il caso Baltakos

Είναι ν’ απορεί κανείς πώς κρατιέται όρθια αυτή η κυβέρνηση. Μάλλον κάποιοι άλλοι την κρατάνε, γιατί από μόνη της δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά. Σκοντάφτει στο ίσωμα και τρώει τα μούτρα της. Μα εκεί όπου… πανηγυρίζαμε για τις, προ κρίσης, τιμές των spreads, εκεί όπου οι… αγάπες των ξένων άγγιζαν πια τα όρια τής θυσίας, πάνω εκεί να βρεθεί το… καλόπαιδο ο Κασιδιάρης και να αναποδογυρίσει το σύμπαν;

Δύο δηλωμένοι αντικομμουνιστές, ο ένας δεξί χέρι του Σαμαρά (δεξιότερο, εκ της θέσεως, δεν γίνεται) και ο άλλος ένα έξαλλο, προσέτι, «θύμα του συστήματος» να συζητούν σαν παλιόφιλοι, ανακατεύοντας στη μέση πρωθυπουργούς, υπουργούς και δημοσίους λειτουργούς, με έναν τρόπο που θυμίζει θαμώνες καφενείου. Δεν ξέρω ποιος και γιατί παγίδευσε τον Μπαλτάκο (έναν ισχυρό κυβερνητικό άνδρα) «δίνοντάς τον», δεν ξέρω γιατί το βίντεο δεν είδε το φως της δημοσιότητας αμέσως μόλις τραβήχτηκε, δεν ξέρω γιατί διαφυλάχθηκε μέχρι την σήμερον – μπορώ να σκεφθώ διάφορα, όπως και όλοι μας εξάλλου. Εκείνο που ξέρω είναι πως κάθε προσπάθεια απολογίας, από τους εμπλεκομένους στη συζήτηση, μάλλον χειροτερεύει τα πράγματα. Οι παραιτήσεις, σε κάθε σοβαρή χώρα, όχι μόνον των υπουργών, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης, για ένα τόσο καίριο θέμα, θα ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Εδώ, όμως, δεν καίγεται καρφί σε κανέναν.

Είναι προφανές πως στην προσπάθεια να «δεθούν» τινές έκνομες πράξεις της Χρυσής Αυγής (δεν μιλώ για το έγκλημα π.χ., αφού εκεί το πράγμα είναι καθαρό), με στόχο την διάλυσή της και περαιτέρω την διοχέτευση του εκλογικού δυναμικού της στην ΝΔ (βασικά), χρησιμοποιήθηκαν και μέθοδοι που δεν ταιριάζουν με την ιδέα μιας ευνομούμενης πολιτείας. Κάποιοι βιάστηκαν να αποξηλώσουν το ναζιστικό κατάλοιπο, δημιουργώντας εντυπώσεις και χρησιμοποιώντας… ολοκληρωτικές προπαγανδιστικές μεθόδους. Τα είχαμε πει αυτά. Η Χρυσή Αυγή θα αποδυναμωνόταν πολιτικώ τω τρόπω, και γι’ αυτό θα απαιτείτο κάποιος χρόνος. Κανείς δεν μπορεί να δημιουργεί κλίμα εναντίον κανενός αν ο... κατηγορούμενος είναι παγανιστής, ή αν έχει κάνει φυλαχτό… τρίχες από το μουστάκι του Χίτλερ. Το ζήτημα είναι οι πράξεις. Δεν είναι ούτε οι ναζιστικές συλλογές, ούτε οι μποτίλιες κρασιού με την κεφάλα του Μουσολίνι στην ετικέτα. Κάπου το πράγμα μπερδεύτηκε και σ’ αυτό βοήθησαν προφανώς και τα καθεστωτικά ΜΜΕ (για λόγους που όλοι γνωρίζουμε), τα οποία σε συμφωνία φάσης με την κυβέρνηση (που έβλεπε να «τσιμπάει» εκλογικά εκατοστά) μετέτρεψαν το σοβαρό και αυταπόδεικτο κατηγορητήριο σε καθημερινό σίριαλ, το οποίον ούτε ο μακαρίτης ο Φώσκολος δεν θα μπορούσε να σκαρώσει.

Αργότερα δε… χάθηκε και το Μπόινγκ… Για ν’ ακούσουμε (και) απόψε στα δελτία των 8… το βρήκανε, τελικώς, ή όχι;