Πολύ καιρό έχω να γράψω για τον Popa Chubby, που κάποτε είχε κοσμήσει και
το εξώφυλλο του Jazz & Τζαζ (τεύχος 132, 3/2004). Βάζω λοιπόν κι ακούω το πιο
πρόσφατο CD του, υπό
τον τίτλο “Back to New York City”
[Provogue, 2011] το
οποίον πιάνει τον ευτραφή, 50βάλε πλέον, κιθαρίστα σε πολύ καλή φόρμα (με την
κιθαριστική να εξυπακούεται).
Ο Popa Chubby
ήταν πάντα εξαιρετικός παίκτης, δίχως να αυτοθαυμάζεται. Την κάνει κόμπο τη Stratocaster
του, αλλά δεν το διαλαλεί. Ίσως γιατί έχει κι άλλα πράγματα να
προτείνει· τα τραγούδια του δηλαδή, που έχουν πάντα κοινωνικοπολιτικό
ενδιαφέρον, ενώ στέκουν πολύ καλά είτε για σφύριγμα στο δρόμο, είτε για καθαρή blues διασκέδαση. Δύσκολο,
πάντως, να διακρίνεις κάποιο –όλα έχουν μια σειρά– αν και θα έμενα στο “Pound of flesh”, στο “A love that will not die”, στο “Stand before the sun” (μιλάμε για τραγουδάρες),
στο φερώνυμο “Back to New York City”,
στη διασκευή του “The future”
(1992) του Leonard Cohen·
εκεί όπου ο Καναδός, ανάμεσα σε διάφορα… ακατάλληλα, λέει και τραγουδάει το απίθανο
(τρία μόλις χρόνια μετά την πτώση) “give me back the Berlin Wall/ give me Stalin and St Paul/ I’ve seen the future, brother/ it is murder” με τον Chubby να το επαναλαμβάνει
και (προφανώς) να το υποστηρίζει.
Στην ουσία ας μείνουμε, αν δεν θέλουμε να δούμε τα ντουβάρια
και τα «εικονίσματα»…
Πραγματικά πολύ καλός ο Poppa Chubby. Καθένας από τους δίσκους του έχει να παρουσιάσει πολλά καλά τραγούδια και πιστεύω πως έχει ένα ξεχωριστό δικό του στυλ στο να παίζει το blues, κάτι που σίγουρα δεν το έχουν πολλοί καλλιτέχνες των blues της γενιάς του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ κάποτε το blues εθεωρείτο (στην Ελλάδα) ένας βασικός πυλώνας των ακουσμάτων –όσων, τέλος πάντων, ασχολούνταν με την «ξένη» μουσική– εδώ και πολλά χρόνια έχει ξεπέσει (κι ας μην ευθύνεται το ίδιο το blues γι’ αυτό).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤούτο σημαίνει πως το (ελληνικό) κοινό αγνοεί και τις περιπτώσεις εκείνων των μουσικών που δεν θα έπρεπε κανονικά ν’ αγνοεί – μία απ’ αυτές είναι σίγουρα και ο Popa Chubby.
Φαντάζομαι πως δεν θα έχει περάσει ούτε από το μυαλό των επιτετραμμένων να τον φέρουν για εμφανίσεις στην Ελλάδα. Αλλά και να έχει περάσει τώρα είναι πλέον αργά…
Για τον τελευταίο του δίσκο έχω ακούσει γενικά καλά λόγια, αλλά από τα λίγα που έχω μπει στον κόπο να κοιτάξω από τα παλαιότερα προσωπικά του, δεν μπορώ να πω ότι βρίσκεται και στην κορυφή των προτιμήσεων μου (ίσα ίσα το αντίθετο θα έλεγα). Πάντως, δεν μπορώ να μη του δώσω τα εύσημα για τη δουλειά που έκανε στην παραγωγή του εξαίρετου "Blue Magic"(Blind Pig 2002), προς μεγάλη ικανοποίηση του Magic Slim και των Teardrops...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντίνος Θ.Π
Το άλμπουμ του “Peace, Love & Respect” [Dixiefrog, 2004] στο οποίο τα έχωνε στον Μπους, στον πόλεμο και τα τοιαύτα είναι ένα από τα καλύτερά του.
ΑπάντησηΔιαγραφή