ότι φαίνεται εξακολουθεί να είναι.
    (συνεχιζεται 1 απο 2)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. (2 απο 2)
    Λέγοντας «αρχοντικό» ροκ εννοούσα όλα αυτή τη σκηνή που την αποτελούσαν γκρουπ απλησίαστα από το κοινό. Ξέρεις, μεγάλα στάδια, ογδόντα τόνους εξοπλισμού κλπ. Προφανώς δεν βγήκε στο χαρτί (και αυτό).
    Αφού σας αρέσουν τόσο οι διασκευές δεν θα σας πω τι τράβηξα πρόσφατα ώρες ακούγοντας σε διαφορετικές συναυλίες δύο καταξιωμένους (!) καλλιτέχνες να παίζουν covers για δύο ώρες. Πολύ φοβάμαι πως το Satisfaction (όπως είπα) το είχα χορτάσει τότε, ευχαριστώ πολύ, φτάνει.
    Δεν έχω (ακόμη!) δει τη συνέντευξη τυπωμένη, αλλά θυμάμαι πολύ καλά πως λέω «ελληνικό ροκ» προσδιορίζοντας πως δεν το εννοώ σαν ονομασία προέλευσης, αλλά σαν μουσικό ύφος (στυλ που λέμε στη Ελλάδα). Για το τι ζητούσαν οι εταιρείες όταν άνοιξε η αγορά δεν χρειάζεται να πω τίποτε: Εκτός από Ρίτα-Ριτάκι απολαύσαμε και Μπανάκι με το Μανάκι και άλλα πολλά. Και εντάξει, η «αγορά» αυτά ήθελε. Όμως το τι είναι και το τι δεν είναι «ελληνικό ροκ» («Και αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι») κατά τη ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ δεν το καθόρισε το κοινό μόνο του αλλά δημιουργήθηκε και καθιερώθηκε με πρωταρχική ευθύνη των μεγάλων εταιρειών και των media που ποδηγετούν το ευρύ κοινό χρόνια τώρα. Ε, λοιπόν ΑΥΤΟ το στυλ δεν μου αρέσει, όπως και σ’ εσένα δεν αρέσουν οι MD. Δικαίωμα.
    Κάτι για τη Creep: Με μισή καρδιά υπογράψαμε κι εμείς, με μισή καρδιά υπέγραψε και αυτή. Δυστυχώς εκ των υστέρων γνωρίζουμε τεκμηριωμένα πως οι λόγοι της ανησυχίας μας ήταν βάσιμοι, τσάμπα πήγε η ειρωνεία φίλε. Το μόνο σχεδόν θε.τικό από τη συνεργασία μας με τη Creep ήταν πως δεν μας ενόχλησε ποτέ κανείς στο καλλιτεχνικό κομμάτι του πράγματος. Ούτε καν να διορθώσει τη ξενική (Κιλκίς) προφορά με την οποία ο Αντώνης Μανιάτης τραγουδάει -και μιλάει μέχρι σήμερα.
    Τέλος, για να φύγει και από μέσα μου γιατί μαζί με πολλά άλλα φαίνεται πως δεν βρήκε το δρόμο του μέσα από τη συνέντευξη (ο δαίμων της απομαγνητοφώνησης?) δηλώνω πως τρέφω τη μεγαλύτερη εκτίμηση για όλους αυτούς που συνέχισαν να γράφουν και να παίζουν και ειδικά αυτούς που υπήρξαν συνεπείς σε αυτό που ήθελαν να κάνουν ασχέτως ύφους, γλώσσας και επιτυχίας. Το καλοκαίρι είδα στη σκηνή τους Last Drive μετά από πολλά χρόνια. Φοβήθηκα πως ίσως ζήλευα λιγάκι που δεν ήμουν στη θέση τους, όμως αντίθετα το χάρηκα περισσότερο και από τους πιτσιρικάδες που χοροπήδαγαν μπροστά από τη σκηνή. Φοβάμαι βέβαια πως εκείνα τα παλιόπαιδα προσπαθούσαν να τους φουσκώσουν τα μυαλά, αλλά ευτυχώς οι Drive είναι ώριμοι άνθρωποι και δεν κινδυνεύουν από τέτοια.
    Δεν προτίθεμαι να μπω σε αντιπαράθεση μαζί σου, έτσι και αλλιώς γνωρίζω πως στο σπίτι σου έχεις τον τελευταίο λόγο. Σου λέω μόνο πως η εικόνα που μου έδωσες είναι ακριβώς αυτή για την οποία μας (με) κατηγόρησες. Και μάλιστα χωρίς διάμεσους.
    Κ Μάστορης.
    ΥΓ Ζητώ συγγνώμη για τυχόν λάθη ή υπερβολές. Το κείμενο γράφθηκε εν θερμώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Εγώ πάντως είμαι μεγάλος φαν των "συντεχνιακών" - έχω την εντύπωση επιπλέον ότι τα πιο πολλά από τα υπόλοιπα posts τα έχω διαβάσει ή θα τα διαβάσω στο J&T. Μέρος της γοητείας τους είναι σίγουρα το calling out (το θέτω ευγενικά), αλλά το πιο σημαντικό είναι η υπογράμμιση της λεπτομέρειας. Αν θέλεις να έχεις καλή εικόνα για τις διάφορες σκηνές του παρελθόντος, πρέπει να ξέρεις ότι ναι ρε παιδάκι μου το '84 κι όχι το '83 βγήκε ο δίσκος, από τότε ακουγότανε κλπ. Και το να γράφεις σωστά το όνομα κάποιου είναι στοιχειώδης ευγένεια. Κάπου εκεί έξω είναι αυτοί οι άνθρωποι, έδωσαν κάποια πράγματα κάποτε, μπορεί κι ακόμα να δίνουν, γιατί δηλαδή να μην τους δείξεις ένα σεβασμό και να γράψεις σωστά το όνομά τους.
    Απλώς ελπίζω κάποια στιγμή να γράψει ο Φ.Τ. κάποια στιγμή κάτι πιο εκτενές και περιγραφικό για τη δεκαετία του '80, γιατί νομίζω ότι έχει ψωμί η υπόθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. FH, θα πω τα πράγματα κάπως χοντρά, για να γίνουν κατανοητά – γιατί απ’ ό,τι διαπιστώνω δεν έχουν γίνει.
    Αν ο Κοπέρνικος, ας πούμε – είπα θα τα πω χοντρά – δεν ασχολιόταν με τις βλακείες που έλεγαν οι αστρονόμοι πριν απ’ αυτόν, πιθανώς να νομίζαμε ακόμη πως η Γη είναι το κέντρο του ηλιακού μας συστήματος. Το ίδιο και οι επιστήμονες του 18ου και του 19ου αιώνα. Αν αδιαφορούσαν για τις ηλίθιες αντιλήψεις των αλχημιστών, ακόμη μπορεί να ψάχναμε για το ελιξήριο της ζωής. (Το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι το ψάχνουν ακόμη…).
    Θέλω να πω με αυτά τα χοντρά παραδείγματα – και με άλλα χιλιάδες ανάλογα – πως στις ανοησίες θα πρέπει να στεκόμαστε απέναντι, να τις ξεμπροστιάζουμε επιζητώντας την αλήθεια. Όχι την «εξ αποκαλύψεως» (του «πίστευε και μη ερεύνα») αλλά εκείνη που προκύπτει μέσα από την ουσιαστική έρευνα, μέσα από αδιαμφισβήτητα και ρεαλιστικά δεδομένα.
    FH, μ’ αυτά που λες, αποστερείς τη γραφή (άρα και τη γραφή περί τα μουσικά) από το πιο δημιουργικό και δυναμικό στοιχείο της. Τη μαχητικότητα. Και μαχητικότητα, χωρίς να κοντράρονται απόψεις δεν υπάρχει. Σε ικανοποιεί, φαίνεται, να μιλάμε σε παράλληλα κανάλια. Ό,τι λέμε να μη διασταυρώνεται ποτέ, γιατί έτσι μόνο δεν θα θίγονται φιλίες, σχέσεις, συνεργασίες, βλέψεις και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αν, όμως, υπερασπιζόμαστε μία τέτοια γραφή το μόνο που θα κατορθώνουμε – και το έχω ξαναγράψει αυτό – είναι ν’ αφήνουμε πίσω μας γνωστικά «θύματα». Τι θέλεις δηλαδή; Να βγάζουμε το καπέλο μας στον Μηλάτο, όταν βλέπει… serf στον τελευταίο «μπουζουκλερί» δίσκο του Μπάμπη Παπαδόπουλο, ή στον Πετρίδη που βάζει στη ζυγαριά τον Lennon ή τον McCartney για να «δει» ποιος ήταν βαρύτερος για τους Beatles, ή στην Παππά που μιλάει για τα… επίπεδα της χούντας, χωρίς να λέει απολύτως τίποτα; Θες να καλύπτουμε με τη σιωπή μας τις ανοησίες που γράφονται δεξιά κι αριστερά; Έτσι θ’ ανεβάσουμε το επίπεδο της μουσικής δημοσιογραφίας; Φτύνεις, δε, την Ελλάδα, λέγοντας ότι δεν είμαστε καμιά σοβαρή χώρα – αυτό μου θυμίζει τον Γιωργάκη, sorry δηλαδή, που όπου βρεθεί κι όπου σταθεί μάς αποκαλεί, συλλήβδην, διεφθαρμένους. Και πώς θα γίνουμε σοβαρή χώρα ρε FH – εδώ στα δικά μας τώρα, τα μουσικά – με το να λιβανίζουμε ή να καλύπτουμε τους άχρηστους; Εγώ, δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Xαιρεται,,
    πρωτη φορα γραφω και μαλλον δεν θα το ξανακανω,μιας και οι μουσικες γνωσεις μου ειναι νηπιακου επειπεδου..αλλα μαθαινω(!)
    Ακουσα τους Metro Decay,πριν 2 χρονια(μαλλον αργα),και ομολογω οτι τους βρηκα συμπαθητικους.
    Συμφωνω πως και εμενα με δυσκολεψαν οι στιχοι(ακουσα 2-3 φορες καποια τραγουδια,για να καταλαβω πληρως τι λενε,αν και εγω εριξα το φταιξιμο σε κακη ηχοληψια ή/και επιτηδευμενη vintage αισθητικη).
    Η γνωμη μου εθναι πως το ολο θεμα με την τοτε new wave σκηνη και την σημερινη της αναβιωση,εχει να κανει με την προσπαθεια των εταιριων να βρουν "νεο" αιμα για ρουφηγμα..
    Αυτο φυσικα με την βοηθεια των free press(οχι στο συνολο τους) που ενστερνιζονται οτιδηποτε νεο,αρκει να ειναι αρκετα indie(οτι και αν σημαινει αυτο)για να διακαιολογησουν την διαφορετικοτητα τους.
    Αποδειξη σε αυτο(?) η προσπαθεια να επανελθουν στα συναυλιακα πραγματα και οι Συνθετικοι,οι οποιοι παρουσιαστηκαν σαν την εν Ελλαδι ενσαρκωση των Κraftwerk.
    Κλεινωντας,αφου ευχαριστησω για την φιλοξενια και τα πραγματικα εμπεριστατωμενα αρθρα ,και σχολια,θα πω οτι προτιμω με διαφορα τους Χωρις Περιδεραιο και τους Anti Troppau Council!
    Ελπιζω να μην κανουν και αυτοι τοσο αυταρεσκες δηλωσεις!
    ΔημοςΚ.
    ΥΓ:Μηπως ,για να κανω τον δικηγορο του διαβολου, εννουσαν οι Metro Decay,οταν ελεγαν για ανθρωπους που προσπαθησαν να τους βαλουν φυτευτους στην τοτε μουσικη σκηνη,εννουσαν ενα ντοκυνμανταιρ με θεμα τα τοτε συγκροτηματα που οντως εγινε μεγαλος λογος για τους Baboyra band,αλλα κυριως παρουσιαστηκε σαν εμβληματικη μορφη των 80`s ο Δ.Πουλικακος?
    Δεν θυμαμαι τιτλο ντοκυμανταιρ.Το πετυχα κατα λαθος ενα βραδυ στην ΕΤ1(..αργα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κώστα Μάστορη η απάντησή σου είναι άψογη και παρότι θίχτηκες απ’ όσα έγραψα, δεν εξετράπεις που λέμε. Αυτό σε τιμά.

    Κατ’ αρχάς να σου πω πως δεν μ’ αρέσει καθόλου η λέξη «θάψιμο». Μπορεί να διαφωνείς με όσα έγραψα, αναγνώρισε όμως, αν θέλεις, πως ήμουν σαφής στα επιχειρήματά μου. Δεν πετάω λάσπες. Θα γίνω, δε, και ακόμη πιο σαφής.
    Μου λες πως «ποτέ δεν είπαμε πως μας φταίνε οι άλλοι που δεν κάναμε καριέρα». Να το δεχθώ. Τι είπα εγώ; «Έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν να λένε, οι Metro Decay, πως ο Σιδηρόπουλος τους είχε κόψει την καριέρα». Οι λέξεις έχουν το βάρος και τη σημασία που έχουν, μην τους αλλάζουμε το νόημα. Γράφω «έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν…». «Σαν» λέω. Και «έτσι όπως το παρουσιάζουν» λέω. Αν όσα είπατε, παρουσιάστηκαν έτσι όπως γράφτηκαν, δεν φταίω εγώ.

    Εγώ δεν ανέφερα, απ’ όσο θυμάμαι, τη λέξη «ασυνεπείς». Αλλά μπορεί και να δικαιολογείται από το γεγονός ότι ενώ τραγουδούσατε στην ελληνική, η προφορά του τραγουδιστή θύμιζε «ξάδελφο από το Λονδίνο». Ακούμε Κώστα Μάστορη, δεν είμαστε κουφοί. Μου λες τώρα για Κιλκίς. Τι θες να σου πω εγώ; Ας πούνε τη γνώμη τους για την προφορά – αν είναι από το Κιλκίς ή όχι – όσοι έχουν ακούσει ή θ’ ακούσουν την «Υπέρβαση».

    Κώστα Μάστορη, όταν μιλάς για πρώτη εκλογή του ΠαΣοΚ δεν μπορεί να εννοείς την περίοδο ’80-’81 (που δεν υπήρχε ΠαΣοΚ, τουλάχιστον μέχρι την 18/10), αλλά από την 18/10 και μετά· και μέχρι το ’85 δηλαδή, αφού φθάνεις μέχρι τα “Carmina Burana”. Τώρα μου λες ότι αυτό ειπώθηκε ανάμεσα σε γέλια. Που θέλεις να το ξέρω; Εξάλλου, λες, τώρα και στην απάντησή σου, πως το single βγήκε το ’83. Ε, αυτό δε λέω κι εγώ; Τι ακουγότανε το ’83; Αυτά που σου είπα – και άλλα επίσης. Αν τα θυμόμουνα; Τα θυμόμουνα, αλλά τα τσεκάρισα κιόλας. Τώρα μου λες για τον Μαρκόπουλο και τι είχε δηλώσει για το ροκ. Άλλο αυτό και άλλο ότι ακουγότανε Μαρκόπουλος το ’83. Επίσης, εγώ δε μίλησα ούτε για «κνίτες», ούτε για «μαλλιάδες», ούτε για «πάνκηδες». Τι μου τα λες αυτά; Ok, πες τα.
    Για το «αρχοντικό ροκ» εντάξει. Δέχομαι τις επεξηγήσεις.

    Μου λες, επίσης, ότι «ε, λοιπόν αυτό το στυλ του ελληνικού ροκ δεν μου αρέσει, όπως και σ’ εσένα δεν αρέσουν οι MD. Δικαίωμα». Φυσικά, είναι δικαίωμά σου να μη σ’ αρέσει το «Ρίτα-Ριτάκι». Αλλά είναι και μένα δικαίωμά μου να βρίσκω συμπαθητικό το «Ρίτα-Ριτάκι», αλλά να μου αρέσει και ο δίσκος σας! Έγραψα, μάλιστα, στην ανάρτηση «αφού αρέσουν και σ’ εμένα». Γιατί λες στην απάντησή σου ότι δεν μου αρέσουν οι Metro Decay, όταν έχω γράψει ακριβώς το αντίθετο;

    Αυτά που λες για Creep και «μισές καρδιές» εγώ δεν τα ξέρω (μπαίνουν και οικονομικά, υποθέτω, στη μέση, τα οποία προσωπικώς δεν μπορώ να τα ελέγξω). Εκείνο που ξέρω είναι πως ο δίσκος ταιριάζει με το «όραμα» της Creep, και δεν μπορώ να σκεφθώ άλλη εταιρία της εποχής που να τον έβγαζε. Αυτό είπα. Υπάρχει κάποια λανθασμένη εκτίμηση εδώ; Δεν νομίζω.

    (Πάντως θέματα απ' αυτά που ετέθησαν στην ανάρτηση παραμένουν αναπάντητα).

    Να μη ζητάς κανένα συγγνώμη, Κώστα Μάστορη. Καλή επιτυχία στην επανέκδοση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Διαπιστώνεις οτι δεν έχουν γίνει κατανοητά τα πράγματα επειδή εξακολουθεί να μη μου αρέσει το να εξετάζεις την κάθε ανακρίβεια και ασυναρτησία που θα γράψει ο οποιοσδήποτε εκεί έξω?

    Μια χαρά κατανοητά είναι όλα, και δε διαφωνώ στο οτι πρέπει μερικοί να βρουν το μάστορά τους - αυτό έχει ξεκαθαριστεί απο την αρχή.

    Αυτό που εξέφρασα, κακώς μάλλον στην παρούσα ανάρτηση (το γυρόφερνα καιρό) είναι οτι προσωπικά, δεν θέλω ρε παιδί μου να διαβάζω έδω μέσα για το Μηλάτο (τον κάθε Μηλάτο) και τα λάθη του και τις ανακρίβειές του και τις ασυναρτησίες του. Πως να στο πώ, θα ηταν πιο υγιής η διάθεση και η μέρα μου αν άκουγα το κομμάτι του Παπαδόπουλου και μόνο. Αν ήθελα να διαβάσω τη γνώμη του Μηλάτου για τον Παπαδόπουλο, θα έπαιρνα την Athens Voice.

    Για τα μουσικά που λες, η Ελλάδα είναι αστεία χώρα. Αστεία ρε παιδί μου, δεν είναι σοβαρή. Για δεκάδες λόγους που δεν προτίθεμαι να αναλύσω εδώ. Μίλησα όμως για πλειονότητα, και απέναντι της μια χούφτα ανθρώπους. Άρα αυτό το 'συλλήβδην' μη μου το χρεώνεις σε παρακαλώ. Και για να ξεκαθαρίσω: το να μην υπάρχει κανενός είδους αξιοκρατία και να γράφει ο καθένας όπου θέλει και ο,τι θέλει, είναι γνώρισμα μιας χώρας που δεν είναι σοβαρή. Διαφωνείς με αυτό?

    Το ζουμί, επαναλαμβάνω αυτά που ήδη έχω γράψει:

    "Δεν πρέπει να γίνεται κριτική θα μου πεις? Πρέπει. Και βγαίνουν και ενδιαφέροντα πράγματα στην πορεία, άσχετα αν πάει να παρεκτραπεί η συζήτηση αρκετά συχνά.
    Απλά, για μένα προσωπικά, είναι πιο ωφέλιμο να βλέπω αυτά που αρέσουν σε κάποιον (εαν αυτός ο κάποιος με ενδιαφέρει), παρά αυτά που δεν του αρέσουν."

    Για μένα λοιπόν, είναι πιο ωφέλιμο το να ανακαλύψω άλλον ένα καλό δίσκο, παρά το να διαπιστώσω το οτι ο ταδε η ο δείνα είναι άσχετος. Και ούτε τους λιβανίζουμε, ούτε τους καλύπτουμε. Ούτε εγώ το κάνω, ούτε εσύ.

    Το πόσο ωφέλιμο είναι τελικά όλο αυτό με τα "συντεχνιακά" και το αν θα έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα (όπως το να αποκτήσει η χώρα κάποια σοβαρότητα παραπάνω), μένει να το δούμε στην πορεία :-)

    (Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, αλλά όλα τα παραπάνω γράφονται με αγάπη και καλή διάθεση.)

    υ.γ. Γιάννη, συμφωνώ -εννοείται- με το οτι τα ονόματα των ανθρώπων πρέπει να γράφονται σωστά, έχω ξαναπεί οτι εκτιμάω πολύ την αξία της σωστής πληροφορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αν προσέξεις τη διατύπωση FH το «συλλήβδην» δεν αναφέρεται σ’ εσένα.

    Για τα υπόλοιπα τα είπαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. το αναφέρει ο Γιωργάκης. που στον θυμίζω :-P

    http://bit.ly/9PFZbW

    "FH - για τον σοσιαλισμό και την ψυχεδέλεια"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Τελικά αποδεικνύεται ότι η ποιότητα, η γνώση και η επάρκεια αυτού που ρωτάει, μπορεί να εκθέσει ανεπανόρθωτα (ή μη) τον ερωτώμενο. Διαβάζοντας για τρίτη φορά σήμερα τη συνέντευξη υποψιάστηκα τα περί δαίμονος της απομαγνητοφώνησης για αυτό και έσπευσα να τα αναφέρω παραπάνω. Η συνέντευξη έτσι όπως τυπώθηκε “χάνει” ήδη από τον ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ πρόλογο που αγνοεί όλο το μουσικό κλίμα της εποχής έτσι όπως έχει αποτυπωθεί στην ιστορία δεκάδων άλμπουμ και σχημάτων.
    Επί της ουσίας, που είναι η αξία του δίσκου των Metro Decay, δεν νομίζω ότι χωρούν παρερμηνείες. Σε σχετικό αφιέρωμα στο mic.gr προ τετραετίας τον συμπεριλαμβάνω στην εντεκάδα των αγαπημένων μου ελληνόφωνων ροκ δίσκων και η γνώμη μου δεν αλλάζει σήμερα. Και εκεί έλεγα ότι το άλμπουμ αποστασιοποιείται σε σημαντικό βαθμό από το υπόλοιπο ελληνικό ροκ. Και αυτό συνεχίζω να το πιστεύω. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν στέκει μόνο του σε κάποια γωνιά, όπως αορίστως αναφέρει η Μαρία Παππά, που αμφιβάλλω αν το έχει ακούσει πάνω από δύο φορές. Τα είπαμε για τους Λευκή Συμφωνία. Το αυτό ισχύει και για το πρώτο άλμπουμ των Μωρά Στη Φωτιά, που θεωρώ ότι από τα ελληνόφωνα είναι ότι αρτιότερο σε επίπεδα post punk/ new wave ήχου.
    Τους MD πάντοτε τους αντιστοίχιζα με συγκροτήματα όπως οι Ιταλοί CCCP ή οι Σουηδοί Lustans Lakejer. Άπαντες μετέφεραν με αυθεντικό πάθος στη γλώσσα και τη χώρα τους τους κώδικες εκείνης της μουσικής, αλλά θεωρώ ότι ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να πουν σε μη Ιταλούς, Σουηδούς και Έλληνες αντίστοιχα. Και το αν το άλμπουμ έφτανε τελικά ως την Καστοριά ή όχι δεν είναι δικαιολογία. Από ότι γνωρίζω “σκηνή” υπήρχε και στη Βέροια, και στο Αγρίνιο και στην Αλεξανδρούπολη, πιθανόν και στην Καστοριά. Μην καταφεύγουμε πάλι σε υπερβολικά σχήματα. Δεν άκουγε μόνο η Αθήνα μουσική.
    Ως προς τα περί ροκ κατεστημένου και ροκ χούντας, οι αιτιάσεις μου παραμένουν. Πάντοτε υπάρχει η κραταία ροκ άποψη, η εναλλακτική κ.ο.κ. Ας μη μιλάμε για χούντες κλπ υπερβολικά. Ειδικά όταν έχουν περάσει τόσα χρόνια και μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Καθώς γερνάει το ροκ, οι αποστάσεις μικραίνουν και τα αγεφύρωτα πράγματα συνδέονται με συνήθως όμορφο τρόπο. Κυκλοφορούν άλμπουμ με punk συγκροτήματα που διασκευάζουν Fairport Convention. Κάποτε θα ήταν αδιανότητο.
    Στα περί προφοράς από το Κιλκίς πάντως δεν νομίζω ότι στέκει κάτι τέτοιο. Ως σαλονικιός γνωρίζω πολύ κόσμο από εκεί και έχω πάει και αρκετές φορές. Ποτέ δεν άκουσα κανέναν να τρώει τα φωνήεντα σε στυλ Ian Curtis. Εύλογο να “ξενίζει” η προφορά ενός σχήματος που δανείζεται άμεσα από μία αλλοδαπή αισθητική και κουλτούρα, αλλά ας μην το θεωρήσουμε και θεμιτό. Ομοίως και για τους αγγλόφωνους με την ελληνική προφορά.
    Τέλος πάντων. Να μείνω πάντως σε μία φράση του Κώστα Μάστορη που εκφράζει απόλυτα και τη δική μου άποψη για όσα αόριστα, υπερβολικά και με ελαφρύ μυαλό γράφτηκαν και γύρω από τους Last Drive προ διετίας “Φοβάμαι βέβαια πως εκείνα τα παλιόπαιδα προσπαθούσαν να τους φουσκώσουν τα μυαλά, αλλά ευτυχώς οι Drive είναι ώριμοι άνθρωποι και δεν κινδυνεύουν από τέτοια.”Όντως. Υπάρχουν και αντίθετα παραδείγματα βέβαια. Στην περίπτωση της Λένας Πλάτωνος (για να μην αναφερθώ αόριστα) παρότι πιο ώριμη, βλέπω ότι κάτι παλιόπαιδα την παρασέρνουν σε πράγματα που την εκθέτουν (ο καθένας πράττει με ελεύθερη βούληση βέβαια). Οι Drive βέβαια δεν εκτέθηκαν στο παραμικρό. Ούτε στα live , ούτε στο δίσκο.
    Και να κλείσω κάπως πιο ευχάριστα. Την Παρασκεύη το βράδυ θυμηθήκαμε να παίξουμε σε κάποιο μπαρ τα Κειμήλια και η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε αρκούντως. Όπως συμβαίνει και με τις Σκιές, που τις περισσότερες φορές φροντίζω να θυμάμαι όταν τυχαίνει να παίξω κάπου μουσική. Τα μεγάλα τραγούδια επιβιώνουν, αυτό δεν αλλάζει. Έστω και αν κάποιος που ρώτησε δεν πίστευε ότι είναι ελληνικό τραγούδι , γιατί άκουγε αγγλικά (και δεν είναι τέχνασμα αυτό, συνέβη).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενα του φώντα τρούσσα.αν και πιστεύω οτι δεν φταίει τόσο το γκρουπ όσο η δημοσιογράφος.ωστόσο αυτά τα περί χούντας μουσικής,μαλακίες κλπ είναι το λιγότερο αστεία.εκείνη την εποχή(επειδή την έζησα έντονα)το κίνημα new wane/darkwave(το οποίο αυτό ακριβώς παίζουν οι συμπαθείς metro decay)είχε τεράστια απήχηση.Μην ξεχνάμε οτι την διετία 83 84 τα εξάρχεια συσπειρώνουν γύρω τους την τότε άγρια νεολαία(πανκς,σκινς,μεταλλάδες),η αντικουλτούρα <>έδαφος και μόνο οι κολλημένοι ακούγαν deep purple kai stones.Η συναυλία με τους bithday party(στους οποίους παίζαν και και oi metro decay)είχε τεράστια προσέλευση κόσμου.Το ίδιο και των bauhaus.θεωρώ την συνέντευξη και τα λεγόμενα των metro decay to λιγότερα υπεβολικά.Ωραίος ο δίσκος τους αλλά όχι και κάτι το φοβερό.Οι δίσκοι των villa 21,των stress και άλλων είναι πολύ καλυτεροι.Και κάτι τελευταιο-η μασονία της Rimbaud και της darkwave κοινότητας(επειδή τους γνωρίζω)θέλει ντε και καλά να επιβάλλει σαν αριστουργήματα δίσκους του 80 που δεν είναι και τόσο τρομεροί όσο τους παρουσιάζουν.Κάτι αντίστοιχο που έγινε με την γενιά των 60's και 70's που εκθειάζαν αστειότητες και προχειρότητες(έντιμες όμως)τύπου τα 4 επίπεδα της ύπαρξης,charms,olympians και άλλων τινών.Ωστόσο θεωρώ οτι καλό είναι να γραφτεί κάτι(και από εσας κύριε τρούσσα)για την΄τόσο <>δεκαετία του 80,καθώς και τα γεγονότα που την σημαδεψαν και έχουν άμεση σχέση με την διαμόρφωση των τότε μουσικών ταυτοτήτων και φυλών(επιχειρήσεις αρετη στα εξάρχεια,δολοφονία του 15χρονου Καλτεζά,απότομη εισβολή της πρέζας και άλλα) και να γίνουν και άλλες επανεκδοσεις και κυρίως χαμένες ηχογραφήσεις(όπως πρόσφατα των ανυπόφορων.ευχαριστώ και συγχαρητήρια για το blog σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. αν νομιζετε κακομοιρηδες (που σας αρεσει το 'ριτα ριτακι' και αθλιοτερα απο αυτο κατα πασα πιθανοτητα) και που ριχνετε ΘΑΨΙΜΟ γιατι αυτο κανετε οσο κι αν δεν σας αρεσει η λεξη, οτι οι metro decay ειναι το σκιες και το κειμηλια, εχετε ηδη χασει και χαθει στην μεταφραση. οτι κατι μυστικοι κηποι ειναι καλυτεροι απ την υπερβαση με κανει μονο να γελαω, οχι οτι δεν σεβομαι τα διαφορετικα γουστα αλλα απο καποιο σημειο και μετα ξεκιναει και η αντικειμενικη αληθεια.

    οι τατιανες στεφανιδου της μουσικης παντα υπηρχαν ακομα και σε σοβαρα (ας πουμε) περιοδικα αλλα τωρα με τα μπλογκς μαλλον εχει ξεφυγει η κατασταση (τι φταινε αραγε οι αλλοι που εσεις δεν γραψατε ποτε στο NME) - οι διευκρινισεις περι εγκυκλοπαιδικων γνωσεων σας μαραναν. τι να κανουμε δεν γεννηθηκαν ολοι ξερολες σαν εσας κυριε μπλογκοκρατορα κι επισης δεν γεννηθηκαν ολοι με καρμπον. καλα κανουν και διαχωριζουν οι ανθρωποι τον εαυτο τους απ το συφερτο της εποχης - οταν αλλοι γκαριζαν παπαριες μπροστα σε μικροφωνα σε αθλια αγγλικα με σηκωμενα μαλλια και βαμμενοι σαν κλοουν, αυτοι εδω γραφανε ΜΟΥΣΙΚΗ και κυκλοφορουσαν με σαγιοναρες.

    οσο για το θεμα με την προφορα, το μονο που μπορω να φανταστω ειναι οτι μαλλον δεν γνωριζετε που πανε τα τεσσερα με το αντικειμενο, διοτι ουδεμια υποψια αγγλικων δεν βρισκω οσες φορες κι αν εχω ακουσει την υπερβαση (δηλαδη απειρες). μαλιστα ο κυριος α. μανιατης εικαζω οτι δεν ειχε και ιδεα απο αγγλικα μιας και σε μια συναυλια λεει κατι ακαταλαβιστικα. μαλλον με το ρο ειχε ενα πγοβλημα. βεβαια και εδω θα μπορουσατε παλι να πειτε 'μα πως τολμαει να μιλαει ετσι και δεν βαζει πετρες στο στομα του να το διορθωσει'.

    που λετε ωραιες οι αποψεις, σαν τις πυγολαμπιδες κι αυτες, για να μην πω τιποτε αλλο σε -πιδες και παρεξηγηθουμε αλλα πολυς ντορος για ΜΙΑ αποψη και μαλιστα ελαφρως προκλητικη και μαλλον αδιαφορη. δηλαδη σκεφτειτε να μην σας αρεσαν κιολας οι μετρο τι θα γραφατε. αυταααα.

    ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - θερμη παρακληση : εκτος των μετρο, δεν παρατατε και τον κυριο αγγελοπουλο; γιατι ειναι σιγουρο οτι οσο καταλαβατε την υπερβαση, αλλο τοσο καταλαβατε κι αυτον κι ειναι κριμα.


    - μια αναιδεστατη κορασιδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αναιδεστάτη κορασίδα, πες και κάτι ουσιαστικό και μην το παίζεις «δικηγόρος Καρνέζης». (Κάτι έχω πάθει τώρα τελευταία και θυμάμαι… ωραία πρόσωπα).

    Δεν έθαψε κανείς την «Υπέρβαση», εφιάλτες βλέπεις; Μάλλον. Αν κρίνω από το γεγονός ότι σ’ αυτήν ακούς… ελληνικά. (Φαίνεται πως έτσι τα μιλάνε στο χωριό σου).

    Κατά τα λοιπά, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έχεις (κι εσύ) πρόβλημα να διαβάζεις αρλούμπες; Διάβαζέ τες λοιπόν και… όνειρα γλυκά. Και πρόσεξε. Μην αλλάξεις πλευρό. Πάντα μ’ αυτό να κοιμάσαι.

    ΥΓ. Για ποιον Αγγελόπουλο μας τσαμπουνάς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ο φίλος που ανέφερε για τη "μασονία της Rimbaud" που τη ξέρει καλά μάλιστα, ελπίζω να είχε προσέξει πως το μαγαζί λέγεται Rebound... αν είχε πάει έστω και μια φορά θα το ήξερε.
    Βέβαια έχει δίκιο για τη μασονία των darkwavάδων που συχνάζουν εκεί, αλλά ας μη γενικεύουμε, τι επίδραση έχουν άλλωστε, μια ομαδούλα είναι από 20-30 άτομα...
    Στο θέμα μας τώρα, οι πιο πολλοί δεν έχετε ιδέα για το πνεύμα της εποχής 1980-1985 στην Ελλάδα, δε το ζήσατε ή δε πήρατε χαμπάρι τι γινόταν στο περιθώριο της "σοσιαλιστικής ευδαιμονίας" που ζούσε η χώρα, οπότε γράφετε ότι σας κατέβει ή αναμασήσατε από όσα διαβάσατε ή ακούσατε... Οι MD ήταν ένα πολύ αξιόλογο συγκρότημα της εποχής εκείνης, τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. «Στο θέμα μας τώρα…». Ναι, όντως, εγώ «δεν είχα πάρει χαμπάρι τι γινόταν στο περιθώριο της ‘σοσιαλιστικής ευδαιμονίας’ που ζούσε η χώρα». Το 1980 άκουγα «Νησιώτικα» και το 1985 «Ρίτα-Ριτάκι»…
    Κάτι κατάλαβα, περί «σοσιαλισμού», τον τελευταίο μόλις χρόνο… που μας πηγαίνουνε ασάλιωτους. Γι’ αυτό και ξανακούω τώρα τα «κιουράδικα». Για ν’ αντιδράσω… Άσε μας ρε φίλε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Συγγνώμη, αλλά δεν έγινε κατανοητό το σχόλιο μου πιο πάνω. Οι μόνοι που ξέρουν τι γράφουν σε αυτή την αντιπαράθεση είσαι εσύ Φώντα και ο Μάστορης από τους MD. όλοι οι άλλοι εντάσσονται κατά την άποψη μου στα όσα έθεσα παραπάνω.
    Ευχαριστώ για τη δημοσίευση.

    ΥΓ: Όσο για τους Last drive... πριν 2 εβδομάδες περίπου, στο πάρτυ του περιοδικού Velvet στο Bios, όπου είχε συναυλία με 3 groups και μετά dj set από τους Alex K και George των Last drive, όσοι ήταν παρόντες είδαν την έπαρση τους όταν έβαζαν μουσική. Δε λέω, καλό και ιστορικό γκρουπ οι Last drive, αλλά λίγο περισσότερη επαφή με τη "γη" δεν έκανε κακό σε κανένα. Ας βάλουμε επιτέλους τα μουσικά πράγματα της δεκαετίας του 80 σε μια σωστή σειρά, καιρός δεν είναι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Φίλε, δεν είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε να γράφουμε. Και όσον αφορά στην πάρτη μου δεν διεκδικώ a priori κανένα αλάθητο. Φροντίζω, απλώς, όσα λέω να τα τεκμηριώνω. Ας κρίνουν (και κρίνουν), εν πάση περιπτώσει, και οι αναγνώστες. Δε μιλάμε σε καφενείο να λέμε αβασάνιστα ό,τι θέλουμε. Μας διαβάζει κόσμος (όσοι μάς διαβάζουν – και δεν εννοώ μόνον τον εαυτό μου, αλλά κι εσάς τους σχολιαστές). Πρέπει κάτι «σωστό» να μένει.

    Δεν τα ξέρω αυτά που λες για τους Last Drive. Τους παρακολουθώ από τότε που βγήκαν. Τους πρωτοείδα live γύρω στο ’86 και τελευταία φορά στις αρχές του ’90. Τον τελευταίο τους δίσκο τον βρήκα δυνατό, κι έγραψα καλά λόγια στο περιοδικό. Φυσικά, κανείς δεν κερδίζει τίποτα με το να επαίρεται (δε μιλάω για τους Last Drive) και ξέρεις συνήθως ποιοι επαίρονται· οι τενεκέδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Και βέβαια υπήρχε και στην Καστοριά μικρή σκηνή (με κορυφαίους τους Like A Group..). Όσο για την προφορά του Μανιάτη, δεν χρειάζεται να ιδρώνετε τα πληκτρολόγιά σας - επιδιώξτε να τον ακούσετε προσωπικά, έτσι μιλάει ο άνθρωπος! (καλά να είναι). Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι ήταν τα πράγματα και τότε και τώρα : ημιμάθεια, κλίκες, δημιουργική απομόνωση αλλά και αθέλητη αλλοτρίωση όλα συνυπήρχανε. Θυμάμαι (εδώ ανάβω νοσταλγικά τσιμπουκάκι) τον μέγα Χρήστο Δασκαλόπουλο να αναστατώνει τους ηλίθιους "ψαγμενιάρηδες" με το ελληνικό πολλά υποσχόμενο γκρουπ των Dead After Food (επινοημένο γκρουπ-πλάκα που μας διασκέδασε αρκούντως). Όσο για τον Φανταστικό Ήχο, δεν θυμάμαι να έχει καμμιά τέτοια "μη χαλάτε την καρδιά σας με τις ανακρίβειες" φιλοσοφία παρά μόνο τώρα που του θίχτηκε (ή έτσι νομίζει) η φίλη. Θα συμφωνήσω μόνο πως όλη αυτή η ιστορία με την αναβίωση έχει ξεφτιλισθεί εντελώς αλλά με τα τσάμπα-press που έχουμε τσάμπα θα καίει η λάμπα. Καλό σας βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Δε θυμάσαι να έχω καμία τέτοια φιλοσοφία Bwana, ακριβώς γιατί δεν έχω συμμετάσχει σε κανένα τέτοιου είδους post.

    Κακώς επέλεξα τελικά να εκφράσω τη γνώμη μου δημοσίως σε αυτήν εδώ την ανάρτηση για ένα θέμα που, τελικά, είναι προσωπικό (το τι δεν αρέσει σε εμένα στο Δισκορυχείο). Έπρεπε να το πω στον Φώντα κατ'ιδίαν και να τελείωνε εκεί.

    Το αστείο όμως είναι οτι δε με ξέρεις/δε σε ξέρω, παρ'ολαυτα βγάζεις εύκολα και αβίαστα συμπεράσματα για τους φίλους και τις φίλες μου.

    Να σου πω λοιπόν, οτι η Μαρία δεν είναι φίλη μου, ανήκει στους ανθρώπους που λέμε ένα "γειά". Μου είναι αρκετά συμπαθής, αλλά δεν είναι φίλη μου. Δε την ξέρω τόσο καλά ωστέ να μπω σε ένα blog για να την "υπερασπιστώ" - δεν το έκανα, εξάλλου.

    Και στη τελική ρε Bwana (γιατί μου την έδωσες τώρα) μπες στο blog μου, δύο χρόνια το'χω, και δες ποιά είναι η φιλοσοφία μου και αν "χαλάω τη καρδιά μου" με το να ασχολούμαι με τον κάθε άσχετο. Ποσώς με αφορά, ούτε δύο δευτερόλεπτα απο το χρόνο μου δε θα δώσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Bwana, ποια πληκτρολόγια ιδρώνουμε; Θα μας βγάλεις κι εσύ κουφούς; Τώρα μας λες ότι «έτσι μιλάει ο άνθρωπος». Ok. Αυτά πάντως που ακούω εγώ δεν είναι σωστά ελληνικά, είναι στο περίπου. Ας μην το προχωρήσουμε, όμως. Αν υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα στην άρθρωση του ανθρώπου οφείλουμε να σεβαστούμε το γεγονός. Αλλά, ας τραγουδούσε άλλος βρε αδερφέ. Δεν θα χάλαγε κι ο κόσμος. Απεναντίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. 12 Οκτωβρίου 2010 12:08
    34 σχόλια περίπου για τους Metro Decay και μάλιστα για ενα καλό(?)δίσκο 27 χρόνια (!!) πριν.
    Reason to be cheerful κύριε Κώστα Μάστορη.
    Σχόλια?
    "παλαιοροκάδες που ακούνε allman brothers και lynyrd skynyrd."
    "Les Zeppelin και Deep Purple...(που προσωπικά δεν τους αντέχω κι όλας, αμφότερους)
    "λατρεμένοι Killing Joke"
    "Το να σου αρέσει ο Σιδηρόπουλος ήταν «υποχρεωτικό» όπως ήταν υποχρεωτικό στους ΚΝίτες να αρέσει το Canto General και τα ρεμπέτικα"
    "Επί της ουσίας, που είναι η αξία του δίσκου των Metro Decay, δεν νομίζω ότι χωρούν παρερμηνείες. Σε σχετικό αφιέρωμα στο mic.gr προ τετραετίας τον συμπεριλαμβάνω στην εντεκάδα των αγαπημένων μου ελληνόφωνων ροκ δίσκων και η γνώμη μου δεν αλλάζει σήμερα."
    Ρε κατι μάγκες που γεννήθηκαν με τους Tuxedo Moon και τους Killing Joke κάτω απο το μαξιλάρι τους....ΚΑΙ ΔΕΝ γουστάραν τους Led Zeppelin και τους Stones (λες και τότε υπήρχαν στο εμπόριο αλλοι δίσκοι κακόμοιροι).
    Ανοιξες ασκούς Φώντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. ναι ,μπερδεύτηκα η rebound είναι rebound,και όχι rimbaud.επηρεάστηκα βλέπεις από τον ARTHUR RIMBAUD.τι να κάνουμε βλέπεις?ο καθείς και οι αναφορές του.Όσο για το ποιοι ζήσαν την δεκαετία του'80,άσε ρε φίλε..Όσοι θυμούνται το Χημείο,τις πορείες για το τσέρνομπιλ,τις συναυλίες των last drive στη villa amalias,τις συναυλίες αλληλεγγύης του Σιδηρόπουλου,καθώς και το ξύλο στην Πλάκα μεταξύ ροκάδων καιπανκς,ξέρουν τι λέω.Αλήθεια θυμάσαιτην θρυλική νύχτα των πανκς(όπως ονομάστηκε από τον αστικό τύπο)τον Οκτώβρη του 84,όταν μετά απο μια ακύρωση συναυλίας πανκ συγκροτημάτων στο Πολυτεχνείο απο κνίτες γίνονταν ολονύχτιες συγκρούσεις στα εξαρχεια?Ασε λοιπόν το παραμύθι οτι λίγοι γνώρισαν τα 80's.Eπίσης έγραψα αυτόν τον όντως μακροσκελή κατάλογο γεγονότων για να αποδείξω οτι όποιος ακούει μουσική αποκόβοντας την από το ευρύτερο πολιτικο/κοινωνικό περιβάλλον της εποχής είναι το λιγότερο ηλίθιος.Κάτι που σωστά επισήμανε και ο Φώντας τρούσσας στο άρθρο του για τη σχέση kraut rock και γεγονότων της εποχής στην Δ.γερμανία.Και πάλι συγχαρητήρια για το blog σου κύριε τρούσσα,σε παρακολουθώ απο το 1996 με το όντως πολύ καλό βιβλίο που είχες βγάλει για το ελληνικό ροκ.Σε ξαναβρήκα στο ιnternet με ένα άρθρο που είχες γράψει για τους zengaguren και έπαθα πλάκα!να μου πεις όμως που να ξέρουν οι darkwavaδες τους zengaguren...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Οι δικές μας ατάκες που κολλάνε με αυτά που είπαν οι MD? Και εγώ και ο Άρης ο Καραμπεάζης είμαστε γύρω στα 30, άλλη γενιά. Εμείς είχαμε πολλούς δίσκους να διαλέξουμε όταν μεγαλώναμε.

    Και οι MD είχαν όμως. Κάπου αναφέρεται στη συνέντευξη οτι σαφώς και υπήρχαν δίσκοι να αγοράσεις τότε, τους έφερνε ο τύπος απο τους Magic De Spell που δούλευε στο Happening.

    Αυτα τα σκηνικά που περιγράφονται πάντως για τη δεκαετία του '80 και τις μουσικές διαμάχες μου προκαλούν τρόμο. Και γέλιο μαζί. Αλλά πιο πολύ τρόμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους, καθώς το ροκ όντως γερνάει, για κάποιους άλλους οι Killing Joke και οι Tuxedomoon έχουν πάρει τη θέση των Stones και των Zeppelin. Τριάντα χρόνια συγκροτήματα αμφότεροι (η πρώτη δυάδα), ακόμη και οι σαραντάρηδες είναι φυσικό να γεννήθηκαν με αυτούς, πόσο καν οι τριαντάρηδες. Δεν καταλαβαίνω που είναι η μαγκιά δηλαδή; Ή πως θεωρείται μαγκιά το να ακούς ένα συγκρότημα αντί για ένα άλλο.
    Το καλό πάντως είναι πως η γενιά που γεννήθηκε με τους Killing Joke μπόρεσε και έφτασε και στους Stones και στους Zeppelin και ακόμη πιο πίσω. Κάποιες γενιές πίσω αρνήθηκαν να κοιτάξουν παρακάτω.
    Κατά τα άλλα ενδιαφέροντα όσα γράφονται περί των διάφορων γεγονότων στα 80s, έστω και με τη μορφή αντεγκλήσεων. Κάθε συζήτηση κάτι μπορεί να βγάλει, έστω και αν αρχικά φαντάζει σαν κοκορομαχία....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. quote: "Αλλά τι θα κάνεις? Θα αναλώνεις (τον όποιο) χρόνο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε κάποιο άλλο section του blog (πιθανότατα πιο ωφέλιμο) απο το να συλλέγεις τις αμέτρητες κοτσάνες γύρω μας?"
    Σε αυτή την παράγραφο αναφερόμουν - αν το απόδωσα ως "φιλοσοφία" και σε πείραξε ΤΟΣΟ πολύ, κακή μου απόδοση. Στο blog σου έχω μπει και μου αρέσει - αυτό δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να ζυγίζει με ό,τι άλλο μπορεί να γράψεις.
    Φώντα, έτσι μιλάει ο τραγουδιστής και δεν μπορώ εγώ να κάνω κάτι για αυτό. Το αν αρέσει η φωνή του είναι θέμα γούστου - το ότι μιλάει έτσι είναι αντικειμενικό. Καλώς το έθιξες και καλώς απάντησα. Δεν καταλαβαίνω από πού συνάγεις ότι πάω να βγάλω κάποιον κουφό... Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. οι αρλουμπες που διαβαζω απο χθες εδω μεσα δεν συγκρινονται ουτε στο ελαχιστο με την (κατακρεουργημενη) συνεντευξη των μετρο και τις 4 παραγραφους που (κακως) εγραψα. γιατι εδω οχι μονο το χετε κανει καφενειο αλλα δεν δεχεστε και αντιλογο. δεν ειπα οτι θαψατε ειδικα την υπερβαση, ειπα οτι θαψατε γενικα. ναι στο χωριο μου τετοια ελληνικα μιλανε, οπως και στο χωριο σου και στο χωριο του μανιατη και του μαστορη. καλα λεω γω για απωθημενα με τη γηραια αλβιωνα μπαρμπα φωντα. κι ειστε και μεγαλοι ανθρωποι τρομαρα σας.

    κι επειδη οταν δεν εχεις βοηθεια απο εγκυκλοπαιδειες, κανεις και λαθος εκτιμησεις, μαθε οτι κοιμαμαι μαλλον ανορθοδοξα, δεν διαλεγω πλευρο. και με τον ιδιο τροπο ακουω και μουσικη. χωρις να τη βαζω σε κουτακια και βιβλιοθηκες.

    - ε πεην ιν δη αςς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. @Σ.Δήμας
    Φίλε μου το "παλαιοροκάδες που ακούνε allman brothers και lynyrd skynyrd" δεν είχε αξιολογική δική μου κρίση.Απλώς περιέγραψα μια πραγματικότητα στον ελληνικό ροκ μικρόκοσμο από την πλευρά μιας συγκεκριμένης μερίδας του ,μειοψηφικής αλλά όχι ασήμαντης (πήγαινε πολύς κόσμος στους Birthday Party και στους Bauhaus.Η πέραν του ροκ μικρόκοσμου νεολαία όντως άκουγε κομπανίες.) από την οποία προήλθαν τα γκρουπ σαν τους M D.Και βέβαια ποστ πανκ δίσκοι από το 80 και μετά κυκλοφορούσαν κατά κόρον.
    Αλλά ο λόγος που ξαναγράφω είναι οτι θυμήθηκα τους Ήχους του Χειμώνα.Μια πασοκική πρωτοβουλία επιχορηγούμενου ροκ, που σε ένα βαθμό επιχειρούσε να προσδιορίσει εκ των άνω το τι είναι "ελληνικό ροκ", και ήταν ακόμα μια "πρόκληση" προς την ποστ πανκ κοινότητα που ήταν ήδη -ως πολιτικοποιημένη γενικά και συμπαθούσα του λεγόμενου "χώρου"- σε αντίθεση με την νέα σοσιαλιστική εξουσία .Εικάζω ότι το "ελληνικό ροκ που μισούμε" και οι αντιπασοκικές αιχμές που υπάρχουν στη συνέντευξη που σχολιάζουμε, έχουν και αυτή την ιστορία σαν αφετηρία τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Αναιδεστάτη κορασίδα, μάθε πρώτα να εκφράζεις σωστά όσα σου έρχονται στο κεφάλι, και μετά να έρχεσαι και ν’ αφήνεις σχόλια (που για δεύτερη φορά δε λένε απολύτως τίποτα). Όταν γράφεις: «ριχνετε ΘΑΨΙΜΟ γιατι αυτο κανετε οσο κι αν δεν σας αρεσει η λεξη, οτι οι metro decay ειναι το σκιες και το κειμηλια», εννοείς ολοφάνερα πως θάβουμε την «Υπέρβαση», αφού νομίζουμε πως οι Metro Decay είναι μόνον οι «Σκιες» και τα «Κειμήλια». Τώρα μας λες: «δεν ειπα οτι θαψατε ειδικα την υπερβαση, ειπα οτι θαψατε γενικα». Παρ’ το αυγό και κούρευτο. Για τι εγκυκλοπαίδειες μας τσαμπουνάς και «απωθημένα» με την Αλβιώνα; (Προηγουμένως μας μίλαγες για «Αγγελόπουλους»…). Στο ξαναλέω. Βλέπεις εφιάλτες.
    ΥΓ. Έχω δημοσιεύσει δύο σχόλιά σου, που δεν απαντούν σε τίποτα από τα θέματα που έθεσε η ανάρτηση. Απεναντίας είναι κακεντρεχή και επιθετικά. Αν δεν αλλάξεις τακτική, τρίτο σχόλιο δεν έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Αγαπητέ,
    διάβασα το ποστ σου, πέρασα τα σχόλια βιαστικά, διάβασα και τις παρατηρήσεις του Κώστα του Μάστορη σχετικά με το όλο θέμα, διάβασα και την απάντησή σου. Θα με συγχωρέσεις λοιπόν αν επαναλάβω πράγματα που ήδη έχουν αναφερθεί. Αλλά έχω τις εξής απορίες:

    1. Τι κόλλημα έχεις φάει με το πότε βγήκε το Κάρμινα Μπουράνα και το πώς είναι το σωστό όνομα του Ανδρεόπουλου; Λένε 10 πράγματα σημαντικά οι Μέτρο στη συνέντευξή τους και δίνουν κάποια παραδείγματα. Τι κολλάς στην ακρίβεια των παραδειγμάτων; Μου θυμίζεις τον Κνίτη με το δάχτυλο και το φεγγάρι.

    2. Πόσων χρονών είσαι για να αναρωτιέσαι περί ροκ κατεστημένου των μαλλιάδων; Δεν τα έζησες εσύ; Κι αν όχι, δε ρωτάς κάνα μεγαλύτερο να σου τα πει; Προτιμότερο θα ήταν από το να κάνεις ακροβατισμούς του στυλ "και ποια τηλεόραση έπαιζε τον Σιδηρόπουλο" (απάντηση: η ΕΙΡΤ), "ποια περιοδικά τον προωθούσαν;" (απάντηση: η ΜΟΥΣΙΚΗ και το Ποπ και Ροκ) ή "και ποιες άλλες εταιρείες υπήρχαν δηλαδή για να ηχογραφήσουν οι Μέτρο;" (την απάντηση τη δίνεις μόνος σου απαριθμώντας τες παρακάτω).

    3. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις από την άποψη του Μάστορη ότι δεν θέλανε να αναπαράγουν τα κομμάτια άλλων αλλά θέλανε να φτιάξουν τη δική τους μουσική; Κι αν το καταλαβαίνεις γιατί γράφεις κατεβατά καταλήγοντας στο, και καλά επιτιμητικό: "ο Μάστορης που δεν ξέρει να παίζει κομμάτια άλλων"; Κι ο Τομ Γουέιτς δεν ξέρει να παίζει κομμάτια άλλων και ο Κάπταιν Μπίφχερτ δεν θυμόταν να παίζει ούτε καν τα δικά του -ε και λοιπόν; Αυτό σημαίνει οτι ήταν λίγοι;

    4. Από την απάντησή σου στις παρατηρήσεις του Μάστορη διακρίνω μια "αρχοντιά" (που θα΄λεγε κι ο Κώστας) του τύπου: δεκτή η απολογία σου τιποτένιε μουσικούλη αν και δεν μπόρεσες να καταρρίψεις την ατράνταχτη επιχειρηματολογία μου. Ε, μήπως το έχεις πάρει κάπως ψηλά; Ο Μάστορης και οι Μέτρο είναι οι ξεχωριστοί (λόγω του καλλιτεχνικού τους έργου) κι εμείς είμαστε οι ακροατές που έχουμε αφορμές συζήτησης, επιρροές ή όπως θες πέστο λόγω ακριβώς της ύπαρξης των καλλιτεχνών. Το ανάποδο ισχύει μόνο για ψωνισμένους δημοσιοκάφρους -νομίζω;

    5. Δεν έχω καταλήξει τελικά. Δεν πήρες γραμμή από αυτά που λένε οι Μέτρο επειδή η συνέντευξη είναι κακογραμμένη ή επειδή τη διάβασες με την εκ των προτέρων απόφαση να το παίξεις πονηρός; Αν ισχύει το πρώτο κάνεις λάθος που τα χώνεις στους Μέτρο, αν ισχύει το δεύτερο καλά ξηγιέσαι. Μας χρειαζόταν ένας ακόμα πονηρός στην πιάτσα γιατί είχαμε ξεμείνει τώρα τελευταία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Ό,τι ολιγοβαρές μας κούραζε ανυπόφορα στα eighties, νεκροζωντανεύει και μας ξανααπειλεί. "Σπασαρχίδικα" πλέον, αφού δεν υπάρχει η ελαφρότητα του χαβαλέ που χαρακτήριζε τα τότε δρώμενα, αλλά η ημιμαθής οίηση και ο δογματισμός του hype των νεοφώτιστων.

    3 σχόλια για τον Γιάννη Χρήστου και 43 για τους Metro Decay... Και εις ανώτερα έλληνες μουσικόφιλοι!

    --
    Σπύρος "spacefreak"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Bwana, το τι βρίσκω ωφέλιμο προσωπικά φαίνεται απο το πως κινούμαι εγώ ο ίδιος, εξ'ου και η παραπομπή.

    Η ιδιότητά μου βέβαια σαφώς διαφέρει απο του Φώντα, παρ'ολαυτά νομίζω καταλαβαίνεις τι εννοώ. Το ειλικρινές των προθέσεών μου αμφισβήτησες και αυτό ήταν που με πείραξε.

    Τέλος όμως εδώ, γιατί θα γίνουμε κουραστικοί και υπάρχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να συζητήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Tα σχόλια για τους MD είναι 43, μείον καμια δεκαπενταριά (όπως τα είδα χοντρικά) που δεν τους αφορούν καθόλου.

    Spacefreak, όχι οτι διαφωνώ με αυτό που προσπαθείς να πεις (ίσως με την ειρωνία λίγο), αλλά συγκρίνεις ανόμοιου τύπου αναρτήσεις: η ανάρτηση με τους MD στην ετικέτα γράφει και "συντεχνιακά" - είναι λογικό να γίνει περισσότερος διάλογος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Αναλογες σκέψεις με σένα έκανα Σπύρο...
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. The motorcycle boy…, θέλεις κάτι να πεις; Το’πες. Για να δούμε τι λες όμως.

    Απαντάω στο 1. Πού το είδες το κόλλημα; Εντόπισα λάθη και ανακρίβειες. Ο συνθέτης λέγεται «Ανδριόπουλος» και τα “Carmina Burana” είναι… soundtrack της δεύτερης πασοκικής τετραετίας. Θες να διαβάζεις ανακρίβειες; Διάβαζέ τες. Ο «κνίτης» που κοίταγε το δάχτυλο καλά έκανε και το κοίταγε. Όχι θα κοιτάμε τα… φεγγάρια, για να αποβλακωνόμαστε. [σ.σ. Δεν υπήρξα ποτέ Κνίτης, ούτε φύσει (οργανωμένος), ούτε θέσει (απ’ έξω), αλλά δεν έχω και τίποτα μαζί τους. Εμένα με νοιάζουν οι θέσεις του καθενός, πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, και όχι οι «εξυπνάδες» και το ύφος που πουλάς].

    Απαντάω στο 2. Εγώ δε μίλησα για «μαλλιάδες». Πρόσεχε τι μου αποδίδεις. Αυτά που λες περί Σιδηρόπουλου είναι φληναφήματα. Επειδή έγραφε η Μουσική και το Ποπ & Ροκ δυο λόγια ήταν «κατεστημένο»; Ούτε στα εξώφυλλα δεν τον βάζανε. Τον έδειχνε το EΙΡΤ το ’82-’83; Έχεις στοιχεία; Πες μας τις εκπομπές. Εγώ δεν έχω. Ούτε τον θυμάμαι στην TV εκείνη την περίοδο. Μετά το ’85 τον θυμάμαι. Αλλά και να τον έδειξε μια φορά η TV, ή και δύο, αυτό τον κατατάσσει αμέσως στο «κατεστημένο»; Σε προσωπικό επίπεδο ο Σιδηρόπουλος δεν υπήρξε, για μένα, κατεστημένο. Δεν τον αντιμετώπισα ποτέ ως τέτοιο. Όπως άκουγα το Σιδηρόπουλο, άκουγα και τον Άκη Πάνου, και το Μαργαρίτη και τους Metro Decay.
    Αυτό λέω κι εγώ ρε μεγάλε για την Creep. Ήταν ό,τι ταίριαζε στους Metro Decay. Εκείνοι αφήνουν υπονοούμενα, για τη συνεργασία τους στη συνέντευξή τους. Νομίζω ότι θέλεις να μου τη βγεις, ακόμη και σε όσα συμφωνούμε. Πρόσεχε.

    Απαντώ στο 3. Κοίταξε φίλε μου. Κανένας δεν ξεκινάει να παίξει μουσική, παίζοντας τις δικές τους «συνθέσεις». Όλοι μαθαίνουν από τους προηγούμενους. Το να καταφέρεσαι εναντίον κάποιων που μαθαίνουν το ροκ παίζοντας Led Zeppelin και Deep Purple δείχνει ότι δεν έχεις καμμία (στενή, δια ζώσης) σχέση με τη μουσική, αλλά ούτε και πλατύτερη. Δεν ξέρω τι μου λες για τον Captain Beefheart – δεν θυμόταν να παίζει τα δικά του; –, μάθε όμως πως ο Captain ξεκίνησε στη μουσική ξεπατικώνοντας τον Howlin’ Wolf, τον Muddy Waters, τον Bo Diddley (έχεις ή δεν έχεις ακούσει το “Diddy wah diddy” από τον Captain) και διαφόρους άλλους. Ο Captain ήξερε να παίζει «απ’ έξω» όλο το blues του Chicago, δεν ήταν… Metro Decay. Και για τον Tom Waits, πάλι λες ότι σου κατέβει. Πρόσφατα είχα γράψει σε ανάρτηση (28/7) για το “Big Joe and Phantom 309” (από το “Nighthawks at the Diner”), που ήταν η διασκευή του στο “Phantom 309” του Tommy Faile, πρωτοτραγουδισμένο από τον Red Sovine. O Waits ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά τον Louis Armstrong, τον Howlin’ Wolf, τον Bob Dylan και βεβαίως το trad τραγούδι. Άκου, ας πούμε, το “I know I’ve been changed”, που είναι παραδοσιακό, μαζί με τον John Hammond, στο “Wicked Grin” [Pointblank/ Virgin, 2001]. Στο Mojo, μάλιστα, πριν από λίγους μήνες, επιμελήθηκε ένα 15-track CD στηριγμένο στους ανθρώπους οι οποίοι τον διαμόρφωσαν (Bob Dylan, Howlin’ Wolf, Ray Charles, Harry Belafonte, Cliff Edwards, Big Mama Thornton, Prisonaires, Hank Williams…). Βαριέμαι να γράψω άλλα, κοιτώντας έναν-έναν τους δίσκους του. Εδώ, είσαι παντελώς out.

    Απάντηση στα 4 και 5. Ανοησίες. Τι «ψωνισμένοι» και «το’χουμε πάρει ψηλά» και «πονηροί» και κολοκύθια με τη ρίγανη. Τα λάθη, και οι ανακρίβειες είναι λάθη. Πάει και τελείωσε. Γουστάρεις να τα διαβάζεις; Διάβαζέ τα και παράτα μας.
    Αν κάποιος δίνει διευκρινήσεις, λέγοντας πως «εγώ αλλιώς τα είπα κι αλλιώς αποτυπώθηκαν», οφείλουμε να το δεχθούμε. Αυτό έπραξα κι εγώ. Τα περί «αρχοντιάς» και «τιποτένιε μουσικούλη» που λες (κοιτάζοντας, εσύ, βαθιά μεσ’ τη ψυχή μου – τρομάρα μου!) είναι γυναικουλίστικα. Εγώ δεν εκφράζομαι ποτέ έτσι. Σκέφθομαι πριν μιλήσω και σέβομαι το συνομιλητή μου. Μην κρίνεις εξ ιδίων.

    Μotorcycle boy… κάτσε ασχολήσου σοβαρά με τη μουσική. Άκουσε όπως πρέπει Tom Waits και Captain Beefheart (τουλάχιστον) κι έλα μετά να το παίξεις «υπεράσπιση». Εδώ θα είμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Η κείμενο της Μαρίας Παππά (δεν την λέω "κάποια" παρότι δεν την ξέρω ούτε εγώ) κατα τη γνώμη μου είναι πολύ πιο φρέσκο και ζωντανό από τα κείμενα τον περισσοτέρων "έγκριτων" μουσικογραφιάδων που μυρίζουν χλωροφόρμιο και από τον πολύ εγκυκλοπαιδισμό σε απωθούν και από την ίδια τη μουσική που αναφέρονται.

    Εσείς οι υπόλοιποι εδω μέσα βγάλτε τις εγκυκλοπαιδικές σας γνώσεις και μετρήστε τις, πετώντας και συγκεκαλυμμένες κακίες (πχ για το plus που μόνο πακιστανοί το "διαβάζουν")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Ξεφεύγει η κουβέντα και θα την σταματήσω...
    Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.

    Μπορείτε να έχετε όποια γνώμη θέλετε για το κείμενο της κυρίας Παππά. Είναι σαφές, νομίζω.

    Καμμία «κακία» για το plus δεν εξέφρασα. Ούτε μ’ ενδιαφέρει να κάνω κριτική, έτσι γενικώς, σε έντυπα. Ασχολούμαι με τα μουσικά θέματα, με συγκεκριμένα δημοσιεύματα δηλαδή – και γι’ αυτά (κυρίως) λέω τη γνώμη μου. Περιέγραψα τον τρόπο που βρήκα το εν λόγω τεύχος. Τίποτα πέραν αυτού.

    Λέω, λοιπόν, πως δεν θα δεχθώ άλλα σχόλια για το συγκεκριμένο θέμα, παρ’ εκτός εκείνων που θα έχουν να προβάλλουν σοβαρά επιχειρήματα σε σχέση με τα ζητήματα που θέτει η ανάρτηση και μόνον μ’ αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. "Ο «κνίτης» που κοίταγε το δάχτυλο καλά έκανε και το κοίταγε. Όχι θα κοιτάμε τα… φεγγάρια, για να αποβλακωνόμαστε." Αυτό φοβάμαι να πιστέψω οτι το λες στα σοβαρά, το αποδίδω λοιπόν σε χιούμορ το οποίο εγώ, λόγω μειωμένου πνευματικού επιπέδου, δεν έπιασα!

    Παρακάτω σου λέω οτι διαστρεβλώνεις τα λεγόμενα του Μάστορη περί ροκ κατεστημένου κι αυτό αναρωτιέμαι αν το κάνεις λόγω άγνοιας ή λόγω δενξέρωτι. Δεν μου απαντάς γυρνώντας το στους μαλλιάδες -γεγονός ήταν οτι το ροκ κατεστημένο υπήρχε και ενεργούσε με μηδενική ανοχή (βλέπε συναυλίες Παρθενογένεσις, βλέπε αργότερα Γκράβα, βλέπε Αρετούσα στο ενδιάμεσο -βλέπε τέλος πάντων). Αν μάλιστα είχες επαφή με την πραγματικότητα του '80 θα θυμόσουν οτι το τρεντ στη νεανική μουσική το διαμόρφωνε η Μουσική, το Ποπ και Ροκ και ο Ήχος. Τα δυο πρώτα λιβανίζανε τον Παυλάρα πρωί, μεσημέρι, βράδυ εναλλάξ με τον Πούλικα. Μη μου τα ζαλίσεις πάλι ψάχνοντας αν αυτά έγιναν το '81 ή το '85 -έτσι; Ο Παυλάρας προβαλλόταν πάντως στα τέλη της ΥΕΝΕΔ και μετά στην ΕΙΡΤ από την εποχή που δείχνανε τις συναυλίες του Μαρκόπουλου και τραγούδαγε τον "Τηλεγραφητή" και τα σχετικά. Κι ο Βλάσσης ο Μπονάτσος ήτανε πρώτη μούρη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του '78 νομίζω να τραγουδάει "Εγώ είμαι ο Κάιν". Τι θα που όλα αυτά; Οτι η γενιά των ρόκερς του '70 είχε αρχίσει να πιάνει την καλή με εξαίρεση ολίγους Socrates κάτι Παπαντήνες κ.λ.π. Αν τώρα εσύ άκουγες Σιδηρόπουλο, Άκη Πάνου, Μαργαρίτη και Μέτρο Ντικέι -να το προσέξεις φίλε μου! Αυτό είναι τριχασμός προσωπικότητας! Ή απλώς ανήκεις στους "εγώ ακούω όλα τα είδη της μουσικής, αρκεί να είναι καλή μουσική" Διαλέ και παί...

    Η αντίρρησή μου σχετικά με την Creep είναι οτι σαφώς και δεν κολλάγανε στο μουσικό της ύφος οι Μέτρο -δεν θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβεις! Οι Μέτρο ήταν πειραματικό ποπ σε στυλ Talk Talk ας πούμε (τραβηγμένο, αλλά το βάζω για θέμα κατανόησης) και η Creep έβγαζε μουσική στον δρόμο των Birthday Party, ας ξαναπούμε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή -έτσι; Παρακάτω, αν οι Μέτρο λένε οτι υπογράψανε με πόνο ψυχής στην Creep εσύ τι ζόρι τραβάς αδερφέ μου; Ξέρεις καλύτερα απ΄αυτούς για αυτούς;

    Επίσης μπερδεύεις το "μαθαίνω να παίζω μουσική" με το "βγάζω δική μου μουσική". Το οτι κάποιοι έμαθαν προβάροντας κομμάτια των Χ ή οτι έχουν επηρεαστεί από τους Ψ σημαίνει οτι πρέπει να ανεβαίνουν στη σκηνή και να παίζουν διασκευές ή απομιμήσεις; Ο Μάστορης λέει οτι δεν μπορεί να παίξει ακόμα και σήμερα κομμάτια άλλων -αυτό σημαίνει οτι έμαθε μουσική μέσα από ένα γκρουπ και μόνο εκεί λειτουργεί. Ή οτι ποτέ δεν προσπάθησε να διασκευάσει, όταν παίζει μόνος του προτιμάει να συνθέτει. Μαγκιά του κατά τη γνώμη μου. Αδιάφορο ίσως -ο καθένας κάνει οτι γουστάρει. Επιτιμητικό με τίποτα!

    Πάλι κολλάς σαν τον Κνίτη στο δάχτυλο αλλά πλέον δεν σε παρεξηγώ επειδή φαίνεται οτι γουστάρεις. Πάλι μένεις στο παράδειγμα με μανία για ακρίβεια σαν συλλέκτης γραμματοσήμων... Τέλος πάντων, ας το παίξουμε κι έτσι: Ο Τομ Γουέιτς είχε δηλώσει οτι δεν παίζει διασκευές στις συναυλίες του επειδή δεν ξέρει να παίζει κομμάτια άλλων κι ο Κάπταιν είχε πει οτι δεν κάνει πολλές συναυλίες επειδή δεν μπορεί να μάθει όλα τα τραγούδια του. Τι να κάνω εγώ τώρα; Να πω οτι λένε μαλακίες επειδή ξέρανε απέξω κι ανακατωτά το μπλουζ, το ραγκ και το φρίσμπι;

    συνέχεια από κάτω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. συνέχεια από πάνω...
    Να σου φρεσκάρω τη μνήμη:
    "Κώστα Μάστορη η απάντησή σου είναι άψογη και παρότι θίχτηκες απ’ όσα έγραψα, δεν εξετράπεις που λέμε. Αυτό σε τιμά.

    Κατ’ αρχάς να σου πω πως δεν μ’ αρέσει καθόλου η λέξη «θάψιμο». Μπορεί να διαφωνείς με όσα έγραψα, αναγνώρισε όμως, αν θέλεις, πως ήμουν σαφής στα επιχειρήματά μου. Δεν πετάω λάσπες. Θα γίνω, δε, και ακόμη πιο σαφής.
    Μου λες πως «ποτέ δεν είπαμε πως μας φταίνε οι άλλοι που δεν κάναμε καριέρα». Να το δεχθώ. Τι είπα εγώ; «Έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν να λένε, οι Metro Decay, πως ο Σιδηρόπουλος τους είχε κόψει την καριέρα». Οι λέξεις έχουν το βάρος και τη σημασία που έχουν, μην τους αλλάζουμε το νόημα. Γράφω «έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν…». «Σαν» λέω. Και «έτσι όπως το παρουσιάζουν» λέω. Αν όσα είπατε, παρουσιάστηκαν έτσι όπως γράφτηκαν, δεν φταίω εγώ." Αυτό εγώ το λέω υπεράνω αντιμετώπιση. Ποιου; Του καλλιτέχνη τον οποίο εσύ προσπαθείς να σχολιάσεις! Να σε συνδέσω και με τα μετά:
    "Αν κάποιος δίνει διευκρινήσεις, λέγοντας πως «εγώ αλλιώς τα είπα κι αλλιώς αποτυπώθηκαν», οφείλουμε να το δεχθούμε. Αυτό έπραξα κι εγώ. "Τα περί «αρχοντιάς» και «τιποτένιε μουσικούλη» που λες (κοιτάζοντας, εσύ, βαθιά μεσ’ τη ψυχή μου – τρομάρα μου!) είναι γυναικουλίστικα. Εγώ δεν εκφράζομαι ποτέ έτσι. Σκέφθομαι πριν μιλήσω και σέβομαι το συνομιλητή μου. Μην κρίνεις εξ ιδίων." Αυτό είναι η απάντησή σου στην παρατήρησή μου: πολύ ψηλά το πήρες!

    Πάω λοιπόν τώρα να ασχοληθώ σοβαρά με τη μουσική, ν΄ακούσω κάνα "Μα τι λέω" του Μαργαρίτη, κάνα "Άστον τρελό στην τρέλα του" με Καζαντζίδη και μετά θα επιστρέψω να το παίξω ψαγμένος ροκάς με σημαντικές εμπειρίες. Να ρωτήσω μόνο και κάτι τελευταίο; Το "Ναύτης βγήκε στη στεριά", εντάσσεται κι αυτό στο ροκ ή να το θεωρήσουμε έθνικ ποπ; Και το "Άντε χάσου ρε μαλάκα" του Γαρδέλη; Αυτό δεν είναι μεταπάνκ καραμπινάτο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Motorcycle Boy θέλεις να συνεχίσεις μια κουβέντα, που δεν θα βγάλει πουθενά. Είναι φανερό αυτό. Παρ’ όλα αυτά θα πάρεις απαντήσεις σε όσα θέτεις (για τελευταία φορά).
    Δεν ξέρω αν το πνευματικό σου επίπεδο είναι μειωμένο (δεν έχω χιούμορ, και τα παίρνω όλα σοβαρά), εγώ όμως με τον «κνίτη», το «δάχτυλο» και το «φεγγάρι» δεν έκανα καθόλου πλάκα.
    Δεν μου αρέσει η λέξη «κατεστημένο» γενικώς, και ειδικώς όταν αναφερόμαστε σε μια σκηνή που την αποτελούν οι… τρεις κι ο κούκος. Να διαγράψω δηλαδή ως «κατεστημένο» τον Πουλικάκο και τον Σιδηρόπουλο στα early 80s (δύο χρόνια πριν είχε βγάλει το «Φλου») και ν’ αναδείξω ως «πρωτοπορία» τους Παρθενογένεσις και τους Metro Decay; Δεν είμαστε καλά. Εγώ φίλε μου ακούω τραγούδια, δίσκους να πούμε, και κρίνω κατά περίπτωση. Τα υπόλοιπα τ’ ακούω βερεσέ. Ρετσέτες τις πλάκας. Και, προπαντός, δεν έχω μάθει ν’ απαξιώνω καλλιτέχνες εκ των προτέρων, πριν μελετήσω το έργο τους. Αν έχεις να κάνεις κριτική για τον Πουλικάκο ή για τον Σιδηρόπουλο κάνε την και άσε τα «κατεστημένα» και τα «προχωρημένα» (αλλού ήταν το ζήτημα, τουλάχιστον για τον μακαρίτη). Κάθεσαι και λες τώρα μπούρδες, ότι τα περιοδικά λιβανίζανε το Σιδηρόπουλο, όταν η Μουσική του έκανε σκληρή (αλλά δίκαιη) κριτική (δεν θα’χεις διαβάσει φαίνεται τα κείμενα του Κώστα Αρβανίτη), και όταν κανένα περιοδικό, ποτέ, δεν τον έκανε έστω κι ένα ολοσέλιδο εξώφυλλο (μιλάμε για την εν λόγω περίοδο – πριν και μετά τις κυκλοφορίες των Metro Decay).
    Επειδή στα νειάτα μου έκανα και… συλλέκτης γραμματοσήμων σου λέω τούτο. Αν δεν θυμάσαι με ακρίβεια τι και πότε έγινε κάτι δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε σοβαρά. Εσύ θα λες ότι η… ναυμαχία της Σαλαμίνας έγινε το 800 π.Χ. κι εγώ θα προσπαθώ κάθε φορά να φέρω στα ίσια την κουβέντα· να μαζεύω τα ασυμμάζευτα. Τι μου λες τώρα για το Σιδηρόπουλο και το Μαρκόπουλο; (Έγινε «κατεστημένο» ο Σιδηρόπουλος μέσω του Μαρκόπουλου; Θα μας μουρλάνεις;). Και ο Μπονάτσος με τον Κάιν δεν είναι ’78, είναι ’75. Τα έχεις όλα ατάκτως ερριμμένα στο κεφάλι σου κι έρχεσαι να συζητήσεις. Τι να συζητήσουμε; Σε ξαναρωτάω. Πες μου εκπομπές της TV, στις οποίες εμφανίστηκε ο Σιδηρόπουλος στο διάστημα ’82-’85 (γι’ αυτά τα χρόνια συζητάμε). Άμα δε ξέρεις ή δεν θυμάσαι, άσε το. Μην κοπιάζεις. Όσον αφορά στην διαπίστωσή σου(;) ότι «εγώ ακούω όλα τα είδη της μουσικής, αρκεί να είναι καλή μουσική» ρίξε μια ματιά στις αναρτήσεις του blog, για να δεις ότι – για πρώτη φορά – πέφτεις 100% μέσα.

    Δεν κόλλαγε η Creep με τους Metro Decay; Και κόλλαγε με τους Art of Parties και τους Headleaders; Τώρα τι να σου πω; Εσύ, φαίνεται, πως κάθε συγκρότημα το βάζεις να δημιουργεί δική του «σχολή». «Η Creep έβγαζε μουσική στον δρόμο των Birthday Party». Σιγά ρε μεγάλε. Πολύ… Birthday Party οι Art of Parties…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Motorcycle boy… Άσε τώρα ότι μπερδεύω εγώ το «μαθαίνω να παίζω μουσική» με το «βγάζω δική μου μουσική». Παραδέξου ότι είπες κοτσάνες για τον Captain και τον Waits και μην τα γυρίζεις. Ο Tom Waits δίνει λίγες συναυλίες και σ’ αυτές μπορεί να προτιμά να παίζει τα δικά του κομμάτια. Δικαίωμά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να παίξει τραγούδια του Dylan, άλλων ή παλιά παραδοσιακά. Το έχει πράξει στην επίσημη και την ανεπίσημη δισκογραφία του. Το ίδιο και ο Captain. Μπορεί τα δικά του να τα ξέχναγε (όπως λες εσύ δηλαδή – κι εγώ ξεχνάω τραγούδια του Captain…), αλλά το “Diddy wah diddy” σε διαβεβαιώ πως θα το θυμάται ακόμη. Άσε το σου λέω, μην το τραβάς. Είπες χοντρή κοτσάνα.

    Σου ξαναλέω ότι δεν υποτίμησα επ’ ουδενί τον Μάστορα. Αν φάνηκε ότι υποτιμήθηκε, συνέβη, απλώς, για όσα είπε. Ή, για να το πω αλλιώς, απ’ όσα φέρεται ότι είπε στη συνέντευξη. Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο. Και ξαναλέω, επίσης, για πολλοστή φορά, πως η «Υπέρβαση» μου αρέσει.

    Ν’ ασχοληθείς σοβαρά με τη μουσική Motorcycle Boy. Και ν’ ακούσεις το «Μα τι λέω» με τον Μαγκάρετ, δε θα σου κάνει κακό. Και το «Άσ’ τον τρελό στην τρέλα του» άκουσέ από τον Μητσιά. Δεν υπάρχει άλλη εκτέλεση σαν την πρώτη.
    Θα σου πω και για τις απορίες σου. Το «Ναύτης βγήκε στη στεριά» δεν είναι ούτε ροκ, ούτε έθνικ ποπ. Είναι ένα απλό λαϊκό τραγούδι. Το «Άντε χάσου ρε μαλάκα» του Γαρδέλη δεν το ξέρω. Πρώτη φορά το ακούω από ’σένα. Ξέρω όμως το «Καληνύχτα μαλάκα» του Σωκράτη Μάλαμα. Είναι folk/rock ballad.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Ο Γαρδέλης λέει "Άντε σπάσε ρε μαλάκα", κι όχι "Άντε χάσου".

    Η ταινία πρέπει να είναι το "Καμικάζι Αγάπη Μου" η κάποια αντίστοιχη trashίλα των '80s.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. http://www.youtube.com/watch?v=LeAS39JD-4c&translated=1
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Αγαπητοί αναγνώστες, έγραψα λίγο παραπάνω πως... δεν θα δεχθώ άλλα σχόλια για το συγκεκριμένο θέμα, παρ’ εκτός εκείνων που θα έχουν να προβάλλουν σοβαρά επιχειρήματα σε σχέση με τα ζητήματα που θέτει η ανάρτηση και μόνον μ’ αυτά. Θέλω να το τηρήσω.
    Επίσης, δε θέλω σχόλια για άλλα blogs. Δεν είναι το θέμα μας. Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Δύο σχόλια (το ένα δικό μου) διεγράφησαν. Τα άφησα μερικές ώρες, γιατί έπρεπε. Ζητώ συγγνώμη, απ’ όσους αναγνώστες – και κυρίως αναγνώστριες – τα διάβασαν και ενδεχομένως εθίγησαν. Τα έσβησα, γιατί δεν είχαν να προσφέρουν τίποτα στην ουσία του διαλόγου. Στο διάλογο, γενικώς, προσέφεραν. Έστω για λίγες ώρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Τί ακούμε ρε παιδιά εδώ... ότι η Creep ήταν η "δισκογιάφκα" των Ελλήνων Birthday Party... Το ότι το new wave ήταν outlawed στην Αθήνα των 80ιες; Με τι στοιχεία, τις φάπες που παίζανε οι Ολυμπιακοί χουλιγκάνοι του Άρη με τους punks της Αρετούσας ή το κράξιμο που είχαν φάει οι ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΝΕΣΙΣ 5χρόνια προ Creep, στο γήπεδο του Πανιωνίου;

    Δεν καταλαβαίνω τίποτα απ΄όσα υποστηρίζεις Mc.Boy, έχεις ακούσει κανένα ελληνικό group της Creep πλην των YELL-O-YELL στα 3 πρώτα τους (7ιντσο, miniLP & LP) που να φέρνει προς αυτό τον ήχο; Μήπως οι CLOWN, οι REPORTERS, η dark electro εποχή των VILLA, οι HEADLEADERS;

    Επίσης, το "Ποπ & Ποκ" με τον αλήστου μνήμης Μαλαθρώνα το ξέχασες; Το "ιστορικό" θάψιμο του "The Wall" των PINK FLOYD; Δεν προμοτάριζε ο Πετρίδης το "νέο ροκ", όντας στο τιμόνι της Virgin; Μόνο ο Μάκης ο Μηλάτος (ο παλιός, όχι ο γνωστός ξάδελφός του) και ο Κοντογούρης (με τα πιο ψυχεδελικά) "παλιόφερναν" σε αρκετά κείμενά τους εκεί μέσα.

    Πόσα ελληνικά "παλιοροκάδικα" groups δισκογραφήθηκαν την εποχή (82-85); Και πόσα new wave ή punk; Μήπως οι αριθμοί κρύβουν μια διαφορετική αλήθεια από τους ισχυρισμούς σου, τουλάχιστον για τα Αθηναϊκά ή τα Θεσ/κιώτικα δρώμενα;

    Με το συμπάθειο, ας μιλάμε με ντοκουμέντα τα οποία σημαντικά ή ασήμαντα, μπορούν να ταυτοποιηθούν αντικειμενικά. Επίσης συγνώμη Φώντα για την κατάχρηση του παρόντος σχολίου, (άσχετου με την ανάρτηση), αλλά εξανίσταμαι όταν βλέπω σχολιαστές με παρωπίδες (μην πω τίποτα βαρύτερο) να καταχράζονται με έπαρση το περιορισμένο ενός εξειδικευμένου χώρου που το πάθος του ιδιοκτήτη του για το ααντικείμενο του ενδιαφέροντός του, τον έχει μετατρέψει σε "δημόσιο" βήμα. Λίγος σεβασμός στο πνεύμα των αναρτήσεων δε βλάπτει νομίζω κανέναν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Spacefreak, δε θέλω, επ’ ουδενί, ν’ ανοιχτεί κουβέντα μ’ αυτόν τύπο. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν είναι άσχετος (αυτό είναι το λιγότερο). Είναι χυδαίος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Ναι Spacefreak μην ανοίγεις κουβέντα μαζί μου -είμαι χυδαίος! Μπορεί και "να σε χτυπήσω με κανένα λουλούδι", που έλεγε κι ο Λου Ριντ!

    Κατά τα λοιπά, όταν ήχογράφησαν οι Metro, η Creep είχε βγάλει μόνο το EP των Yell-o-Yell και το πρώτο των villa (δεν θυμάμαι αν είχε βγάλει και reporters τότε). Όλοι αυτοί EKEINH την εποχή έπαιζαν φόλα Birthday -αν έχει τύχει να ακούσεις τους δίσκους τους. Για ΑΥΤΗ την Creep μιλάω -πού να ξέρανε οι Μέτρο τι θα έβγαζε ΜΕΤΑ από αυτούς;

    Κατά τα λοιπά, μπερδεύεις το ανεξάρτητο αγγλικό και αμερικάνικο νιου γουέιβ που παρούσιαζε μια μερίδα συντακτών του Π&Ρ και του Ήχου (ας μην ξεχνάνε οτι η παρέα Πετρίδη Ζουγρή παρουσίαζε ΜΟΝΟ γκρουπ πολυεθνικών εταιρειών) με το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ποστ πανκ και νιού γουέιβ. Το οτι σκίζανε τα ρούχα τους στο Π&Ρ με Birthday και Bauhaus δεν πάει να πει οτι γράφανε ποτέ για τους Yell -o- Yell, ας πούμε!
    Για ξύλο μεταξύ μαλλιάδων και πανκηδων ή νιουγουεϊβάδων ή όπως θες πέστο -αν ζούσες εκείνη την εποχή και πήγαινες σε συναυλίες (τις γράφω και παραπάνω) θα το έβλεπες.

    Υ.Γ.: Αγαπητέ "οικοδεσπότα" ο Καφάσης δίπλα στους Metro Decay κολλάει όσο μια φωτογραφία της Στέλλας Μπεζεντάκου δίπλα σε μια φωτογραφία της Μπίλι Χολιντέι. Και οι δυο κυρίες αυτές τραγουδούσαν σε μαγαζιά και οι δυο κάνανε κονσομασίον -αλλά πέραν τούτου... Τέλος πάντων, αν ήξερα οτι ήταν τόσο ανοιχτά τα γούστα σας δεν θα έμπαινα στον κόπο -συγνώμη λοιπόν εκ των υστέρων για τα σχόλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Εγώ τη «συγγνώμη» τη δέχομαι. Κόψε όμως και τις ειρωνείες με τα «λουλούδια του Lou Reed» και τα υπόλοιπα που λες για τη Μπεζεντάκου και τη Holiday, για να μπορέσουμε να συζητήσουμε. Εγώ δεν κρίνω τον άλλον από τι ακούει, αλλά από τι λέει (και) σε σχέση μ’ αυτά που ακούει.

    Δεν τα θυμάσαι καλά για την Creep. Πριν το 45άρι των Metro Decay, είχαν βγει με τη σειρά τα 45άρια των Yell-O-Yell, των Villa 21 (το πρώτο), των Headleaders, των Reporters (όλα το 1982) και πάλι των Villa 21 (το δεύτερο, το 1983). Τι Birthday Party λες και ξαναλές; Στο είπα και πριν. Έχουν καμιά σχέση οι Headleaders και το “Computer world” των Reporters με τους Birthday Party;

    Τώρα για τα ελληνικά περιοδικά της εποχής που λες, ας τα να πάνε. Καλύτερα να μη μιλάμε για περιοδικά, αλλά για δημοσιογράφους. Αλλά ούτε και γι’ αυτούς θέλω να μιλήσω, σε σχέση με τα κείμενα του τότε, αφού μερικούς από δαύτους τους… θαυμάζουμε και σήμερα.

    Για δε τα άλλα που λες περί πάνκηδων, μαλλιάδων και τα λοιπά εγώ από τότε εφάρμοζα το γνωστό… όπου βλέπεις ξύλο φεύγα (με τους βλαμένους θα βγάζαμε άκρη;), όπου βρίσκεις φαΐ κάτσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Mc.Boy.

    α. Τους δίσκους τους έχω όλους στη δισκοθήκη μου από τότε. Επιμένω ότι ΜΟΝΟ οι YELL-O-YELL, απ' όλα τα δισκογραφημένα ελληνικά groups είχαν σχέση με τον ήχο των Birthday Party. Αυτιά έχουμε ώστε να συγκρίνουμε.

    β. Τους VILLA 21 (όπως εσύ έχεις γράψει στο ιστολόγιό σου) να θυμίζουν Hawkwind, τους έχω ακούσει μόνο στην ηλεκτρική τους περίοδο, σε κεινο το live με τους THE EX στην Αυτοκίνηση (Club 22). Και αυτό στο μοωαδικό κομμάτι του παλιότερου υλικού τους που συνέχιζαν να παίζουν στα set τους. Πουθενά αλλού και σίγουρα όχι στους δίσκους τους.

    γ. Μην ξεχνάς ότι ο επίσημος μουσικός τύπος ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΠΑΝΙΑ παρουσίαζε οποιοδήποτε τύπου ελληνικό group (wave, rock, metal, punk κλπ). Για Σιδηρόπουλο και Πουλίκα είναι αυτονόητο που θα έγραφαν, εδώ μέχρι και στην Ελευθεροτυπία μπαίνανε. Μόνο το ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΞΠΡΕΣ του Ψαλτάκη ασχολούνταν, την προfanzine εποχή.

    δ. Και ζούσα εκείνη την εποχή και "παράγοντας" του νέου ήχου ήμουνα (τρομάρα μου) και σε συναυλίες πήγαινα/έπαιζα. Μαζικές συρράξεις φυλών δεν είδα ποτέ (πλην περίπτωσεων Πλάκας παλιότερα ή Μοναστηρακίου -με τους Κοστελλοσκινάδες). Επαναλαμβάνω ότι δυο-τρεις ψιλές θερμόαιμων μικροομάδων διαμόρφωσαν urban legend. Εκείνη την εποχή αν θυμάσαι μέχρι και τους παλιοροκάδες ΑΓΑΠΑΝΘΟΣ έκραζαν οι οπαδοί της VAVOURA BAND (Σπόρτινγκ -άνοιξη 1978) γιατί δεν έπαιζαν "σκληρά" και ας μη μιλήσει κανένας από τους ΦΑΤΜΕ για τη γιούχα που είχαν φάει. Και δεν νομίζω καμμιά από αυτές τις μπάντες να ήταν new wave. Απλώς η νοοτροπία της καφρίλας χαρακτήριζε μια αρκετά μεγάλη μερίδα του κοινού, όλων των προτιμήσεων, που ήταν στη φάση για τη μόστρα και μόνο...

    ε. Αντί να χαίρεσαι που σ' αυτό το ιστολόγιο μπορείς να πληροφορηθείς από τους DR. STRANGELY STRANGE, μέχρι τους TAJ MAHAL TRAVELLERS, ο Καφάσης σε μάρανε; Προσωπική μου άποψη απ' όσα λες, αν είχες ανοικτά αυτιά και ευρύτητα ακουσμάτων τότε θα καταλάβαινες πόσο ΕΛΛΙΠΟΒΑΡΗ ήταν τα ελληνικά groups εκείνης της εποχής. Δεν είναι τυχαίο που στο test του χρόνου αντέχουν δίσκοι μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού...

    στ. Enough is enough I can't go on, I can't go on no more no (Donna Summer)

    --
    spacefreak

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Τόσο εγώ, όσο και ο FΗ, έχουμε ζητήσει να ανοίξει μια συζήτηση γύρω από το περιβόητο "οπαδικό ξυλίκι", για να δούμε ως νεότεροι (33 εγώ) αν τελικά συνέβαινε κάτι τέτοιο ή αν όντως είναι urban legend. Κάποια πράγματα ειπώθηκαν παραπάνω και η συζήτηση φαίνεται να έχει ενδιαφέρον. Ο Φώντας είπε να καθίσει πρώτα ο παραπάνω κουρνιαχτός και κατόπιν θα γίνει σχετικό post. Σωστό αυτό. Σε αυτό το post μάλλον θα χαθεί μια τέτοια κουβέντα.
    Κρίνοντας πάντως από τη δική μας τη γενιά, με το "ξύλο" στις συναυλίες των Prodigy (μιλάω για Θεσσαλονίκη αρχές 90s, όχι για θέατρο Πέτρας κλπ μετέπειτα), που με τα χρόνια και από στόμα σε στόμα πήρε διαστάσεις μύθου και με κάτι ψιλές που ρίχναμε ρεηβάδες- χεβιμεταλάδες έξω από τα γυμνάσια της Καλαμαριάς, θεωρώ ότι το "μουσικοοπαδικό ξυλίκι" στην Ελλάδα μάλλον τείνει προς αστικός μύθος, στη σκιά του ποδοσφαιρικού. Πάντως με ενδιαφέρον περιμένω τη σχετική συζήτηση. Διότι αυτό το "όταν πλακωνόμασταν με τους καρεκλάδες κλπ" το ακούμε χρόνια από περιβόητους ροκάδες, αλλά κάτι απτό δεν έχουμε ακούσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Life is tooooo short ! Beatles f o r e v e r !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. FH

    Έχω ίδια άποψη, αφού ανήκα σε ιδιαίτερα άγριο κομμάτι της νεολαίας. Σε μια παρόμοια συζήτηση, έχω να πω πολλά, για στέκια, οργανωμένα ντου σε συναυλίες, καπελωμένα μαγαζιά, μαχαιρώματα, τσαμπουκάδες, νταλαβέρια, ροκοπροστάτες, μυστικούς μπάτσους που διοργάνωναν και διοργανώνουν συναυλίες...

    Σε διαβεβαιώ πάντως ότι το ξύλο περί μουσικής ΕΙΝΑΙ urban legend. Άλλες ήταν οι αιτίες. Είπαμε, κυρίως η νοοτροπία της καφρίλας ως βασικό συστατικό του "rock τρόπου ζωής".

    πχ. Γήπεδο Λεωφόρου. Συναυλία URIAH HEEP 1984, πριν το θρυλικό ντου και την συνέχεια που έμεινε στην ιστορία ως "Ροκ και Αίμα" (εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ). Τα αίματα ζεστάθηκαν όταν ξεκίνησαν οι μάπες, μέσα στο γήπεδο από οπαδούς του ΟΣΦΠ. Αιτία, το πανώ που σήκωσαν κάποιοι "For 13 years we are pledging our love to you". Πού να 'ξεραν οι δόλιοι ότι το group έκλεινε τότε 13 χρόνια ζωής και αυτοί που τις αρπάξανε δεν ήταν οπαδοί του ΠΑΟ.

    Με καρεκλάδες (ή τσινάρια όπως τους λέγατε στη Σαλονίκη) πάντως ξύλο -εκτός σπανίων περιπτώσεων- δεν έχω δει πλην παρεξηγήσεων στις οποίες πάντα γυναίκα ήταν το διακύβευμα. Και όχι η "ιδεολογική" διαφοροποίηση που συνδέονταν με μουσικές προτιμήσεις του καθενός.

    Τα ξαναλέμε στη σχετική συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στο παρακάτω λινκ που αφορά τα 80's, τους σκινάδες, τους αντιφασίστες και τη μουσική σκηνή. Οι περιγραφές των χρηστών "φ@σιστοφάγος" και "blade" είναι αρκετά γλαφυρές.

    Φώντα αν θεωρείς ότι δεν κολλάει μη δημοσιεύσεις το σχόλιο. Το λινκ το βάζω γιατί πιστεύω πως αν ανοιξει τέτοιο θέμα εδώ, η κουβέντα θα καταλήξει με 200 σχόλια,τα περισσότερα τουλάχιστον χυδαία. Το οπαδιλίκι στο blog σου! Από διαιτητή σε προτιμώ σε ρόλο χαλφ.

    λινκ:http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=864214

    Γιώργος

    ΥΓ:Άσε που αν θελήσεις να είσαι έγκυρος στις περιγραφές σου θα πρέπει να δώσεις (ή οι υπόλοιποι σχολιαστές) στοιχεία... Και δε μιλάμε για ημερομηνίες κυκλοφορίας δίσκων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Παιδιά, όταν είπα να μιλήσουμε για τη δεκαετία του ’80 δεν εννοούσα να δούμε ποιοι έριχναν ξύλο σε ποιους. Μην καταλήξουμε σαν τους αλήστου μνήμης τύπους στα «ροκ ημερολόγια» του Τουρκοβασίλη. Θέλω να πω, πως αλλού είναι ουσία. Αν μας ενδιαφέρει δηλαδή να βρούμε μια ουσία στα ελληνικά eighties. Όσοι έζησαν την εποχή θυμούνται πως δεν υπήρχε συναυλία μικρή ή μεγαλύτερη που να μη συμβούν επεισόδια. Τα εισιτήρια ήταν, γενικώς, φθηνά, πολλές φορές ήταν και τζάμπα (γιατί live συνέβαιναν και σε φοιτητικές εστίες, πλατείες ή σε υπό κατάληψη χώρους) και ως γνωστόν όταν υπάρχει «τζάμπα» σκάει μύτη κάθε καρυδιάς καρύδι και γίνεται το σώσε. Χονδρικώς (λέω «χονδρικώς»), θα πω πως τα επεισόδια μεταξύ θαμώνων στις συναυλίες της «πασοκικής» Ελλάδας των 80s δεν είχαν καμμία σοβαρή κοινωνική αιτία, δεν σκοτώνονταν δηλαδή πατρίκιοι με πληβείους, αλλά «μπερδεμένες συνειδήσεις», που βράζανε όλες στο ίδιο καζάνι. Μιλάμε για αστειότητες. Ή, μάλλον, δεν επρόκειτο καθόλου για «αστειότητες», αφού τρέχανε αίματα και ανοίγανε κεφάλια, αλλά τέλος πάντων. Το ζήτημα, 25 χρόνια μετά, είναι να απομακρυνθούμε από τον συναυλιακό χουλιγκανισμό και να δούμε, αν γίνεται, λιγάκι παραπέρα.
    (Προσωπικώς, στη συναυλία των Uriah έτρεχα να γλιτώσω από τα ιπτάμενα πλακάκια…).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Ανώνυμε,

    Το είδα το link. Όντως γλαφυρά τα λέει ο Φ@σιστοφάγος, με αρκετές ανακρίβειες όμως (πλην ιστορίας Παυλάρα που είναι απολύτως σωστός). Πολλά άτομα που αναφέρει έχουν αλλάξει τρόπο ζωής, είναι "ευηπόληπτοι", άλλους έχω τρακάρει ανάμεσα στους "άθλιους" τοξικοεξαρτημένους της Ομόνοιας, αρκετοί έχουν πεθάνει...

    Τέλος πάντων. Τέτοια συζήτηση δε νομίζω ότι μπορεί να γίνει δημόσια με στοιχεία και ονόματα σε έναν ιστοχώρο. Μόνο με ντοκουμέντα συμβάντων. Αν βρισκόμαστε πχ. έξω για καμμιά μπύρα, ίσως. Στο σημείο αυτό, δίνω φάουλ στο indy. Στη παράθεση ονομάτων. Εδώ για δύο ανακρίβειες σ' ένα μουσικό άρθρο γίνεται χαμός, φαντάσου να γράψουμε για καταστάσεις έκνομες και ενέργειες που άπτονται του ποινικού κώδικα. Και με "ονόματα & διευθύνσεις"...

    Καλό βράδυ παίδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Ειμαι 48 χρονων και βγαίνω απο το 1978 εξω.Ποτά,τσιγάρα,κέρατα,ποδιές,διαόλοι,τριβόλοι,Χριστούγεννα σε ολα μεσα.Mad,Trip,Καρυάτιδες,Αρηδες,Πήγασοι,Σοφιτες,Half Note απ'εξω,Studio 2000,Bedlam,Quintes,Problem,JRB στην Αχαρνών,κατι μαλακοbara στα Εξάρχεια,Paramount,Snowball,Λούκι,Βικτώρια,Rock on στο Παγκράτι απέναντι απο το σπίτι του Τουρκογιώργη,Μπίτσουλας στη Γλυφάδα,Seven Up στον Αλιμο,κατι στο Χολαργό και την Αγία...δεν θυμάμαι ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή.
    Εκτος απο συναυλίες,γήπεδα,και party,ο μόνος σοβαρός τσαμπουκάς που εχει καταγραφεί ανάμεσα σε skinheads και αλλους παπάρες ειναι στο Bright Shoe (απέναντι απο τον Αγ.Σπυρίδωνα στο Παγκρατί)τo 87 που οδήγησε και στην ανατίναξη του μαγαζιου (σοβαρά μιλάω) και εννοειται στο κλεισιμό του απο τις δημοκρατικές αρχές.
    Ολα τα αλλα ειναι Βλακείες που διαδίδονται απο στόμα σε στόμα.Αμα βραζει οντως το αιμα σας κατεβήτε στην επόμενη πορεία για το ΔΝΤ.
    Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. Κ Μάστορης εδώ.---Επανέρχομαι αφού επιτέλους διάβασα τη συνέντευξη. Σιγά τα λάχανα. Φώντα Τρούσα, αν απαντήσω σε όλα αδυνατώ να φανώ σύντομος.--- Για τον πρόλογο φυσικά δεν έχω καμιά δουλειά να μιλήσω.--- Οι λέξεις όντως έχουν βάρος. Απαντάς: «Γράφω «έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν…». «Σαν» λέω. Και «έτσι όπως το παρουσιάζουν» λέω». Μόνος σου χαρακτηρίζεις βασικό σου επιχείρημα απλώς σαν δικό σου συμπέρασμα. Το αστείο? Σε σχόλιό σου πιο κάτω λες σε κάποιον: «Και το πιο σημαντικό; Να αμφιβάλλουμε διαρκώς για τις βεβαιότητές μας.» Ουδέν σχόλιον. ----Όταν απάντησα πως τα περί Μαρκόπουλου το 81 κλπ δεν ήταν δήλωση αλλά προσπάθεια να θυμηθούμε εσύ απάντησες: «Και που θες να το ξέρω?». Έχεις δίκιο. Τώρα όμως ξέρεις. Άλλαξε τίποτε? Στο τέλος της φράσης μου πάντως το Plus γράφει σε παρένθεση «γέλια».. Με ρώτησαν και προσπάθησα να θυμηθώ, όπως καλά θυμάμαι συμμαθητή μου δίκην human beat box να μας πρήζει τα ούμπαλα με την εισαγωγή του «Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη». Γενικά έκανες πολύ φασαρία για το τίποτε. --Κανένα πρόβλημα με τα παιδάκια που παίζουν και μαθαίνουν αλλά με τους μαντράχαλους που ΕΧΟΥΝ μάθει και συνεχίζουν να το κάνουν έχω θέμα, εκτός κι αν παίζουν σε κρουαζιερόπλοια για το μεροκάματο βέβαια. ( Αν αντί για "μαλάκες" είχα πει "κάτι τύποι που έπαιζαν διασκευές" θα ήταν καλύτερα? Η πολιτική ορθότητα μας μάρανε?)--- Φυσικά ΜΠΟΡΩ να παίξω κομμάτια άλλων. Απλά βρίσκω πολύ πιο διασκεδαστικό να γράψω και να παίξω κάτι δικό μου (θα με μαλώσετε και γι’ αυτό ρε φαρισαίοι σχολιαστές?) και θερμά συνιστώ όποιος μπορεί να το δοκιμάσει. Επίσης: Κι εγώ μπορεί να ξέρω απ’ έξω όλο το post punk (πχ) και ταυτόχρονα να δηλώνω πως δεν ξέρω να παίζω τίποτε από αυτό. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. (Περί Waits ο λόγος όπως κατάλαβες. Αν αυτός όντως δήλωσε «δεν ξέρω» αυτή είναι η ουσία, δεν χρειάζεται δικηγόρο ούτε βιογράφο. Όλοι ξέρουμε την αξία του). By the way ΦΤ, μερικοί από τους χειρότερους μουσικούς που έχω γνωρίσει ήταν τζιμάνια στη μουσική θεωρία και δεινοί οργανοπαίκτες. --Οι κυκλοφορίες που αναφέρεις (άλλο κύριο επιχείρημα) βγήκαν μετά τη περίοδο στην οποία αναφέρομαι, το επισήμανα σαφώς στο σχόλιό μου, εξακολουθείς να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ξαναλέω: Οι εταιρείες που αναφέρεις (Ano Kato, Λαιστρυγόνα, Famous Music κλπ) είναι όλες τους "μικρές" ( «ανεξάρτητες» αν προτιμάς) ή απλώς ανύπαρκτες ("ανεξάρτητη παραγωγή") και μάλιστα η το γεγονός της μαζικής εμφάνισής τους συνηγορεί σε αυτό που λέω, ότι δηλαδή οι μεγάλες εταιρείες δεν ενδιαφέρονταν για τα γκρουπ του σιναφιού μας. Γι αυτό και ιδρύθηκαν άλλωστε για να καλύψουν αυτή την αγορά. Αντί απάντησης εσύ μου θύμισες την ημερομηνία ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ (άντε πάλι…) Φοβάμαι πως τα επιχειρήματα σου βάζουν νερά. ---Περί μουσικής χούντας τώρα: Θεωρώ φασιστικό να χτυπάς ένα παιδάκι γιατί φοράει δερμάτινο με παραμάνες ή γιατί έχει κοκορίκο και φαβορίτες ή να πετάς νεράντζια γεμιστά με ξυραφάκια στη σκηνή. Όπως και το μη μπορεί κανείς να πει κουβέντα για τον/τη/τους [συμπληρώστε όνομα ιερής αγελάδας της αρεσκείας σας]. Όπως ο έλεγχος της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του κοινού από κλίκες εμπόρων. Εδώ η συζήτηση πήγε αλλού μάλλον δικαιολογημένα μέσα στο χαμό, αλλά μια και το αναφέρουμε ο Καρράς (ναι ο λαϊκός) πρόσφατα είπε και αυτός πως μια μικρή κλίκα ανθρώπων καθορίζει την αγορά (Και μάλιστα στις μέρες μας που το πιάνο έχει πέσει από τον δέκατο τρίτο όροφο στο κεφάλι της μουσικής βιομηχανίας ). Τρελός κι αυτός φαντάζομαι, του έκοψε τη καριέρα ο Ρέμος και δεν ξέρει τι λέει.---Σε ντοκιμαντέρ αναφέρθηκε ο Στέλιος όχι εγώ και δεν νομίζω να είναι αυτό με τον Πουλικάκο που λέει κάποιος. Για την αλλοιωμένη εικόνα που έχει δημιουργηθεί για τα 80's στην Ελλάδα κάντε ένα γκάλοπ: το πιθανότερο είναι να μάθετε πως στα 80's όλοι φορούσαμε βάτες, είχαμε μαλλί Καζαγκούγκου, βλέπαμε ταινίες με τον Γαρδέλη και τον Ψάλτη και ακούγαμε Γιοκαρίνη. Άντε και Βιτάλη. (συνεχιζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Είπα εγώ πως το "Ρίτα Ριτάκι" είναι κακό τραγούδι? Copy/paste: «Οι εταιρείες όλες ζήταγαν από τα συγκροτήματα να βγάλουν το επόμενο «Ρίτα-Ριτάκι». ---Εκπληκτικό πως ένα χρονικό σημείο αναφοράς (εκλογή ΠΑΣΟΚ το 81) έγινε σταδιακά θέμα συζήτησης μέσα από το "χαλασμένο τηλέφωνο" των σχολιασμών. Ήταν όμως μεταξύ πολλών άλλων και η νοοτροπία των κομματικών (θυμίζω τα περί και τα περί "εγγλέζικων φασιστοειδών Police") μέρος της πραγματικότητας? Επηρέαζε τα μουσικά δρώμενα ναι ή όχι? Εγώ λέω ναι. --- Λες: «Κι αφήνω αυτό που λέει ο Μάστορης… και γίνεται αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ροκ, που έρχεται καπάκι και μας αποτελειώνει. Λες και το ελληνικό ροκ έγινε το ’85. Αν είναι δυνατόν.» Φυσικά δεν είπα ποτέ τέτοια βλακεία, αυτό έλειπε. Δεν αναφέρομαι στο ροκ "ελληνικής προέλευσης" γενικώς αλλά σαφώς σε ένα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΤΥΛ που καθιερώθηκε μέσω του εμπορικού ελληνικού «ροκ». Γι αυτό και πάντα το βάζω σε εισαγωγικά. Στη συνέντευξη δεν μπήκαν αλλά όποιος δεν ήταν προκατειλημμένος το κατάλαβε. Copy/Paste: «Το ελληνικό ροκ τώρα, τι σκατά είναι; Είναι ένας γεωγραφικός προσδιορισμός; Όχι. Είναι ένας συγκεκριμένος ήχος. Γιατί από τότε μέχρι σήμερα έχουμε μια συ¬γκεκριμένη μανιέρα, ένα συγκεκριμένο ήχο, ένα συγκεκριμένο στιλ -το οποίο εγώ απεχθάνομαι και όταν μας κατατάσσουν στη κατηγο¬ρία ελληνικό ροκ εκνευρίζομαι τρομερά- το οποίο είναι παρωχημέ¬νο και προβλέψιμο.» Δεν εκτιμώ καθόλου τη κοπτοραπτική που έκανες με προφανή σκοπό να με παρουσιάσεις επηρμένο και ανόητο. Συμπτωματικά πάντως μεταξύ «ελληνικού ροκ» και «έντεχνου» (…) έχουν πλέον δυσδιάκριτα τα όρια και μοιράζονται το ίδιο κοινό. Ξαναλέω πως διαχωρίζω ελληνικό ροκ από «ελληνικό ροκ» μην αρχίσουμε πάλι τα ίδια.---«Τι νομίζουν ότι κάνανε?» Τίποτε περισσότερο από το να προσπαθήσουμε να ασχοληθούμε ΕΝΕΡΓΑ με κάτι που όλοι μας φαίνεται να αγαπάμε ξεκινώντας με πολύ κόπο και πάθος από το μηδέν. Κάποιοι κρίνουν το δισκογραφικό αποτέλεσμα «μάπα» άλλοι «αριστούργημα». Δεν συμφωνώ με καμία από αυτές τις ακραίες απόψεις. ΦΤ, επανειλημμένα υποπίπτεις στις αμαρτίες τις οποίες καταλογίζεις στους άλλους. Φταίω εγώ να ρωτήσω το ίδιο εσένα? Βάλλοντας κατά πάντων κάπου συγκρίνεις τον εαυτό σου ούτε λίγο ούτε πολύ με τον Κοπέρνικο στη μάχη σου κατά της «βλακείας» και εκνευρίζεσαι όταν σε προσβάλλουν (ή έτσι πιστεύεις) τη στιγμή που κι εσύ δεν πας πίσω. Δεν είσαι υπεράνω κριτικής αγαπητέ κι ας είσαι στο σπίτι σου. Copy/Paste: «Εκείνο που με νοιάζει είναι να μην πουλάει πνεύμα ο κάθε ανίδεος. Δεν ανέχομαι τον κάθε βλάκα να πλασάρεται ως γνώστης, να εξαπολύει μύδρους από καθέδρας, να μην ξέρει που παν’ τα τέσσερα και να παραπληροφορεί τον κόσμο. Ορισμένοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι επειδή έχουν ή έχουν ακούσει μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες δίσκους και CD, μπορεί να πάρουν το μολύβι (ή το πληκτρολόγιο) αρχίζοντας να γράφουν ότι θέλουν». Όπως έχεις το δικαίωμα να ασκήσεις κριτική στον «Μηλάτο, τον Πετρίδη και τη Παππά» έχουμε και μεις δικαίωμα να πούμε τη γνώμη μας για τη μουσική σκηνή όταν μάλιστα μας ζητηθεί.---Να βρίσκαμε άλλο τραγουδιστή? Πλάκα μου κάνεις. Πού μωρέ? Παρεμπιπτόντως ξεχνάμε όλοι πως ο ΑΜ μόλις έμπαινε στα 17 και τραγούδησε για πρώτη φορά με τους Metro, πως από σχεδόν όλα τα σχετικά γκρουπ της εποχής έλειπε η εμπειρία και φυσικά ΚΑΝΕΝΑ δεν είχε για παραγωγό τον Lillywhite, τον Newman ή τον Hannett ούτε τριακόσιες ώρες στο Σούπερ Στούντιο. Ποτέ δεν το χρησιμοποίησα σαν δικαιολογία και ποτέ δεν είπα πως οι αντιξοότητες αφορούσαν αποκλειστικά τους Μέτρο. Συμπτωματικά οι πλέον εξυπνάκηδες στον σχολιασμό τους έζησαν (ή έτσι ισχυρίζονται ) την εποχή. Δεν αλλάξατε καθόλου ρε παλικάρια. Κράζατε τότε, κράζετε και τώρα. (Και μετά λένε εμένα γερομίζερο.)
    (έχει λίγο ακόμα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Προς όλους: Ρε αθεόφοβοι, πόσοι τη διαβάσατε αυτή τη διαβόητη συνέντευξη? Είναι απολύτως προφανές ότι πολλοί σχολιάζετε χωρίς να έχετε ίδια γνώμη. Για αυτούς που τη διάβασαν: Η συνέντευξη έχει λάθη, πχ έχουν χρεωθεί απαντήσεις σε λάθος πρόσωπα και λείπουν κάποια στοιχεία που ίσως δημιουργούν παρεξηγήσεις. Θα έπρεπε και μεις να φανούμε πιο προσεκτικοί και να μη το ρίξουμε στον χαβαλέ? Να το δεχτώ. Και πάλι βρίσκω τις αντιδράσεις δυσανάλογες και συχνά εμπαθείς. Σας παραπέμπω στα πολλά άσκοπα (και συχνά άστοχα) απαξιωτικά σχόλια. Υπάρχει hype (sic)ή μόδα ή ξέρω γω τι? Δεν ξέρω. Πάψτε όμως να ψάχνετε συνωμοσίες. Τα πράγματα είναι απλά: Πρίν από 26 χρόνια κυκλοφόρησε ένα δισκάκι , το θυμήθηκαν, μας ζητήθηκε να μιλήσουμε και καλώς ή κακώς δεχθήκαμε. Για την επανακυκλοφορία από την «Ειρκτή»: Παρ’ ότι δεν ήταν δική μας ιδέα φυσικά χαιρόμαστε γι αυτήν. Το ακυκλοφόρητο που θα το συνοδεύει ηχογραφήθηκε το 86. Η «Ειρκτή» αποτελείται από δύο καταπληκτικά και πολύ σεμνά παιδιά που τα διακρίνει πάθος γι αυτό που κάνουν. Να τους επαναφέρετε στη τάξη άμεσα και με την ευκαιρία να τους μάθετε και αυτούς να ακούνε μουσική. (Αυτά διάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Και μετά μιλάτε για έπαρση- είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα). Φώντα Τρούσα τελειώνοντας θα σου πω ένα ανέκδοτο που νομίζω ταιριάζει στη περίσταση: Φτάνει ο Νικίτα Χρουστώφ στις ΗΠΑ και τον υποδέχονται οι δημοσιογράφοι. Κάποιος τον ρωτάει: «Κε Χρουστώφ, σκοπεύετε να επισκεφθείτε τους περίφημους οίκους ανοχής της Ουάσιγκτον? «Τι? Υπάρχουν οίκοι ανοχής στην Αμερική?» απαντάει αυτός δήθεν έκπληκτος ευχαριστημένος από τη ντρίπλα του. Την επόμενη μέρα τα πρωτοσέλιδα έγραφαν: «ΠΡΩΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΧΡΟΥΣΤΩΦ: «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΠΟΥΡΔΕΛΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ?» Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
    ΥΓ: Σ Δήμα: Reasons To Be Cheerful? Βέβαια. Μετά τη διαφημιστική καμπάνια και τις παρακαλετές συνεντεύξεις ξεκινάμε οσονούπω και τουρνέ μαζί με τον Χατζηγιάννη. Κονομήσαμε σου λέω!--- Αναιδέστατη Κορασίδα: Προσλαμβάνεσαι για χούλιγκαν στις δυνάμεις κρούσης στην ως ανω τουρνέ. Απορία: Που τις είδες τις σαγιονάρες?-----Spacefreak: Χαίρομαι που έχεις ανέβει επίπεδο. Και εις ανώτερα βρε.---Άρη Καρ: Διάβασα το άρθρο σου στο mic, ευχαριστώ. Κιλκίς ξεΚιλκίς ο Αντώνης έχει ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας (και τραγουδιού), τελεία και παύλα. Δύο πράγματα σχετικά: Τους Joy Division όχι μόνο τους μάθαμε με σημαντική καθυστέρηση, αλλά αν μου ζητήσεις να κάνω ένα top 20 των ΜD θα είναι μακριά από τις πρώτες θέσεις. Περίεργο δεν είναι να μιμείσαι κάποιον που δεν θαυμάζεις? Όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν. Αν σας αρέσει ή όχι είναι άλλου παπά ευαγγέλιο---Ανώνυμε: Πως στο διάολο κατάφεραν να δείξουν έπαρση οι Drive σαν DJs? Φορούσαν δάφνινα στεφάνια και ρωμαϊκούς χιτώνες? Ειλικρινά είμαι περίεργος.---Ανώνυμε: Κόσμο είχαν όλες οι συναυλίες, όπως πχ και αυτή των Cobham/Urbaniak/Ponty. Λογικό μετά από τόση στέρηση, αλλά το κοινό δεν ήταν ομοιογενές. Ακόμη κι έτσι οι Fall δεν είχαν πολύ κόσμο και στους Bauhaus βολτάριζα άνετα στο παρκέ. ----Φανταστικοί Ήχοι: Τοπ σχόλιο του post («Ρε που μπλέξαμε…»)
    Υγεία σε όλους. Κ Μάστορης, over and out.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Κώστα Μάστορη, δυστυχώς, δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη και υπεύθυνος δεν είμαι εγώ. Ενώ, από τη μεριά μου, έγινε κριτική στη συγκεκριμένη συνέντευξη, τώρα – βάσει όσων λες δηλαδή – θα πρέπει να συζητήσουμε για όσα αναφέρεις στα σχόλια· τα οποία είτε με δικαιώνουν, είτε σφόδρα με παρεξηγούν (παρεξηγείς δηλαδή τα όσα είπα). Λίγα λόγια…

    Όταν γράφω «έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν να λένε, οι Metro Decay, πως ο Σιδηρόπουλος τους είχε κόψει την καριέρα» είμαι σαφής. Και βεβαίως πρόκειται για δικό μου συμπέρασμα. Ό,τι λέω εξάλλου αφορά σε δικά μου συμπεράσματα. Τι μου λες «μόνος σου χαρακτηρίζεις βασικό σου επιχείρημα απλώς σαν δικό σου συμπέρασμα»; Θα συζητάμε τα αυτονόητα;

    Τώρα μας λες «Φυσικά ΜΠΟΡΩ να παίξω κομμάτια άλλων», γιατί στη συνέντευξη μας λες «δεν ξέρω να παίξω κανένα κομμάτι».

    Επίσης τώρα μας λες «κανένα πρόβλημα με τα παιδάκια που παίζουν και μαθαίνουν αλλά με τους μαντράχαλους που ΕΧΟΥΝ μάθει και συνεχίζουν να το κάνουν έχω θέμα, εκτός κι αν παίζουν σε κρουαζιερόπλοια για το μεροκάματο βέβαια». Στη συνέντευξη όμως έλεγες για «κάτι μαλάκες που έπαιζαν στις πλατείες διασκευές Deep Purple και Rolling Stones». Δε μίλαγες για «παιδάκια», «μαντράχαλους» και «κρουαζιερόπλοια».

    Τα περί Tom Waits μην τα αναφέρεις κι εσύ, σε παρακαλώ. Άσε τι λέει ο ίδιος – αν τα λέει – και κοίτα το έργο του. Ο Tom Waits ήξερε και ξέρει να παίζει κομμάτια άλλων και τα παίζει, τουλάχιστον, στους δίσκους του. Αυτό φθάνει.

    Στη συνέντευξη λες «οι εταιρίες όλες ζήταγαν από τα συγκροτήματα να βγάλουν όλα το επόμενο ‘Ρίτα-Ριτάκι’. Οι εταιρίες δεν υπέγραφαν ελληνικά συγκροτήματα, δεν υπήρχε τίποτα». Τώρα λες «οι μεγάλες εταιρείες δεν ενδιαφέρονταν για τα γκρουπ του σιναφιού μας». Τώρα κάνεις το διαχωρισμό «μεγάλες» εταιρίες ή μη. Ok. Σου θυμίζω όμως ότι σε μεγάλες εταιρίες στο διάστημα 1981-86 βγήκαν οι Socrates, Apocalypsis, Γιάννης Μπελτέκας, Φατμέ, Sharp Ties, Scraptown, Σπυριδούλα, Σιδηρόπουλος, PLJ Band, Σύνδρομο, Μουσικές Ταξιαρχίες, Northwind, Psycho, Magic De Spell, TVC, Λευκή Συμφωνία και άλλα διάφορα. Δηλαδή, δεν κατάλαβα; Θα φτύσουμε – δε λέω ότι το κάνεις – τους Φατμέ, τις Μουσικές Ταξιαρχίες, το Σύνδρομο και τη Λευκή Συμφωνία (τέσσερα από τα πιο σημαντικά ονόματα στην ιστορία «ελληνικό ροκ» στα eighties) επειδή έγραψαν σε πολυεθνικές;

    Είπα εγώ στην ανάρτηση πως είπες ότι το «Ρίτα-Ριτάκι» είναι κακό τραγούδι; Εγώ έγραψα πως το «Ρίτα-Ριτάκι» των Κατσιμιχαίων, για μένα είναι συμπαθητικό τραγούδι, και πως ποτέ δεν το μέτρησα για ροκ». Εσύ έγραψες αργότερα στα σχόλια «Για το τι ζητούσαν οι εταιρείες όταν άνοιξε η αγορά δεν χρειάζεται να πω τίποτε: Εκτός από Ρίτα-Ριτάκι απολαύσαμε και Μπανάκι με το Μανάκι και άλλα πολλά». Και πιο κάτω λες «ε, λοιπόν ΑΥΤΟ το στυλ δεν μου αρέσει». Τι συμπέρασμα βγαίνει απ’ αυτά – αν σ’ αρέσει ή όχι το «Ρίτα-Ριτάκι» –, ας το κρίνει ο καθένας μόνος του.

    Στη συνέντευξη λες: «και αρχίζουν να υπογράφουν ελληνικά συγκροτήματα σωρηδόν. Και γίνεται αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ροκ». Τώρα μας λες «πως διαχωρίζω ελληνικό ροκ από ‘ελληνικό ροκ’».
    Κώστα Μάστορη, αν νομίζεις πως βάζοντας… όψιμα εισαγωγικά ξεκαθαρίζεις τη θέση σου, σού λέω πως την κάνεις ακόμη χειρότερη.

    Κι επειδή θέλω να κλείσω θετικά, στο ξαναλέω. Καλή επιτυχία στην «Υπέρβαση» (ένα άλμπουμ που μ’ αρέσει – κι αυτό το λέω, για τρίτη φορά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Επειδή πολλή φασαρία κάνουν μερικοί με τα '80s...
    "There is nothing to speak of from the 80s, the decade that music forgot, except Robert Wyatt."
    Elvis Costello, 500 albums essential to a happy life, Vanity Fair (the music issue), November 2000

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Το So what? πηγαινε στη δήλωση Costello.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Είναι εύκολο να προσβάλεις και να βρίζεις, κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία. Κοινά πράγματα. Αυτός που το κάνει ξέρει ότι δεν έχει… Του τα έχουν κόψει. Γιατί, αν είχε, θα έβγαινε μπροστά, με τ’ όνομά του, και θα αντιμετώπιζε όσα υποστήριξα με επιχειρήματα. Που να τα βρει; Είναι ένας τενεκές, ένα σκουλήκι που νομίζει ότι με απειλές θα με κάνει να το βουλώσω, να χάσω την ψυχραιμία μου. Αμ δε!
    Δεν ξέρω τι επιδιώκει. Άλλα ό,τι και να επιδιώκει τον έχω γραμμένο πατόκορφα. Ξέρει σε ποια. Στα τροφαντά… Ό,τι και να πει – ό,τι – ό,τι και να κάνει, ό,τι και να δημοσιεύσει στα ηλεκτρονικά μπουρδέλα και πτυελοδοχεία που συχνάζει (άκυρο για το «μπουρδέλα», γιατί μόνο στα πτυελοδοχεία φτύνεις δίχως άδεια) δε με απασχολεί καθόλου. Είμαι «γριά πουτάνα». Δημοσιογραφώ από 20ετίας, κι έχω εισπράξει ουκ ολίγες απειλές και ύβρεις (κάποτε μια θεούσα με αφόρισε, κιόλας, δια τηλεφώνου).

    Κιλότα αποκαλύψου, μπας και διασώσεις την ανύπαρκτη αξιοπρέπειά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Ποιά είναι η κιλότα, ρε παιδιά;
    FH, επειδή δεν θέλω να πω ότι υποστηρίζω 100% αυτό που είπε ο μέγας Elvis, γι' αυτό δεν έβαλα όνομα. Ήρθα να υποστηρίξω αυτά που έχει γράψει ο παλιόφιλος spacefreak. Kι αν θέλετε τη γνώμη μου, τα 80ς είναι για τον πούτσο καβάλα. Οι Metro Decay, ναι, είχανε μαλλί Kazagoogooo, στο πιο λαϊκό! Δείτε τις φωτογραφίες τους. Τα άκουσα κι εχτές τα '80s στο μπουρδελο-σκυλάδικο που ονομάζεται Mo Better... "τα κορίτσια ξενυχτάνε", "Ρίτα, Ριτάκι...", και καπάκι "ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πει ρο κε ντρόλ". Εντάξει, αυτό το "ρο κε ντρολ", μου τη σπάει όσο τίποτε άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Αγαπητοί αναγνώστες. Πρέπει διαρκώς να υπενθυμίζω, απ’ ό,τι φαίνεται, πως στα σχόλια ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙMΑΣΤΕ ΚΟΣΜΙΟΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. Καλά, είναι προφανές πως πρόκειται για θέμα γούστου, οπότε δεν ωφελεί να μπούμε σε τέτοια συζήτηση...

    Για μένα πάντως η δεκαετία του '80 ήταν το ίδιο γόνιμη με όλες τις υπόλοιπες. (Εξαρτάται βέβαια τι ακούς, γι'αυτό λεω - το "ροκ" ας πούμε, ήταν λίγο παρατημένο.)

    Στυλιστικά τώρα, τι να σου πω - ήταν λίγο χάλια δεκαετία :P

    Τους MD πάντως δεν τους βλέπω με φτιασιδώματα τύπου Kajagoogoo, μια χαρά απλοί φαίνονται.

    Ίσως δεν θυμάσαι καλά τους Kajagoogoo? http://bit.ly/cIbQjv

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Παιδιά, βλέπω να στοιβάζονται σχόλια (τα βλέπω μόνον εγώ, ok), εν δυνάμει δημοσιεύσιμα, τα οποία δεν θα δημοσιευτούν επειδή δεν έχουν καμία σχέση με την ουσία της ανάρτησης. Υπενθυμίζω πως το θέμα της ανάρτησης δεν είναι (ήταν) ούτε τα ελληνικά eighties, ούτε οι Metro Decay γενικώς. Το θέμα της είναι (ήταν) η συγκεκριμένη συνέντευξη και τι ακριβώς ειπώθηκε σ’ αυτήν. Απ’ ό,τι φαίνεται πάνω στο εν λόγω ζήτημα δεν υπάρχει κάτι άλλο να σημειωθεί. ΤΟ ΘΕΜΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΛΕΙΝΕΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Δεν έχω να προσθέσω τίποτ’ άλλο πέραν των όσων καλόπιστων έγραψα πιο πάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Χρόνια τώρα ψάχνω το συγκρότημα Υδροχόος και την μόνη αναφορά που βρήκα ήταν μεσα σε αυτο το κείμενο. Πουθενα αλλού. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τόσο που έλεγα πως δεν θυμόμουν τ'όνομά τους. Γνωρίζει κάποιος, κάτι για αυτό ? Αν θα βρω κάτι ?
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Υδροχόος λοιπόν. Συγκρότημα κομήτης. Έβγαλαν ένα δίσκο, το «Ζάλογγο» το 1986 σε δική τους ανεξάρτητη παραγωγή [Υδροχόος 001]. Τους αποτελούσαν οι Χρήστος Κουτάλος κιθάρα, τραγούδι, στίχους, μουσική, Θανάσης Παπαγεωργίου ντραμς, Νίκος Αργυρός πλήκτρα, Διονύσης Κατσάτσος μπάσο. Είχαν ελληνικό (κοινωνικό) στίχο και μουσικώς κινούνταν σε reggae, reggae/rock, ακόμη και blues μονοπάτια. Ένα τραγούδι τους ήταν συμπαθητικό («Λυσσασμένη ματιά») κι ένα πολύ καλό («10 χρόνια»).
    Τώρα για το αν βρίσκεται ο δίσκος δεν ξέρω. Πάντως, έχω χρόνια να τον τρακάρω κάπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. O diskos vrisketai aukola sta diskadika....kai se σχετικα xamhles times (se sxesh me kati metro decay, ktl.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. Δηλαδή η «Υπέρβαση» των Metro Decay πόσο κάνει;

    Έριξα μια ματιά στο popsike και είδα το LP να πουλιέται από 100 δολάρια και πάνω (μέχρι και 135, δηλ. 108 ευρώ). Εκείνο που μου έκανε εντύπωση –αν και κανονικά δεν θα έπρεπε…– είναι πως όλοι νομίζουν ότι πληρώνοντας ένα τέτοιο ποσό αγοράζουν ταυτοχρόνως και την πρώτη-πρώτη έκδοση. Αμ δε…
    Ας πω λοιπόν πως το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης δεν είναι όλο χρώματος γκρι. Αριστερά υπάρχει μία άσπρη λωρίδα με τις ενδείξεις «Metro Decay» και «Υπέρβαση», πάνω και κάτω. Δηλαδή, μόνον η ζωγραφιά είναι σε φόντο γκρι, όχι τα γράμματα. Σας το λέω για να ξέρετε τι πληρώνετε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Ευχαριστώ πολυ παιδιά για την πληροφορία. Έπειτα απο 25 σχεδόν χρόνια άκουσα κάτι γι'αυτούς. Αν έρθω Αθήνα θα περάσω απο μοναστηράκι να τον ψάξω. Εύκολα ε ; Θα ενημερώσω.
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. Για σου ρε Χρήστο.Εδώ ο κόσμος καίγεται και το .......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Γελάω.... Δίκιο έχεις. Απόλυτο. Και ειμαι απ'τους ανθρώπους που το υποστηρίζει αυτο...!
    Ειναι όμως αυτο που λένε..."μ'ένα άρλεκιν, ξεχνιέσαι". Κοιτάζω γύρω μου για να ξεχνώ τ'άσχημα. Τι να κάνω ρε παιδιά; Σαράντα χρόνια Αθήνα και βρέθηκα Θεσσαλονίκη.
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή