πίσω στα eighties…

Ένας ξάδελφος, εχθές, μου είπε πως δραστηριοποιείται και πάλι η Smash Records. Προς στιγμή δεν κατάλαβα. «Ποια Smash Records;» τον ρώτησα. «Μία εταιρία που είχε βγάλει δίσκους των Stained Veil και των Yell-O-Yell στα eighties, μάλιστα θα κυκλοφορήσει και ανέκδοτες ηχογραφήσεις τους» μου απάντησε. Παρ’ ολίγο να μου πέσει το ποτήρι από τα χέρια, που λέει ο λόγος· όχι πάντως από ένα, εκ των προτέρων, ενδιαφέρον (εξάλλου δεν είχα/έχω υπ’ όψιν μου κάτι από το υλικό), αλλά από την έκπληξη.

Είναι γεγονός, συμβαίνει εδώ και καιρό, εδώ και δυο-τρία χρόνια. Το έχω διαπιστώσει κι εγώ και όχι μόνον από τις σχετικές ηχογραφήσεις, που πέφτουν στα χέρια μου. Τις προάλλες ένας 25χρονος, άρα αγέννητος το 1985, μου ζητούσε να του πουλήσω το single των Plastic Dolls (το σκέφθομαι…), όταν πιάσαμε κουβέντα σ’ ένα δισκάδικο – μάλιστα, ο ίδιος μού είπε πως υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν σαν τρελοί γι’ αυτό (και όχι μόνο γι’ αυτό)! Ρίξτε μια ματιά στο eBay ή το popsike για να δείτε που έχουν φθάσει οι τιμές των ελληνικών eighties LP και singles και θα πάθετε ταραχή.

Υπάρχει μία τάση επαναφοράς των eighties (μάλλον δεν πρόκειται για τάση, αλλά για πραγματικότητα), των ελληνικών indie rock eighties επί του προκειμένου. Ξαναβγαίνουν δίσκοι, ετοιμάζονται ταινίες, ξανανοίγουν οι παλιές εταιρίες, νέες προστίθενται κυκλοφορώντας γνωστό ή άγνωστο υλικό, παλιά συγκροτήματα ξανασυνδέονται και ξαναεμφανίζονται, κάποια/κάποιοι δίνουν και συνεντεύξεις… Οι Villa 21 ξαφνικά ακούγονται περισσότερο απ’ όσο ακούγονταν όταν έσκασαν μύτη εκεί στις αρχές του ’80, οι Χωρίς Περιδέραιο λατρεύονται σαν τοτέμ, ενώ τότε διάφοροι τους «έφτυναν» (τους είχα δει σ’ ένα διήμερο στο Κύτταρο, πρέπει να ήταν Μάιος του ’85 – θυμάμαι πως δεν μου άρεσαν στο live, αν και ο δίσκος τους μου αρέσει ιδιαιτέρως, απεναντίας μου άρεσαν πολύ κάποιοι Joyful Nurses, τους οποίους δεν ξανάκουσα από τότε), οι Παρθενογένεσις και οι Stress είδαν ανέκδοτο υλικό τους να κυκλοφορεί 30 χρόνια μετά την εγγραφή του, κάποιοι, που κυκλοφόρησαν μόνο κασέτες στην εποχή τους τώρα «έχουν» και LP (Not Only Bones), ξανανοίγει η Smash Records και δεν ξέρω τι άλλο ετοιμάζεται…

Δεν γνωρίζω από πού ξεκίνησε η ιστορία, αλλά υποθέτω πως οι νεώτεροι είναι εκείνοι που έδωσαν ώθηση σ’ αυτήν την κατάσταση (βγάζοντας στον αφρό παροπλισμένο υλικό και βεβαίως ανθρώπους από τα… κιβούρια τους). Όπως στην δεκαετία του ’80 ζήσαμε την αναβίωση των sixties (με το garage και την ψυχεδέλεια ν’ ακούγονται και να αναπαράγονται με περισσή μανία – και όχι μόνο στην Ελλάδα), έτσι και σήμερα θα ζήσουμε την αναβίωση των eighties και αύριο των nineties. Δεν πρόκειται για τον τροχό του Βούδα, ή τον τροχό της Τύχης, ούτε για τα, τάχα, σαθρά από μουσικής πλευράς 2010s (που αναγκάζουν κάποιους να γυρνούν στο παρελθόν), αλλά για ’κείνη την… αθεράπευτη μανία να μας υπενθυμίζουν ορισμένοι (με τον τρόπο τους) πως μεγαλώσαμε. Ας το δω έτσι σε πρώτη φάση…

Οι Villa 21 (στη δεύτερη και μάλλον υποτιμημένη φάση τους) όπως εμφανίστηκαν στο Rocky Raccoon, στην Πάτρα, την 7/5/1988

Επειδή έζησα από κοντά (όπως και χιλιάδες άλλοι δηλαδή) τα ελληνικά μουσικά eighties έχω φροντίσει (για τους δικούς μου λόγους) να μην τρέφω αυταπάτες γι’ αυτά, προσπαθώντας να τα εξορθολογήσω εντός μου, απαλλάσσοντάς τα από προσωπικά φορτία. Π.χ. μου άρεσαν όντως οι Villa 21, όταν τους είδα (για τρίτη φορά) τον Μάιο του 1988, ή ανεβαίνουν στη συνείδησή μου επειδή στο συγκεκριμένο live ήμουν με το «αμόρε της ζωής μου» ή μήπως συμβαίνει το ίδιο και με τους Joyful Nurses για έτερα, αυτή τη φορά, νεανικά συμπαρομαρτούντα; Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου να νοσταλγώ, απεναντίας μου αρέσει να θυμάμαι.

Για την Smash Records, για τα τρία LP που έδωσε στα eighties (άλμπουμ των Fear Condition, Stained Veil, The Yell-O-Yell) και για ό,τι φθάσει στα χέρια μου απ’ αυτά που θα κυκλοφορήσουν σε λίγες ημέρες θα γράψω άλλη φορά…