Ένας αναγνώστης πριν τρεις ημέρες μου ζήτησε να ονοματίσω μερικά
βιβλία για τη μουσική, στη γλώσσα μας, που ν’ αξίζει να διαβαστούν. Με μία
πρόχειρη ματιά στη βιβλιοθήκη επέλεξα 33 βιβλία, που άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο
και άλλα πολύ περισσότερο έχουν να πουν πράγματα για τη μουσική (την jazz, το rock, το folk, το punk, το blues, την country, τo hip-hop, την avant-garde, την electronica,
το έντεχνο τραγούδι, το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο…). Είτε γραμμένα από έλληνες
συγγραφείς, είτε μεταφρασμένα τα βιβλία αυτά (όπως και κάθε βιβλίο
εξάλλου) δεν είναι ευαγγέλια. Διαβάζονται με κριτικό μάτι και σε συνδυασμό με
άλλες αναγνώσεις, έτερες πηγές και βεβαίως ακούσματα αποκτούν πληρέστερο νόημα.
Περαιτέρω, τα βιβλία είναι γραμμένα από… ανθρώπους και άρα έχουν λάθη. Σε
ορισμένα μπορεί να καταγράφονται «κακές» εκτιμήσεις ή μερικά να είναι, κατά τόπους,
κακομεταφρασμένα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αξίζουν. Κάθε βιβλίο που είναι
σοβαρό από τη μάνα του και προάγει το διάλογο έχει εκπληρώσει σ’ ένα πρώτο
επίπεδο την αποστολή του.
Ας πω κιόλας πως είναι πιθανόν να υπάρχουν (και) κάποια ακόμη σημαντικότερα
βιβλία, τυπωμένα στη γλώσσα μας, που να μου έχουν διαφύγει· έκανα τάχιστες
επιλογές, όπως έγραψα πιο πάνω, δεν έκανα επισταμένη καταγραφή. Δεν είναι
εύκολο να είσαι πλήρης (ακόμη και μέσω επιλογών) από τη μια στιγμή στην άλλη.
Αν λοιπόν απουσιάζει κάποιος ξεχωριστός τίτλος, τότε τον συμπληρώνετε εσείς. Μερικά
από τα βιβλία είναι αλήθεια πως δεν κυκλοφορούν από τους εκδότες τους και αυτό
είναι ένα πρώτο πρόβλημα, που πιθανώς να ξεπερνιέται μέσω των γνωστών
ψαξιμάτων…
Και κάτι ακόμη. Κατ’ εμέ σχεδόν κανένα βιβλίο της λίστας,
από ’κείνα που κυκλοφόρησαν πριν το 1995, δεν αξίζει να αποκτηθεί με
περισσότερα από 10 ευρώ (για τα περισσότερα από αυτά… λέω και πολλά). Οι καιροί
δεν επιτρέπουν ξεφραγκιάσματα και πρέπει οι τιμές να είναι προσιτές. Όταν οι
μισοί νέοι είναι άνεργοι είναι πρόκληση ένα βιβλίο της δεκαετίας του ’80 ας
πούμε να πουλιέται 20 και 25 ευρώ. Οι πιο καινούριες εκδόσεις έχουν βεβαίως πιο
στάνταρντ τιμές (και πιο υψηλές), αλλά όλο και κάπου μπορεί να εντοπιστούν
φθηνότερες· και δεν αναφέρομαι στο γιουσουρούμ, αλλά στις «προσφορές» των
βιβλιοπωλείων…
1. Μίκης Θεοδωράκης «Μουσική για τις Μάζες» [Ολκός, Αθήνα
1972]
2. Σάκης Παπαδημητρίου «Θέματα και Πρόσωπα της Σύγχρονης
Τζαζ» [Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1974]
3. Ουμπέρτο Φιόρι «Μπομπ Ντύλαν, Τζο Χιλλ, Γούντυ Γκάθρυ, Ιστορία του αμερικάνικου λαϊκού τραγουδιού» [Νεφέλη,
Αθήνα 1981]
4. Μανώλης Νταλούκας «Ωλεσίοικον, το ροκ σαν ένας κάποιος
τρόπος ζωής» [Γιάννης Β. Βασδέκης, Αθήνα 1981]
5. Dick Hebdige
«Υποκουλτούρα: Το νόημα του στυλ» [Γνώση, Αθήνα 1981]
6. Φρανκ Κόφσκυ «Ο Μαύρος Εθνικισμός και η Επανάσταση στη
Μουσική» [Σειρά Αυτοσχεδιασμός, Θεσσαλονίκη 1981]
7. Τσαρλς Μίνγκους «Χειρότερα κι από σκυλιά» [Εξάντας, Αθήνα
1981]
8. Μάριο Μάφι «Underground» [Οδυσσέας, Αθήνα 1982]
9. Χ.Σ. Βρόντος «Diabolus in Musica, Δοκίμια για την
ελληνική μουσική» [Gutenberg,
Αθήνα α.χ.]
10. Henderson Dalrymple «Bob Marley, Rasta Reggae» [Απόπειρα, Αθήνα 1983]
11. Γιώργος Διζικιρίκης «Η Αισθητική της Ρωμιοσύνης, Το
δημοτικό τραγούδι κάτω από το φως της πάλης των σύγχρονων ιδεών» [Φιλιππότης,
Αθήνα 1983]
12. Στέφανος Βασιλειάδης «Για τη Μουσική» [Citibank, N.A, Αθήνα 1984]
13. Valerie Wilmer
«Σοβαρό Όσο κι η Ζωή σου, Η ζωντανή ιστορία της σύγχρονης τζαζ» [Praxis, Αθήνα 1984]
14. Clem Gorman
«Τα Παρασκήνια των Μουσικών της Ροκ» [Ideo-Tsepi,
Αθήνα 1985]
15. Έρικ Τζ. Χόμπσμπομ «Η Σκηνή της Τζαζ» [Εξάντας, Αθήνα 1988]
16. Το Τέλος της Μουσικής [Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1989]
17. Μαριάνο Ντε Σιμόνε «Country Music» [Στάχυ, Αθήνα 1991]
18. Νταίηβιντ Πιτσάσκι «Η Ποίηση του Ροκ» [Πρίσμα, Αθήνα 1993]
19. Νταίηβιντ Χατς, Στήβεν Μίλγουωρντ «Από το Μπλουζ στο
Ροκ» [Πρίσμα, Αθήνα 1994]
20. Κώστας Αρβανίτης «Ανθολογία Rock Ποίησης» [Πρίσμα,
Αθήνα 1994]
21. Charlie Gillett
«Ο Ήχος της Πόλης, Η κλασική ιστορία του Rock» [Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1994]
22. Πωλ Όλιβερ «Η Ιστορία του Blues» [Απόπειρα, Αθήνα 1995]
23. Deborah Curtis
«Ίαν Κέρτις και Joy Division,
Αγγίζοντας από απόσταση» [Νέα Σύνορα – Α.Α Λιβάνη, Αθήνα 1996]
24. Chuck D «Fight the Power, Η συναρπαστική
διαδρομή της κουλτούρας του hip-hop» [οξ υ, Αθήνα 1998]
25. David Toop «Ωκεανός του Ήχου/ Αιθέριες συνομιλίες, περιβαλλοντικοί ήχοι
& φανταστικοί κόσμοι» [οξ υ, Αθήνα 1998]
26. Charles Ives
«Δοκίμια Πριν τη Σονάτα» [Άκρον, Καλαμάτα α.χ.]
27. Στάθης Gauntlett
«Ρεμπέτικο Τραγούδι» [Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2001]
28. Ιάννης Ξενάκης «Κείμενα περί μουσικής και
αρχιτεκτονικής» [Ψυχογιός, Αθήνα 2001]
29. Bob Dylan
«Η Ζωή μου» [Μεταίχμιο, Αθήνα 2005]
30. LeRoi Jones «Blues People» [Ισνάφι, Ιωάννινα 2007]
31. Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης «Μούσα Πολύτροπος, Μελωδική
και κοινωνική διαδρομή από το δημοτικό στο ‘ρεμπέτικο’» [Μετρονόμος, Αθήνα
2007]
32. Caetano Veloso
«Brasil, Μια ιστορία
μουσικής & επανάστασης» [Ηλέκτρα, Αθήνα 2007]
33. Michael Nyman
«Πειραματική Μουσική» [οκτώ, Αθήνα 2011]
Από τα 33 βιβλία που προτείνονται έχω διαβάσει τα: νο7, νο10, νο15, νο22 και νο30. Προσωπική μου γνώμη μακριά από το 7(Τσαρλς Μίνγκους: Χειρότερα κι από σκυλιά"), είναι ίσως μια από τις χειρότερες αυτοβιογραφίες που έχω διαβάσει ποτέ. Επίπεδο τύπου άρλεκιν, ακόμα κλαίω τα 11 ευρώ που έδωσα στην Πολιτεία φέτος το καλοκαίρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Blues People" του Ληρόι Τζόουνς παρότι διαπραγματεύεται ένα πολύ καλό θέμα, ας πούμε το πως γεννήθηκαν τα μπλουζ, χάνει πάρα πολύ στη μετάφραση και το σχολιασμό. Σε κάποια σημεία γίνεται βαρετό ακριβώς γιατί ο μεταφραστής δεν είναι τόσο καλά εξοικιωμένος με τη συγκεκριμένη κουλτούρα και το αντίστοιχο θέμα. Θυμάμαι ότι αυτό το βιβλίο είχε παρουσιαστεί πέρυσι σε μια εκπομπή στην ΕΡΤ3 και ο (μη επαγγελματίας) μεταφραστής, ήταν καλεσμένος ήταν και σχετικά νεαρός αν και ανέφερε ότι έμενε για κάποιο διάστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσον αφορά τα γραφόμενα του ίδιου του Τζόουνς, εντύπωση μου έκανε η αρνητική στάση του απέναντι στο κίνημα του hard-bop στα τελευταία κεφάλαια με την πιθανή αιτιολόγηση ότι είχε μετατραπεί σε ένα "είδος εκλέπτυνσης", που προυποθέτει "μια συνηθησμένη και μπανάλ μουσική γνώση" και καταλήγει να είναι "ένας ενσυνείδητος εορτασμός του κλισέ και μια πραγματική εξασθένιση των εντυπωσιακότερων ιδεών που προήλθαν από το μπιμπόπ" (σελ. 290). Κριτική ακατανόητη για τη δική μου λογική, που βλέπω τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά από αυτή ενός μαύρου συγγραφέα και ακτιβιστή των αρχών του '60. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσο διαφορετικά θα ήταν τα τελικά συμπεράσματα του συγκεκριμένου βιβλίου αν είχε γραφτεί δέκα χρόνια αργότερα, γεγονός που θα είχε ως συνέπεια να συμπεριληφθούν -λογικά- η free jazz, το fusion και η έκρηξη των ηλεκτρικών μπλουζ.
Δύο προτάσεις από τη δική μου πλευρά είναι τα:
1. Barry McRae "Miles Davis, The Man with the Horn" [Απόπειρα, Αθήνα 2005]
2. Miles Davis & Quincy Trope "Μάιλς,Αυτοβιογραφία" [Σέλας, Αθήνα 1991]
Πολύ καλά και τα δύο. Στο πρώτο o Barry McRae υπερβάλει λίγο όταν απορρίπτει εμμέσως το μισό τουλάχιστον μέρος της ηλεκτρικής περιόδου του Davis, κυρίως από το 1971 και μετά. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα...
Μικρό μειονέκτημα στο δεύτερο οι αναπόφευκτες υπερβολές -οι λεγόμενες Παπάτζες- από πλευράς Davis, κατά τ' άλλα μια χαρά βιβλίο.
Κωνσταντίνος Θ.Π
Αν τα Άρλεκιν είναι όπως η αυτοβιογραφία του Mingus, τότε λυπάμαι (για μένα), γιατί όλα αυτά τα χρόνια που τα βλέπω μπροστά μου (τα Άρλεκιν) απλώς τα φτύνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν θέλεις,δες και το βιβλίο του Βασίλη Λούκα-Eightίλα(το απόλυτο ντοκιμαντέρ για τα 80s).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.
Επίσης τσέλαρε αν θέλεις το blog mou ;)
http://wickedvibesbringthejoy.blogspot.gr/
Το ξέρω το βιβλίο, αλλά δεν το έχω ψάξει. Θα κοιτάξω να το βρω να το ξεφυλλίσω σε πρώτη φάση.
ΔιαγραφήΘα μπω και στο blog σου.
Φώντα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ο Μίνγκους έδινε λιγότερη έμφαση στην περιγραφή της σεξουαλικής του ζωής (χωρίς να υπολογίζω την περίπτωση της παπάτζας) ίσως να μιλάγαμε για μια τίμια αυτοβιογραφία που υποτίθεται ότι αναφέρει κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη μουσική του καλλιτέχνη ή το ποιοι ήταν οι παράγοντες που επηρέασαν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, τη μουσική του καλλιτέχνη. Η έμφαση όμως στο σεξουαλικό στοιχείο από τις πρώτες κιόλας σελίδες που περιγράφουν τα παιδικά του χρόνια, ούτε καν τα υστεροεφηβικά, ε εντάξει ας διαβάσω καλύτερα ένα άρλεκιν που δεν στηρίζει την όποια αξιοπιστία του στην υστεροφημία του συγγραφέα λόγω της επιτυχημένης σταδιοδρομίας σε έναν άλλο τομέα της τέχνης, όπως είναι η μουσική.
Τη συγκρίνω με την αυτοβιογραφία του Μάιλς Ντέιβις και μου φαίνεται ότι συγκρίνω ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας με το επετειακό τεύχος του Δεκεμβρίου 1999 του Maxim.
Δεν τραβάω κανένα ιδιαίτερο ζόρι με το συγκεκριμένο βιβλίο, απλώς την κριτική μου κάνω και ενημερώνω τον επίδοξο αναγνώστη ότι αν θέλει να διαβάσει για την αμερικανική κοινωνία των μέσων του 20ού αιώνα, για τη μουσική βιομηχανία, την τεχνική της ηχογράφησης δίσκων το 1950 και το 1960, το ύφος της μαύρης μουσικής που παράχθηκε την ίδια περίοδο, πληροφορίες για άλλους μουσικούς που έδρασαν παράλληλα με τον Τσαρλς Μίνγκους και ίσως να τον επηρρέασαν και διάφορα τέτοια που υποτίθεται ότι περιλαμβάνονται σε μια τυπική αυτοβιογραφία ενός σπουδαίου μουσικού, τότε να μην επιλέξουν να αγοράσουν το "Χειρότερα κι από σκυλιά". Αν ενδιαφέρονται για έρωτες, καρδιοχτύπια, γαμ..ια και λοιπά εξωτικά θέματα, τότε πέτυχαν διάνα. Σε αυτή την περίπτωση η απορία μου είναι η εξής: αφού δεν σε ενδιαφέρει η μουσική τότε γιατί δεν αγοράζεις ένα άρλεκιν ή ακόμα καλύτερα ένα Down Town, Maxim, Play Boy που θα κοστίσει και λιγότερο; Κι αυτά τέτοιες ιστορίες περιγράφουν, ίσως με περισσότερο εύγλωττο τρόπο!
Κωνσταντίνος Θ.Π
Η αυτοβιογραφία του Mingus είναι ένα από τα πιο παθιασμένα βιβλία που έχουν γραφτεί για την jazz – μία jazz που μπορεί να είναι απούσα από τις σελίδες, αλλά διαρκώς παρούσα μέσω εκείνων που την κινητοποιούν. Το βιβλίο το επέλεξα ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο. Γιατί δεν ανακατεύεται με παραγωγούς, δισκογραφικές, κυκλοφορίες, κλαμπ, συναυλίες κ.λπ., αλλά με τα πραγματικά συστατικά της ζωής· όλα εκείνα που διαμόρφωσαν έναν από τους 2-3 μεγαλύτερους τζαζ συνθέτες της ιστορίας. Τα υπόλοιπα περί Maxim, Playboy, Downtown κ.λπ. τα θεωρώ απλώς ανέξοδες φθήνιες, για να μην πω κακοήθειες του κερατά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ εμένα Κωνσταντίνε Θ.Π. λες «αφού δεν σε ενδιαφέρει η μουσική τότε γιατί δεν αγοράζεις ένα άρλεκιν ή ακόμα καλύτερα ένα Down Town, Maxim, Play Boy που θα κοστίσει και λιγότερο»; Λοιπόν, για να μην πω καμμιά χοντρή κουβέντα, σου λέω απλώς πως η συζήτηση τελείωσε εδώ.
Επειδή δεν μου αρέσει να γίνονται παρανοήσεις από το πουθενά. Στην επίμαχη φράση χρησιμοποιώ γενική και δεύτερο πρόσωπο, κάνοντας τη διευκρίνηση θα μπορούσαν να προστεθούν τα κεφαλαία:
ΑπάντησηΔιαγραφή..."Σε αυτή την περίπτωση η απορία μου είναι η εξής: αφού δεν σε ενδιαφέρει (ΕΠΙΔΟΞΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ) η μουσική τότε γιατί δεν αγοράζεις ένα άρλεκιν ή ακόμα καλύτερα ένα Down Town, Maxim, Play Boy που θα κοστίσει και λιγότερο; Κι αυτά τέτοιες ιστορίες περιγράφουν, ίσως με περισσότερο εύγλωττο τρόπο!"...
Τονίζω ότι αναφέρομαι σε αυτούς που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο και προτίθενται μελλοντικά να το κάνουν. Είναι προφανές, άμα διαβαστεί όλη η παράγραφος και όχι το κομμάτι που απομόνωσες Φώντα. Δεν Προκύπτει από πουθενά ότι κάνω προσωπική αναφορά.
Επαναλαμβάνω, κριτική στο βιβλίο κάνω και όχι στα γούστα κανενός.
Στοιχειώδεις κανόνες ευγενείας δεν μου επιτρέπουν να αναφερθώ με υποτιμητικό τρόπο στο συνομιλητή, πόσο μάλλον να το κάνω σε κάποιον που δεν έχω τίποτα να χωρίσω. Ίσα ίσα που εκτιμώ το μπλογκ και συνακόλουθα εσένα (τώρα Φώντα και όχι ...επίδοξε αναγνώστη) που το διατηρείς και το θεωρώ ένα από τα καλύτερα μουσικά που υπάρχουν στο ίντερνετ. Στην πραγματικότητα σιχαίνομαι απίστευτα να απολογούμαι για κάτι που δεν έκανα, ίσως και να κάνω λάθος θεωρώντας αυτονόητη την ικανότητα κατανόησης των γραφομένων μου από έναν τρίτο. Σε τελευταία ανάλυση απλά ελληνικά γράφω, όχι αλαμπουνέζικα!!!
Κωνσταντίνος Θ.Π
Κωνσταντίνε Θ.Π. δέχομαι τη διευκρίνιση. Όμως η διατύπωσή σου ήταν ατυχής. Όταν γράφεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή«Αν ενδιαφέρονται για έρωτες, καρδιοχτύπια, γαμ..ια και λοιπά εξωτικά θέματα»...
έπρεπε να διατηρήσεις το τρίτο πληθυντικό και στη συνέχεια. Να γράψεις δηλαδή:
«Σε αυτή την περίπτωση η απορία μου είναι η εξής: αφού δεν ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ για τη μουσική τότε γιατί δεν ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ένα Άρλεκιν…».
Εσύ, εντελώς ξαφνικά, ενώ γράφεις σε τρίτο πληθυντικό, αλλάζεις πρόσωπο σαν να απευθύνεσαι σ’ εμένα:
«αφού δεν ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ η μουσική τότε γιατί δεν ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ ένα άρλεκιν ή ακόμα καλύτερα ένα Down Town, Maxim, Play Boy…».
Εν τοιαύτη περιπτώσει. Νόμιζε ό,τι θέλεις για την αυτοβιογραφία του Mingus, δικαίωμά σου είναι. Εγώ ένα θα σου πω. Ο χαρακτηρισμός «Άρλεκιν» είναι άστοχος και προσβλητικός για το βιβλίο (στο λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ), ενώ ήχησε με προσβλητικό τρόπο και προς εμένα (προς τον εαυτό μου εννοώ). Δηλώνεις αναγνώστης του blog. Σ’ ευχαριστώ. Πες μου, σε παρακαλώ, έχεις εσύ αντιληφθεί, από τις 1200 και πλέον αναρτήσεις του «Δισκορυχείου», ότι είμαι fan της… ροζ λογοτεχνίας;
Φώντα, τεχνικά έχεις δίκιο, έπρεπε να διατηρήσω τρίτο πρόσωπο σε όλες τις προτάσεις. Όμως έκανα την αλχημεία γράφοντας:
ΑπάντησηΔιαγραφή…“ενημερώνω τον επίδοξο αναγνώστη ότι ΑΝ ΘΕΛΕΙ να διαβάσει για την αμερικανική κοινωνία των μέσων του 20ού αιώνα ….. ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ να αγοράσουν το "Χειρότερα κι από σκυλιά" “….. “ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ για έρωτες ….. ΠΕΤΥΧΑΝ διάνα. ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ η απορία μου είναι η εξής…”
To "σε αυτή την περίπτωση" δείχνει ότι συνεχίζω τον συλλογισμό της προηγούμενης πρότασης, δίνοντας έμφαση στη δεύτερη περίπτωση. Τέλος πάντων η παρεξήγηση λύθηκε.
Δεν αρνούμαι ότι η κριτική μου είναι αυστηρή γιατί περίμενα άλλα πράγματα να διαβάσω και άλλα βρήκα τελικά. Η μη δικαίωση των προσδοκιών παίζει ρόλο, όπως και το γεγονός ότι ένας τόσο εγκεφαλικός συνθέτης όπως ο Μίνγκους προτίμησε να δώσει τόση έμφαση σε θέματα ενστίκτου. Ποιος ξέρει, ίσως για να δείξει έμμεσα ότι το ένστικτο ήταν αυτό που καθοδηγούσε τις αποφάσεις και τις πράξεις του! Ίσως...
Από το πρώτο σχόλιο περί Άρλεκιν ήταν εμφανής η ενόχλησή σου. Αυτή την ενόχληση δεν τη συμμερίζομαι (πέρα από την προφανή παρανόηση) γιατί επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι κρίνω το βιβλίο και όχι τα γούστα. Με την ίδια λογική πρέπει να αποφεύγεται γενικά η κριτική γιατί όλο και κάποιο προσωπικό γούστο θα προσβληθεί. Παραλογισμός ή όχι; Εσύ το γνωρίζεις καλύτερα γιατί αυτή είναι η δουλειά σου.
Ούτε έχω αντιληφθεί ποτέ κάτι περί ροζ λογοτεχνίας, ούτε το υπονόησα, ούτε και θα θεωρούσα εξ' ορισμού αρνητικό κάτι τέτοιο για σένα και το μπλογκ ακόμα και να ίσχυε. Τα διαπιστευτήρια έχουν δοθεί από το γενικά υψηλό επίπεδο των αναρτήσεων ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ :)
Κωνσταντίνος Θ.Π
εχετε ξεφυγει εντελώς..αυτός ο διάλογος μου θυμίζει monty pythons
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε πες κάτι ουσιαστικό για τα βιβλία κι άσε ήσυχους τους Monty Python.
ΔιαγραφήΦαντάζομαι το post δεν είναι για να πιάνουμε τα απαράδεκτα ελληνικά βιβλία γύρω από τη μουσική (μιλάω κυρίως για πρωτότυπες εκδόσεις και όχι μεταφράσεις ξένων τίτλων), γιατί από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο πρόσφατα στη σειρά του Ιανού βγήκαν κάποια τραγελαφικά.
Και μάλλον από βίτσιο, διάβασα το τραγελαφικότερο όλων από την αρχή μέχρι το τέλος, καθώς από ένα σημείο και μετά ήθελα να δω πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει (μπορούσε πολύ).
Αναφέρομαι στο βιβλίο του (θρυλικού κατά τα άλλα) επιχειρηματία νυχτερινών κέντρων της Θεσσαλονίκης, Γιαννίκου, όπου βρίσκεις κάτι ενδιαφέρουσες πληροφορίες εδώ κι εκεί, αλλά ως ανάγνωσμα είναι "απείρου κάλλους"
Για ποιο λες; Για το «Ένας Βούρκος με Γαρδένιες»; Τρομερό!
ΔιαγραφήΝαι, αυτό! Όντως τρομερό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι για κάθε κεφάλαιο το 30% των όσων γράφει είναι τα ίδια ουσιαστικά (ανελέητη χρήση κλισέ) καταντάει εθιστικό στο τέλος).
Ξαναλέω όμως έχει καλές πληροφορίες μέσα και ο Γιαννίκος είναι γνήσιος αν μη τι άλλο.
Ο επιμελητής μάλλον (επιμελήτρια αν θυμάμαι καλά...) ήταν λιγότερο "γραμματιζούμενος" και από τον ίδιο από ότι φαίνεται
ξέχασες τα ρεμπέτικα τραγούδια του Πετρόπουλου
ΑπάντησηΔιαγραφήΉθελα να βάλω ένα βιβλίο για τα ρεμπέτικα στη λίστα, από τα δεκάδες που κυκλοφορούν ή έχουν κυκλοφορήσει. Προτίμησα το βιβλίο του Στάθη Gauntlett επειδή τα… εμπεριέχει όλα. Όποιος το έχει διαβάσει θα με καταλάβει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει και το βιβλίο του Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη, το οποίον, πάντως, το επέλεξα για άλλους λόγους.
Επίσης να συμπληρώσω και γω δύο βιβλία: η ποίηση του μπλούζ(εκδόσεις απόπειρα)του samuel charters, καθώς και η αυτοβιογραφία της Billie Holiday η κυρια τραγουδάει τα μπλουζ(εκδόσεις άγρα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα άλλο βιβλιαράκι για το blues (46 σελίδες) που είχε βγάλει η Απόπειρα εκείνη την εποχή (1985) ήταν και το «Με τον Big Joe Williams» του Michael Bloomfield!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Bloomfield, έχοντας ως συνοδοιπόρο τον Big Joe Williams, γνωρίζει από κοντά τους παροπλισμένους bluesmen του Σικάγο (Tampa Red, Kokomo Arnold, Jazz Gillum κ.ά.) στις αρχές των 60s.
Ο/Η nikos pakos άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "βιβλία για τη μουσική στη γλώσσα μας":
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκανα δυο μέρες να κοιτάξω το Δισκορυχείον και ξαφνικά πέφτω σε μια ανάρτηση με βιβλία περί μουσικής, συνοδευόμενη από μια σειρά ενδιαφερόντων σχολίων! Χαίρομαι που στο blog υπάρχει τέτοια διάδραση. Το κάλεσμα που είχες κάνει, Φώντα, πριν κάμποσες μέρες, για επικοινωνία με τους αναγνώστες, τέλικά είχε και με το παραπάνω νόημα.
Το βιβλίο που τράβηξε περίσσοτερο την προσοχή μου είναι το "Ωκεανός Ήχου" του David Toop, το οποίο δε γνώριζα πως είχε μεταφραστεί στα ελληνικά. Είχα βρει πριν κάτι μήνες το πρωτότυπο στο διαδίκτυο σε μορφή pdf κι είχα διαβάσει κάποια αποσπάσματα.
Επίσης και το Brazil του Veloso για την tropicalia πρέπει να έχει πολυ ψωμί.
Τέλος, να βάλω κι εγώ το πιο δημιουργικό λιθαράκι μου σε αυτή την κουβέντα. Πριν λίγο καιρό, ψάχνοντας για ένα άσχετο με την κουβέντα μας θέμα, έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του Τέοντορ Αντόρνο για τη τζαζ μουσική, το οποίο εμπεριέχεται στον τόμο "Τέχνη και Μαζική Κουλτούρα" (εκδόσεις Ύψιλον, 1984). Το δοκίμιο του Αντόρνο τιτλοφορείται "Τζαζ, η αιώνια μόδα" και είναι γραμμένο το 1953. Εκεί ο Γερμανός φιλόσοφος κάνει μια αρνητική κριτική της τζαζ μουσικής της εποχής ως αντιπροσωπευτικό κομμάτι της μεταπολεμικής μαζικής κουλτούρας. Μου έκανε εντύπωση πως ένα είδος μουσικής που στις μέρες μας, τουλάχιστο στην Ευρώπη, θεωρείται μέρος της "υψηλής" κουλτούρας, τότε να κατηγορείται σαν παρακμή της καλής μουσικής (που για τον Αντόρνο δεν είναι άλλη από την κλασική). Πάντως, το κείμενο έχει κάποιες διαχρονικότατες παρατηρήσεις για τον τρόπο διάδοσης και βέβαια εμπορικοποίησης της σύγχρονης μουσικής.
Νίκο με συγχωρείς, κατά λάθος διέγραψα το σχόλιό σου. Το ανέβασα όμως πάλι από το e-mail μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ «Ωκεανός του Ήχου» είναι ένα από τα δυο-τρία σημαντικότερα «μουσικά» βιβλία που έχουν μεταφραστεί ποτέ στην Ελλάδα.
Σκέφθηκα να προτείνω και το βιβλίο του Τέοντορ Β. Αντόρνο «Τρία Κείμενα Μουσικής Κοινωνιολογίας» [Πρίσμα, Αθήνα 1991], αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσα. Σ’ αυτό λοιπόν το βιβλίο ο Φώτης Τερζάκης στο Επίμετρο «Είναι η τζαζ μαζική κουλτούρα; Μια επανεξέταση των θέσεων του Αντόρνο» υπερασπίζεται μια χαρά την… τιμή της τζαζ, έναντι της πρωτογενούς και κάπως απλοϊκής κριτικής του γερμανού φιλοσόφου. Το ίδιο είχε πράξει και ο Σάκης Παπαδημητρίου στο τεύχος 20 του Jazz & Τζαζ (11/1994).
Καλησπέρα. Να συμπληρώσω κι εγώ το μικρό, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον "Σημειώσεις για τη φύση της μουσικής" του Leo Smith (περιοδικό "Τζαζ" - εκδόσεις Νεφέλη 1982, σε επιμέλεια Κ. Γιαννουλόπουλου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίλης Α.
Έχει ένα ενδιαφέρον το βιβλίο αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τρομπετίστας Wadada Leo Smith ήταν τακτικός επισκέπτης στο Jazz Club, στην Πλάκα, και το τρίο του με τον Peter Kowald μπάσο και τον Günter Sommer ντραμς άφησε εποχή. Είχαν παίξει εκεί τον Νοέμβριο του ’79 (όπως και στη Θεσσαλονίκη), αλλά και στο φεστιβάλ Praxis ’80 στο θέατρο Αλάμπρα, τον Οκτώβριο του 1980. Στο βιβλίο, μάλιστα, στη σελ.65, υπάρχει και μια φωτογραφία του με τον Kowald από το Τζαζ Κλαμπ (11/1979).
Το τελευταίο άλμπουμ τού Wadada Leo Smith έχει τίτλο “Ten Freedom Summers” και βγήκε πριν λίγους μήνες από την Cuneiform. Είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό και θα γράψω γι’ αυτό στο άμεσο μέλλον.
Φωντα ξέχασες τα βιβλία του Δηματάτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιγάντιο στο μέγεθος το "Ten Freedom Summers", 240 και πλέον λεπτά, η εμπέδωσή του θέλει πάρα πολύ χρόνο. Έχει υλικό να ακούς όλο το φθινόπωρο και τον χειμώνα μαζί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντίνος Θ.Π
Όλοι προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα βιβλία του Δηματατη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλάκα-πλάκα μου πέρασε από το μυαλό να επιλέξω το «Οι Άγνωστοι του Ροκ/ 2000 Names” [Rotonda, Θεσσαλονίκη 1982] του Ντίνου Δηματάτη, αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσα. Μια χαρά εγκυκλοπαίδεια ήταν για την εποχή της, παρ’ όλα τα λάθη και τις ανακρίβειες. Εγώ, ας πούμε, πρώτη φορά διάβαζα κάπου τα ονόματα Black Window[sic], Fushion[sic] Orchestra, Ralp[sic] McTell και τόσα άλλα…
ΑπάντησηΔιαγραφήέλα ρε σύ,είχε τέτοια λάθη ? Black Window ? Δεν το πιστεύω. Προφανώς δεν είχε το δίσκο ποτέ του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κοντογούρης στην εγκυκλοπαίδεια του δεν έκανε τέτοια.
ΦΝ
Τις μισές φορές που έχω δει αυτό το γκρουπ γραμμένο στην Ελλάδα είναι «παράθυρο».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κατι δε σαs αρεσει μη το βαζεται στιs λιστεs- [μη το κοροιδευετε].Η Ανθ0λογια ψυχεδελικηs ποιησηs του Κοντογουρη δεν ηταν ασχημη για την εποχη τηs .Σημαντικα για μενα ΟΤΑΝ ΒΓΗΚΑΝ ηταν και τα ΄ Jazz 1900-1990 του Γιανουλοπουλου,τα ρεμπέτικα τραγούδια του Πετρόπουλου ,Ραντεβου στο κυταρο του Φωντα & ενα του Παπαδημητριου του Σακη που δεν μπορω να θυμηθω τον τιτλο του.SALAOK
ΑπάντησηΔιαγραφήsory του Παπαδημητρίου «Θέματα και Πρόσωπα της Σύγχρονης Τζαζ» ενοουσα . Salaok
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωνώ απόλυτα να λέμε κάποιους απατεώνες μέσω ενός blog, χωρίς οι ίδιοι να έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν. Από την άλλη πλευρά αν η παραγγελία αφορούσε κανονικά Cd και σου έστελνε Cd-r, αυτό σημαίνει ό,τι ο Κοντογούρης δεν είναι σωστός στο επάγγελμά του, αλλά αυτό έχει μεγάλη διαφορά από το να αποδίδουμε σε κάποιον τόσο βαρείς χαρακτηρισμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως. Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί, όταν προέρχονται μάλιστα από ανώνυμους, είναι ανεπίτρεπτοι. Το σχόλιο θα διαγραφεί.
ΔιαγραφήΑν και έχουν μεσολαβήσει αρκετά σχόλια στην ανάρτηση, η οποία τελικά έγινε αφορμή για πολλές συζητήσεις, πιάνω το νήμα από τον Αντόρνο και τη τζαζ. Εγώ πάντως τις θέσεις του δεν θα τις χαρακτήριζα μόνο απλοϊκές, αλλά και πολύ ελιτίστικες. Πάντως, η ομάδα των Γερμανών διαννοούμενων που άνηκε και ο Αντόρνο (Σχολή της Φραγκφούρτης) τη δεκαετία του 50 και του 60 ήταν σχεδόν τρομαγμένοι. Άφου έφυγαν κακήν κακώς από τη χιτλερική Γερμανία, πήγαν στις ΗΠΑ, όπου αντίκρισαν τη μαζική κουλτούρα και αντιλήφθηκαν το πόσο λεπτά και έντονα χειραγωγεί τον άνθρωπο. Έτσι και ο Αντόρνο μου φαίνεται πως είδε τη τζαζ ως κομμάτι της αμερικάνικης φασαριόζικης υποκουλτούρας: διαφημίσεις, σαπουνόπερες, παραλογοτεχνία και... τζαζ! Σκέψου τί γνώμη θα είχε για τη ροκ μουσική...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα προσπαθήσω να βρω το βιβλίο του με το επίμετρο του Τερζάκη.
Αυτό που λες για το rock το έχω σκεφτεί κι εγώ. Σκέψου να έγραφε ο Adorno κανα βιβλίο για το rock… Ε ρε τι θα ’χαμε να λέμε… Εμείς και χιλιάδες άλλοι…
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κριτική ακατανόητη για τη δική μου λογική, που βλέπω τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά από αυτή ενός μαύρου συγγραφέα και ακτιβιστή των αρχών του '60."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχωράτε με, αλλά εάν αυτή είναι η δική σας σκοπιά τότε του Jones ποια είνα; Φαντάζομαι πως όλοι εδώ σχολιάζουμε ως εξωτερικοί παρατηρητές που έχουν διαβάσει πέντε πράματα.Παρεκτός και είστε ελληνοαφροαμερικάνος κι έχετε ζήσει τα αμερικάνικα 60's από τα μέσα δηλαδή...
Δ.Κ.
Έφαγα τον τόπο να βρω το βιβλίο του Νίκου Κοντογούρη «Ανθολογία Ψυχεδελικής Ποίησης/ Τόμος Α» [Ψυχαγωγός, Αθήνα α.χ.] –πρέπει να βγήκε περί το 1987 και μάλλον δεν υπήρξε Τόμος Β– και τελικώς το βρήκα. Έχω βάλει ένα βιβλίο με στίχους στη λίστα, εκείνο του Κώστα Αρβανίτη, επειδή παρουσιάζει γενικότερο ενδιαφέρον (δεν ανθολογούνται μόνο «ψυχεδελικοί» στίχοι δηλαδή).
ΑπάντησηΔιαγραφή-Δ.Κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς επειδή δεν είμαι ελληνοαφροαμερικανός και δεν έχω ζήσει τα αμερικανικά '60s από τα μέσα, γι'αυτό δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί ο Ληρόι Τζόουνς απαξιώνει σε τέτοιο βαθμό το hard-bop (το οποίο προτιμούν να ακούν σε μεγάλο βαθμό ακόμα οι σκληροπυρηνικοί τζαζόφιλοι). Έθεσα αυτόν τον προβληματισμό με την ελπίδα να απαντηθεί από κάποιον που έχει εμπειρική γνώση των πραγμάτων (για παράδειγμα είναι ελληνοαφροαμερικανός των '60s) ή έχει διαβάσει κάτι επιπλέον που φωτίζει περισσότερο τα πράγματα. Προς το παρόν τζίφος...
Κωνσταντίνος Θ.Π
Γειά σας και μπράβο στον κ.Τρούσσα αλλά και σε όσους συνέδραμαν εν συνεχεία με τις αναρτήσεις τους στο συγκεκριμένο ποστ. Όλες οι παραθέσεις, βιβλίων και μη, ήταν χρήσιμες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα και εγώ (βέβαια με μισή καρδιά διότι η αξία του δεν συναγωνίζεται τα άνωθεν αλλά...) να παραθέσω ένα βιβλίο του νευρολόγου και ψυχιάτρου Oliver Sacks. "Μουσικοφιλία" λέγεται, εκδόθηκε το 2007 και κυκλοφορεί μεταφρασμένο από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Επιχειρεί μια ψυχιατρική προσέγγιση πάνω στη σχέση ανθρώπου-μουσικής και την επίδραση των αρμονιών πάνω του - όπως και να 'χει διαβάζεται με σχετική ευκολία. Χρησιμοποιεί στη σημειολογία του κυρίως βέβαια την ορχηστρική-κλασσική μουσική (σε λίγα σημεία την rock, pop ή την jazz) και ίσως δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εμπειρισμό ενός ψυχιατρικού πειράματος αλλά σίγουρα εγείρει κάποιους προβληματισμούς και θα τολμούσα να πω δίνει και κάποιες σχετικές απαντήσεις πάνω στους λόγους ή τους τρόπους που επιδρά πάνω μας η μουσική.
Ρίξτε μια ματιά οι ενδιαφερόμενοι...
Υ.Γ.: κ.Τρούσσα θα μπορούσατε ίσως να μου υποδείξετε κάποιο μέρος που πιθανώς να έχει το "Υποκουλτούρα: Το νόημα του στυλ" - η έως τώρα αναζήτηση ήταν πλήρως αποτυχημένη...Επίσης, το συγκεκριμένο βιβλίο εστιάζει σε κάποια δεκαετία ή σε κάποιο ρεύμα;! π.χ. όσο είδα (αγγλικές πηγές κλπ) είναι αρκετά βασισμένο στο punk.
Y.Γ.: Για τη δεκαετία του 60'ς συγκεκριμένα έχετε να προτείνετε κάτι; (πέρα από το Underground του Μ.Μ. )
Ευχαριστώ!
To βιβλίο του Dick Hebdige «Υποκουλτούρα: Το νόημα του στυλ» έχει κάνει τρεις τουλάχιστον εκδόσεις στη δεκαετία του ’80. Η πρώτη έχει ένα κοινό άσπρο εξώφυλλο, ενώ οι επόμενες (νομίζω και οι δύο επόμενες) είναι πιο ωραίες από αισθητικής πλευράς με το κόκκινο χρώμα τους και την Grace Jones στο εξώφυλλο… Το βιβλίο το βλέπω από ’δω κι από ’κει κατά καιρούς. Δεν νομίζω πως είναι δυσεύρετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα ενδιαφέρον βιβλίο για τη δεκαετία του ’60 είναι «Το Φάντασμα μιας Δεκαετίας» [Δελφίνι, Αθήνα 1994] σε επιμέλεια Φώτη Τερζάκη και Σώτης Τριανταφύλλου. Περιέχονται κείμενα διαφόρων σε σχέση με τη σκέψη της εποχής, το rock και τη νεανική κουλτούρα, την πολιτική, τα κινήματα, τον κινηματογράφο κ.ά. Το Δελφίνι έχει κλείσει. Το βιβλίο δεν κυκλοφορεί, αλλά όλο και κάπου μπορεί να εντοπιστεί…
Για τον Jimmy_Smith και όποιον άλλο ενδιαφέρεται για βιβλία
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω το βιβλίο "Υποκουλτούρα, το νόημα του στυλ".
Άν θες, άφησε το e-mail σου για να επικοινωνήσουμε.
Επίσης, έχω το "Σοβαρό όσο κι η Ζωή σου, η ζωντανή ιστορία της σύγχρονης τζαζ" της Valerie Wilmer (εξαντλημένο κι αυτό), καθώς και πολλά άλλα βιβλία γενικότερου ενδιαφέροντος, σε χαμηλές τιμές (κάτω από 10 ευρώ τα περισσότερα).
Μπορώ να στείλω λεπτομερείς καταλόγους σε κάθε ενδιαφερόμενο, μέσω e-mail.
Υπάρχει και ένα αντίτυπο από το "Φάντασμα μιας δεκαετίας", αλλά είναι ακριβό, εκτός αν ενδιαφέρεται κανείς για το 160 σελίδων κεφάλαιο με τίτλο "Rock και νεανική κουλτούρα στη δεκαετία του '60", του Κώστα Αρβανίτη, το οποίο μπορεί να τυπωθεί ηλεκτρονικά σε μορφή βιβλίου κατόπιν παραγγελίας.
Manwolf Louie
Manwolf Louie, όποτε μπορέσεις θα ήθελα να μου στείλεις τους καταλόγους που αναφέρεις και πόσο θα κοστίσει το ""Rock και νεανική κουλτούρα στη δεκαετία του '60" σε μορφή βιβλίου, το mail μου είναι manelisfra@yahoo.gr ευχαριστώ, Χρήστος.
ΔιαγραφήΕπειδή κάποιοι το ψάχνουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.ricardo.gr/buy/vivlia-comics/texnes-politismos/mousiki/rantebou-sto-kuttaro-fontas-trousas/v/an708099856/
ar.haf
Φίλε, εσύ που πουλάς το συγκεκριμένο βιβλίο γράψε και πόσο το δίνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθέσω ταπεινά και τα βιβλία μου (μόχθος πολλών ετών στο Τρίτο Πρόγραμμα, πόσο μάλλον και στο περιοδικό "Ήχος" το μουσικό τομέα του οποίου διηύθηνα):
ΑπάντησηΔιαγραφή1. ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΑΚΑΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ - Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (Futura).
2. ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΑΚΑΣ: Ο ΝΤΕΜΠΙΣΙ, Ο ΜΙΝΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (Futura).
X.T.