MOONJUNE RECORDS η προηγούμενη παρτίδα Ι

Τα επόμενα CD προέρχονται από τον κατάλογο της αμερικανικής MoonJune Records και αφορούν σε κυκλοφορίες του 2012-13. Πρόκειται, δηλαδή, για πρόσφατο υλικό…

I KNOW YOU WELL MISS CLARA: Chapter One [MoonJune MJR057, 2013]

Το rock σε όλα τα παρακλάδια του είναι παλαιά και διαχρονική υπόθεση στην Ινδονησία κάτι που, εσχάτως, φροντίζει να μας το δείχνει η MoonJune, με τις σημερινές, απανωτές, ινδονησιανές κυκλοφορίες της (simakDialog, Tohpati Ethnomission, Tohpati Bertiga, Ligro, Dewa Budjana). Τώρα, μία νέα μπάντα προστίθεται στον σχετικό κατάλογο, ένα κουαρτέτο βασικά που ακούει στο παράξενο όνομα I Know You Well Miss Clara (IKYWMC). Οι IKYWMC, οι οποίοι αποτελούνται από τους Alfiah Akbar ντραμς, Adi Wijaya πλήκτρα, Reza Ryan κιθάρες και Enriko Gultom μπάσο, είναι ένα καθαρό έως και τυπικό (υπό την έννοια ότι μετέρχεται όλους τους κλασικούς τύπους) fusion συγκρότημα. Στηριγμένοι στις κιθάρες και με τα πλήκτρα να «γεμίζουν» τον χώρο με καταφανείς seventies «ατμόσφαιρες», οι IKYWMC ακούγονται πολύ πιστοί στις παραδόσεις – όταν δεν ξεφεύγουν προς πιο progressive κατευθύνσεις στην μάλλον ωραιότερη σύνθεση του άλμπουμ, που έχει τίτλο “Pop sick love carousel”. Αν κάτι προξενεί εντύπωση, πάντως, στην περίπτωση των ινδονησίων μουσικών, τούτο έχει να κάνει με την παικτική και συνθετική σιγουριά τους, σε συνδυασμό βεβαίως με το νεαρό της ηλικίας τους. Οι συνθέσεις, δηλαδή, είναι «ολοκληρωμένες» όπως λέμε, δίχως φιοριτούρες ή άλλα «εξωτερικά» εντυπωσιακά χαρακτηριστικά.

Εν ολίγοις, το “Chapter One” είναι ένα δυναμικό, πυκνογραμμένο και κάπως εσωστρεφές «τζαζροκικό» CD, που είναι ουσιαστικό δίχως κατ’ ανάγκην να είναι και πρωτότυπο.

simakDialog: The 6^th Story [MoonJune MJR056, 2013]

Οι simakDialog είναι το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα τα σύγχρονα ινδονησιακά γκρουπ που έχω ακούσει. Πρόκειται εν ολίγοις για ένα αξιολογότατο γκρουπ, αν κρίνω από το γεγονός πως κάθε δουλειά του είναι εξ ίσου ενδιαφέρουσα, αν όχι ωραιότερη από την προηγούμενη. Στο δισκορυχείον έχω γράψει κατά καιρούς για κάποια άλμπουμ των simakDialog, πράγμα που συνεχίζω να πράττω και τώρα ρίχνοντας στο player το έσχατο δικό τους “The 6th Story”, ένα ακόμη ιδιαίτερο CD ηχογραφημένο στην Τζακάρτα το 2012. Οι simakDialog είναι το γκρουπ του κιθαρίστα Tohpati, ενός παίκτη που κάνει την διαφορά, σε συνδυασμό πάντα με την υπόλοιπη line-up, τους τρεις περκασιονίστες (Endang Ramdan, Erlan Suwardana, Cucu Kurnia) εννοώ, τον μπασίστα Adhitya Pratama και τον κιμπορντίστα Riza Arshad. Οι Ινδονήσιοι ασκούνται σ’ ένα χώρο που έχει… πολύ ψωμί (όπως λέμε). Είναι, πώς να το πω, σαν οι έλληνες ροκάδες και τζαζίστες να προσπαθούν να επικοινωνήσουν, συνθετικώς, με τα παραδοσιακά μας ηχοχρώματα. Το ίδιο, κατ’ αναλογίαν, πράττουν και οι simakDialog. Επιχειρούν να ενσωματώσουν τις γκαμελανικές ρυθμολογίες, μέσα στα ηλεκτρικά fusion «κείμενα». Τούτο «εξαναγκάζει» τον Tohpati να χρησιμοποιεί συχνά την κιθάρα του σαν κρουστό, εννοώ σαν ρυθμικό όργανο, δίνοντας έτσι μία ιδιαίτερη διάσταση σ’ εκείνο που αποκαλούμε rhythm section. Υπάρχουν στιγμές, θέλω να πω, μέσα στα κομμάτια όπου όλα τα όργανα ακούγονται ως ρυθμικά (“Lain parantina”), κάτι που είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό, ενώ, άλλοτε, πάνω σε γκαμελανικά ρυθμικά υποστρώματα απλώνονται ωραίες κιθαριστικές μελωδίες, συνεπικουρούμενες από τα κιμπορντικά «χαλιά» (“As far as it can be”). Ενώ, δηλαδή, έχεις συχνά την αίσθηση πως ακούς κάτι κοντά στους Return to Forever π.χ., γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως η όλη ηχητική κατάσταση ξεφεύγει του… ακουστικού ελέγχου σου, αποκτώντας μία παράξενη, εξωτική γοητεία. Αυτή είναι η ιστορία.

douBt: Mercy, Pity, Peace and Love [MoonJune MJR049, 2012]

Όπως έγραφα και παλαιότερα… το συγκρότημα douBt αποτελείται από μουσικούς που μπαίνουν στο χώρο με κεκτημένη ταχύτητα, αν μιλάμε για τον κιμπορντίστα Alex Maguire, τον κιθαρίστα Michel Delville και τον ντράμερ Tony Bianco – και τούτο γιατί ο Maguire είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους, σήμερα, πληκτρονίστες στην Αγγλία (έχω γράψει τα καλύτερα για το άλμπουμ του “Brewed In Belgium”), ο Delville είναι μέλος των Βέλγων Wrong Object, ενώ ο Bianco έχει παίξει με κόσμο και κοσμάκη (από τον David Liebman και τον Evan Parker, μέχρι τον Keith Tippett και τον Alexander von Schlippenbach). Το “Mercy, Pity, Peace and Love” είναι το δεύτερο CD των douBt για την MoonJune, κι επειδή είναι και ζωντανά ηχογραφημένο σε στούντιο (στο Βέλγιο), πριν τρία χρόνια, παρουσιάζει ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον. Αυτό το «επιπρόσθετο ενδιαφέρον» έγκειται στην «ζωντανή» χρήση πολλών και διαφόρων ηλεκτρονικών (sequencers, ποικίλα πλήκτρα, ενσωμάτωση samples κ.λπ.), τα οποία προσφέρουν στο άλμπουμ μία επιπλέον ορμή. Οι συνθέσεις των douBt μπορεί να εμφανίζουν, συχνά, μία πολυπλοκότητα, «χαμένες» σχεδόν ανάμεσα στον Canterbury «προοδευτισμό» και την κεντρο-ευρωπαϊκή ροκ πρωτοπορία, γειτνιάζουν, όμως, συχνά, και με τις πιο σκληρές και άρα πιο «γειωμένες» rock αναφορές (η έξοχη διασκευή τους στο “Purple haze” τούτο αποδεικνύει), δίχως ποτέ να χάνουν την ουσία και το μέτρο. Συμπέρασμα; Καθώς ακούω το ελεγειακό “Goodbye my fellow soldier” σκέπτομαι πως το progressive rock των douBt δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από το… καλύτερο που μπορεί ν’ ακουστεί τριγύρω. Να προσθέσω μόνον πως δύο από τα μέλη του γκρουπ, ο κιθαρίστας Michel Delville και ο ντράμερ Tony Bianco, είναι μέλη και των Machine Mass, για το τελευταίο CD των οποίων έγραψα πριν λίγο καιρό (23/3).