Ο θάνατος του Prince (21/4) ήταν το αρνητικό καλλιτεχνικό
γεγονός του μήνα που τελειώνει. Εξ ίσου σημαντική απώλεια υπήρξε κι εκείνη του
Merle Haggard (6/4), ενός τεράστιου μουσικού της country, αν και ιδεολογικώς
αμφιλεγόμενου κάποιες φορές, που έγινε «θρύλος» εν ζωή. (Δεν χρειάζεται να
πούμε πως όταν μιλάμε για country στην επαρχιακή Αμερική και στο νότο της χώρας
είναι σαν να λέμε για το λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα). Επίσης η απώλεια του Gato
Barbieri, στην αρχή του Απρίλη (2/4), είχε κι αυτή το παγκόσμιο βάρος της λόγω
Last Tango in Paris.
GÉTATCHÈW MÈKURYA (1935-4/4/2016)
Πέραν αυτών των μεγάλων (μουσικών) απωλειών υπήρξαν κι άλλες
σημαντικές, που πέρασαν κάπως απαρατήρητες ή και εντελώς απαρατήρητες. Να
μερικές απ’ αυτές…
Μορφή της αιθιοπικής
τζαζ (ναι, υπάρχει και τέτοια) που απέκτησε παγκόσμια φήμη μόλις στις αρχές των
00s, ο Gétatchèw Mèkurya είναι μια κατηγορία μόνος του. Υιοθετώντας την
παράδοση τής shellèla, ενός τύπου τραγουδιού που έμοιαζε με λογομαχία, ο Mèkurya
έφτιαξε από πολύ νωρίς τον προσωπικό ήχο του, αυτοσχεδιάζοντας στο τενόρο
σαξόφωνο σ’ ένα… οργίλο στυλ, με τόλμη και φαντασία. Το άκουσμα είναι κάποιες
φορές μοναδικό, ορισμένες φορές μπορεί να υπαχθεί στην κατηγορία free, ενώ
κάποιες άλλες μπορεί να θυμίσει ακόμη και ταξίμια κλαριντζήδων. Είχε όμως και
άλλα κομμάτια στη φαρέτρα του ο Gétatchèw Mèkurya (πέραν των πιο… free), όπως χορευτικά
ή και «ψυχεδελικά» στο γνωστό éthiopiques ύφος των συλλογών τής Buda Musique.
Από ένα τέτοιο CD εξάλλου, το “Negus of Ethiopian Sax” του 2003 (το υπ’ αριθμόν
14 εκείνης της περίφημης γαλλικής σειράς), ο αιθίοπας σαξοφωνίστας θ’ αποκτήσει
μεγάλη φήμη, που θα τον φέρει στα… γεράματά του στην Ευρώπη να συνεργάζεται με
τους αναρχοπάνκηδες και άλλα τινά Ολλανδούς The Ex! Και από ’κει θα προκύψουν
δίσκοι, όπως το “Moa Anbessa” (2006) ή το
“Y'Anbessaw Tezeta” (2012) – το λέω, γιατί οι λίγες πρωτότυπες εγγραφές του
στην αιθιοπική Philips από τα early seventies κοστίζουν μια (μικρή) περιουσία.
Ok, υπάρχουν και οι επανεκδόσεις…
TONY CONRAD (1940-9/4/2016)
Από τους καλλιτέχνες
που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη μουσική και φιλμική avant του ’60, ο Tony Conrad
(γνωστός και στους ροκάδες από τις συνεργασίες του με τους Γερμανούς Faust)
άφησε πίσω του έργο πολύ και σημαντικό. Αρκεί να σκεφτούμε μόνο (όσον αφορά στη
μουσική) πως ο Conrad υπήρξε μέλος ενός θρυλικού γκρουπ των early sixties, μέσα
από το οποίο ξεπήδησαν ουσιαστικά οι Velvet Underground, των Theatre of Eternal
Music / The Dream Syndicate, μέλη των οποίων, πέραν του ιδίου, ήταν και οι John
Cale, Angus MacLise, La Monte Young και Marian Zazeela. Το τι έπραξαν όλοι
αυτοί, σε τι φιλοσοφικές (διαλογιστικές) διαστάσεις κινήθηκαν, καθώς έψαχναν
τον «τέλειο τόνο», τι μουσική σκάρωσαν, πώς έμπλεξαν τα drones, με τον
μινιμαλισμό και το πείραμα είναι πολύ μεγάλη ιστορία, που έχει εν πάση
περιπτώσει καταγραφεί, και που είναι κάπως δύσκολο αυτή τη στιγμή να αναλυθεί.
Η συνέχεια εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου