ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΟΜΑΤΣΙΟΥΛΗΣ ξανά στο στούντιο

Περίπου τέτοια εποχή, πριν τέσσερα χρόνια (Απρίλιος και Ιούλιος του 2010), έγραφα εδώ στο δισκορυχείον για τον Σωτήρη Κοματσιούλη, έναν από τους αγνοημένους «ήρωες» του εγχώριου ροκ. Χονδρικώς, είχαν προηγηθεί μια συνέντευξη που είχαμε κάνει για το Jazz & Τζαζ (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 207) με αφορμή, τότε, την κυκλοφορία του άλμπουμ του «Σαν τον Άνεμο» [B-Other Side/ Lost Archives] και φυσικά η «γνωριμία» μου μαζί του μέσα από ένα 45άρι φετίχ της ιστορίας του δικού μας ροκ, το «Επιδρομή από τον Άρη/ Σαν τον άνεμο» που είχε κυκλοφορήσει στην Pan-Vox, το 1972. Φυσικά, ανάμεσα στο 1972 (ή και πριν απ’ αυτό) και το 2010 είχαν μεσολαβήσει πολλά άλλα γεγονότα και καταστάσεις, γνωστά ή κάπως γνωστά μόνο στους ρέκτες του χώρου, ή και εντελώς άγνωστα σε όλους. Λίγοι, ας πούμε, γνωρίζαμε πως ο Σωτήρης Κοματσιούλης ως Steve Gemos έκανε «άλλη» παράλληλη καριέρα στην Αγγλία και την Ελλάδα ήδη από τα μέσα του ’70, ενώ σχεδόν κανένας δεν είχε πληροφορηθεί την συζυγική σχέση του με την ηθοποιό Μαρία Βασιλείου (την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού), ή την γνωριμία του με τον Robert Wyatt και τους 10cc, αφού μόνον όταν αποφάσισε ο ίδιος να μιλήσει, για όλα αυτά, τότε και μόνον τότε έγιναν γνωστά. Κάπως έτσι δηλαδή τ’ αγνοούσα κι εγώ, παρότι θα μπορούσα να τα είχα πληροφορηθεί πολύ νωρίς, όταν είχα δει κατά τύχη τον Σωτήρη Κοματσιούλη να τραγουδά λαϊκά σ’ ένα μαγαζί της Κυψέλης το 1988 ή ’89! Παρότι γνώριζα, από τότε, την περίπτωσή του –είχα ακούσει δηλαδή το παλαιό 45άρι του, που μου άρεσε πολύ, ήδη από τα μέσα του ’80– η τάση μου να μην «ενοχλώ» τους καλλιτέχνες (ο Γιάννης Μπέζος, να το ξέρει, δεν κινδυνεύει από ’μένα να τον τραβήξω φωτογραφία ή να τον συγχαρώ ως… Ζάχο Δόγκανο) μού στέρησε την χαρά μιας έγκαιρης γνωριμίας. Φυσικά, ποτέ δεν είναι αργά… και δεν ήταν αργά. Το λέω τούτο, γιατί ο Κοματσιούλης είναι ένα εξαιρετικό παιδί, ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και με ήθος, ένας ροκάς με απόψεις, ένας αληθινός διασκεδαστής.

Πριν λίγο καιρό, λοιπόν, ήταν ο ίδιος ο Σωτήρης που μου έδωσε ν’ ακούσω την πιο καινούρια δουλειά του, η οποία βρίσκεται ήδη στα σκαριά ώστε να «κοπεί» άμεσα σε βινύλιο. Άκουσα λοιπόν ένα πλήρες σχεδόν 50λεπτο άλμπουμ, στο οποίο περιλαμβάνονται 13 τραγούδια – γνωστά, τα περισσότερα, από τις δύο προηγούμενες δισκογραφικές εκδόσεις (το 45άρι του ’72 και το LP του 2010). Έτσι, και παρότι τα πιο πολλά από τα κομμάτια τα είχα ξανακούσει μπορώ κάλλιστα να μιλήσω για μια καινούρια δουλειά, αφού δεν είναι απλώς η ηχογράφηση σημερινή, είναι και τοιουτοτρόπως διατυπωμένη ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ένα από τα πιο απολαυστικά (μένω στη λέξη) long plays ελληνικού, ελληνόφωνου ροκ (υπάρχουν και δύο αγγλόφωνα tracks στο σύνολο) του τελευταίου καιρού.

Η τραγουδοποιία του Κοματσιούλη είναι ποτισμένη από τις ποιότητες των late sixties-early seventies (την καλώς εννοούμενη αθωότητα στις περιγραφές, την τέχνη και την τεχνική μέσω των οποίων γράφονταν οι τραγουδάρες της εποχής, τον κοινωνικό στίχο κ.λπ.), οι οποίες στην πορεία συνδυάζονται με την ροκ τραχύτητα μερικών νέων (και πολύ καλών) μουσικών (παίζουν παπάδες οι άνθρωποι), που βρέθηκαν δίπλα στον Σωτήρη, ανεβάζοντας τα κομμάτια του στα ύψη. Από τα highlights του άλμπουμ θα έλεγα πως είναι τα –άγνωστα σ’ εμένα– δύο τραγούδια των Lovers (το «Έφυγε το καλοκαίρι» που το ακούμε και στο τέλος και το «Δεν ξέρεις το μάθημα»), της μπάντας δηλαδή που είχε ο Κοματσιούλης στα late sixties, και τα οποία, βάσει των λεγομένων του ιδίου, είχαν ηχογραφηθεί εκείνη την εποχή, έχοντας κοπεί ως ελάχιστα «δείγματα» σ’ ένα 4-tracks EP η τύχη του οποίου, εννοείται, αγνοείται. Είναι άλλο πράγμα δηλαδή ν’ ακούς στίχους του στυλ… «Γιατί μικρό κορίτσι είσαι μόνο και θλιμμένο/ στα μάτια έχεις θλίψη κι είσαι πάλι δακρυσμένο/ σταμάτησε το δάκρυ και γέλασε γλυκά/ ξανά θα ’ρθει η αγάπη να σου φέρει τη χαρά.(…) Πηγαίνεις στο σχολείο δίχως να διαβάσεις λέξη/ δε βλέπεις το βιβλίο και βυθίζεσαι στη σκέψη/ το μάθημα δεν ξέρεις και όλοι απορούν/ σε βλέπουν να υποφέρεις και δεν ξέρουν τι να πουν»… υπό τους ήχους μιας σκληρής, σημερινής, rock παρέας. Αυτή η «αντίφαση» λειτουργεί εποικοδομητικώ τω τρόπω και σε κομμάτια γνωστά όπως στον… θρυλικό xian-rock ύμνο «Επιδρομή από τον Άρη», δείχνοντας τι έχει λησμονήσει στην πορεία το ελληνόφωνο ροκ (το κομμάτι ακούγεται ολοκληρωμένο και με παραπάνω στιχάκια… «πίσω τα λεφτά τους οι τοκογλύφοι ζητούν/ ψάχνουν στα σκουπίδια τα γραμμάτια να βρουν» κ.λπ.), ενώ και άλλα τραγούδια, όπως το «Μην κλαις κοριτσάκι» ή «Ο Κοσμάς» κερδίζουν σε δύναμη και συναισθηματικό δόσιμο μέσα από την νέα άποψη.

Ο Σωτήρης Κοματσιούλης γράφει και σήμερα τραγούδια. Νέα… και επηρεασμένα από τις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Έπρεπε όμως, πρώτα, να «ξεμπερδέψει» μ’ αυτά τα παλαιά κομμάτια του. Να τα δει και να τ’ ακούσει έτσι όπως ίδιος τα φανταζόταν, με τη βοήθεια μιας σημερινής ροκ μπάντας που σκίζει. Ελπίζω, σύντομα, και σε βινύλιο…