όλα τα επεισόδια…

Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω σοβαρά προβλήματα με το στομάχι μου. Δεν ξέρω τι παθαίνω, αλλά μόλις αντικρίζω «δελτίο ειδήσεων» του Μέγκα –κάποιες φορές αρκεί και μόνο το μουσικό σήμα– μού έρχεται εμετός. Πάω στην τουαλέτα, κλειδώνομαι, και δεν βγαίνω από ’κει αν η ώρα δεν πάει εννέα. Οδυνηρή κατάσταση. Αν κι έχω δοκιμάσει τα πάντα, τα αποτελέσματα είναι μηδαμινά. Βεβαίως, ο γιατρός έκανε το παν – δεν μπορώ να πω… Ακόμη και… Kόντρα μου συνέστησε να βλέπω, στις στιγμές των μεγάλων κρίσεων, μα και τούτη η θεραπεία κατέληξε σε αποτυχία. Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω… Η μόνη λύση που μου μένει είναι να πετάξω την τηλεόραση από το παράθυρο. Καθώς, όμως, επεξεργάζομαι νέους τρόπους επιβίωσης άνευ… Λιάγκα και The Voice, ευθύς το μετανιώνω…

Πλησιάζουν εκλογές και με βλέπω να ρίχνω ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά στη ζωή μου. Εκεί θα με οδηγήσουν –το βλέπω– τα «δελτία ειδήσεων» του Mέγκα. Ποιος, εγώ, που δεν γουστάρω με τίποτα τις λεγόμενες… ανανεωτικές αριστερές και τα ρέστα· ιδίως από τα χρόνια του ’90 και μετά όταν σύρθηκαν πανευρωπαϊκώς πίσω από τις… σοσιαλδημοκρατίες των φιλελέδων, συμμαχώντας με την Νέα Τάξη και την στρατιωτική, ανά τον κόσμο, βία. Μία φορά μόνο ψήφισα Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, όταν ήταν ενιαίος (εποχή… ΚυρκοΦλωράκηδων) στις πρώτες εκλογές του ’89. Στις δεύτερες (11/1989) είχα ρίξει «λευκό», ενώ στις τρίτες (1990), μη ξέροντας τι να κάνω όντας και στα χακί, είχα διπλώσει… Οικολόγους-Εναλλακτικούς. Έκτοτε, έριξα μια φορά ΚΚΕ (το 1993) και μετά το ’93 ποικίλα μικρά κόμματα (πάντα της κατακαημένης Αριστεράς)· κάτι πρέπει να ρίχνουμε δηλαδή, για να μην υποστηρίζουμε εμμέσως πλην σαφώς (δια του άκυρου, του λευκού ή της αποχής) τον δικομματικό Βροντόσαυρο. Και να που φθάσαμε... Εγώ, που δεν ρίχνω σε κάλπη «μεγάλο» κόμμα, να το σκέφθομαι πλέον, επειδή επιθυμώ, όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου, να τιμωρήσω –όχι τα μνημόνια, την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τα ρέστα– αλλά το… Μεγκάλο Κανάλι. Μάλιστα, από κουβέντες που έχω με φίλους, έχω διαπιστώσει πως βρίσκονται και άλλοι στη δική μου θέση. Υπάρχει και αναπτύσσεται δηλαδή ένα νέο είδος «αγανακτισμένων», που αυτοπροσδιορίζονται ως… αντιμεγκαλιστές. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Κάποιους θα τους αναγνωρίσετε κιόλας… όχι από τον… Ρίζο στην μασχάλη, αλλά από τα… σημάδια στο κεφάλι. Κάθε βράδυ στις 8, τα κοπανάνε στους τοίχους ομαδικώς…

Προσέξτε τι έγινε τώρα μ’ αυτήν την κυρία Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που μπήκε στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές από την πόρτα, για να βγει εν συνεχεία από το παράθυρο.... Θεωρήθηκε λοιπόν πως το συγκεκριμένο γεγονός είναι ό,τι χρειάζεται προκειμένου να στηριχθεί μία ακόμη κριτική (ταπεινότατη στη βάση της, για να είμαι ευγενής) προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έφθασαν στο σημείο άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ Ρομά στη  ζωή τους (μόνο στις ταινίες του Κουστουρίτσα… κι αυτό παίζεται), που δεν έχουν μιλήσει ποτέ ή βρεθεί εκ του σύνεγγυς με κάποιους εξ αυτών, που έχουν γραμμένα πατόκορφα, όλα αυτά τα χρόνια, τα ζητήματα της «μειονότητας» στην Θράκη, τα οποία δεν απασχόλησαν ποτέ (εννοείται) τα ανύπαρκτα «δελτία» τους, να υπεραμύνονται της Σουλεϊμάν και των όσων έχει κάνει η συγκεκριμένη κυρία για τη ράτσα της, μόνο και μόνο για να την βγουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άνω ποταμών. Μόνον από τσαντίρι δεν είδαμε τον… Great Pretender να εξαπολύει τους αντι-συριζαϊκούς του μύδρους.

Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, έχει κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ ουκ ολίγες απερισκεψίες (είπαμε, θέλω να είμαι ευγενής). Εντάξει. Νέο κόμμα… εξουσίας είναι, σιγά-σιγά θα αποκτήσει το know-how, αν και στην περίπτωσή του μιλάμε για απίστευτες χοντράδες. Καταρτίζεις π.χ. Ευρωψηφοδέλτιο. Τι λέει η κοινή λογική; Συνεννοείσαι με τους υποψηφίους, μιλάς με τις τοπικές κοινότητες, πληροφορείσαι από ’δω κι από ’κει, δένεις… και μετά βγαίνεις και ανακοινώνεις. Αυτοί οι Συριζαίοι τι κάνουν; Συζητούν φόρα παρτίδα πότε με τον Λαζόπουλο, πότε με τον Λαπαβίτσα, πότε με τον Βαρουφάκη, κι ενώ τα κάνουν σκατά με την Σουλεϊμάν, καταλήγουν, τελικώς, στον 92χρονο Μανώλη Γλέζο. Δόξα και τιμή, αλλά ο καθείς θα αναρωτηθεί (και δεν είναι ντροπή)… τι χρωστάει ο άνθρωπος και τον ταλαιπωρούν σ’ αυτή την ηλικία; Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Και όχι τίποτ’ άλλο, αλλά δίνουν τροφή και στους… μεγκαλιστές, οι οποίοι άλλο που δεν θέλουν για να ξεσαλώσουν με το τίποτα. Λίγο νεράκι χύνεται κι εκείνο γίνεται… Ποτάμι για το μύλο των ΒενιζελοΣαμαράδων.

Ανάμεσα σ’ όλα τούτα, λοιπόν, ανακύπτουν ξανά-μανά και τα ίδια παλαιά ζητήματα. Τι σημαίνει «θρησκευτική μειονότητα» ή «θρησκευτική πλειονότητα»; Τι σημαίνει «Έλληνας Ορθόδοξος» ή «Έλληνας Μουσουλμάνος»; Αυτές είναι ανοησίες. Υπάρχουν σκέτο «Έλληνες» (δεν αναφέρομαι στους μετανάστες). Και είναι όσοι ζουν στα πάτρια επί δεκαετίες, μετέχουν της ελληνικής παιδείας, σκέφτονται στην… και μιλούν την ελληνική γλώσσα, συναλλάσσονται με το ελληνικό κράτος, απευθύνονται στις ελληνικές υπηρεσίες κ.ο.κ. Τι μας ενδιαφέρει, τώρα, που πιστεύει ο καθένας; Αν κάποιος είναι Μουσουλμάνος να πάει στο Τζαμί του να προσευχηθεί (να του το φτιάξουμε αν δεν υπάρχει) και να μην μας ζαλίζει. Το ίδιο, δε, να κάνει και ο Ορθόδοξος. Να πάει στην Εκκλησία του κι εκείνος και ν’ αρχίσει να ψάλει τα απολυτίκια. Δεν μας ενδιαφέρει κύριοι σε ποιον θεό πιστεύετε – είναι προσωπικό σας θέμα. Σεβόμαστε και τιμούμε όλους τους Πανάγαθους, όπως και κάθε μικρό ή μεγάλο ποίμνιο που προσεύχεται σ’ Αυτούς, άλλα, εν πάση περιπτώσει, έχουμε κι άλλα σοβαρότερα ζητήματα για ν’ ασχοληθούμε. Και αν κάποιος, βεβαίως, ζει εκατό χρόνια στην Ελλάδα, αλλά παρά ταύτα νοιώθει Τούρκος (κάπου φταίμε κι εμείς γι’ αυτό φυσικά), μιλώντας εξ ονόματος οιασδήποτε «τουρκικής μειονότητας», τότε ας πάει να πληρώνει φόρους στον Ερντογάν – δεν τον κρατάει κανένας με τον ζόρι εδώ πέρα. Οι Ρομά, οι μουσουλμάνοι και όποιοι άλλοι οφείλουν να φοιτούν (τα παιδιά τους εννοώ) σε ελληνικά σχολεία, γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουν να ενταχθούν ισότιμα στην κοινωνική ζωή του τόπου. Το λέω, γιατί τα λεγόμενα «διαπολιτισμικά» είναι άλλης λογικής σχολειά, αφορούν δηλαδή στους μετανάστες… δεν αφορούν στους Έλληνες (ορθόδοξους, ρομά, μουσουλμάνους… βουδιστές, ειδωλολάτρες, ή ό,τι άλλο…). Νομίζω δηλαδή. Καθόμαστε, λοιπόν, και ασχολούμαστε με το τι κάνει η κυρία Σουλεϊμάν για τους Ρομά (με γεια της με χαρά της), και δεν εξετάζουμε τι πράττει ή δεν πράττει το ελληνικό κράτος για το ζήτημα. Εκεί πρέπει να ασκηθεί πίεση (στους φορείς), ώστε να υπάρξουν αποτελέσματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα.

Κι ενώ στον (αθηναϊκό) Δήμο μου, που ζω και ψηφίζω, πράσινοι και γαλάζιοι υποψήφιοι, που βρίσκονταν στα μαχαίρια την προηγούμενη τετραετία, κατεβαίνουν τώρα σε κοινό… ΣαμαροΒενιζελικό ψηφοδέλτιο (μου έρχεται και πάλι εμετός…), σκάει από το πουθενά και ο… συμμαθητής μου ο Άρης (θα μπορούσε και να ήταν…) και ανακοινώνει πότε τον Βαζέχα και πότε τον Μπατίστα (σπάστε τα δοκάρια!), προκειμένου να λυθούν πάραυτα τα προβλήματα της Αθήνας, την ώρα κατά την οποίαν στην πόλη μας την Πάτρα κατεβαίνει… ποδοσφαιρική ομάδα υποψηφίων δημάρχων (έντεκα στον αριθμό!), ενώ στον διπλανό Πύργο, με πληθυσμό μόλις 35 χιλιάδες νοματαίους, κατέρχονται δύο… μπασκετικές πεντάδες!

Επιχειρούν οι υποψήφιοι να την χωθούν στο Δημόσιο –ερώτηση κάνω– και μάλιστα… χωρίς ΑΣΕΠ τώρα που οι δουλειές πάνε κατά διαόλου, ή μήπως σ’ αυτόν τον τόπο γεννήθηκε, τελικώς, η… δημοκρατία;