ANFO τα λέω όπως τα βλέπω…

Οι ANFO είναι μια καινούρια rock/punk μπάντα, αποτελούμενοι όμως από μουσικούς με ιστορία στον χώρο. Μέλη τους είναι οι Σωτήρης Θεοχάρης φωνή, ρυθμική κιθάρα (Αδιέξοδο, Στάχτες, Σπυριδούλα, Ηχογλυκαιμία, NoMind), Φώτης Πατίκας lead κιθάρα, φωνητικά (Lost Meaning, My Turn, Censored Sound), Νίκος «Τσουλούφης» Χαραλαμπόπουλος μπάσο (Αδιέξοδο, Deus Ex Machina, No Logo, Bad Luck Souls) και Γιώργος Χλωρός ντραμς (NoMind, Dustbowl, Snails, Muddy Trail). Συγκρότημα με ωραία σκηνική παρουσία επίσης, οι ANFO ακούγονται ακόμη πιο μεστοί στ’ αυτιά μου σε τούτο το παρθενικό δωδεκάιντσό τους [Scarecrow/ B-Other Side], που έχει τέσσερα τραγούδια, γυρίζοντας στις 45 στροφές.

Δεμένη μπάντα με ήχο καθαρό και ξάστερο, που μαζεύει στοιχεία από το σκληρό rock, το μέταλλο και βεβαίως το punk κάνοντάς τα «ένα», οι ANFO υιοθετούν τον αγγλικό στίχο για να περιγράψουν συγκεκριμένες πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις. Στο πρώτο κομμάτι τους, που έχει τίτλο “Class war” κι είναι ένα καθαρό… κομμουνιστικό άσμα, οι ANFO τραγουδούν: “I may not be a communist, but I have class consciousness”. Όπως έχω ξαναγράψει κομμουνιστές του… Κουτσούμπα μπορεί να μην είμαστε, αλλά δεν μπορεί να είμαστε και αντικομμουνιστές – γιατί αντικομμουνιστές είναι οι διάφοροι… Μπαλτάκοι, Κασιδιάρηδες κ.λπ. Σωστά λοιπόν… “we are in a class war baby” και άρα… “you’ve got to pick a side”. Στο “I hate hipsters” οι ANFO τα χώνουν ανηλεώς στους hipsters, τους οποίους κατηγορούν πως έχουν «πλάτες» («αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά» όπως τραγουδούσαν προ αμνημονεύτων και οι Φατμέ), πως είναι υποκριτές κ.λπ., εντοπίζοντας, εν ολίγοις, τους νέους μουσικούς-νεανικούς «εχθρούς» μέσα στο σύγχρονο punk/rock περιβάλλον. Ασυζητητί πιο συμβατό (και πιο σοβαρό) εν σχέσει με την πεπαλαιωμένη έχθρα των πάνκηδων έναντι των μακρυμάλληδων ροκάδων (από τους οποίους, εν πάση περιπτώσει, είχαν προέλθει). Τώρα, εξάλλου, πάνκηδες και μη πάνκηδες όλοι τα… ίδια μαλλιά/μυαλά έχουμε (γενικώς λέω) και… όλοι σχεδόν την ίδια γνώμη διατηρούμε για το ανώδυνο χιπστεριό. Στο πιο σκληρό όσο και απελπισμένο κομμάτι του δίσκου, που έχει τίτλο “Happy end”, οι ANFO ουρλιάζουν για τις… χαμένες ευκαιρίες και τα όνειρα, που καταλήγουν πάντα (και δυστυχώς) σε αναπάντεχες αλήθειες, ενώ με το έσχατο “Dead men walking” δίνουν ίσως το πιο ωραίο κομμάτι τους (αν και η αισθητική, υποθέτω, είναι το λιγότερο που μπορεί να τους ενδιαφέρει) τραγουδώντας για τα αδιέξοδα της καθημερινής ζωής, για το επόμενο βήμα… που θα είναι πάντα στο κενό και το άγνωστο, για την πλειονότητα των συνανθρώπων μας.

Οι ANFO δεν μασάνε τα λόγια τους κι αυτό έχει το δικό του νόημα.

Επαφή: www.scarecrow.gr, www.b-otherside.gr