τι contemporary jazz και αηδίες;

H έννοια “contemporary” στην jazz έχει συγκεκριμένη σημασία και δεν κολλάει με όλα ή με ό,τι νομίζει ο καθείς. Οι Αμερικανοί “contemporary” αποκαλούν βασικά την jazz της Δυτικής Ακτής, εκείνη που έχει λελογισμένα swing, στρογγυλεμένα fusion και άπλετα smooth στοιχεία. Έτσι, όταν η γερμανική εταιρεία Tramp αναφέρεται στην… contemporary jazz, να ξέρει πως είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνο που ακούμε στο συγκεκριμένο CD της. Ευτυχώς δηλαδή!

Εξαιρετική λοιπόν συλλογή δέκα κομματιών σύγχρονης club jazz, η “Contemporary Jazz” [Tramp, 2010] κινείται σε υψηλά καλλιτεχνικά επίπεδα καθ’ όλη τη διάρκειά της περιέχουσα νέα και λιγότερο νέα, γνωστά και λιγότερο γνωστά, ονόματα σε ηχογραφήσεις της τελευταίας 15ετίας που μπορεί να ταρακουνήσουν σύμπασα την επικράτεια (την κάθε επικράτεια). Αρχή με τους Νεοϋορκέζους Cultures of Rhythm και το soulful (με τρομπέτα και hammond) “Bodhisvattva wonderful sound” και συνέχεια με τους Goldene Zeitalter (τους Malcom Catto και Max Weissenfeldt από τους Heliocentrics δηλαδή, συν την Bajka στο τραγούδι) στο “A vison[sic] part1” ένα απίθανο, ολίγον exotica spiritual track, με «παράξενα» vibes. Ο οργανίστας Eli Sundelson ανήκει στη νέα γενιά. Το “Rockridge kids” έχει τον κλασικό early sixties Blue Note ήχο. Οι Deep Jazz στο “Starlings talk” ανακατεύουν groovy και spiritual στοιχεία. Ο ήχος τους (και με γυναικεία φωνητικά) θυμίζει κάτι από Alice Coltrane, με την πρώτη πλευρά να κλείνει με τον «άγνωστο», αλλά με τεράστια ιστορία (πρωτοηχογράφησε για την Sue το 1963) Wayne Bartlett, έναν σπουδαίο τραγουδιστή από το L.A., ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, και που εδώ τον ακούμε σε μια γήινη εκδοχή του “Señor blues” του Horace Silver.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με τους εξοντωτικούς Ιάπωνες Primo and the Groupe στο up-tempo “Child runs free” (ανδρικά φωνητικά, πολλά κρουστά, breaks από τρομπέτα) και συνεχίζει με τους Sugarman 3 από την Νέα Υόρκη στο “Sugar’s boogaloo” (Cannonball Adderley, Clifford Jordan και τα συναφή). Το “Sweet tater pie” (από το ρεπερτόριο του Mongo Santamaria), εδώ με τους Νick Rossi Set, είναι ένα first class acid jazz κομμάτι με φοβερά soli σε τρομπέτες και σαξόφωνα, και βεβαίως με το πανταχού παρόν hammond του Nick Rossi να λύνει και να δένει. Τα δύο τελευταία τρακ είναι γερμανικά. Το “Getting’ down” με τους Hi-Fly Orchestra απλώνεται στο ίδιο dancegroove σκηνικό (ωραία τα πνευστά soli του Florian Riedl και πακτωμένο το rhythm section των Jerker Kluge κοντραμπάσο, Hajo von Hadeln ντραμς και César Granados κρουστά), με το closing track “Hier kommt die laterne” των Ηipnosis (έχουν ηχογραφήσει για την Perfect Toy) να προσφέρει την έσχατη γκρούβα (με δυνατό σόλο στο τρομπόνι).

Το είπαμε, πρώτης τάξεως συλλογή. Μπορεί να μην το υπονοεί ο τίτλος, αλλά… κάνει ό,τι μπορεί προς αυτή την κατεύθυνση ο υπότιτλος. A fine selection of some of todays most exciting jazz groups from all over the world…