Μνημοσύνην καλέω…

Δεν μου αρέσει να «θάβω» κατά το κοινώς λεγόμενον – και δεν «θάβω». Επιχειρώ, πάντα, να κάνω κριτική και να πω τη γνώμη μου τεκμηριώνοντάς την, δίχως να σκέφθομαι ποιος λέει ή γράφει τι. Δεν έχω να χωρίσω τίποτα και με κανέναν, αλλά δεν πρόκειται και να λουφάξω όταν διαβάζω, ακούω ή μαθαίνω για κάτι που μ’ ενοχλεί, έχοντας διαφορετική άποψη για ’κείνο (και κρίνω πως πρέπει να την δημοσιοποιήσω). Έτσι, πριν μερικούς μήνες (16/12/2013), δεν είχα πρόβλημα να κάνω κριτική στο κείμενο του Κώστα Γ. Καρδερίνη Θεσσαλονικέων Ροκ, που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Θεσσαλονικέων Πόλις (#22, Σεπτέμβριος 2013) –να γράψω που διαφωνούσα δηλαδή, εν σχέσει με τα διάφορα που διάβαζα–, όπως και τώρα δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να πω τον καλό μου λόγο για τον συγκεκριμένο συντάκτη και για την συνέντευξη που έδωσε σ’ εκείνον ο Μπάμπης Αργυρίου (Lazy Dog, Rollin’ Under, mic.gr κ.λπ.) για λογαριασμό του ιδίου περιοδικού (#24, Μάρτιος 2014). Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα κουβέντα· μία κουβέντα, δηλαδή, που έγινε με όρεξη και γνώση και που αξίζει να διαβαστεί από ανθρώπους οι οποίοι κατέχουν (και αυτοί) το αντικείμενο. Το λέω τούτο, επειδή ο χαρακτηρισμός «ενδιαφέρουσα» δεν μπορεί να είναι καθολικός. Κάποιος που ασχολείται με το… ψάρεμα ή το κυνήγι π.χ. δεν θα εύρισκε την συνέντευξη το ίδιο ενδιαφέρουσα με τους αναγνώστες του δισκορυχείου ας πούμε – και είναι λογικό αυτό.

Ο Αργυρίου καλείται να απαντήσει σε ερωτήσεις του τύπου «Πώς προέκυψε το συγκρότημα Life in Cage;», «Γιατί έπρεπε να κάνετε οπωσδήποτε τη Lazy Dog; Γιατί εσύ;», «Η κασέτα-συλλογή Give Bees a Chance συνόδευσε το Rollin’ Under φανζίν ή το ανάποδο;», «Γιατί τα περισσότερα γκρουπ των κασετο-συλλογών δε δισκογράφησαν ποτέ;», «Υπήρχε τότε ‘αντίπαλο δέος’ δισκογραφική;», «Το τελευταίο τεύχος του Rollin’ Under γιατί δεν τυπώθηκε ποτέ;», «Η κυκλοφορία με κωδικό LZD 038 γιατί λείπει; Που χάθηκε;», «Ποιοι είναι οι φίλοι που αφιερώνεις το βιβλίο σου ‘Έχω Όλους τους Δίσκους τους’;» (σ.σ. ο Αργυρίου γράφει στις πρώτες σελίδες πως το βιβλίο του είναι αφιερωμένο… «στους φίλους που έχασα στη διαδρομή»). Να και η απάντηση, σ’ αυτήν την τελευταία ερώτηση… «Πέθαναν μέσα στην τελευταία δεκαετία, πριν φτάσουν στα πενήντα, οι δύο από παθολογικά αίτια, ο τρίτος αυτοκτόνησε: Λεωνίδας Βελδεμίρης (υπεύθυνος μαζί με τον Μπάμπη Χαλάτση της συλλογής Straight to Hellas), Χρυσαφάκης Αναγνωστάκος (εγκυκλοπαιδιστής της γκαραζο-πανκ μουσικής), Νίκος Psycho Νικητίδης (βούδδας με πολλά δέλτα)».

Όταν διάβασα το συγκεκριμένο σημείο της συνέντευξης του Αργυρίου στον Καρδερίνη… έκλεισα τα μάτια μου. Τους δύο από τους τρεις αυτούς ανθρώπους τους ήξερα, μου ήταν οικεία τα επώνυμά τους – περισσότερο του Αναγνωστάκου και λιγότερο του Βελδεμίρη, για τον εντοπισμό του οποίου στο βάθος της… μνήμης μου θα έπρεπε να κάνω, πρωτίστως, μία μικρή «ανασκαφή». Να επιβεβαιώσω δηλαδή ότι το όνομά του όντως κάτι μου έλεγε και δεν ήταν, απλώς, η… ιδέα μου.

Έψαξα λοιπόν σ’ ένα καταχωνιασμένο ντοσιέ με γράμματα, εννοώ επιστολές, από την δεκαετία του ’80, κι εκεί εντόπισα δύο τέτοιες (επιστολές) που μου είχε στείλει ο Βελδεμίρης το δεύτερο μισό του ’88. Αναζητούσα ένα συγκεκριμένο τεύχος του fanzine Psychagogos (το #5, 9/1987), εξαιτίας ενός άρθρου για τους Pink Fairies (εκείνη την εποχή πρέπει να είχα μόνο το LP τους “What a Bunch of Sweeties” του 1972, ίσως δε και το “Live At The Roundhouse 1975» του 1982) και γι’ αυτό το λόγο είχα στείλει κάποιο γράμμα στο Rollin’ Under, προσδοκώντας… εξωτερική βοήθεια. Και όντως. O Βελδεμίρης (άνθρωπος με χιούμορ) μού είχε απαντήσει, φωτοτυπώντας το συγκεκριμένο άρθρο και ζητώντας μου, συγχρόνως, να του γράψω (σε κασέτα) κάτι από Pink Fairies… Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ –κρίνοντας και από την επόμενη επιστολή του που είχα λάβει–, θα πρέπει να του έστειλα την κασέτα μήνες αργότερα… Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί καθυστέρησα… συνήθως σ’ αυτά είμαι τυπικός. Μάλλον θα είχα μπλέξει με τα διαβάσματα στο Πολυτεχνείο (ήταν εξεταστική περίοδος), ενώ αργότερα θα την κοπάνησα για το νησί και το πράγμα ξεχάστηκε. Παρά ταύτα, και όπως φαίνεται, ποτέ δεν έσβησε από τη μνήμη μου εκείνη η επαφή με τον Λεωνίδα Βελδεμίρη…

Με τον Χρυσαφάκη Αναγνωστάκο ήμασταν μαζί στο fanzine Scream, που εξέδιδε στην Πάτρα ο Σπύρος Κασκαβέλης. Στο τεύχος 20 (Νοέμβριος 2001) εγώ έγραφα για τον Richard Brautigan και τους Mad River και ο Αναγνωστάκος κρατούσε την στήλη της δισκοκριτικής. Garage punk και… Άγιος ο Θεός. Με βαθιές γνώσεις γύρω από την σύγχρονη σκηνή –γνώσεις που είχαν… σφυρηλατηθεί με προσωπικό κάματο και πρωτογενείς επαφές με τους μουσικούς και τα συγκροτήματα– ο Αναγνωστάκος τα έδινε όλα για τους Flash Junkies, τους Rookies, τους Hoodwinks, τους Grains, τους E-Types, τους Gallows, τους Tony Borlotti E I Suoi Flauers, τις συλλογές “Gotta do the rockin’” και άλλα διάφορα. Τα ίδια και καλύτερα στα Scream #25, #26, #27 και #28 που έχω στην κατοχή μου, με τις γκαραζο-κριτικές να φανερώνουν την μοναδική αυταπάρνησή του στο είδος. Ή όπως έγραφε στο Scream #25, τον Νοέμβριο του 2004: «(…) Με οικογένεια πλέον (και με τέσσερα μέλη παρακαλώ), αγχωμένος, δίχως σταθερή δουλειά και εισόδημα, με προδομένες φιλίες, οικονομικά στριμώγματα, σοβαροφάνεια λόγω ηλικίας και θέσης, και κάποια κιλά παραπάνω… συνεχίζω να πετάω!(…)».

Συλλυπούμαι, έστω και με καθυστέρηση, έστω και μετά από χρόνια, τους συγγενείς και τους φίλους του Λεωνίδα και του Χρυσαφάκη. Να έχουν καλή υγεία και να μνημονεύουν, πάντα, τους ανθρώπους τους.