ΤΑΣΟΣ ΓΚΡΟΥΣ διαβάζοντας Μπρεχτ

Ένα άλμπουμ βασισμένο σε κείμενα και στην ποίηση του Bertolt Brecht φαίνεται ίσως εκτός τόπου και χρόνου… θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Αναλογιζόμενοι όμως τον τόπο (Ελλάδα) και το χρόνο (τη διαμορφωθείσα πολιτικο-κοινωνική κατάσταση), τότε, μάλλον, δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει η επανάκαμψη των παλαιών, ξεχασμένων ηρώων (ποιητικοί και λογοτεχνικοί εν προκειμένω), οι οποίοι, με τον διαχρονικό κριτικό λόγο τους, έρχονται να ξαναπάρουν θέση απέναντι στο πρόβλημα (γιατί το πρόβλημα –εκτός από κάτι… δευτερεύοντα– είναι πάντα ένα).

Bertolt Brecht λοιπόν αποφασίζει να μελοποιήσει στο τελευταίο του άλμπουμ ο Τάσος Γκρους, ένα περιποιημένο βιβλίο-CD, υπό τον τίτλο «Γενιές Σημαδεμένες» (2011), που κυκλοφορεί από τον… κόκκινο Γάτο των σύγχρονων πολιτειών.

Το έργο,  που έχει διάρκεια 71 λεπτά, περιέχει πρόζα και τραγούδια, μεταφρασμένα από τους Μάριο Πλωρίτη, Πέτρο Μάρκαρη, Νάντια Βαλαβάνη, Δημήτρη Μυράτ, Μαρία Αγγελίδη, Μαρία Χατζηγιάννη, Κώστα Παλαιολόγο, αλλά και τον ίδιο τον συνθέτη, που αποδίδονται από τον Τάσο Γκρου(ς) βασικά, αλλά και από κάποιους καλεσμένους τραγουδιστές (Καλλιόπη Βέττα, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μαρία Παπαγιαννάκη-Κόμη, Τάσος Αντωνίου). Η ηλεκτρική ενορχήστρωση του Γιάννη Κ. Ιωάννου, που έχει επίσης προγραμματίσει, χειριζόμενος όλα τα όργανα, η παρουσία των χορωδιών, αλλά και των… μονωδών και ακόμη ο συνδυασμός αφηγήσεων και μελοποιήσεων, προσφέρουν στις «Γενιές Σημαδεμένες» όλο εκείνο το εξωτερικό επίχρισμα που βοηθά, όσο να ’ναι, στην επικαιροποίηση του μπρεχτικού λόγου (που είναι το εσωτερικό και το ουσιαστικό). Γιατί αν δεν είναι επίκαιρο το «Εγκώμιο στην αμφιβολία» (Ευλογημένη να’ ναι η αμφιβολία! Σας συμβουλεύω να τιμάτε/ χαρούμενα και προσεκτικά εκείνον/ που το λόγο σας ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα!), τότε διερωτώμαι τι μπορεί να είναι. Ενδεχομένως στο άλμπουμ να υπάρχουν ορισμένα προβληματικά σημεία, όπως π.χ. οι ερμηνείες του Τάσου Γκρου(ς) που είναι κάπως… ασταθείς, αλλά εν πάση περιπτώσει πρόκειται για τον συνθέτη των τραγουδιών· που σημαίνει ότι διατηρεί πάντα το δικαίωμα να αποδώσει το έργο του με τον τρόπο που εκείνος κρίνει και μπορεί. Και, εν τέλει, μάλλον προτιμώ τον ίδιον, επειδή τραγουδά με το… βλέμμα στην πηγή, παρά κάποιον κανονικό τραγουδιστή που θα έκανε απλώς τη δουλειά του (και δεν υπαινίσσομαι κάτι για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που είναι αυτός που είναι στα δύο κομμάτια που αποδίδει).