ELECTRIC LITANY έμπνευση με κανόνες

Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ αν το “Enduring days will overcome” [Inner Ear, 2014], το τελευταίο άλμπουμ των Electric Litany, είναι μια ελεγεία για ’κείνα που χάθηκαν ή μια… πλατφόρμα αισιοδοξίας, επικεντρωμένη στην «φωτεινή» πλευρά των πραγμάτων (σ’ εκείνα τα καλύτερα που, ενδεχομένως, θα έλθουν). Πιθανώς και τα δύο… Η ουσία, πάντως, είναι πως τίποτα δεν προχωρά με το να απεύχεσαι απλώς το χειρότερο, και πως μόνο με την προσήλωση στις διαχρονικές δημιουργικές αξίες του ζην, θα μπορέσεις να προσεγγίσεις μία, κατ’ αρχάς προσωπική, επιτυχία-ευτυχία. Πάνω σ’ αυτή τη φιλοσοφική βάση κινούνται τα τραγούδια των Electric Litany, τα οποία τυγχάνουν, ας το πω από την αρχή, μιας ιδανικής παραγωγής, που τα «ανεβάζει» ακόμη περισσότερο αναδεικνύοντάς τα. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό οφείλεται στον Alan Parsons (associate producer) ή στο συνολικότερο ψάξιμο ενός συγκροτήματος, στο οποίον ανήκει ένα από τα εντυπωσιακότερα ντεμπούτο των τελευταίων ετών (αναφέρομαι, φυσικά, στο άλμπουμ τους “How To Be A Child & Win the War” από το 2010) – εκείνο, όμως, που διαπιστώνω είναι πως οι σημερινοί Electric Litany (Αλέξανδρος Μίαρης κιθάρα, φωνή, διάφορα πλήκτρα, προγραμματισμός, Richard Simic ντραμς, κρουστά, ηλεκτρονικά, Benjamin Prince synths, Άλεξ Δεληγιαννίδης μπάσο) είναι ένα ολοκληρωμένο rock συγκρότημα, πολύ υψηλών καλλιτεχνικών προδιαγραφών.

Αντιλαμβάνομαι γιατί ορισμένοι μπορεί να δυσανασχετήσουν με τον ήχο του… κερκυραϊκού (ας το αποκαλέσω έτσι) γκρουπ (είχα μια τέτοια εμπειρία, γι’ αυτό το γράφω). Η πυκνότητα και η… στρογγυλότητά του, που υπονοούν ώρες ψαξίματος και στουντιακού γράψε-σβήσε, δεν ταιριάζουν με το «πηγαίο», το «πρωτογενές» και το «αυθόρμητο», χαρακτηρισμοί δηλαδή που αποδίδονται στα… rock-rock συγκροτήματα. Στους Electric Litany, πάνω από την rock ουσία, πρόφαση ή επίφαση, τοποθετείται κάτι άλλο. Η δημιουργία ενός «έργου», που δεν θα είναι απλώς προϊόν έμπνευσης, αλλά βασικά (και) δουλειάς. Και αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθείς όχι μόνον ακούγοντας το “Enduring days will overcome”, αλλά και διαβάζοντας τα credits του άλμπουμ που καταλαμβάνουν μιαν ολόκληρη σελίδα του (μεγαλωμένου) booklet. Δεν είναι μόνον τα όργανα που χειρίζεται κάθε μέλος του γκρουπ (μόνον κάποια εξ αυτών ανέφερα παραπάνω), δεν είναι απλώς οι guests (σε φωνητικά, κρητική λύρα, τρομπέτα, βιολί, επιπλέον προγραμματισμό κ.λπ.), είναι κυρίως η συνολική ηχογραφική περιπέτεια, που εξελίχθηκε και περατώθηκε σε επτά στούντιο (Κέρκυρα, Αθήνα, Λονδίνο, κάπου στην Ουαλία), ανάμεσα στα οποία και το Abbey Road (εκεί όπου έγινε το mastering). Τίποτα δεν είναι τυχαίο, προφανώς, και όλα έχουν την σημασία τους.

Θα γράψω όμως και για κάτι ακόμη που μου έκανε εντύπωση, και που φανερώνει (και αυτό) τον τρόπο που δουλεύουν οι Electric Litany. Το LP/CD έτσι όπως το ακούς, μελετώντας και τους στίχους συγχρόνως, έχει μια ροή. Χωρίς να είναι concept… είναι concept με τον τρόπο του. Διαθέτει μια δομή, η οποία δεν επελέγη έχοντας κατά νου ένα εμπορικό ξεπέταγμα (που, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι εκ των προτέρων καταδικαστέο)· και τούτο το λέω, επειδή το track list είναι έτσι διαμορφωμένο, ώστε τα highlights να εντοπίζονται μετά την μέση. Είναι αλήθεια, δηλαδή, πως ενώ το “Enduring days will overcome” ξεκινά κάπως συγκρατημένα, στην πορεία και μόνο στην πορεία (χονδρικώς θα έλεγα μετά το “Name”) αρχίζει να αποκαλύπτει την πλήρη δύναμη και ομορφιά του. Με άλλα λόγια, σαν μια μηχανή που είναι προγραμματισμένο να αποδώσει τα μέγιστα στην διαδρομή. Το ξαναλέω. Το έσχατο long play των Electric Litany είναι προϊόν δουλειάς και έμπνευσης, ή έμπνευσης και δουλειάς, μαζί. Καθότι, για να γραφούν κομμάτια με την μελωδικο/αρμονική πληρότητα του φερώνυμου, του “In the morning”, του “Feather of ecstasy” ή του “Empty sea” (ακούγεται και η φωνή του Allen Ginsberg εδώ κι εκεί) είναι σίγουρο πως απαιτούνται και τα δύο.

Επαφή: www.inner-ear.gr