Δεν είναι απαραίτητο να είσαι «παικταράς» για να συνθέσεις
μεγάλα τραγούδια. Δεν είναι «παικταράς» ο Bob Dylan ας πούμε, ούτε υπήρξε παικταράς ο John Lennon. Ορισμένες, όμως, φορές
το ταλέντο να γράφεις και να παρουσιάζεις ωραία τραγούδια συνδέεται και με την παικτική
δεξιοτεχνία, και καμμιά φορά όλα αυτά μαζί «χτυπάνε» κορυφή, όπως στην
περίπτωση του Prince.
Στη σκηνή θα βρεθούν για να τιμήσουν τον σπουδαίο Beatle, που είχε γράψει
μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των Σκαθαριών (“Here comes the sun”, “Something”, “Taxman”, “It’s all too much”, “While my guitar gently weeps”,
“Within’ you without you”…) οι φίλοι του από τους
Traveling Wilburys, ο Tom Petty
και ο Jeff Lynne
δηλαδή, και ακόμη ο Steve Winwood,
ο γιός του Dhani Harrison
και βεβαίως ο Prince.
Το 2004 (ήταν 15 Μαρτίου) σχηματίστηκε ένα στιγμιαίο σούπερ
γκρουπ στην Αμερική, στο Waldorf-Astoria Hotel της Νέας Υόρκης, για να καλωσορίσει
στις τάξεις τού Rock and Roll Hall of Fame τον ήδη τότε στον… άλλο κόσμο George Harrison.
Το κομμάτι που επέλεξαν να αποδώσουν live ήταν το
θρυλικό “While my guitar gently weeps”,
ένα… απλό αριστούργημα από το “The White Album”
των Beatles, το οποίο
αντιμετωπίστηκε όπως θα του άξιζε. Όπως θα άξιζε και στο τραγούδι, αλλά και στη
φήμη όλων αυτών των ανθρώπων.
Η συνέχεια εδώ…
Πραγματικά όμορφο σόλο και φοβερή άνεση στην κίνηση. Κρίμα την Telecaster...
ΑπάντησηΔιαγραφήPrince gets a lot of Hendrix comparisons, but he sees it differently: "If they really listened to my stuff, they'd hear more of a Santana influence than Jimi Hendrix," he once told Rolling Stone. "Hendrix played more blues, Santana played prettier."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πόσο παιχταράς ήταν (εκτός από περφόρμερ), φαίνεται και εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://youtu.be/VPwm6YHmlFU
Β.Α.
Καλησπέρα σε όλους
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντα,δεν το είχα δει αυτό.Γενικά,εντυπωσιακό.Φοβερή εκτέλεση,αντάξια όλων αυτών που συμμετέχουν.Ο Winwood γεμίζει άψογα το κομμάτι με το hammond,ενώ μου άρεσαν πολύ τα φωνητικά του Jeff Lynne και η ωραία χημεία με τον Tom Petty και την δωδεκάχορδή του.Μέχρι εκεί,ήμουν ενθουσιασμένος.Μετά,εμφανίστηκε από τη σκοτεινή γωνία της σκηνής ο Prince και με ξέρανε!!Το σόλο του(και τεχνικά και ως προς τον συναισθηματισμό που έβγαζε)ήταν συγκλονιστικό.Ανατριχιαστικό....
Κι ο τρόπος που αποχώρησε από τη σκηνή,με ύφος "σας ξέσκισα και φεύγω",όλα τα λεφτά.
Βιάστηκες ρε funky κοντέ να την κάνεις....
Ας δώσουμε τα ονόματα και των υπολοίπων μουσικών που συμμετέχουν στην παρουσίαση του “While my guitar gently weeps” (πέραν των Tom Petty, Jeff Lynne, Steve Winwood και Prince). Μπορεί ορισμένοι να αναγνώρισαν κάποιους, αν και τα πλάνα δεν βοηθάνε το ίδιο καλά για όλους…
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κιθαρίστας με την τραγιάσκα, που ρίχνει τα πρώτα soli, είναι ο Marc Mann (έχει περάσει και από τους ELO), ο πιανίστας πρέπει να είναι ο Billy Preston (λες;;!!), ο μπασίστας είναι ο Scott Thurston (από τους Heartbreakers του Tom Petty), ο ντράμερ είναι ο Steve Ferrone (από Average White Band, Heartbreakers κ.λπ.), ο κρουστός, πίσω, είναι ο Jim Capaldi(!), ενώ το παιδί με την ακουστική κιθάρα, δεξιά του Tom Petty όπως κοιτάμε την οθόνη, είναι ο Dhani Harrison (γιος του George Harrison).