για μιαν ανοιχτή ομπρέλα, για ένα καφάσι…

Ό,τι διαβάζω σε διάφορες χάρτινες και ηλεκτρονικές εφημερίδες σε σχέση με τα επαπειλούμενα μέτρα θα τα χαρακτήριζα με μία λέξη αθλιότητες. Ενώ, λοιπόν, από τη μια μεριά ακούγονται και γράφονται φρικτά πράγματα (από κατάργηση του αφορολόγητου –αντί να ανεβεί στα 8 χιλιάρικα, όπως είχε υποσχεθεί ο… Μακεδονομάχος– μέχρι φορολόγηση των πτυχίων και άλλες φαιδρότητες), από την άλλη έχουμε μιαν ανύπαρκτη κυβέρνηση (γνωρίζετε, ας πούμε, ποιος είναι υπουργός περιβάλλοντος, ή ο υπουργός γεωργίας, γνωρίζετε μήπως τον υπουργό… εξωτερικών;), η οποία εδώ και κάτι μήνες όλο συνεδριάζει, όλο συζητά, τίποτα δεν διαψεύδει και ποτέ δεν αποφασίζει. Τι ν’ αποφασίσει δηλαδή; Αποφασίζουν άλλοι αντί για ’κείνην. Τα πράγματα είναι πάνω-κάτω γνωστά και το μόνο το οποίον εξελίσσεται είναι η παράσταση· με ποιο τρόπο το κακογραμμένο έργο θα μείνει λίγο ακόμη στη σκηνή, πριν έλθει η ώρα να το πάρει, να μας πάρει, εντελώς ο διάολος.

Πριν λίγες μέρες στη Βουλή ένας πρώην… μάγιστρος της οικονομίας κατηγόρησε εμμέσως πλην σαφώς την Αριστερά για την άνοδο της Χρυσαυγής. Το θράσος ορισμένων δεν έχει όρια. Εκείνοι που διέλυσαν το κράτος κυβερνώντας το 38 χρόνια, που φόρτωσαν στην πλάτη μας χρέη επί χρεών (από κοινωνικούς τουρισμούς για  ατσαλάκωτους του Κολωνακίου και συντάξεις αναπηρίας σε αόμματους μπανιστηρτζήδες στα αλήστου μνήμης ανδρεϊκά eighties, έως το έγκλημα του χρηματιστηρίου και τις ρωμαϊκές ολυμπιάδες του σίδερου και του τσιμέντου τής σημιτικής καταστροφής), προσθέτοντας επιπλέον και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αχρείαστων υπαλλήλων (τους οποίους έσπρωχναν, νύχτα, απ’ τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες, εξαγοράζοντας τη σιωπή των για να εξασφαλιστεί το έδρανό τους – ο υπέρ πάντων αγών, ως γνωστόν, γίνεται μόνο και μόνο για να μην απολυθεί κανείς) κάνοντας σημαία τους τη συναλλαγή, είναι οι ίδιοι εκείνοι που κατεδαφίζουν, τώρα, κάθε ίχνος κοινωνικής αξιοπρέπειας παραδίδοντας ετοιμόρροπα σχολεία και νοσοκομεία, συνταξιούχους του καθήκοντος στα όρια της εξαθλίωσης, μεσαιωνική και απλήρωτη εργασία, ανεργία των ρεκόρ, σαδιστικής μανίας και διαστροφικής εμπνεύσεως φόρους και χαράτσια, σπρώχνοντας ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία στην αφάνεια ή στα χέρια της… μαυρίλας. Αυτοί λοιπόν οι τύποι κατηγορούν την Αριστερά του 10% –γιατί τόσο ήταν το ποσοστό της μέχρι τον περασμένο Μάιο– πως ευθύνεται για την διόγκωση της χρυσαυγίτικης συμμορίας. Ε ρε βοϊδόπουτσα που τους χρειάζεται. 
Αν η Αριστερά στην Ελλάδα έχει πλέον ένα ποσοστό που ξεπερνά το 30%, θέλω να τη δω να βγαίνει από το καβούκι της, να… λαϊκίσει προς τη σωστή κατεύθυνση. Πρόεδρε τι μας σκοτίζεις με την Αργεντινή; Έχεις μελετήσει τον Περόν ή όχι; Άιντε, παρ’ τα πόδια σου λοιπόν και κόψε δρόμο, άμα θέλεις να προλάβεις τους… ηρωισμούς των μελανοχιτώνων. 

Είδα τον Τσίπρα στη ΔΕΘ με ομπρέλα, την οποίαν όμως κρατούσε άλλος! Τι ντροπές είναι αυτές για ένα νέο παιδί; Τι καθεστωτικές συμπεριφορές και εικόνες; Χίλιες φορές να βρέχεσαι, άμα δεν θες να κρατάς μόνος σου ομπρέλα. Απέδειξε φίλε μου ότι είσαι ένας από εμάς. Δείξε το στην πράξη. Φόρτωσε και ξεφόρτωσε ένα καμιόνι τρόφιμα (ε ρε και να ’χα τα νειάτα σου…) και μοίρασέ τα, εσύ, σε Έλληνες και μη Έλληνες, σε όλους εκείνους που δεν ντρέπονται (που δεν έχουν πια αυτή την πολυτέλεια) να σταθούν στην ουρά για ένα κιλό πατάτες. 
Τι πάθατε ρε Αριστεροί; Δε σας αναγνωρίζω. Σας μόλυνε ο πασοκοϊός της καρέκλας και της αποχαύνωσης; Μπας και σπουδάσατε όλοι σας στο Amherst και στο LSE, ή μήπως είστε τάλε κουάλε με τις μοσχαροκεφάλες; Βγείτε ρε από τα γραφεία, εξαφανιστείτε από τις τηλεοράσεις και μιλήστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον κόσμο. Μπείτε στα νοσοκομεία να δείτε τι γίνεται. Καθίστε στην ουρά τέσσερις ώρες (όπως κάθισα εγώ τις προάλλες σε εφημερεύον, για μιαν απλή επέμβαση άνευ αναισθητικού) και ακούστε τον πόνο των ανθρώπων. Μιλήστε μαζί τους, χωρίς περιστροφές κι αηδίες. Πηγαίνετε στις λαϊκές (εκεί όπου κάποτε μάσαγε καφάσια ο Μπουγιουκλάκης…), πιάστε κουβέντα πάνω απ’ τους κάδους με τη λέρα, μπείτε στα λεωφορεία χτυπώντας εισιτήριο, πάτε στα κλαμπ, στα γήπεδα, στις εκκλησίες, αφουγκραστείτε επιτέλους την αγωνία του λαού, λέγοντας δίκαια «ναι» και υπερήφανα «όχι». Ψηλαφήστε το ποτάμι που φουσκώνει και βάλτε πλάτη να το αναχαιτίσετε. Αλλιώς σας βλέπω όλους, μας βλέπω όλους, όπου να ’ναι, να ξεβραζόμαστε στην Κούλουρη σαν κάτι πατσαβούρες…